Morgunblaðið - 07.06.1979, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ1979
MORödN/
KATFINU
GRANI GÖSLARI
Gleður mig að kynnast
yðar hágöfgi. — Og þá
man ég það að ég á að
fara í hárþvott á morg-
un!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Mirtað við íyrri söKn austurs og
lengd sína i láglitunum kaus
vestur aö láta dobl félaga síns
standa í spilinu hér að neðan. Og
í fyrstu virtust þcir ætla að fá
háa tölu fyrir spilið en upp komu
erfiðleikar. sem ekki var ha!gt að
ráða við.
Vcstur gaf. allir á hættu.
Norður
S. D73
H. Á864
T. Á104
L. D92
Vestur
S. 106
II. 73
T. KG87
L. K10643
Austur
S. ÁG952
H. KGIO
T. 94
L. Á87
COSPER
Engar áhyggjur, vinkona. — Þegar hann nær ekki
lengur með höndunum að borðinu, mun hann
grennast á ný!
Hugleiðingar
um Khomeini og
verðbólguna
Ég hygg að flestir vesturlanda-
búar fagni yfirlýsingu öldunga-
deildar Bandarikjaþings þar sem
hinar blóðidrifnu aftökur í Iran
eru fordæmdar. Slíkar yfirlýsing-
ar ættu öll frjáls ríki vesturlanda
að gefa. Því vitað er að þess konar
ályktanir fara mjög í taugarnar á
írönum, eða svo er að heyra í
fréttum fjölmiðla, að þess konar
gagnrýni fari mjög fyrir brjóstið á
þeim og er það út af fyrir sig
ágætt, ef drápsgirni þeirra gagn-
vart saklausu fólki gæti eitthvað
sjatnað við þaö. Þessi djöfulóði
gráskeggjungur í íran, Ayatollah
Khomeini, sem virðist standa á
bak við allar þessar aftökur á
írönsku fólki, sýnist ala með sér
ofstækisfullar hugmyndir um
heimsbyltingu að íslömskum sið
og að trúarkenningum Múhameðs.
En hugmyndir hans um heims-
byltingu í þá veru, er þessi íranski
byltingarseggur gælir nú við, geta
auðvitað aldrei skapast nema í
þessu eina sjúklega heilabúi hans.
Hinar íslömsku refsiaðgerðir, sem
nú er beitt þar í landi, lýsa
dýrslegri grimmd og villimennsku.
Og er öfugþróun aftur í svartasta
miðaldamyrkur, að höggva af
hönd eða fót, fingur og jafnvel
eyru í refsingarskyni eða hýða
menn og berja til bana í sumum
tilvikum, oft fyrir lítilfjörleg brot.
Þannig refsiaðgerðir ganga langt
út fyrir allt réttarvelsæmi vestur-
landabúa og er öllum siðvæddum
mönnum framandi og þeir fyrir
líta slíkar refsiaðgerðir. Full þörf
er á því að samviska heimsins
vakni af sínum doðadúr og taki, af
þessu tilefni, sterklega í strengi
réttlætis og friðar í heiminum.
• Glæsilegasta
framfaratímabilið
Enginn vafi leikur á því að
áratugurinn milli 1960—1970 er
eitt glæsilegasta og farsælasta
framfaratímabil íslandssögunnar,
a.m.k. allar götur frá stofnun
lýðveldis á íslandi 17. júní 1944 og
til dagsins í dag. Já, ég vil taka
það fram áður en lengra er haldið
að langmesta og stærsta gæfu-
sporið var stigið á þessum áratug í
stjórnartíð Geirs Hallgrímssonar,
en það var útfærsla landhelginnar
í 200 sjómílur.
Nú þá vík ég aftur að því er frá
var horfið. Á viðreisnartímanum
var lagður grundvöllur að margs-
konar alhliða framfaramálum er
þá náðu fram að ganga, þrátt fyrir
illvíga og harða andstöðu komm-
únista og framsóknar gagnvart
stóriðjunni í Straumsvík. En þessi
stóriðja hefur, eftir að hún komst
Suður S. K84 H. D952 T. D652 L. G5
Vestur Norður - Austur Surtur
P 1 Hjarta 1 SpaAI 2 lljörtu
P P Dobl P
P P
Vissulega var dobl austurs
harðneskjulegt en til vara gat
vestur þó flúið í spaðann.
Austur spilaði út tígulníu, Iagt,
gosi og ás og sagnhafi spilaði
strax til baka lágu hjarta. Austur
tók á kónginn, spilaði aftur tígli
og fékk í næsta síag tígultrompun
sína.
Þegar hér var komið var orðið
ljóst, að norður sl.vppi með einn
niður, þar sem austur átti ekki
útspil ti! sóknar í stöðunni. í
reynd tók hann á spaðaás og
spilaði aftur spaða og sagnhafi gaf
þá aðeins tvo slagi á lauf, fór einn
niður, 200 til austurs og vesturs.
Engin leið var fyrir vörnina að
ná tveim slögum á spaða. Reyni
austur að spila lagu laufi eftir
tígultrompunina má hugsa sér, að
vestur spili fjórða tíglinum. Þá
trompar sagnhafi með ásnum,
tekur á trompdrottninguna, spilar
laufgosanum og getur síðar látið
spaða frá borðinu í laufdrottning-
una.
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
59
fann sölt tárin renna niður
vanga sína.
Þegar henni hafði loks tekizt
að sefa drenginn læddist hún
inn í stofuna, kveikti ljósið og
settist við borðstoíuborðið og
fékk sér sígarettu. Hendur
hennar skulfu og fæturnir vildu
ekki bera hana.
Hvcrsu lengi gæti hún afbor-
ið þetta. Var þetta martröð eða
var firrðin að grípa hana á ný.
Firrð hafði það verði kallað.
Læknirinn hafði orðað það svo.
Firrð. Það var skammvinnt
meðvitundarleysi eða ástand
sem hvarf henni. Nei, Nei. Þér
eruð ekki flogaveikisjúklingur,
þér skuluð ekki vera hræddar.
Þessi köst stafa af sálrænum
orsökum. Nú skal ég gefa yður
töfiur og þá jafnar þetta sig.
Þá hverfa þessi óþægindi. En
þér verðið að gera eitthvað
fleira í máiinu. Þér verðið að
lelta til geðiæknis svo að hann
finni orsök þessarar firrðartiif-
inningar hjá yður. Hafið þér
orðið fyrir andlegu áfalli? Eru
erfiðleikar í hjónabandinu? Er
maðurinn gjarn á að hlaupa út
undan sér?
Hún studdi höfuðið f höndun-
um og ruggaði sér fram og
aftur samtfmis þvf að tárin
streymdu niður vangana. Hvort
það væru erfiðleikar í hjóna-
bandinu! Hvort það gæti verið
að maðurinn hennar hlypi út
undan sér. Stundum varð hún
gagntekin af svo brennandi
hatri að hana svimaði við til-
hugsunina eina. En hatur henn-
ar hafði ekki til þessa beinzt að
Bo sem slíkum. Fram til þessa
hafði henni fundist að Bo væri
aðeins viijalaust verkfæri í
höndum svfvirðilega ver-
gjarnra kvenna sem leituðu
stöðugt lags við hann. En
kannski — kaitnskivar þetta
bara fmyndun sem hún hafði
reynt að festa í huga sér til þess
að vernda hjónaband sitt?
Kannski hún ætti að beina hatri
sfnu aö Bo sjálfum...
6. KAFLI
— Hvert heidurðu að þú get-
ir svo sem farið?
Reyndi kvenmaðurinn varn-
aði honum vegarins, þegar
hann sneri sér við og bjóst til að
læðast út úr herberginu. Hún
var kviknakin en f daufum
giampanum frá ljósastaurnum
fyrir utan sá hann móta fyrir
henni. Slöpp lafandi brjóst. Feit
lær, slitinn magi og lafandi. Og
svo þessi lykt. Hvernig í ósköp-
unum hafði hann getað haft
lyst á henni. Ég hlýt að hafa
verið út úr drukkinn. Það sctti
að honum klfgjutilfinningu
samtfmis þvf að höfuðverkur-
inn færðist í aukana.
— Þú hefur kannski haldið
að hér væri á ferðinni tilboð
vikunnar, sagði hún og rétti
fram höndina. — Upp með
seðlana, goúr.- — Þú verður
að bfða þar til sfðar, sagði Bo.
— Ég á ekki túskilding með
gati hvað þá meira.
— Hún hristi höfuðið.
— Við tökum þetta nú ekki
gott og gilt. Ég skai láta vininn
minn jafna um þig. Þú borgar
núna. Eða ég öskra.
Svitinn spratt út um hann
allan. En út á við var hann hinn
rólegasti.
— Heyrðu vina, ég gleymdi
víst að segja þér smáatriði. Ég
er eftirlýst ur fyrir morð á
þremur konum. Ég býst við það
geri ekki svo mikið til né frá
þótt eitt bætist við. Honum
blöskraði að heyra til sjálfs sfn
og það var engu lfkara en
þarna væri á ferðinni hin eitilh-
arða söguhetja hans, Mark
Winner. Hann æstist smátt og
smátt upp og bætti hranalega
við.
— Þú skalt láta vera að æpa
eí þú vilt ekki að ég murki úr
þér líftóruna.
Stúlkan öskraði ekki. Hún
hló. Ljótum, ruddafengnum
hlátrí. Svo hreytti hún út úr
sér: — Borgaður, sveitadusili.
Hann varð gripinn trylltu
æði. Hvað héit hún sig eiginlega
vera? Og þóttist hún ekki trúa
honum? Og fyrir hvað átti hún