Morgunblaðið - 12.11.1978, Page 5

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. NÖVEMBER 1978
53
Kambódíu meó jðfnu millibili. Þar
var yndislegt fólk, Ijúft og elskulegt
í framkomu. Þaö var að bjéstra í
sínum daglegu önnum, virtist lifa
fábrotnu og fremur einföldu lífi.
Hvergi varó maöur var viö neinar
sérstakar andstæöur, enda bar
framkoma fólksins vott um Þaó.
Mér eru minnisstæðir litlu bátarnir,
sem Þetta fólk var að flytja á
hrísgrjónin sín í fallegum körfum.
Allt var slétt og fellt á yfirboróinu.
En svo fór Þetta að breytast. Þaö
byrjaði í andrúmsloftinu. Einhver
ókyrrö fór aó gera vart vió sig.
Fólkið var fariö aö flýta sér. Þaö var
ekki jafn vingjarnlegt og áöur. Svo
fór ég aö taka eftir Því aó undir
hrisgrjónakörfunum í bátunum var
fariö aö glytta í eitthvað, sem ekki
átti heima Þar, eitthvað sem hafði*
ekki verið Þar áður og átti ekki að
vera Þar. Þaó voru byssur. Vélbyss-
ur. Andrúmsloftið var gjörbreytt —
Þaö, sem áður hafði verið friðsam-
legt og hlýlegt var nú orðið
ógnÞrungiö. Fólkið hrætt, tortrygg-
ið, ruglað í ríminu. Maður fann að
Þaö var eitthvað í aðsigi. Og núna
vitum við hvernig ástandið er í
Þessu landi. Ég hugsa að Þegar
maður Þekkir land og Þjóð eins vel
og ég Þekki Kambódíu Þá hljóti
svona harmleikur aö fá miklu meira
á mann en ella.
— Argentína er annaö land, sem
ég hef fylgzt náið með. Nú eru mörg
ár síöan ég kom Þar fyrst, en Þrátt
fyrir herforingjastjórnina og allt
hennar brölt Þá er Það nú svo
undarlegt að fólkið, sem maður
rekst Þar á á förnum vegi, virðist
heldur ánægðara en Þaó var áður
en byltingin var gerð. Þarna er allt í
föstum skorðum og þrátt fyrir
takmarkað frelsi og ýmiss konar
ósóma, sem áreiðanlega á sér stað
á bak við tjöldín, Þá er eins og fólkið
sé öruggara með sig. Einræðis-
stjórnir eru auðvitaö slæmur kostur
— bölvanlegur — Það getur ekki
verið álitamál, en kannski eru Þær
stundum skárri en stjórnleysi,
öngÞveiti, sem af Því leiðir og
öryggisleysi hins almenna borgara,
segir Dalton Baldwin.
Við víkjum að tónlistinni og
hlutverki undirleikarans, sem eðli
málsins samkvæmt verður ekki
miðpunktur, enda Þótt hann gegni
litla garð
ekki síðra hlutverki en sá, sem
aðstoðarinnar nýtur, auk Þess sem
stundum er haft á oröi að góðir
undirleikarar séu eins sjaldgæfir og
svartir svanir.
— Ég hef dálítið átt við Það að
leika einleik á píanóið, en nú er
langt um liðið síðan ég hef borið
Það við. Mér lætur langtum betur að
vinna með öörum — ég hef mikla
Þörf fyrir að vera með fólki. Það er
misjafnt hvað á við menn, en með
Því að leika undir annan tónlistar-
flutning, sérstaklega söng, Þá finn
ég aldrei til einmanaleika. Ég sé
ekki eftir Því aö hafa farið inn á
Þessa braut, mér finnst ég hafa
fundið minn rétta tón og Það er
endalaust hægt að breyta til. Sumir
halda kannski að Ijóðasöngvprnir,
sem hafa orðið mitt sérsvið, séu
takmörkunum háðir, að ekki sé
hægt aö Þroskast sem listamaður
meö Því aö binda síg aö mestu víð
Þá. En Þetta er misskilningur.
Undirstöðuatriðin kann maður utan
aö, en túikunin er aiitaf ný. Hún
mótast af óteljandi Þáttum, og hún
verður samspil peirra, sem flytja
tónlistina saman. Með Því að
takmarka sig eru meiri líkur á Því að
manni miði eitthvaö fram á leið, —
Þá er betur hægt aö hlúa að Því sem
maöur er með í höndunum, og ég
aðhyllíst þá skoðun, að hver maður
eigi að rækta sinn litla garö, eins vel
og kostur er. Þá veröur heimurinn
kannski einhvern tíma betri, sagði
Dalton Baldwin.
— Á.R.
Þessi var ekkert kuldakreistulegur á svipinn.
Ingólfur lét sér hvergi bregða þrátt fyrir hvítu slæðuna.
Niðri við hufn kúrðu sendlingar á bauju.
Ljósmyndir Páll Steingrímsson.
Séð út í Gróttu á flóðinu.
Snjófölin
teiknaði
nujan svip
FYRSTA snjófölin teiknaöi
svip á landiö einn daginn
fyrir skömmu og pá sprett-
ur paö fram í nýjum kjól
par til einhver lægöin
gengur yfír landiö á ný.
Þessar myndir voru teknar
í Vesturbænum í Reykjavík
og úti viö Gróttu á
Seltjarnarnesi, svipmyndir
frá fyrstu snjófölinni í
haust.
Krummi hafði hljótt um sig þar sem hann sat á Ijósastaurnum í vetrarbyrjun.