Morgunblaðið - 09.03.1979, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. MARZ 1979
t
SIGURNÝ SIGURÐARDÓTTIR,
fyrrum á Auaturbrún 6,
lézt í Elliheimilinu Grund miövikudaginn 7. marz.
Aöatandendur.
t
Sonur okkar
SVEINBJÖRN BECK,
lést af slysförum 6. marz.
Áata og Árni Back.
t
Eiginmaöur minn
JÓN SNORRI JÓNASSON,
Aöalgötu 14B,
Suöurayri,
lést aö heimili sínu 22. febrúar.
Jaröarförin hefur fariö fram.
Ingunn Sveinadóttir.
t
Fööursystir mín
ÞÓRUNN BJÖRNSDÓTTIR HANSEN
faadd 20. deaember 1891
lézt aö heimili sínu í Kaupmannahöfn 28. febrúar áriö 1979.
Jaröarförin fer fram í dag frá Dispebjergs-kapellu.
Fyrir hönt^vina og aöstandenda,
Harald St. Björnaaon.
+
Útför sonar míns og bróður okkar,
VIÐARS ÞORSTEINSSONAR,
Kirkjuvogi,
Höfnum,
fer fram frá Kirkjuvogskirkju laugardaginn 10. marz kl. 2 síödegis.
Erlendína Magnúadóttir
og ayatkini.
+
Þökkum innilega öllum þeim er sýndu okkur samúö og hlýhug viö fráfali og
útför móöur okkar,
INGIBJARGAR GUÐLAUGSDÓTTUR,
frá Bfldudal, „ ,,
Gunnb)örn Jónaaon,
Hjálmtýr Jónaaon,
Áalaug Jónadóttir,
Þorleifur Jónaaon,
Margrát Jónadóttir.
+
Viö pökkum hjartanlega auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og útför konu
minnar, móður, tengdamóöur og ömmu,
KRISTÍNAR JÓHANNESDÓTTUR,
Seláai 3.
Filippus Guömundsaon
Helgi Filippuaaon Sigríöur Einaradóttir
Hulda Filippuadóttir Árni Kjartanason
Pátur Filippusaon Guójóna Guðjónsdóttir
Þórhallur Filippuason
Þóra Filippusdóttir Þórmundur Sigurbjarnarson
Þórey Sígurbjörnsdóttir
og barnabörn.
+
Alúóarþakkir fyrir þann hlýhug og samúö sem þiö hafiö sýnt okkur viö fráfall
mannsins míns, fööur okkar, tengdafööur og afa
JÓNASAR GUDMUNDSSONAR
frá Grundarbrekku.
Guó blessi ykkur öll.
Guðrún Magnúsdóttir,
Jóhann Jónaason,
Hilmar Jónasson, Ester Árnadóttir,
Einar Jónasaon, Halldóra Traustadóttir,
Sigurbjörg Jónasdóttir, Viöar Óakarsson,
Magnúa Þór Jónaason, Guöfinna Óakaradóttir.
og barnabörn.
Minning — Marinó
Breiðfjörð Valdimars-
son jámiðnaðarmaður
Fæddur 1G. aprfl 1906.
Dáinn 3. marz 1979.
Góðvinur minn og fjölskyldu
minnar er genginn — Marinó
Breiðfjörð Valdimarsson járn-
iðnaðarmaður, til heimilis að
Grettisgötu 49 í Reykjavík. Hann
lézt í Landakotsspítala 3. marz,
sjötíu og tveggja ára að aldri —
eftir þungbær veikindi og spítala-
legu af og til síðustu misserin.
Marinó var fæddur 16. apríl 1906
að Langeyjarnesi, Klofningshreppi
í Dalasýslu. Foreldrar hans voru
Olína Ivarsdóttir og Valdimar A.
Marísson.
Að hætti ungra og vaskra
sveina, beindist athyglin snemma
að sjávarsíðunni. Fór hann með
föður sínum í verið víðsvegar um
Vestfirði eða í námunda við feng-
sæl fiskimið til þess að draga
björg í bú. Reru þeir feðgar um
skeið frá Isafirði, en það átti ekki
fyrir Marinó að liggja að ílendast
þar. Hugurinn leitaði lengra — út
á hið opna og víða haf til framandi
stranda og hárra borgturna, sem
ljómuðu í hillingum hugans.
Og þar kom, að Marinó gerðist
farmaður. Var hann um árabil í
siglingum á Fossum Eimskips,
landa og heimsálfa á milli. Af
þeim farmennskuárum kunni
hann frá mörgu merkilegu að
segja — enda maðurinn athugull
og minnugur vel. Margt var það og
úr þjóðlífi fyrri tíma, sem honum
var hugleikið að rifja upp og bera
saman við nýlífið í landinu eftir
síðari heimsstyrjöld.
með, hvenær „Nói“ kæmi heim úr
vinnunni og færi upp til sín.
Mánuðum síðar var hún enn á
tánum, en nú úti á dyrapalli til
þess „að dingla bjöllunni hjá
honum Marinó." Og varð aldrei
fyrir vonbrigðum með viðtökurn-
ar, sú litla.
Honum lét einkar vel að laða að
sér börn — og vart gat jafnlyndari
og dagfarsprúðari mann að öðru
leyti. En glaður þó og reifur á
góðri stund í vinahópi. Árrisull og
skyldurækinn gekk hann til vinnu,
en er heim kom að loknu dags-
verki, þá ávallt reiðubúinn að taka
til hendi og dytta að húsi eða hlúa
að gróðri á heimabletti. Snyrti-
mennska var honum í blóð borin.
Þó að börn Marinós ættu heima
utan Reykjavíkur, þá skyggði fjar-
lægðin aldrei á ástríkið milli
þeirra. Heimsóknir voru bæði tíð-
ar og gagnkvæmar. Ennfremur
sumarferðalög. Sagði hann okkur
jafnan með gleðihreim, er heim
kom, frá hverri ferð. Og hlakkaði
að vonum til þeirrar næstu. Eg
minnist sumardaga fyrir tveim
árum, þegar Inga kom heim og
dvaldi hér uppi um hríð. Þá var
leikið af fingrum fram og lagið
tekið. Að vísu varð klökkvi við
kveðjur, en bréf fóru áfram á milli
— löng og bréf og hjartahlý, sem
yljuðu vini okkar.
Undanfarin ár átti Marinó sitt
annað heimili hjá frú Hansborgu
Jónsdóttur að Laugavegi 28 d. Og
sem heilsu hans tók að hraka, kom
berlega í ljós, hver mannkosta-
manneskja frú Hansborg er. Slík
var umönnunin og umhyggjan.
Fjölskylda hennar lét heldur ekki
sitt eftir liggja. Átti Marinó iðu-
lega ánægjustundir um árin hjá
því góða fólki.
Þó að sjúkdómslegur Marinós á
Landakotsspítala yrðu margar og
þjáningarfullar, þá framgekk aldr-
ei æðruorð af hans munni. Hins-
vegar fannst honum mikið til um
þá hjúkrun sem starfsfólkið veitti,
alúð þess og elskusemi. En síðast
og ekki sízt rómaði hann læknis-
dóma og mannkærleika Ásgeirs
Jónssonar, lungna- og hjartasjúk-
dómalæknis.
Og nú hefur Marinó okkar lagt
frá landi — en að þessu sinni út á
opið haf hins óræða. Og ekki
afturkvæmt til jarðneskrar
heimahafnar. Við sem eftir stönd-
um á ströndinni, börnin mín,
tengdabörn, barnabörn og ég —
biðjum honum fararheilla og
blessunar. Áratuga vináttu hans
og tryggð munum við geyma í
þakklátum huga.
Dætrum hans og syni, ástvinum
og vinum færum við innilegar
samúðarkveðjur.
Utför Marinós verður gerð í dag,
föstudag kl. 13.30 frá fríkirkjunni.
Kristinn Reyr.
Kristín Ólafsdóttir
—Minningarorð
Marinó kvæntist Guðrúnu Guð-
mundsdóttur 22. desember 1928 og
hófu þau búskap hér í Reykjavík.
En Guðrún andaðist 16. maí árið
1951. Eftirlifandi börn þeirra
hjóna eru:
Sigríður Ólína, fædd 6. október
1932 — gift Jóhanni Jónssyni,
verkstjóra á Selfossi: Þeirra börn
eru: Marinó, kvæntur. Og Hansína
og Guðbjörg og Guðmundur Rúnar
— öll í foreldrahúsum.
Ingibjörg Marinós Rendolpt,
fædd 6. júní 1934, búsett í Banda-
ríkjunum. Börn: Alda, búsett á
Selfossi, Debby, búsett í Banda-
ríkjunum, Rendy og Loyd og Sússý
— enn í foreldrahúsum.
Guðmundur, fæddur 16. júlí
1940 — fulltrúi á skattstofu Vest-
fjarðaumdæmis. Kvæntur Þor-
gerði Einarsdóttur. Dætur þeirra
eru Ingibjörg og Guðrún, báðar í
foreldrahúsum.
Að liðnum farmennskuárum,
var Marinó um tíma á varðskipum.
En gerðist síðan starfsmaður í
vélsmiðjunni Héðni og nam jafn-
framt járnsmíðaiðn. Hin síðari
árin starfaði hann við afgreiðslu í
vöruskemmu Eimskips — eða
meðan aldur og heilsa leyfðu.
Ég kynntist „Marinó okkar“ eins
og mér og ástvinum mínum varð
tamast að kalla hann — fyrir
rúmum aldarfjórðungi síðan. En
hann hóf sambúð við móður mína,
Ágústu Árnadóttur, að Grettis-
götu 49 um það leyti. Hún féll frá
árið 1969 — en allt til skapadæg-
urs var heimili hans áfram undir
sama þaki og fyrr. Dóttir mín,
maður hennar og börnin þrjrí á
hæðinni, en Marinó á loftinu.
Hann var því órofa hlekkur í
fjölskyldukeðjunni okkar öll þessi
ár. Og reyndist sem slíkur, bæði í
skini og skúrum.
Marinó tók ástfóstri við börnin
mín, þau Eddu og Pétur, þegar á
unga aldri þeirra. Og enn síðar við
maka þeirra og smávinina, sem
komu í heiminn og kinkuðu kolli
framaní tilveruna. Ágústa litla var
til dæmis varla varin að stíga við
stokkinn, þegar hún reyndi að
tylla sér á tá við glugga og fylgjast
Það hefur fjarað út hægt og
hægt hið langa líf minnar ástkæru
móðursystur, Kristínar Ólafs-
dóttur, Þverholti 7, enda árin
orðin mörg að baki. Hún lést á
Elliheimilinu Grund að morgni 2.
þ.m. eftir langa sjúkdómslegu, 88
ára að aldri, sem þó er einu ári
fram yfir þann aldur, er móðir
hennar, Steinunn Sigurðardóttir
náði, en faðir hennar, Ólafur
Þórðarson, varð 93ja ára. Þessi
háöldruðu hjón bjuggu síðast að
Kotvelli í Hvolhreppi, en fluttust
til Reykjavíkur árið 1921 með
börnin sín fimm.
Þegar litið er til baka á þann
hluta hinnar löngu ævi, sem mér
er kunnur, kemur fyrst upp í
hugann hin frábæra gestrisni og
glaðværð, sem alltaf ríkti á heimili
Kristínar og Valdimars Jónssonar,
eiginmanns hennar, en hann lést
árið 1964. Annars voru hún og
systkini hennar og allt þeirra
skyldulið, sem sest hafði að hér í
Reykjavík, einstaklega samhentur
hópur, sem naut sín best á gleði-
stundum við söng, glens og gaman,
ásamt áþreifanlegri vinsemd til
allra, enda vinahópurinn stór.
Þrátt fyrir erfiðleika, sorgir og
áföll, sem fjölskyldan varð fyrir,
þá skein alltaf í gegn, að því er
virtist, óþrjótandi bjartsýni, sem
bægði frá raunum lífsins og gleðin
ríkti á ný. Þannig lýsir minningin
um Kristínu upp hugann og þrátt
fyrir, að nánustu aðstandendur
horfi með söknuði á eftir móður,
tengdamóður, ömmu, systur,
frænku og vinkonu, þá mun andi
hennar á ný lýsa gleðinnar ljósi til
þeirra innan tíðar. Hún var einlæg
trúkona og situr nú vafalaust í
glöðum hópi sinna, sem áður eru
horfnir á braut.
Sem dæmi um bjartsýni,
óbilandi hugarþrek, kjark og
dugnað, vil ég nefna að árið 1964,
þá nýorðin ekkja, dreif hún sig illa
á sig komin af heilsufarsástæðum,
ótalandi erlendar tungur, með
yngra syni sínum í sína fyrstu
utanlandsferð, sem náði til
Norðurlanda og Þýskalands. Þetta
geta engir nema þeir sem hafa
gleðina í hjarta og hlýja jafnframt
með henni sínum samferða-
mönnum. Nú er ferðin vafalaust
ívið lengri og yfirferðin meiri.
Kristín eignaðist 2 syni, sem upp
komust, en það eru Ólafur Steinar
Valdimarsson, viðskiptafræðingur
og skrifstofustjóri hjá samgöngu-
málaráðuneytinu, og Axel
Valdimarsson, starfsmaður hjá
S.I.S., en hann hefur nú um skeið
átt við þungbæra vanheilsu að
stríða. Kona Ólafs Steinars er
Fjóla Magnúsdóttir og eiga þau
hjón fjögur einstaklega mannvæn-
leg börn, sem voru augasteinar
ömmu sinnar á eilliárunum.
Kristín Ólafsdóttir verður í dag
til moldar borin í Fossvogskirkju-
garði við hlið eiginmanns síns.
Megi hún og hennar njóta Guðs
blessunar.
Bjarni Garðar Guðlaugsson.