Morgunblaðið - 26.05.1979, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. MAÍ1979
Arnbjörn Sigurgeirs-
son fgrrv. kennari og
kaupmaður —Mnning
Arnbjörn fæddist 21. sept. 1904
að Selfossi í Árnessýslu. Foreldrar
hans voru þau sæmdarhjónin
Jóhanna Andrea Bjarnadóttir og
Sigurgeir Arnbjarnarson, sem
tekið hafði við búi þar af foreldr-
um sínum.
Arnbjörn varð snemma
efnilegur til starfa og áhugasamur
um að afla sér fróðleiks og þekk-
ingar, eftir því sem föng voru á.
Hann stundaði nám í eldri deild
Hvítárbakkaskóla 1924 —’25.
Síðan fór hann í Kennaraskóla
íslands og lauk þaðan prófi 1928.
Á grundvelli þessarar menntun-
ar hóf hann þegar kennslustörf,
fyrst í sinni heimasveit, en 1929
gerðist hann kennari við barna-
skólann í Vestmannaeyjum og var
þar rúman áratug, en 1940 flutti
hann aftur í heimabyggð sína.
Gerðist fyrst starfsmaður hjá
kaupféiagi Árnesinga, setti síðan
á stofn eigin verzlun, „Addabúð",
og starfaði við hana ásamt ýmis-
konar aukastörfum meðan líf og
heilsa entust. En hann andaðist
eftir nokkuð langa vanheilsu 15.
þ.m.
Þannig vildi til, að það kom að
vissu leyti í minn hlut að taka að
móti Arnbirni, þegar hann kom
fyrst til dvalar í Vestmanna-
eyjum. Hvort tveggja var, að við
vorum frændur og sveitungar og
urðum svo samstarfsmenn við
barnaskólann þar og fleiri störf í
fullan áratug. Tel ég hann hafa
verið einn af mínum beztu starfs-
félögum á lífsleiðinni, enda mynd-
aðist með okkur vinátta, sem héizt
æ síðan. Ferðir milli lands og Eyja
lágu þá mjög oft um Stokkseyri og
um Selfoss til Reykjavíkur. Vil ég
nota tækifærið og minnast sér-
staklega hinnar miklu gestrisni,
vinsemdar og hlýhugar, er ég varð
svo oft aðnjótandi hjá foreldrum
og allri fjölskyldu Arnbjörns á
þeim árum. Þá rifjaðist upp í huga
mér, að þegar ég var lítill drengur
í Flóanum, þá hafði ég heyrt
móður mína ásamt fleiri konum
hafa orð á því hvílík rausnar- og
myndarkona hún Jóhanna á Sel-
fossi væri. Slík bernskuminning
hefir ef til vill orðið til þess að
gera mig opnari fyrir vinsemd
þeirri og hlýju sem ég mætti á
þessu heimili. En um leið minnir
það mann líka á þau sígildu
sannindi, að miklu máli getur
skipt, hvernig orð berast til eyrna
barninu. Vingjarnleg orð um með-
bræður okkar og systur geta verið
frækorn, sem vinátta og góðvild
vaxa af, og kunna stundum að
bera einhvern góðan ávöxt í gegn-
um lífsviðskipti okkar mannanna.
Hinn 15. sept 1934 kvæntist
Arnbjörn Viktoríu M. Jónsdóttur,
kennara. Hún starfaði líka sem
kennari í Vestmannaeyjum, og vil
ég því minnast þeirra sameigin-
lega á því sviði með söknuði en
miklu þakklæti fyrir samvinnu og
samveru. Þau hjón eignuðust eina
dóttur, Jóhönnu Sigrúnu. Hún
vinnur í Seðlabanka Islands, en er
gift Kristjáni Ásg. Ásgeirssyni,
húsasmíðameistara í Hafnarfirði.
Arnbjörn var ekki mikið fyrir
að láta á sér bera. En vegna
traustleika þess, sem allir fundu í
fari hans, og skýrleika í hugsun
um hvert málefni, sem hann fjall-
aði um, var hann valinn til ýmissa
trúnaðarstarfa t.d. var hann lengi
í skólanefnd, fyrst í Vestmanna-
eyjum og síðar í Sandvíkurhreppi,
eftir að hann fluttist til heima-
byggðar sinnar. Hann var á tíma-
bili í stjórn Kennarafélags Vest-
mannaeyja ofl. ofl. sem honum var
tiltrúað. Og eitt er sameiginlegur
vitnisburður um öil hans störf, að
hann vann ávallt og alisstaðar af
trúmennsku og fullkomnum
heiðarleika jafnt í smáu sem
stóru.
Ég hefi minnst nokkuð á kynni
mín af hinu eldra heimili
Arnbjörns í austurbænum á
Selfossi. En þegar þau Arnbjörn
og Viktoría fluttust frá Eyjum, þá
byggðu þau sér að sjálfsögðu sitt
eigin heimili, fagurt að útliti og
alveg sérstaklega fyllt innri
fegurð. Ég og kona mín Elín S.
Jakobsdóttir, áttum því miklu láni
að fagna að njóta þar í ára tugi
ómetanlegrar vináttu og yndis-
stunda. Því miður féll frú Viktoría
frá fyrir aldur fram. En það var
hvort tveggja að gamla og nýja
heimilið stoðu hlið við hlið og
sami andi gestrisni og sannrar
tryggðar og vináttu ríktu jafnt á
þeim báðum. Þakklæti okkar
hjóna og fagrar minningar ná því
jafnt til yngra sem eldra. Um leið
óskum við hinu nýjasta heimilinu,
sem fjölskyldan hefir reist þar á
næstu slóðum, allra heilla og
blessunar í framtíðinni, enda ríkir
þar áfram hinn sami andi gest-
+
Dóttir mín
ÁRNÝ SIGRÍÐUR BALDVINSDÓTTIR
sem lést 19. maí veröur jarösungin frá Fossvogskirkju mánudaginn
28. maí kl. 15.
Fyrir hönd barna hennar, systkina og annarra vandamanna
Baldvin Árnaaon.
t
Móöir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GYÐA JÓNA FRIÐRIKSDÓTTIR,
Skólavöröustíg 41,
veröur jarösungin frá Dómkirkjunni, mánudaginn 28. maí kl. 13.30.
Gunnhildur Pálsdóttir, Kristinn Einarsson,
Esther Pálsdóttir, Fríðrik Friðriksson,
Gyða Pálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Alúöarþakkir til allra þeirra er auösýndu okkur samúö og vinarhug
viö andlát og útför fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa
GUNNARS MARELS JÓNSSONAR,
skipasmíðameistara,
Vestmannaeyjum.
Börn, tengdabörn,
barnabörn, barnabarnabörn og aðrir vandamenn.
Kristín M. Jóns-
dóttir — Minning
risni, mannkærleika og fegurðar
sem á hinum fyrri. Það er allt í
anda hins fráfaílna vinar og hinn-
ar áður fráföllnu konu hans.
Að lokum vottum við dóttur
Arnbjörns, dóttur börnum, syst-
kinum og öllum vinum og vanda-
mönnum okkar dýpstu og
innilegustu samúð. Guð blessi
minningu hins mæta manns, og
gefi þeim, sem eftir lifa og sakna
nýjar vonir með nýrri fegurð og
lífsgildi.
Halldór Guðjónsson.
Fædd 17. desember 1891.
Dáin 18. maí 1979.
Kristín í Baldursbrá er dáin.
Fjöldi Islendinga þekkti hana
vegna áratuga starfrækslu verzl-
unarinnar Baldursbrár á Skóla-
vörðustíg 4. Kristín og Ingibjörg
Einarsdóttir (Eyfells) kynntust
sem kennslukonur við Kvenna-
skólann á Blönduósi á árunum
1913—1918, bundust þá órofa vin-
áttuböndum og hófu samstarf,
sem entist þeim til æviloka.
Þær ráku hannyrðaverzlunina
Baldursbrá, frá 1922, meðan þrek
entist og raunar allnokkuð lengur.
Samstarf þeirra var þó víðtækara
en verzlunarrekstur, því að Krist-
ín var alla tíð í heimili Ingibjarg-
ar og Eyjólfs Eyfells á Skóla-
vörðustíg 4. Hún tók þátt í rekstri
heimilis, uppeldi barna Ingibjarg-
ar og Eyjólfs svo og þeirri miklu
risnu, sem heimilið veitti. Þar
voru ávallt gestir og aðkomufólk
utan af landi, skyldfólk og vanda-
laust fólk. Margt af því dvaldist
þar langdvölum.
Minning:
Kristján Eldjárn
Krisijánsson Hellu
Kristján Eldjárn Kristjánsson,
föðurbróðir minn, fyrrum bóndi
að Hellu, Árskógsströnd, lézt hinn
18. maí.
Hann varð háaldraður, 96 ára,
fæddur 14. október 1882 á
Litlu-Hámundarstöðum í sömu
sveit, sonur hjónanna Rristjáns
Jónssonar, bónda og Guðrúnar
Vigfúsdóttur, kominn af sterkum
bændaættum. Hann var næst-
elstur bræðra sinna, en þeir voru
Jón Kristjánsson, sem var þeirra
elstur, bjó lengstum á
Litla-Árskógsandi og reri til fiskj-
ar, Jóhann Fr. Kristjánsson, bygg-
ingarmeistari, Vigfús Kristjáns-
son, bóndi á Litla-Árskógi, en
hann stundaði jafnframt útgerð
frá Sandinum. Yngstur var Stefán
Kristjánsson, sem fluttist til
Kanada á þriðja áratugnum.
Kristján Eldjárn lauk búfræði-
námi við Hólaskóla árið 1905. Fór
að því loknu til Norðurlanda til
framhaldsnáms. Fyrst við Lýð-
háskóla í Danm. 1906-1907. Að
því loknu stundaði hann nám við
Búnaðarskóla í Noregi 1906—1907
og að lokum við Búnaðarháskóla í
Noregi 1908—1909, sem ekki var
algengt á þeim tímum.
Skömmu eftir heimkomuna
keypti hann landnámsjörðina
Hellu og hóf búskap árið 1912 og
giftist 1914 sinni ágætu konu,
Sigurbjörgu Jóhannesdóttur, ætt-
aðri frá Þönglabakka í Fjörðum,
S-Þing. Sigurbjörg lézt árið 1952.
Heimili þeirra var bráðmyndar-
legt, hreint og fágað. Þau voru
rausnarleg heim að sækja. Þegar
ég, sem unglingur, kynntist fyrst
Kristjáni, kom hann mér fyrir
sjónir eins og ég hafði gert mér
hugmyndir um bændahöfðingja.
Hann hafði virðulega en látlausa
framkomu, en gat verið nokkuð
fasmikill. Svipmikill var hann,
eins og hann átti kyn til, og það
var eins og birta væri yfir honum,
einkum þegar hann bar við
glettni.
Kristján Eldjárn starfaði jafn-
an mikið að félags- og búnaðar-
málum í sinni sveit og var sæmdur
riddarakrossi fyrir þau störf áið
1967. Hann starfaði í mörgum
nefndum þ.á.m.: í sýslunefnd um
50 ára skeið, árin 1912—1962. í
hreppsnefnd Árskógsstrandar var
hann 1939—1967, formaður
sóknarnefndar um árabil, formað-
ur Búnaðarfélagsins um áratugi.
Þá starfaði hann við Ræktunar-
félag Norðurlands á annan tug
ára. Oddviti var hann árin
1930—1940. Þá var hann hrepps-
stjóri árum saman eða frá 1939 til
1967, en þá tók sonur hans, Snorri,
við því starfi.
Börn Kristjáns eru auk Snorra:
Þuríður, býr að Ytri-Tjörn,
Eyjafirði, Sigríður, búsett í
Reykjavík, Jóhannes, forstj.
Véísm. Odda, Akureyri, og Guðrún
Sigríður kjördóttir þeirra.
Búskap lagði hann sjálfur niður
árið 1952 og fluttist skömmu síðar
til Snorra sonar síns og konu hans
að Krossum, sem var heimili hans
upp frá því.
Kristján Eldjárn Kristjánsson
verður jarðsettur í dag, laugardag,
frá Stærri Árskógskirkju.
Með Kristjáni Eldjárni er horf-
inn af sjónarsviðinu einn af þess-
um traustu og góðu mönnum úr
bændastétt.
Hákon Jóhannsson.
Kristín hafði litla tveggja her-
bergja íbúð fyrir sig en var að
öðru leyti í heimili Ingibjargar og
Eyjólfs. íbúð Kristínar var þó, að
sjálfsögðu, notuð jafnt fyrir allt
heimilið, þegar gesti bar að garði
og þegar veizlur voru haldnar.
Vinátta og samstarf Ingibjarg-
ar og Kristínar lýsir báðum vel.
Kristín var óvenju smávaxin
kona en mikill persónuleiki. Hún
var ekki hávær en fólk tók eftir
því, sem hún sagði. Ég minnist
þess frá því ég var drengur og lék
mér við frændur, mína, Jóhann og
Einar Eyfells, og var daglegur
gestur á heimili þeirra, að ekki
varð komist fram hjá að hlusta á
Krstínu og hlýða, þó að við værum
fullir ærsla.
Það er mér einnig minnisstætt
frá bernskuárum, að í jólaboðum
og öðrum veizlum þögnuðu venju-
lega viðstaddir og hlustuðu, þegar
Kristín lagði eitthvað til málanna.
Kristín fóstraði Einar, eldri son
Ingibjargar, og kostaði hann í
skóla. Okkur Jóhanni, eða a.m.k.
mér, fannst Einar hafa nokkur
forréttindi fram yfir okkur. Þó
nutum við ekki síður hlýju og
elskulegheita Kristínar hversdags.
Þessi kona hafði alla tíð lag á að
hugga hnuggin börn, hughreysta
þau og koma í gott skap. Þetta átti
ekki síður við á elliárum hennar,
þegar barnabörn Ingibjargar og
annað smávaxið frændfólk áttu í
hlut.
Kristín tók slíku ástfóstri við
Ingibjörgu, að það voru ekki ein-
vörðungu hún og börn hennar,
sem nutu ástríkis Kristínar, held-
ur einnig systkinabörn Ingibjarg-
ar og margir aðrir ættingjar. Það
hefur undrað fleiri en mig, hve
þessi litla kona hafði stórt hjarta.
Óhætt er að segja, að allt frændlið
Ingibjargar bar mikla virðingu
fyrir Kristínu og hlýju til hennar.
Einar, fraéndi minn, hefur gold-
ið Kristínu vel fóstrið með því að
hafa hana í heimili sínu eftir að
elli og sjúkdómar fóru að sækja
hana heim. Og við þá aðhlynningu
hafa kona hans, Unnur, og dæt-
urnar tvær ekki látið sitt eftir
liggja. Mun þó hafa mætt mest á
Unni.
Þó að það sé lögmál lífsins, að
gamalt fólk, satt lífdaga, deyi,
hlýtur söknuður að setjast að
manni, þegar svona hjartfólgið
fólk hverfur á braut.
Haraldur Árnason.
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.