Morgunblaðið - 14.02.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRUAR 1979
KAffinu '
Þú barðir hann ekki út úr
hrinKnum. hann datt ofaní ost-
holu.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Allir þekkja þá ánægjulegu
tilfinningu að sjá spil blinds
þegar ljóst er, að sagnirnar hafa
heppnast vel og góðri slemmu
náð. En hið mótstæða er jafn
ömurlegt. Góðri slemmu náð með
góðum sögnum, en svo er doblað
og legan er slík. að ekkert er
hægt að gera.
Suður gaf, norður-suður á
hættu.
Norður
S. G
H. ÁK95
T. G109543
L. Á9
Vestur
S. D1096
H. 8732
T. -
L. K10743
Austur
S. Á875432
H. -
T. 86
L. D852
Suður
S. K
H. DG1064
T. ÁKD72
L. G6
Það fór hrollur um spilarann
suður þegar líða tók á sagnirnar.
SuAur
1 H
4 T
6 H
Vestur
P
1S
Dobl
Norður Austur
3 H 3 S
6 T Dobl
allir pass.
Eftir dobl austurs á sex tíglum
vissi suður hvað var á ferðinni.
Austur ætlaði sér að trompa útspii
í hjarta og taka síðan slag á annan
hvorn svörtu ásanna. Suður ákvað
þá að reyna hjartaslemmuna en
vestur var með á nótunum, doblaði
og spilaði síðan út spaða. Austur
tók á ásinn og ekki var vandasamt
fyrir hann að spila tígli til baka,
trompað og einn niður.
í rúbertu hefði tapið verið til-
finnanlegt. En í sveitakeppni
gengu sagnirnar þannig á hinu
borðinu.
Suður Vestur Norður Austur
1 H P 3 H 3 S
4 H 4 S 5 H 5 S
6 H 6 S Dobl og allir pass
Með samtals 11 punkta urðu
austur og vestur báðir jafnhissa
þegar ekki var hægt að tapa
slemmunni. Og þegar upp var
staðið , hagnaðist sveitin vel á
spilimi þó litlu munaði, að slemma
ynnist á báðum borðum.
Tónlist og
heyrnarskemmdir
Hvort ég hafi drukkið of mikið
eður ei, er nokkuð sem ég segi
til um sjálfur, telpa mfn.
ábendingu, áður en þið leggið
af stað niður?
Því getur þú ekki verið cins og
aðrir eiginmenn, sem ekki geta
munað afmæiisdag konunnar
sinnar.
Heill og sæll Velvakandi.
Tónlistin hefur lengi hrifið
manneskjuna og skipar nú í dag
allháan sess. En maðurinn er einu
sinni svo verður að uppgötvi hann
eitthvað merkilegt og unaðslegt og
það sem hann getur haft not af,
vill hann helst sökkva sér niður í
það og bindast þar af leiðandi
algjörlega af græðgi sinni og
unaði.
Hljómflutningstæki hafa tekið
svo miklum breytingum undan-
farna áratugi að líkja má við
algjöra stökkbreytingu frá því sem
áður var. Nákvæmnin í hljóðupp-
töku og flutningurinn úr tækjun-
um er orðinn svo stórkostlegur að
hreinn unaður er að hlusta á góða
tónlist í hæfilega sterkum hljóm
úr góðum tækjum. En hér er það
sem undrið er svo mikið og hríf-
andi að maðurinn fær ekki haldið
hrifningu sinni. Fjörlegir hljómar
eru stilltir á háspennu svo æðið
magnast í honum í takt við hinar
ógurlegu flóðbylgjur tónkumbald-
anna sem titra af öskri sínu.
Tónflutningur í dag er orðinn
svo geysilega hættulegur við-
kvæmum heyrnarnemum líkama
okkar að tónarnir eru orðnir stórt
vandamál. Lifandi taugafrumur
okkar eru sem barn í vöggu og þola
þar af leiðandi ekki allt sem þeim
er boðið. Við viljum nefnilega
sorglega oft gleyma því að við
erum lifandi verur í kringum
dauða harðjaxla tæknisköpunar-
verka okkar.
Aðaltilgangur þessa bréfs er að
vekja athygli á stóru vandamáli
ungs fólks í dag sem það gerir sér
ekki grein fyrir. Ungt fólk gerir
nefnilega mikið af því að fara út á
skemmtistaði um helgar þar sem
hávaðinn er vægast sagt óþolandi.
Meira en 1 metra háir hátalarar
öskra á fólkið beint við eyrun á því
þar sem megnið af því er undir
'áhrifum áfengis og ég tala nú ekki
um þá sem eru reglulega ölvaðir
verður það ekki eins vart við
neyðaróp heyrnarinnar í tíma og
uppgötva því óþægindin þegar
rennur af því ölvíman.
Fyrir skömmu sá ég fræðslu-
kvikmyndina: Who Stole the Quite
Day, eða hver rauf kyrrð dagsins.
Þar var sagt að rúmlega 30% 18
ára unglinga í Bandaríkjunum
væru með skerta heyrn líkt og
gamalmenni svo að ástandið er
COSPER
„Fjólur — mm ljúfa“
Framhaldssaga eftír Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
59
— Kannast einhver við að
hafa verið á ferli klukkan
fjögur í nótt eða heyrðu ein-
hverjir umgang eða hljóð?
Herman frændi reis á fætur
og fór að ganga um gólf.
Enginn svaraði. Susanne
kveikti sér óróleg í annarri
sígarettu og reyndi án
árangurs að horfast f augu við
Martin.
— Nei, ég vcrð að fara út og
fá mér frískt loft. Er einhver
sem vill koma með í gönguferð?
Gitte stökk á fætur og
Susanne ætlaði að fylgja henni
þegar æstur lögreglumaður
kom hlaupandi niður af efri
hæðinni og héit á golfkylfu f
hendinni. Hann hvarf inn í
bókaherbergið án þess að virða
þau viðlits.
— Við skulum koma. Viitu *
ekki koma með Martin? Gitte'
var föl og hafði svo sjúklegt
yfirbragð að það var engu
líkara en hún myndi hnfga út
af á hverri stundu en lögreglu-
maður sem hafði setið við
dyrnar, nánast án þess þau
veittu honum athygli, vakti
athygii hennar á því að enginn
mætti fara út úr húsinu fyrr en
Bernild lögregluforingi gæfi
leyfi sitt til þess.
— Það getur ekki átt sér
stað hann geti ráskað með
okkur á okkar eigin heimili?
Gitte leit biðjandi á Ilerman
frænda.
— Við getum ekki setið hér í
allan dag. Það mætti ætla við
værum í stofufangelsi.
— Það er nú kannski ekki
beinlfnis, sagði ungi lögreglu-
maðurinn og brosti til Gitte. —
Lögregluforinginn hefur bara
gert ákveðnar varúðarráð-
stafanir og án efa fáið þið
fljótlega að fara ykkur ferða.
— Eigum við að hanga hér
lengi? spurði Gitte.
— Það held ég naumast.
svaraði lögrcglumaðurinn sem
var sjálfur farinn að finna til
hungurs og óskaði innilega að
hann kæmist sem allra fyrst
heim til sín að fá sér hressingu.
En hvorki lögregluþjóninum
né Gitte varð að ósk þeirra og
klukkutímarnir snigiuðust
áfram og hópurinn sat þögull í
horninu á stofunni. Meira að
segja Herman frændi og Holm
læknir reyndu enn að bera sig
mannalega og tala um
flækinga og óhöpp og slys en
það var enginn vafi á því, að
kenning Berniids hafði komið
óþyrmilega við þau. Það fór
heldur ekkert á milli mála
hversu alvarlegum augum lög-
regluforinginn leit á málið og
stöðugur straumur aðstoðar-
manna hans var á ferli inn og
út.
Morðingi á meðal þeirra.
Susanne hafði f iangan tfma
reynt að ýta frá sér þessari
hugsun, en sem hún sat hér
innilokuð í drungalegu
andrúminu fannst henni
skelfingin smám saman vera að
grfpa sig heljartökum og hún
skildi að hún varð að horfast f
augu við þessa staðreynd
hversu hryllilega sem hún var.
Það var ekki vafi á því að
Bernild var viss um að bæði
Einar Einarsen og Lydia hcíðu
verið myrt og að morðinginn
væri einn þeirra, en hver? ...
Það gat ekki... það gat ekki
verið Martin. í nótt hafði hún
litla stund efast um kærleika
sinn í garð Martins en nú
þegar hún sat hér nærri honum
var ástin dýpri og hlýrri en
nokkru sinni áður. Martin
hafði áhyggjudrætti um munn-
inn og hann hrukkaði ennið
þessa stundina. Martin sem
alltaf var svo indæll og góður.
Nei, það gat ekki verið Martin
sem hún elskaði.
Hún hvarflaði augunum til
Gitte. Gitte var sýnilega ást-
fangin af Martin. Hún hafði að
minnsta kosti litið á hann sem
hálfgildings eign sfna, unz
Susanne kom til sögunnar.
Gitte var dekurbarn og hræði-
lega duttlungafull, en það með
var ekki sagt að hún gæti myrt
fólk... Kannski Einar Einar-
sen ef hún hefði í fullri alvöru