Morgunblaðið - 03.10.1978, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. OKTÓBER 1978
MORtfdk
kafr/NU
Furðufutíl þetta. Hann lætur
eins (>k hann sé sjónhverfinna-
maður?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
I úrspilæfingu vikunnar reikn-
um við með óhagstæðri legu eins
og ailtaf þegar fyrst og fremst er
hugsað um að vinna spilið.
Gjafari norður, austur-vestur á
hættu.
Norður
S. KG9
H. Á103
T. ÁD106
L. 985
Suður
S. ÁD10752
H. K9
T. G9
L. K73
Suður er sagnhafi í fjórum
spöðum en andstæðingarnir hafa
alltaf sagt pass. Vestur spilar út
trompi og hvernig spilum við
svona spil?
Hættan er augljós. Austur má
ekki komast að til að spila laufi því
auðvitað verður að reikna með
ásnum á hendi vesturs. Tígul-
svíningin er því of hættuleg og við
reynum allt annað fyrst.
Fyrsta slaginn tökum við í
borðinu og spilum hjarta með það í
huga að láta níuna eftir lágt spil
frá austri. Allt spilið má þá vera
þessu líkt.
Norður
S. KG9
H. Á103
T. ÁD108
L. 985
Vestur
S. 64
H. G864
T. 753
L. ÁD62
Austur
S. 83
H. D752 T. K642
L. G104
Surtur
S. ÁD10752
H K9
T. G9
L K73
Vestur fær slaginn á gosann en
nú er allur þróttur úr vörninni.
Hann spilar eflaust tígli, sem við
tökum með ás, síðan hjartakóng,
tromp á gosann, látum tígulgos-
ann í hjartaás og eftir þetta geta
tíglarnir í borðinu séð fyrir
laufum af hendinni. Sama er
hvenær austur lætur kónginn því
enn er fyrir hendi innkoma í
borðið á tromp.
Ná má fram sömu stöðu þó
austur láti hjartadrottninguna í 2.
slag eins og lesendur sjá eflaust
sjálfir.
Hvað má bjóða
nemendum upp á?
Ég undirritaður stunda nám í
sagnfræði við heimspekideild há-
skólans og langar mig til að koma
á framfæri frásögn af samskiptum
mínum við þá ágætu deild og
deildarforseta hennar, dr. Pál
Skúlason, sem á sem kunnugt er
sæti í stjórn málfrelsissjóðs.
Mér varð það á að falla á prófi,
sem ekki þykir neitt tiltökumál,
síst í háskólanum. Þar sem ég var
ekki á eitt sáttur varðandi niður-
stöður þess kennara, sem fór yfir
prófið, þá leitaði ég til dr. Páls
deildarforseta. Tók hann mér mjög
vinsamlega, og lofaði að láta til sín
taka varðandi það, að prófdómari
yrði strax fenginn til að fara yfir
prófið. Þetta var á föstudegi.
Jafnframt boðaði deildarforset-
inn mig formlega á sinn fund
næsta mánudag. Kvaðst hann þá
mundu upplýsa mig eitthvað um
málið. Ég mætti svo til fundar við
hann á mánudeginum. Þess ber að
geta að deildarforseti hafði gefið
loforð um að hann myndi þá verða
búinn að setja sig í samband við
prófdómara. En hvað gerist svo?
Þegar ég mæti til fundar við
deildarforseta á tilsettum tíma á
mánudeginum hafði hann það eitt
fram að færa að láta liggja fyrir
sömu niðurstöðu í sérstakri bók,
og kennari sá, er fór yfir prófið,
hafði komizt að og tjáð mér um,
áður en ég ræddi við deildarfor-
seta. Nú er mér spurn. Hver var
tilgangur deildarforsetans með því
að boða mig til fundar við sig til að
segja mér það nákvæmlega, sem
ég vissi fyrir? Var tilgangurinn
kannski sá að auðmýkja nemanda
sinn á eftirminnilegan hátt? Erfitt
er að koma auga á aðrar ástæður.
Er slíkt illa sæmandi manni
menntuðum í siðfræði eins og dr.
Páll er. Fróðlegt væri að fá
einhverjar skýringar á þessari
framkomu hjá aðilum innan heim-
spekideildar eða háskólans.
Sigurður Guðjón Ilaraldsson.
• Hver týndi
hjartanu?
Heill og sæll Velvakandi
góður.
jLé^ 2 O 1 I K Ck I A |f Framhaldssaga eftir Mariu Lang
■ V I I O Uwl I II \/ V v? III Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði
82
En hún var gersamlega ómót-
tækileg fyrir þessu.
— Þú mátt ekki taka hana.
kallaði hún hástiifum. — Þú
mátt ekki taka hana frá mér.
Ilann varð að kljást við hana
um fiöskuna og hún grét
beisklega þegar flaskan rann
* úr höndum þeirra og hrotnaði
þegar hún lenti á stigabrún-
inni.
21. kafli
Síðasta nóttin
Niðri í diskótekinu var and-
rúmsloftið enn magnaðra enda
þótt raddir væru lágværar og
blæbrigðalausar.
— Báðir nágrannar þínir
höfðu bersýnilega farið að
heiman án þess að læsa eldhús-
dyrunum. sagði Christer Wijk.
— Já. — eins og
venjulega...
— En þú — komst þú til
kirkjunnar eða var allt þitt
kvein um þrengslin þar hara
röfl?
— Já. það var röfl og allir
tóku það gott og gilt — nema
þú. Það var með herkjum að
mér tókst að komast inn f
skrúðhúsið áður en athiifninni
lauk..
— Hvað gerðir þú við flösk-
una úr apótekinu og sprautuna
frá Nönnu Kösju?
— Ég henti hvorutveggja í
öskutunnuna. Og mínifiöskurn-
ar setti ég f ruslatunnu hjá
Judith þegar ég var á leið í
Gúttemplarahúsið.
— Eftir morðið?
— Eftir... morðið.
— Hvcnær kvöldsins gerðist
það?
— Við höfðum ákveðið að
útkljá þetta mál. svo að ég fór
til hans. jafnskjótt og ég hafði
haft fataskipti um sjöleytið. Ég
vissi ekki hvcrnig þetta myndi
þróast en ég var með alít
tilhúið til vonar og vara. Ég
vissi líka að þegar Matti komst
úr jafnvægi var hann alltaf að
fá sér konfcktmola. en síður að
hann hefði löngun til að fá sér
áfengi. Aftur á móti kom í ljós
þarna um kvöldið að hann
Íangaði í vfn.
— Af hvaða ástæðu? Lenti
ykkur ekki saman aftur?
— Tja. sagði Klemens blæ-
hrigðalausri röddu. — Það var
cnginn tilgangur með því.
Hann var nú einu sinni svoleið-
is gerður og heiðarleikinn
uppmálaður og hafði annað
viðhorf til peninga en ég. Hann
var með umslagið á borðinu hjá
sér og hann sagðist telja það
skyldu sína að afhenda lögregl-
unni það. Allir þessir pcningar
— sem ekki tilheyrðu neinni
lifandi sálu og ég hafði sannar-
lega not fyrir cf ég átti ekki að
verða mosavaxinn sem undir
tylla hér í Skógum... Ilann
skildi mig ekki og ég skildi
hann ekki, en ég SAGÐIST
skilja hann...
Og svo stakkstu upp á að þið
drykkjuð sáttarskál?
— Já, og hann féll fyrir því,
hélt þessi hljómlausa rödd
áfram. — Við höfðum hvor sína
siði og ég notaði mér það. Ég
fór upp til mín og náði í glas og
hálfa koníaksflösku og litla
flösku af sherry sem ég hafði
útbúið um morguninn.
— Það var sem sagt ekki úr
mfníflöskusafninu?
— Nei. ég hafði keypt hana í
Kaupmannahöfn nokkrum
mánuðum áður og hafði hugsað