Morgunblaðið - 01.06.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. JÚNÍ1979
MORöJKf-
RAFf/NU :
Hefði ojf mamma ykkar hlotið sömu menntun og þú, sætir þú
ekki hér!
Verðið! Ja, það er ekki hærra
en raun ber vitni um, því að
við erum ekki vissir um gæð-
in!
Ég drekk aidrei í námunda
við endastöðina okkar allra!
,, G aukshr eiðriðJ ’
.LaHtaranum Iflcar cl neltt.
lætur hann Kantta róttlnn.
Flnnl hann laufblað (ðlnaö eltt.
(ordæmir hann akót(lnn.“
Þessi viturlega vísa vaknaði í
huga mér við að lesa fordóma um
„Grund" hans Gísla við Hring-
braut 50, í blaði að nafni Helgar-
póstur, sem barst mér í hendur, en
hef aldrei séð fyrr.
Það mun vera eitt af þessum
nýju „best sellers", sem hugsunar-
litlum fjölda fellur bezt að lesa,
með nöpru níði um „nágungann",
sem alltaf hefur rangt fyrir sér.
Þarna ganga fram á ritvöllinn
„ungar og fallegar" stúlkur undir
merkjum miskunnseminnar og
draga fram myndir úr sínum
hreinu hugskotum um meðferðina
á „gamla fólkinu" á einu bezta
líknarhæli landsins.
Fyrsta setningin á forsíðu
blaðsins í þessum pistli lýsir
aðstöðu „dómaranna“ ungu til
eldra fólksins þannig, að umhugs-
unarvert er. Þau orð eru þessi:
„Gamla fólkið er alls ekki eins
ruglað og vitlaust og fólk heldur,
þó að það sé ekki jafn hresst
andlega og líkamlega og ég og
þú(!)“ Þessi unga stúlka virðist
ekki vita, að ekki munu færri
ruglaðir meðal unga fólksins en
eldra fólksins.
Meðal eldra fólks eða úr þess
hópi eru og hafa jafnan verið hinir
vitrustu og beztu, þótt auðvitað
geti allir misst andlega og líkam-
lega heilsu.
Og eitt mesta vandaverk í þess-
um heimi er í því fólgið að
umgangast ruglað fólk á réttan
hátt. Þar dugir engin „menntun“
sálfræðinga og félagsfræðinga,
hversu langan námstíma, sem þeir
hafa að baki, heldur manngildi,
auðmýkt og fórnarlund.
Og það er einmitt eitt hið
gleðilegasta, hve mörgu ungu fólki
virðast þessir kostir í blóð bornir í
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Fyrir kom á íslandsmótinu í
tvímenning. að pör fikruðu sig í
áttina að Ola Má Guðmundssyni
og Þórarni Sigþórssyni og nálg-
uðust þar með efsta sætið. En þá
tóku þeir bara á rás og stungu
keppinautana af aftur. Sigur
þeirra var aldrei í verulcgri
hættu og í lokin urðu þeir meir
en heilum toppi á undan næsta
pari.
Aðspurðir segjast þeir félagar
hafa gert fáa sérstaklega laglega
hluti. Aðeins spilað sitt spil vel
og sjaldan gefið slagi í vörninni.
Slík spilamennska verðlaunast
jafnan með góðri cinkunn í skor-
inni en ein sér nægir hún ekki til
sigurs. Sagnirnar þurfa einnig
að vera góðar.
Norður gaf, allir á hættu.
Vestur
S. K
H. 8753
T. KG103
L. ÁI )8f>
Austur
S. ÁD1095
H. ÁKD94
T. 52
L. 7
Norður og suður sögðu alltaf
pass en Óli og Þórarinn sögðu
Austur Vestur
1 Iljarta 2 Lauf
2 Spaðar 2 Grönd
3 lljörtu 1 Lauf
1 Hjörtu 5 Hjörtu
6 Hjörtu Pass
Tvær fyrstu sagnir Óla, í aust-
ur, sögðu frá minnst fimmlil í
spaðanum og góðum spiium. Og
með þriðju sögn hans urðu hjört-
un einnig fimm. Þórarinn sagði þá
frá laufásnum með fjórum laufum
en Óli átti ekki háspil í tíglinum
og steig því á bremsuna með
fjórum hjörtum. En í staðinn átti
Þórarinn tígulháspil og langaði í
slemmuna væri trompliturinn
nægilega góður. Hann hækkaði
því í fimm og Óli bætti því sjötta
við með vissu um nokkuð jafnar
vinnings og taplíkur.
Og það kom á daginn. Suður
spilaði út lágum tígli, svíningin
tókst og spilið fannst auðveldlega.
Og enn sem fyrr fengu andstæð-
ingarnir slæma skor.
f
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel

Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
57
myrkrið skall á hafði hann
rekizt á þennan Htla bar á
Vesturbrú og hafði sezt niður
við borð og fengið sér viskí og
þá hafði hann allt f einu farið
að brjóta um það heilann í
fullri alvöru hvar hann ætti að
dvelja af nóttina. Hann gerði
sér grein fyrir því að þeir
peningar sem hann hafði á sér
myndu aðeins hrökkva skammt.
Hvar svaf maður í svona borg
á borð við Kaupmannahöfn
þegar maður var að vísu ekki
staurbiankur en blankur þó? Á
bekk í skemmtigarði. Já, ef það
hefði verið sumar. En á þessum
árstíma. Það var nokkurn veg-
inn öruggt hann myndi þar með
verða sér úti um lungnabólgu.
Kannski átti hann aö leita á
gistiheimili fyrir róna. Nei, Bo.
Það náði náttúrulega ekki
nokkurri átt. Hann brosti með
sjálfum sér og hristi höfuðið.
Hann var ekki edrú en honum
leið fjarska vel. Vínið örvaði
hann. Nei, það var ekki rétta
orðið. Það var honum sem inn-
blástur. Þetta var sem sagt
örvandi og innblásandi reynsla.
öldungis rétt. AHt lögreglulið
Danmerkur á hælum hans. All-
ir vagnar á ferð með talstöðv-
arnar í gangi: lítið í kringum
ykkur eftir Bo Elmer, hann er
180 cm á hæð.... Hann komst
að þeirri niðurstööu að hann
þyrfti verulega á því að halda
að tjá sig. Hann skynjaði allt
betur og sterkar þegar hann
var á þessu stigi — hugsunin
var klárari og skynjunin næm-
ari. Auk þess var hann meira
ekta. Ekta. Ekta manncskja.
Hvað fól það eiginlega í sér að
vera ekta. Að upplifa atburðina
mjög sterkt? Lifa - brenna
kertið sitt í báða enda. Full-
nægja öllum þörfum sfnum
jafnskjótt og hvötin gerði vart
við sig. Og skrifa síðan um það
á eftir svo að aðrir gætu tekið
þátt f upplifun hans.
Þetta var nú meiri heila-
grauturinn. Fjórða morðið var
samt eftir. Og það skyldi vera
tilfinning í því. Átti hann að
velja þá óreyndu eða þá ungu?
Ilann lyfti höfuðinu og leit í
augu þeirrar reyndu. Hún var
komin að borðinu til hans. Stóð
rétt hjá honum og studdi hönd á
mjöðm. Dillaði sér. Æ var hún
ekki full feit þessi?
— Ertu einn? spurði hún.
í einbýiishúsahverfinu íyrir
utan Silkiborg voru allar dyr
harðlæstar og gluggatjöld dreg-
in fyrir. Torp hafði haldið
stuttan fund með liði sfnu. Átti
að halda eftirlitsstarfinu
áfram. Nú bcnti flest til þess að
morðinginn væri stunginn aí —
kannski til útlanda.
Eftir mikið japl og jaml og
fuður var ákveðið að eftirlits-
sveitin héldi áfram störfum, en
Gillumsen og Paaske kváðust
ekki verða með. Að hluta var
þetta ákveðið til að sefa hinar
dauðskelkuðu konur í hverfinu
— og ekki var hægt að útiloka
þann möguleika að morðinginn
kynni að snúa aftur.
Sérstök fyrirmæli voru gefin
um að hafa gott auga með húsi
rithöfundarins. Það var aldrei
að vita — kannski' hann myndi
reyna að komast heim strax í
nótt.
í húsi Christensens var sama
óhirðan. Kennarinn sat við
skrifborð sitt, studdi hönd und-
ir kinn og norfði fram fyrir sig.
Bjórglas við hlið hans. Augna-
ráð mannsins var sem útbrunn-
ið.
Vivi Paaske hafði rnanninn
sinn heima í kvöld. Ilann lá á
sófanum og mókti. Hann hafði
kvefast. Vivi horfði á sjónvarp-
ið.
Hjá Villumsenfjölskyldunni
var iíka horft á sjónvarpið.
Ilundurinn Cora svaf í körfu
sinni. Friðsælt.
Lesecsysturnar sátu samsíða
og réðu krossgátu. Asta hafði
lagt höndina utan um vinkon-
una.
— Eigum við að fá okkur ost
með teinu? spurði Merete, reis
upp og geispaði.
— Það væri ljómandi, sagði