Morgunblaðið - 03.09.1978, Page 28

60
MORGUNBLAÐIÐ; SUNNUDAGUR 3. SEPTEMBER 1978
MORtfdN
KArr/NO
• *Sj S v
> N ''V
(!) Jf
4
Í^J
<£■

GRANI göslari
I>ctta tokur cnKa stund. — En afsakaðu.
Við erum aö slaka nokkuð á
þvottaburstunum, það hlýtur þú að
sjá maður!
Eru ekki liðnar prjár vikur síðan pú
týndir 50 kallinum?
BRIDGE
Umsjón : Páll Bergsson
Entfin rcjíla or án undantokn-
inuar. Byrjondum or ttjarna
konnt að fyljíja ákvoðnum rojjlum
só okki sórstiik ástæða til annars.
Oft hiifum við hoyrt ráðlojjjfinjiar
oins ojc „hæ^ta í þriðju hendi" eða
..hæsta fyrir makkor". I>ær j>cta
vcrið ágætar on þó vorður að sloppa þoim þegar hoilbrigð
skvnsomi sogir annað.
Gjafari austur, allir utan
hættu. Norður S. 54 H. ÁK5 T. KG3 L. 109432
Vestur Austur
S. 93 S. KD8762
H. 9764 H. 832
T. 109851 T. 76
L. Á7 L. K6
Er íslenzkt
mál í hættu?
Góði Velvakandi!
Stundum virðist mér sem mæl-.
endur fjölmiðla séu ekki öruggir í
því meginatriði íslensks framburð-
ar, að aðaláherslan sé ævinlega
höfð á fyrsta atkvæði orðs.
Einkum hnjóta lesendur veður-
fregna í útvarpi illilega um þetta
atriði. Sagt er til dæmis
suð’austan, al’skýjað, kíló’metri og
annað í þá áttina. Ég tel hættu á
því að þetta geti haft slæm áhrif
á málskyn þeirra sem þetta heyra
mörgum sinnum á dag. Ég hef þó
veitt því athygli að veður-
fræðingarnir í sjónvarpinu tala
ekki á þennan hátt, og skora ég því
á þá að taka á sig rögg og þjálfa
starfsbræður sína í útvarpinu í
hinum rétta framburði." Þeir eru
vel læsir og ættu að taka við sér
ef vel er farið að þeim.
Um langa hríð hefur verið
algengt að nefna fyrirtæki og
verslanir útlendum nöfnum. Hefur
síst verið meira um þetta í seinni
tíð. 011 „kjörin“ og „verin“ sóma
sér mjög vel og eru stutt og laggóð
og auðbeygð. Sáma mættisegja um
„kaupin”, ef rétt væri með farið.
Ég teldi að Hagkaup merkti stað,
þar sem gerð væru hagkvæm kaup,
en það orð er eingöngu til í
fleirtölu með þeirri merkingu.
Kaup í eintölu er auðvitað það
sama og laun. Get ég vel trúað því
að starfsfólk verslunarinnar hafi
ágætt kaup, en varla trúi ég að sú
sé meiningin með nafninu. Annað-
hvort er því Hagkaup fleirtöluorð
og beygist frá Hagkaupum til
Hagkaupa, eða því er ætlað að
vera beygingarlaus eintrjáningur
og eru þá minni málspjöll að
útlendum heitum en slíkum.
Um daginn fóru fram í þessum
dálkum nokkrar umræður um
orðtakið „að sitja á sárshöfði". Ég
heyrði þetta ávallt svona á Vest-
fjörðum á fyrstu tugum aldar-
innar og held ég að útgáfan „að
sitja á sáttshöfði" sé tilraun
einhvers til skýringar og reyndar
lítt skiljanleg heldur. Þetta er líkt
og þegar menn skildu ekki nafnið
Bolungarvík, sem var nafnið á
tveimur vestfirskum víkum frá
elstu tíð og breyttu því í Bolunga-
vík, sem aldrei áður hafði verið
nefnt eða ritað. Mér þykir hlýða að
lofa fornum nöfnum og orðtökum
að eiga sig, þótt menn „í dag“, „to
day“, skilji þau ekki. Nær væri að
leiðrétta greinilegar og auðséðar
afbakanir eins og bæjarnöfnin
„Giljar" og „Nesjar", sem auðvitað
eru Gil og Nes í fleirtölu.
Ég vona að önnur gamalmenni
seu mér sammála, þegar ég mælist
til að strætisvagnagjald okkar sé
jafnhátt allan daginn, en ekki haft
tvöfalt á sumum tímum eins og nú.
Þetta er tilgangslaus fjarstæða og
vagnstjórar hafa tjáð sig alveg á
Suður
S. ÁGIO
H. DGIO
T. ÁD2
L. DG85
Austur opnaði á hindrunarsögn,
tveim spöðum. Suður sagði tvö
grönd, sem norður hækkaði í þrjú.
Vestur spilaði út spaðaníu.
Austur, en hann hafði ekki gleymt
byrjendalærdómi sínum, lét drott-
inguna. Suður gætti að sér og lét
austur eiga slaginn en fékk í
staðinn næsta slag á gosann.
Seinna fékk austur slag á laufkóng
en þá var ekki lengur gagn að
spaðalit hans. Of seint var að
fríspila litinn því lokainnkomuna
vantaði.
Hvernig stóð á þessu. Gerði
austur villu? Af útspilinu mátti
ráða, að suður ætti spaðaháspilin
þrjú. Af því leiddi að vestur varð
að eiga laufás og annan spaða.
Sagnhafi hlaut að fá tvo spaða-
slagi og því ekki að gefa þann fyrri
strax. Mismunurinn var aðeins sá,
að þannig var sagnhafi þvingaður
til að taka slaginn meðan vestur
átti enn spaða. Sagnhafi fær
þannig fyrsta slaginn á tíuna og
verður að spila laufi því þar er
eina vonin í níunda slaginn.
Vestur tekur strax á ásinn, spilar
aftur spaða og þannig „tempói" á
undan. Austur fríspilað litinn, fær
síðan á laufkóng og tekur spaða-
slagi sína.
l’ Framhaldssaga eftir Mariu Lang
| I U ^ | III |^^7 I Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaðt
56
við brenglun að því leyti. Hann
gat vakið óeðlilegan beyg með
fólki vegna þvergirðingsháttar
síns. Þegar þau giftust vorið
nítján hundruð og fjörtíu var
hann kominn fast að fimmtugu
on hún var nítján ára gömul.
Það kom henni vitanlega f betri
stöðu að giftast honum en
hiýtur engu að sfður að hafa
verið honni óskaplog þraut að
mörgu leyti og hún hefur
sjálfsagt aldroi boðið þess
bætur. Ég var foginn því að óg
var ekki samtfða honum við
fyrirtakið. því að ég hcld að við
hefðum ekki getað unnið
saman og ég hofði ugglaust átt
erfitt með að þola hann.
— En hvað þá núna? sagði
lögregluforinginn — Ilvað or
hún hrædd við NÚNA?
— Kannski við sínar gömlu
lygasögur, sagði hann. —
Lygasögur, sem hún hefur
reynt að gera að sannlcika.
Lygar úr fortfðinni — um
fortíðina.
— Það fólk som ég hef
venjulega samskipti við, sagði
Christer þurrloga — lætur
slfkt nú ekki slá sig út af
laginu.
— Nanna getur verið undan-
tekningin, sagði Klemens
Klemensson.
— Ilún er kannski beinlínis
alin þannig upp að hún verður
að taka með í reikninginn að
sitja uppi með það sem maður
kallaði einu sinni endur fyrir
löngu samvizku.
Úr biðstofunni voru grá-
málaðar dyr inn í læknastof-
una. inn á skrifstofu aðstoðar-
stúlkunnar og inn f rúmgóða
skoðunarstofuna en þangað
hafði hinn æsti sjúklingur
verið fluttur. Hún hafði ró>azt
vorulega og var tiltiilulega
stillt og prúð þcgar Christer
Wijk fékk loks að koma þar
inn og hún játaðist undir að
svara spurningum hans.
— Hún er dálftið kvíðin.
sagði Daniel. — Eftir ýmsu að
dæma hlýtur hún að hafa ýkt
töluvert í upprunalegri frásiigu
sinni við lögregluna.
— Ýkt? sagði Christer þegar
hann sat andspænis frú Ivarsen
sem virtist hálf skjálfandi hvar
hún kreppti hnefana og opnaði
á víxl og gaf þannig augljós-
lega til kynna ókyrrð sína. —
Heldurðu þú hafir ekki frekar
dregið úr.
Hún sneri upp á tvöfaldan
giftingarhringinn.
— .Iú ... Það hef ég senni-
lega gert... En áðan ... í
kjallaranum hjá
Klcmcns ... þá þusaði ég ein-
hver óskiip var það ekki?
— Þú hafðir drukkið og
sagðir hitt og annað. En verum
nú rólog og förum yfir þetta í
makindum. Og látum ekkt neitt
á okkur fá. Þú HAFÐIR sem
sagt sprautuhylki hoima hjá
þér.
— Já, sagði hún vandræða-
lega. — Fyrir móður mína. Eí
hún kæmi í heimsókn og hefði
ekki tekið með sprautu heiman
að frá.
— Um þetta segir ekkort í
yíirheyrslunum á sínum sima.
— Nei. Ég ... þorði ekki að
segja neitt. Því að ég FANN
EKKI sprautuna ... eftir að
þetta gerðist...
Severin læknir stundi við.
— Hvar geymdir þú hana?
spurði hann.
— í einum eldhússkápanna.
— í eldhúsinu. Þar sem allir
gátu komist í hana, börn ... og
—‘ Við Ivar áttum engin
börn. það veiztu, sagði hún
blátt áfram. — En þrátt fyrir
það var kærulaust af mér að
láta hana ekki vera í Jæstri
hirzlu að staðaldri og auk þess
að l»“sa ekki eldhúsinu
— Var cldhúsið aldrei læst?
spurði Christer.
— Einstöku sinnum. Þegar
Ivar var í burtu hafði ég
dyrnar venjulega ekki læstar.
— En þá hefðir þú einmitt
átt að ...