Morgunblaðið - 16.09.1978, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. SEPTEMBER 1978
13
Sigurgeir Sigurðsson, bæjarstjóri:
„Beggja
skautabyr
í stjórn eða ekki?
Styðja til
góðra verka
Háttvirtir kjósendur
Svæfði Fransókn
kosningaréttarmálið?
Húsbændur og hjú
Hver skyldi svo sem hafa
meint „alla samninga í gildi"
þegar sagt var „samninga í
gildi“ fyrir kosningar.
Hver skyldi svo sem hafa
meint herinn burt, þegar vitað
er að nærvera varnarliðsins er
helsta sameiningartákn Alþýðu-
bandalagsins.
Hvað ætli þeir hafi verið
margir nýju þingmennirnir, sem
„gerðu sér ekki grein fyrir
vandanum" fyrir kosningar þótt
þeir töluðu ekki þannig þá.
í stjórn eða ekki
Nokkuð er á reiki hvort telja
eigi Alþýðuflokkinn einn af
stjórnarflokkunum eða ekki.
Vitanlega er þetta skemmtilega
uppsett sjónarspil gert með það
fyrir augum að geta bæði haldið
og sleppt.
Sagt er að fjórir til fimm af
þingmönnum Alþýðuflokksins
séu látnir leika þessi hlutverk og
eigi það að tryggja flokknum tvö
andlit í öllum ágreiningsmálum.
Kommar komu auga á þessa
leikfléttu krata og leika a.m.k.
tveir af þeirra þingmönnum
sama leikinn í öryggisskyni.
Góðu verkin?
Nú bíður þjóðin spennt eftir
skilgreiningu „frjálsu"' þing-
mannanna á góðu og slæmu
verkum stjórnarinnar.
Almenningur getur haft það
til marks um ágæti mála hverja
afstöðu þessi hópur tekur, því
þeirra er að trýggja „verkalýðs-
flokkunum" _ áframhaldandi
fylgi kjósenda, hvort sem kosn-
ingaloforð eru efnd eða ekki.
Ekki verður séð að Framsókn
hafi slegið slíka varnagla enda
ómissandi í hverri ríkisstjórn.
Háttvirtir
kjósendur
Þeir, sem svo voru nefndir
fyrir kosningar, eru dálítið
ringlaðir þessa dagana. Loforða-
glaðir frambjóðendur eru tölu-
vert annað en ábyrgir þing-
menn.
Sleppum loforðunum og því
hvernig atkvæða var aflað það
verður síðari tíma mál kjósenda
og frambjóðenda, lítum aðeins á
nútíð og framtíð.
Var það
gleymska?
Ritstjóri Tímans sagði rétti-
lega í blaðinu síðast liðinn
sunnudag að Framsókn mætti
ekki gleyma íbúum Kjalarnes-
þings, það er Faxaflóasvæðisins
og benti á hið algjöra fylgishrun
flokksins á svæðinu.
Hvergi hefur heyrst talað um
jöfnun kosningaréttar í nýja
stjórnarsáttmálanum og hefur
því verið fleygt að Framsókn
hafi gert það að skilyrði að svo
yrði til þess að koma í veg fyrir
ennþá meira hrun flokksins í
næstu kosningum.
Hefur þú lesandi góður gert
þér ljóst að Framsókn fékk 1
kjördæmakjörinn þingmann
fyrir hvert % atkvæða, sem þeir
fengu eða 12% atkvæða og 12
þingmenn ef aðrir flokkar hefðu
fengið sambærilega tölu væru
Sjálfstæðisþingmenn 37, Al-
þýðuflokks 24, Alþýðubandalgs
24 og Samtökin hefðu fengið
2—3. Þannig er lýðræði Fram-
sóknar. Það þyrfti 100 þingmenn
til að þola það.
Húsbændur
og hjú
Nýr íslenzkur framhalds-
myndaflokkur hefur nú hafið
göngu sína en það eru viðtals-
þættir i sjónvarpinu við nýju
stj órnarherrana.
Fyrsti þátturinn var sýndur
kvöldið fyrir stjórnarmyndun og
var alveg frábær.
Annar þáttur var sýndur
mánudaginn 11. og komu þar
fram þrjár aðal hetjurnar
ásamt blaðamönnum, sem voru
að nudda í þeim með meiningar-
lausu þvaðri svo sem blaða-
manna er von og vísa.
Eins og í samnefndum þáttum
í sjónvarpinu síðast liðinn vetur
þar sem fjölmennt þjónustulið
stjanaði við yfirstéttina, eins
hefur Framsókn það nú.
Eftir þáttinn á mánudaginn
þarf enginn að efast um hverjir
búa uppi og hverjir í kjallaran-
um.
Sjónvarpsmenn, fleiri þætti,
sem fyrst.
Þorkell Fjeldsted:
Hvað olli
óánægju fólks?
UNDANFARNAR vikur hafa
margir skrifað í blöð um hugsan-
legar ástæður fyrir hinu mikla
tapi Sjálfstæðisflokks og Fram-
sóknarflokks í síðustu kosningum,
og hafa menn komist að mjög
mismunandi niðurstöðum um það
mál.
Sumir segja, að sundrung í
forustuliði sé um að kenna, aðrir
að síðdegisblöðin hafi ráðið úrslit-
um, og enn aðrir að verðbólgan sé
búin að rugla fólk svo, að það viti
ekki sitt rjúkandi ráð, þegar velja
á milli flokka í kosningum, og
margt fleira hefur þar verið nefnt.
En þar sem mér finnst, að
enginn hafi komið með augljós-
ustu ástæðuna hvers vegna fólk
sneri frá Sjálfstæðisflokki og
Framsóknarflokki í síðustu kosn-
ingum, langar mig að koma með
nokkur dæmi um hvað fólk er
óánægt með. Dæmin, sem ég ætla
að nefna, eru framkvæmdir um
allt land og borgaðar eru úr þeim
sjóði, sem allir landsmenn eiga
sameiginlega, ríkissjóði, og öllum
kemur því við.
í fyrsta lagi er Kröfluvirkjun,
sem eytt hefur verið milljörðum
króna í, en á ekki eftir að skila
miklu rafmagni næstu árin. En
hitt vita flestir, að rafmagnsverð á
eftir og er alltaf að hækka til hins
almenna neytanda og að einhverju
leyti stafar sú hækkun af því, að
hinn almenni neytandi verður að
greiða þau hrikalegu mistök, sem
hafa verið gerð við Kröflu.
I öðru lagi er Þörungaverk-
smiðjan á Reykhólum, sem virðist
ekki hafa verið nógu vel undirbúin
og má þar víst mörgum um kenna
en kannski mest svokölluðum
sérfræðingum, því síðan heima-
menn fóru að ráða meiru virðist
reksturinn hafa batnað til muna.
í þriðja lagi eru kaupin á hinu
fræga Víðishúsi, sem mótmælt var
af stórum hópi fólks, og má þar
nefna þing Sambands ungra sjálf-
stæðismanna í Vestmannaeyjum,
sem var á móti þessum kaupum.
En þingmenn létu þessi mótmæli
eins og vind um eyru þjóta. Ég
held, að kaupin á þessu ljóta húsi í
Reykjavík hafi fengið marga til að
hugsa sem svo: Þessum ráðamönn-
um er ekki treystandi fyrir hinum
sameiginlega sjóði, og þess vegna
kjósum við þá ekki aftur.
I fjórða lagi er Grundartanga-
verksmiðjan í Hvalfirði. Þar er að
rísa milljarða fyrirtæki, sem
flestum þykir vera í lagi, ef þetta
fyrirtæki væri til hagsbóta fyrir
þjóðina. En þegar fólki er sagt, að
þarna verði ekkert nema tap,
a.m.k. fyrstu árin, þá spyrja
margir: Hefði ekki verið nær að
verja þessum aurum á betri hátt
til hagsbóta fyrir land og þjóð.
I fimmta lagi er brúin yfir
Borgarfjörð, sem er í sjálfu sér
þörf framkvæmd, en er byggð á
röngum tíma, og á ég þá við, að
gera hefði átt varanlegan veg frá
Reykjavík til Akureyrar áður en
farið var í þessa brúargerð.
Mörgum ferðamanninum finnst
það furðulegt að eyða milljörðum í
eina brú meðan flestir þjóðvegir
landsins eru því sem næst ófærir
vegna þess, hve þeir eru holóttir og
rykið byrgir útsýni til allra átta.
Borgarfjarðarbrú er dæmi um
ranga fjárfestingu á opinberu fé.
Enda voru margir kjósendur í
Vesturlandskjördæmi, sem kosið
höfðu flokk þann, sem fór með
vegamál (Framsóknarflokkinn)
ekki ánægðir með þessa brúargerð
og þess vegna meðal annars voru
um 500 kjósendur í Vesturlands-
kjördæmi, sem yfirgáfu Framsókn
í síðustu kosningum.
I sjötta lagi eru raforkumálin,
sem eytt hefur verið í gífurlegum
fjármunum á síðustu árum og
mikið af því fé farið í alls konar
bruðl, sem koma hefði mátt í veg
fyrir með venjulegu verkviti og á
ég þá við vitlausa staðsetningu
spennistöðva og lína. Einnig finnst
mörgum sveitamanninum það
merkilegt, þegar unnið er við
línulagnir í vitlausum veðrum,
jafnvel um hávetur í snjó og frosti
eins og átt hefur sér stað. Það
virðist lítið hugsað um að vinna
þessi verk á hentugum tíma og
afleiðingin hlýtur að vera mun
dýrari framkvæmd en þurft hefði
að vera.
1 landbúnaði hefur mörgum
fundist vera eytt í hitt og þetta,
sem ekki hefur borgað sig. Má þar
nefna hin svokölluðu ríkisbú, sem
eytt er í tugum eða hundruðum
milljóna króna árlega, þrátt fyrir
að flestir bændur séu sammála
um, að þau séu til lítils gagns fyrir
hinn almenna bónda, og að þær
tilraunir, sem þar fara fram, væri
hægt að gera á mun hagkvæmari
hátt hjá bændum sjálfum.
Þessi dæmi, sem ég hef hér
nefnt eru þau stærstu, sem hinn
almenni kjósandi sér og heyrir
talað um og niðurstaðan hjá
mörgum hefur orðið sú að kjósa
aðra flokka en Framsóknarflokk
og Sjálfstæðisflokk í síðustu
kosningum. Fólkið er orðið þreytt
á ráðamönnum sem eru alltaf að
tala um að nú sé allt að fara á
haustinn og þess vegna verði
almenningur að spara. En þegar
athugað er, hvernig þeir sjálfir
eyða hinum sameiginlega sjóði
þjóðarinnar, finnst mörgum að
þar sé bruðlað og sóað eins og
fjármunir séu ótakmarkaðir og
fyrirhyggju þurfi enga að hafa.
Þess vegna sögðu kjósendur hing-
að og ekki lengra, og það munu
þeir gera aftur sjái þingmenn og
aðrir þeir sem fara með stjórn
þjóðarinnar ekki að sér.
Að mínu áliti er ekki hægt að
kenna að öllu leyti þingmönnum
um þau mistök, sem gerð hafa
verið, því að þeir hafa farið að
ráðum sérfræðinga, sem ráðlagt
hafa hinar ýmsu framkvæmdir.
Enda er rétt, sem Sverrir Her-
mannsson alþingismaður sagði í
viðtali fyrir skömmu, að það væru
sérfræðingarnir sem þyrftu að
fara í endurhæfingu.
Að lokum vil ég vona, að
þingmenn noti sitt verkvit meira
en þeir hafa gert upp á síðkastið,
en láti ekki sérfræðinga segja sér
algjörlega fyrir verkum, því að oft
er það best sem lærist í skóla
reynslunnar.