Morgunblaðið - 08.09.1978, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. SEPTEMBER 1978
28
VI
MORöJlv
K’Arr/NU
(í/ ?íC?i_
-» 'C
GRANI göslari
Leiðindaskröggur — tólf stafa orð? — Einfalt: Grani göslari!

Þetta er einmitt liturinn sem ég
vil fá í eldhúsið!
Jæja ég vona bara, að þú
læknist af flughræðslunni við
þetta!
Dýrin hans
Kristjáns
BRIDGE
Umsjón: Pill Bergsson
I spili dagsins var suður svo
heppinn að geta opnað á einu laufi,
sem sýndi lit. Eftir það fannst
besta útspilið og möguleiki
myndaðist til að hnekkja spilinu.
En eins og oft verður, þegar
nákvæmni er þörf, tókst ekki að
finna besta framhaldið.
Suður gaf, allir á hættu.
Norður
S. 54
H. G8743
T. 84
L. G763
Vestur
S. ÁKG1083
H. ÁK5
T. 103
L. 105
Austur
S. D96
H. 962
T. ÁG752
L. K8
Suður
S. 72
H. D10
T. KD96
L. ÁD942
Suður opnaði á einu laufi, vestur
sagði tvo spaða, austur hækkaði í
fjóra spaða og varð það lokasögn-
in. Norður spilaði út laufþristi,
kóngur og ás. Suður tók síðan á
laufdrottninguna og skipti í
hjarta, sem virtist liggja nokkuð
beint við. Vestur tók slaginn,
spilaði tígultíu lágt og suður fékk
á drottningu. Hann spilaði aftur
hjarta, sem sagnhafi tók. Hann
spilaði tígli á ásinn, trompaði tígul
með háspili og gat með því móti
fríspilað fimmta tígulinn en
trompin þrjú í borðinu nægðu
bæði sem innkomur og til að ná
trompunum af norðri. Tígullitur-
inn gaf þannig tíunda slaginn.
Sjá lesendur nokkuð athugavert
við þetta?
Suður gat talið slagi sagnhafa
með nokkurri vissu. Sex á tromp,
einn á tígul og tveir hæstu í hjarta
gátu gert níu slagi. Lauftrompun
í borðinu yrði ekki hægt að hindra
enda virtist norður hafa átt fjórlit.
En tígullinn var hættulegur. Til að
koma í veg fyrir, að sagnhafa
tækist að búa þar til níunda
slaginn varð að fækka innkomum
í borðið. Og það var hægt með því
að spila trompi í þriðja slag og
síðan aftur þegar slagur fengist á
tígul. Vörnin nær þannig frum-
kvæðinu og eina innkomu vantar
í borðið til að taka tíunda slaginn.
Um leið og mér hefur tekizt að vekja hana. réttir þú mér gítarinn.
Síðdegisblöðin skýrðu frá því
síðasta laugardag, aðallega í
myndum, þegar vasklegir menn
brugðu fyrir sig bjálka og brutust
til inngöngu í Islenzka dýrasafnið
við Skólavörðustíg til að hafa á
brott með sér uppstoppaða muni
úr safninu.
Enn einu sinni er sálarlaus
ófreskja á ferð. Nú í líki skatt-
heimtumannsins sem notar vík-
ingaaðferðir til að geta fært
nokkrar verðlausar krónur í gap-
andi gin hins opinbera samneyslu-
kerfis. Ef nú fer sem horfir verða
þessi íslenzku dýr boðinn til kaups
á uppboði. Eflaust verða einhverj-
ir utangátta til að bjóða í dýrin
eins og fyrri daginn en ólíklegt er
að mikil gæfa fylgi slíkum kaup-
um.
Eftir stendur fyrrverandi eig-
andi og uppbyggjandi safnsins
Kristján Jósefsson niðurbrotinn
og sár í ruslinu sem myndaðist er
hermenn fógeta brottnámu dýrin.
Reykjavíkurborg er og fátækari
og svipminni við lokun þessa
safns.
Ótrúlegt en satt að slíkt skuli
gerast á árinu 1978. Minnast menn
ekki hvernig vísirinn að Þjóð-
minjasafninu varð til. Eða hvernig
fór fyrir Náttúrugripasafninu
fyrir nokkrum árum, þegar því var
lokað fyrir almenningi.
Vaxmyndasafnið sem útgerðar-
maðurinn Óskar Halldórsson gaf
þjóðinni var lokað inni og látið
rykfalla. Fjárskorti var þá borið
við sem endranær.
Það er engu líkara en þjóðarsál-
in þoli aldrei framtak einstaklinga
sem ekki kunna að mjólka kerfið
og telji slíka hluti ótímabæra.
Síðan líða ef til vill tugir ára þar
ti! hóphreyfing fer af stað og reisir
safn á mörg þúsund fermetrum
með tugi gæslumanna og sérfræð-
inga.
Náttúrugripasafnið við Hverfis-
götu veitti mörgu barninu djúpa
og eftirminnilega innsýn í dýra-
heiminn á sínum tíma. Skólabæk-
urnar urðu þannig auðskildari og
áhugaverðari. Ferð á dýrasafn
gefur miklu meiri skilning á
dýrum og náttúrunni heldur en
margar blaðsíður í góðri bók.
I^S VOI M Alf^ Framhaldssaga eftir Mariu Lang
| I | III I Jóhanna Krístjónsdóttir íslenzkaðí

60
Evert ekki hér? Hver fjárinn?
Hvað ert þú að gcra hér í
myrkrinu með þennan líka
rosalampa?
— Klemens Klemensson! Þú
kemur eins og af himnum
sendur. Komdu hingað og
skoðaðu eina myndanna...
hérna undir lampanum. Get
urðu séð hvaða hús þetta er?
— Já. sannarlega. betta er
minn gamli vinnustaður. Rest-
aurant 17 hét það. En þá var
það ekki orðið svona jafn
hrörlegt og myndin sýnir.
— Nei. sagði lögregluforing-
inn. — Mér skilst að húsið hafi
verið rifið níján hundruð
þrjátíu og þrjú. A næstu mynd
er húsið langtum þokkalegra
að sjá — gerðu svo vel!
Veitingahússtjóranum virtist
hlýna um hjartaræturnar við
að skoða húsið sem hann hafði
hér á árum áður starfað í og
virtist minnast að öllu góðu.
— Það var góður tími og
margar minningar við bundn-
ar. Amma mín vann þarna á
tímabili og þar hef ég unnið
bæði sem eldastrákur og kokk-
ur og þjónn. Á neðstu hæðinni
var harinn og á fyrstu hæð var
aftur á móti matsalur fyrir
viðskiptavini sem gerðu ögn
meiri kröfur.
— Daniel Severin sagði að
Zacharias á Móbiikkum hefði
verið úti að skemmta sér áður
en hann dó. Helduröu hann hafi
verið hjá ykkur?
— Laugardag í október? Já
kemur heim. Það var ég sem
uppartaði hann. Hann var f
feiknalegu stuði og hann hafði
selt skógarflæmi og var að
skemmta sér við að telja
seðlana. Ég stríddi honum með
því að það væri gott að ég hefði
séð þetta og gæti þá leitað til
hans ef ég þyrfti að fá lánaöa
peninga. En hann var skjáif-
hentur og leit mjög veikinda-
iega út og þegar ég var önnum
kafinn við annað borð bað
hann stúikuna sem vann þarna
líka um vatn og mokaði í sig
hjartapillum. Og hvernig
komst hann ciginlega heim að
Móbökkum þetta kvöld?
— Hef ekki hugmynd um
það. sagði Klemens. — Hann
hefur áreiðanlega getað leyft
sér að taka sér leiguhfl, en ég
geri alveg ráð fyrir hann hafi
ekið f gömlu Dodgedruslunni
sinni.
— Maður sem var áttræður
— og hafði drukkiö heila
flösku af púrtvfni og siatta af
snöpsum?
— Hann gaf nú ekki mikið
fyrir svoleiðis smáatriði.
— Nú. nú. heyrðist í Evert
Bohlin — hvernig gengur. —
Jæja er hinn nýi veitingastjóri
hæjarins f heimsókn. Það var
ánægjulegt. Reyndu að ryðja af
einum stól og fá þér sæti
Klemens og sýna af þér kæti.
Það eru fleiri myndir í hinu
umslaginu... úr skjalasafni
Norbergs Ijósmyndara og ein-
hvers staðer er ég með filmur
af sportvörubúðinni og Kafé
Luten. Og eins mynd aí húsi
söðlasmiðsins. Getið þið ekki
hjargaö ykkur sjálfir.
Hann var að hvería á ný út
úr herberginu þegar Christer
sagði.
— Hvað margir ykkar höfðu
aðgang að bílum hér í þann tíð?
- Af OKKUR?
— Já. ég á við Matta
Sandorklfkuna.
Ef Klemens furðaði sig á
þeirri stefnu sem samtalið
hafði tekið lcyndi hann því vel
og einbeitti sér að því að svara
skýrt og skilmcrkiiega þeim
spurningum sem til hans var
beint.
— Rolle Norrel átti splúnku-
nýjan Opel Olympia. Judith
hafði þá cinnig nývcrið fengið
ökuskfrteini og það kom fyrir
að hún keyrði um í Ford Anglia
bflnum sem Daniel Severin átti.
— Og Nanna Kasja Ivarsen?
— Eftir því sem ég bezt veit
hefur hún aldrei lært að aka
bíl.