Morgunblaðið - 21.09.1978, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. SEPTEMBER 1978
VtK>
MORöJKc.v
raff/nu
£?»'
•vM’
* 1 1 S^.

í viðgerðarþjónustunni köllum
við svona tilfelli. Sprungið
vatnsrör!
Hve langt er síðan þér fenguð
ökuleyfi?
Maðurinn er kominn aftur til
að spyrja hvort daman sem
víxlaði skónum hafi gefið sig
fram við okkur?
gmm
Starfsfólk ókurteist?
„Það hefur löngum verið sagt að
mennirnir séu misjafnir. Einnig er
sagt að kurteisi kosti enga pen-
inga. Ýmsir hafa þá skoðun að fólk
sem starfar hjá fyrirtækjum sé
yfirleitt vel siðað. Það kann svo að
vera að eitthvað sé hæft í því.
En áreiðanlega eru þau fyrir-
tæki til þar sem sumu starfsfólki
er mjög ábótavant með mannasiði
og kurteisi. Eg læt þess getið að ég
hefi alllengi fengist við blaðadreif-
ingu. En þeim störfum sem
skiljanlegt er fylgir það að inn-
heimta áskriftargjald blaða bæði
hjá fyrirtækjum og almenningi.
Misjafnt er það hvernig áskrifend-
ur blaða bregðast við þegar kemur
að skuldadögum. Ég þekki vel
hvernig er að rukka fyrir blöðin.
Mig langar að nefna eitt dæmi
þess hvaða móttökur ég fékk hjá
gjaldkeranum í fyrirtæki nokkru
er ég fór þangað að gera skyldu
mína sem innheimtumaður fyrir
stuttu.
Ég mætti þarna í fyrirtækinu,
sem reikningar eru greiddir. Ég
gekk eftir ganginum er inn kom og
var að nálgast dyrnar þar sem
gjaldkerinn hefur einkaskrifstofu.
En þá var hurðin opnuð og út
kemur gjaldkerinn, og er hann sér
mig þá spyr hann mig í óþýðum
róm hvaða erindi ég eigi. Ég sagði
erindið en gjaldkerinn heldur
áfram sína leið, en segir um leið
heldur gustmikill við mig: „Svona,
stattu bara kyrr hérna þangað til
ég kem aftur," en hann skildi
dyrnar að skrifstofunni eftir
ólæstar.
Ég ansaði engu þessari köldu
kveðju, en stóð kyrr í sömu
sporunum þangað til háttvirtur
gjaldkerinn kom aftur, sem að vísu
var stutt að bíða. En er gjaldker-
inn var kominn þá sagði hann mér
að koma með sér og um leið og ég
fylgdi honum eftir fór ég að líta á
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í gær var hér fundið að spila-
mennsku eins af ítölsku heims-
meisturunum fyrrverandi og í dag
höldum við áfram í sama dúr.
Spilið er frá leik ítaliu og
Svíþjóðar á Evrópumeistaramóti
fyrir nokkrum árum síðan.
Svíarnir voru með hendur norð-
urs og suðurs og á hættu en austur
gaf.
Norður
S. Á3
H. D94
T. G10952
L. 874
Vestur
S. 987642
H. Á8
T. 4
L. 10962
Austur
S. DG
H. 62
T. ÁD876
L. KDG5
Suður
S. K105
H. KG10753
T. K3
L. Á2
COSPER
Ég hreinlega skammast mín fyrir að hann skuli ekki hafa meira
hár!
Sagnirnar
Austur Suður
1 L 1 G
pass 3II
dobl allir pass.
Vestur Norður
2 L 3 T
pass I II
Grandsögn suðurs var sterk og
skýrir það sagnir norðurs.
Gegn fjórum hjörtum spilaði
vestur út einspili sínu í tígli.
Austur tók slaginn og lét félaga
sinn trompa tigul en hann skipti
þá í lauftíu. Austur lét gosann og
suður tók slaginn. Hann hafði
þegar gefið tvo slagi og útlitið var
ekki gott. En ekki þýddi að gefast
upp og Svíinn spilaði spaða á ásinn
og tígulgosa frá borðinu. Austur
vissi jú, að félagi hans átti ekki
fleiri tígla og lét lágt en suður var
þá skyndilega kominn með unnið
spil. Hann lét lauf og vestur gat
trompað með ásnum ef hann vildi.
Austur var ekki alveg með á
nótunum í spilinu. Hann gat jú séð
að spilið stæði alltaf ætti vestur
ekki ás eða kóng í trompinu og allt
benti til að svo væri. Það eitt að
suður tók ekki trompin áður en
hann spilaði tíglinum hefði átt að
nægja. Og lesendur hafa eflaust
þegar séð að nægt hefði fyrir
austur að leggja drottninguna á
gosann til að spilið tapaðist.
Kirsuber í nóvember
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaöi
71
onnur en þau sem féllu undir
verkahring hennar, svo sem að
þvo gólfið eða gera hreint
þegar ræstingakonan var sjúk.
Hann hafði saknað aðstoðar
stúiku sinnar bæði á mánudag-
inn var og kvöldið áður þegar
hann hafði verið einsamall og
haft einkennilga tilfinningu
fyrir því að hann hefði gert
einhver mistök. þótt hann gæti
ekki gruflað upp hvað það var.
Nú áttaði hann sig. Nú
mundi hann hvað hann hafði
verið að gera þegar Klemens
Klemensson hafði rifið upp
dyrnar og ýtt hikstandi fylli-
hyttunni Nönnu Kösju inn til
hans. Hann mundi á hverju
hann hafði haldið í hendinni.
Og vi8si upp á sína tíu fingur
að hann hafði ekki sett það
aftur inn í skápinn.
Hann gekk þynglsalega að
skápnum.
Andartaki síðar gekk hann
skjálfandi inn í herbergið þar
sem Judith hafði skrifstofu
sína og sagði.
— Heyrðu tókst þú flösku
með hæmoglobinupplausn?
Hún stóð á rannsóknarborðinu.
í gær um fjögurlcytið.
— Ég lét hana eiga sig, sagði
hún rólega. — Ég hélt læknir-
inn þyrfti að nota hana til að
mæla blóðið í frú Ivarsen.
En í augum Christers Wijk
endurspeglaðist sams konar
órói og í augum gamla læknis-
ins.
— Meinarðu flaskan með
eiturupplausninni? Hefur hún
lent á flækingi?
Daniel Severin kinkaði kolli
hjálparvana.
Og Judith Jernfeldt hvíslaði
náföl f framan.
— Nei... nei... Ekki
aftur... ekki aftur...
18. kafli.
Hvað sá Matti?
— Hvenær getur hún hafa
týnzt? spurði lögregluforing-
inn.
— Ég hélt á glasinu síðdegis
í gær, sagði Severin. — Eg
gleymdi flöskunni síðan þegar
Klemens kom með Nönnu
Kösju í eftirdragi. Hún var
miður sín og illa á sig komin —
ba“ði af gráti og hiksta og
hlátri og timhurmönnum og
skyndilegum rauðvínsáhrifum.
Ilann gekk á undan inn í
skoðunarherbergið og horfði
illskulcga á auða borðplötuna.
— Það var sú sem þú sýndir
mér á mánudaginn var það
ekki? Manstu hvað var í henni?
— Kaliumferricyanid og
kaliumcyanid í mjög sterkri
blöndu.
— Nóg til að drepa.
Á svip Severins sá hann að
svo myndi vera.
Judith hafði skoðað allar
flöskurnar sem í skápnum
voru.
— Ég man eftir henni, sagði
hún. — þegar ég sótti vatns-
glas handa Nönnu Kösju.
— Þá vorum við öll hérna
inni. sagði lögrcgluforinginn. 1
— Og EITT ykkar tók flösk-
una með sér héðan. sagði
Daniel, — og nú vcit ég að
flaskan var hér ekki sfðdegis
þegar ég hvarflaði augum yfir
— ég myndi sjá hana fyrir mér
hefði svo verið.
— Nanna Kasja — þvílíkur
ólánsfugl! sagði Christer reiði-
lega.
— Hún gctur hafa gripið
flöskuna með sér, viðurkenndi
læknirinn. — Hún lá heillanga
stund á bekknum og hvfldi sig.
En við höfum enga sönnun
fyrir því að hún hafi verið að
verki.
— Ég var nú frekar að huga
um þetta kast sem hún fékk í
diskótekinu. því að ég sé ekki
betur en það hafi haft hinar
sorglegustu afleiðingar.
Hann sneri sér að Judith og
spurðii
— En hvað með Klemens —
gæti hann?
— Kannski, sagði hún hljóð-
lega — hann var í biðstofunni
einn um hríð. Ég fór fram á
salernið. Bo Roland hringdi úr
sfmanum frá skrifstofu minni