Morgunblaðið - 30.08.1979, Side 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. ÁGÚST 1979
33
reyndist hann henni þá sannur
vinur og var umhyggja hans höfð
á orði. Krístín andaðist 16. desem-
ber 1971 og var jarðsungin á
Akureyri. Eftir andlát Kristínar
fluttist Hallur frá Suðurbraut 5,
Kópavogi, í Hátún 10-A í Reykja-
vík og var búsettur þar til dánar-
dags.
Útför Halls verður gerð frá
Akureyrarkirkju mánudaginn 3.
september n.k. og hlýtur hann
legstað við hlið konu sinnar.
Ef gefa ætti lýsingu í stuttu
máli á Halli, viðhorfum hans og
daglegu atferli yrði hún eitthvað á
þessa leið:
Að líkamsburðum var hann
mikið hraustmenni, hafði einstakt
þol til allrar vinnu og hefi ég
aldrei unnið með manni, sem var
jafn laus við það að hlífa sjálfum
sér.
Samviskusemi og heiðarleika
hans var við brugðið, — hann var
af „gamla skólanum", eins og það
er oft kallað, að því leyti, að allt,
sem hann tók að sér var gull-
tryggt, hann leysti það af hendi
eins vel og hann frekast gat.
Óstundvísi, ónákvæmni og svik af
öllu tagi voru ekki að hans skapi.
Hann var reglumaður alla ævi,
neytti aldrei víns eða tóbaks og er
óhætt að segja að hann hafi engan
mann hlunnfarið um ævina. Hins-
vegar var hann fastur fyrir og lét
ógjarnan af þeim málstað, er hann
hugði réttastan. Ráðhollur var
hann, jafnt fósturbörnum sem
þeim, er til hans leituðu.
Hallur var túmaður í bestu
merkingu þess orðs, treysti á
guðlega forsjón í lífinu og var
sannfærður um að líf er að loknu
þessu. Þar af leiðandi hugði hann
gott til umskiptanna, enda orðinn
þreyttur eftir mikið lífsstrit og
erfiða og langvinna sjúkdómslegu.
Þótt segja megi að nokkuð
annað mat gildi um það er aldrað-
ur maður, saddur lífdaga, fær
hvíldina en þegar dauðinn sækir
herfang sitt í blóma lífsins er mér
það Ijóst að með andláti pabba
hafa orðið mikil þáttaskil í lífi
Áfengisverslunar ríkisins. Jón
Vestdal gaf út endurminningar
Erlendar föður síns, „Sjósókn",
árið 1945.
Jón var mikill starfsmaður.
Síðustu misserin vann hann að
nýrri útgáfu Verkfræðingatalsins
og var kominn vel áleiðis. Hann
átti mörg áhugamál, og eitt með
öðru voru ferðalög, heima og
erlendis. Síðustu árin dvaldi hann
m.a. um skeið í Marrakech í
Norður-Afríku, á Guernsey í Erm-
arsundi, en oftast þó hjá dóttur
sinni í Annecy í Suður-Frakk-
landi. Fyrir nokkrum misserum
var hann á leiðinni til Nairobi í
Kenya, en kenndi þá hjartameins
og varð að snúa heim frá Kaup-
mannahöfn. I sumar fór hann með
konu sinni til Þýskalands, þar sem
hún hélt upp á 50 ára stúdentsaf-
mæli með bekkjarsystrum sínum.
Og nú síðast skrapp hann til
Grænlands og var kominn út á
flugvöll á heimleið, er hann varð
bráðkvaddur.
Eiginkona Jóns, Marianne
Elisabet (dóttir Friedrichs Wern-
ers, prófessors í Dresden) var með
manni sínum á öllum ferðalögum
hans, enda stoð hans og stytta í
einu og öllu. Þau áttu yndislegt
heimili að Hávallagötu 21. Börn
þeirra eru Johannes Friedrich,
fæddur 1937 og Elísabét Mari-
anne, lic. és-lettres, fædd 1939,
gift dr. pharm Roger Abéla. Þau
hjón eru búsett í Frakklandi.
Hér hefir verið talið það, sem
fyrst kemur í hugann þegar
minnst er dr. Jóns E. Vestdal.
Hann var greindur maður, stór-
huga, víðlesinn og athafnasamur
og einlægur vinur þeirra, sem
hann á annað borð lagði lag sitt
við. Fyrir störf sín í þágu þýsk-ís-
lenskra menningarviðskipta hlaut
hann heiðursmerki frá forseta
þýska sambandslýðveldisins.
Margir eiga um sárt að binda við
fráfall dr. Jóns, ekki síst við í
Germaníu. — Sjálfur sakna ég
góðs og gamals vinar.
Pétur ólafsson.
réði því að við hittumst eins og tvö
skip að nóttu, en kynni okkar urðu
meiri en að sjá skipsljós birtast og
hverfa. Við vorum um árabil
grannar í fjölbýlishúsi og urðum
með tímanum trúnaðarvinir, sem
glöddumst og hryggðumst yfir því,
sem til bar í lífi hvors annars.
Við ræddum saman um flest
milli himins og jarðar, Hallur
hafði vinninginn hvað þjóðmála-
umræður snerti, en eins og oft vill
verða um þann, sem getur viðrað
skoðanir sínar á hressilegan hátt,
var honum áheyrn mín og innskot
það mikils virði, að hann sagði
stundum við mig: „Þú hefðir átt að
fara á þing, Elfa mín.“ En hann
þá—?
— Við fluttum bæði í Hátún 10
A, meðan húsið var enn í byggingu
og lengi var búið við ýmis óþæg-
indi, m.a. rafmagnsbor í gangi,
steinryk barst allsstaðar að og
særði veikluð lungu mín. Hallur
flutti a.m.k. ársfjórðungi fyrr í
húsið en ég, hann að hausti, ég
eftir áramót og þá beint af spítala.
Hallur, sem hafði staðið í flutn-
ingum eftir erfiða sumarvinnu,
naut þess furðu vel, að vera
„kominn í höfn“, var ónæmari
fyrir óþægindunum en ég.
Þegar ég sá Hall fyrst fannst
mér hann vera gamall maður,
fallegur og góðlegur, greiðvikinn
og gestrisinn með afbrigðum, allt-
af viðbúinn óvæntri gestkomu,
Kona, sem var í heimsókn hjá
meir og ætlaði síðan til Halls, tók
mig með sér. „Það er óhætt um
það hann tekur þér vel, eins og
öllum, þó að þið hafið ekki sézt
áður“. En þó að Hallur væri
aldinn að árum var hann ekki
orðinn of gamall til að taka upp þá
nýbreytni að sækja sér meiri
skemmtun út á við, en hann hafði
áður gert. Meðan kona hans lifði
var hann heimakær, og hún hafði
ríka þörf fyrir félagsskap hans og
hjálp.
Ég var rúmleggjandi, með hita-
slæðing og enn bólgin af heima-
komu, sem ég fékk tvisvar fyrsta
veturinn í Hátúni og kenndi um
óhollustu hússins, í þessu ástandi
vildi ég fyrir hvern mun drífa mig
út í kalsaveður til að sjá Sjálf-
stætt fólk, það voru síðustu for-
vöð. Hallur reyndi hvað hann gat
að aftra mér frá að tefla svo djarft
með heilsu mína, og það fyrir
leiksýningu! En þegar þrákálfur-
inn lét sér ekki segjast sagði hann:
„Ég skelli mér bara með þér, mig
langar líka til að sjá Bjart í
sumarhúsum."
Meðan leikurinn stóð yfir skall
á blindhríð, vegna fannfergis
komu færri í einkabílum en vant
var og því var harðsótt að ná í
leigubíl. Hallur kom mér fyrir í
skjóli en tók sjálfur þátt í kapp-
hlaupinu um bílana. Hann var
kempulegur þar sem hann stóð úti
í hríðinni, snjórinn féll ört á fína
svarta frakkann hans og svörtu
loðhúfuna.
— Hallur var bæði fyrirmann-
+
Innilegar þakkir fyrir samúö og vinarhug viö andlát og útför móöur
minnar
HÓLMFRÍDAR JÓNASDÓTTUR
Flókagötu 13.
Brynjólfur Brynjólfsson.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og hlýhug viö fráfall og útför
ODDNYJAR ARNADÓTTUR
Ijósmóöur, Esjubergi
Dætur, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúö og vinarkveöjur við andlát og
útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
SIGURÐAR ÁSGRÍMSSONAR,
Vesturgötu 78B,
Akranesi.
Ágústa Jónsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
okkar fóstursystkinanna. Hann
var okkur ætíð hinn sanni vinur
og ráðgjafi, sem við gátum treyst í
einu og öllu og samband okkar við
hann var mjög náið alla tíð.
Því hugsum við nú til hans
þakklátum huga fyrir það, sem
hann var okkur.
Með pabba er horfinn einn
sterkasti hlekkurinn í lífi mínu —
um stundarsakir, segi ég, því ég
veit, að þegar mér síðar meir
skolar á land handan móðunnar
miklu bíður vinur í varpa, er von
er á gesti.
Leifur Unnar Ingimarsson.
Fæddur 18 marz 1898.
Dáinn 23 ágúst 1979.
„Þá héðan ég úr heimi fer,
minn hjartkær Jesú. tak viA mér,
frá þrautum leystan lelA mig inn,
f Ijóas og friAar hústaA þinn,
þar lát um eiiffA lifa mig
og líta, heyra og tigna þig.“
H.H.
Ég tók mér sálmabók í hönd til
þess að lesa þar eitthvað fagurt og
háleitt undir svefninn, að kvöldi
þess dags, sem Hallur, vinur minn,
var litinn síðasta sinn og kvaddur
með blóm við vanga. Bókin opnað-
ist sjálfkrafa, þar sem ofanritað
vers stendur. Þar gerði hin „hulda
hönd“ sem oftar vart við sig.
Hallur var leitandi sál, skoðanir
sínar fékk hann ekki gefins, ekki
án fyrirhafnar, hann hugsaði mik-
ið og las meðan sjónin leyfði, hann
byrgði ekki með sér í þrúgandi
einsemd það sem gagntók huga
hans ætti hann sér góðan áheyr-
anda og viðmælanda. Á síðustu
árum ævi sinnar, sem spannaði
yfir meira en átta áratugi, sagði
hann oft við mig: „Hvað ætti fólk
á mínum aldri fremur að hugsa
um en eilífðarmálin:"
Drengskaparmaður er aðeins
eitt orð, en það er stórt, í því felast
svo margir mannkostir. Það gæti
orðið langt mál, að telja upp alla
þá göfugu eiginleika, sem Hall
prýddu, þess gerizt ekki þörf, allir,
sem kynntust honum hlutu að
virða hann, treysta honum og dá
hann. Um vináttu okkar Halls
verð ég fáorð, hún var einstök.
Tilviljun — eða varð það tilviljun?
legur í sjón og klæðaburði. Hann
var mikill smekkmaður, hvort
heldur var um fatnað, heimilis-
hald eða gjafir að ræða. Fyrir
utan meiriháttar tækifærisgjafir,
munu konur í Hátúni 10 A og
fleiri minnast þess, er hann færði
þeim góðgæti eða nýmeti, þakk-
læti var ríkur þáttur í eðli hans og
alltaf fannst honum hann eiga
öðrum gott að gjalda. Hann mat
konur mikils og undi ser vel í
félagsskap þeirra: „Þær eru
skemmtilegri mannverur, en við
karlarnir," sagði hann.
Hann vanrækti ekki forna vini,
þó að hann á síðustu árum bætti
nýjum við, samvizka hans sagði til
sín, ef honum fannst líða of langt
milli sjúkravitjana. Ég ætla ekki
að nefna nema sem fæst nöfn, en
geri þá undantekningu að minnast
heiðurshjónanna, Þórðar
Benediktssonar fyrrverandi for-
seta S.Í.B.S. og frú Önnu
Benediktsson, á unaðslegu heimili
þeirra átti Hallur margar ánægju-
stundir, eftir að kynni tókust með
honum og þessum kæru vinum
mínum.
Hlýtt var honum til kvennanna
á „ganginum sínum", sjöttu hæð-
inni, sem hann sagði um bæði í
gamni og alvöru að væri „bezti
gangur hússins."
— Stórhríðarferðin í Þjóðleik-
húsið var fyrsta leikhúsferðin
okkar en ekki sú síðasta, það varð
okkur ekki kostnaðarsamt, ég
hafði frímiða en Hallur afsláttar-
miða. En einu sinni fór hann við
sjötta mann, a.m.k., sem voru
gestir hans í Iðnó, að sjá
Skáld-Rósu. Ótaldar eru þær list-
sýningar, sem hann sá, og þó
nokkur skemmtikvöld. Þetta var
nýstárlegt fyrir Hall og talsverð
upplyfting, kirkjuferðir og helgi-
stundir vanrækti hann ekki.
Sumarið 1973 fórum við Hallur í
mikla reisu ásamt fleira fólki, sem
honum var nákomið, hann var
fararstjóri og leiðsögumaður í
ferðinni um Skagafjörð, þar á
eftir var ferðast um Eyjafjörð,
sem leið lá til Mývatns, þaðan til
Pálmholts í Reykjadal, þar sem
Leifur, fóstursonur hans bjó þá.
Þar var okkur haldin veizla, og
þannig var það alla ferðadagana,
við fengum frábærar viðtökur
hvarvetna. í Skagafirði gistum við
öll á heimili Sigtryggs Björnsson-
ar, kennara frá Framnesi og
ágætrar konu hans, aðrar nætur
var gist hjá Guðrúnu, fósturdóttur
Halls, sem er búsett á Akureyri,
hún og maður hennar Ragnar
Trampe voru með í ferðinni. Síðar
var Hallur í orlofsdvöl að Löngu-
mýri í Skagafirði.
— Haustið 1977, ferðuðumst við
bæði með stórum hópi, á annað
hundrað manns til fjögurra vikna
dvalar á Mallorca. Hitabylgja
gekk yfir, þó að haust væri komið.
Sólskinið svo langan tíma hressti
og gladdi Hall, sem var að eðlis-
fari mikill útivistarmaður, þá
fannst mér hann una margmenn-
inu sérlega vel, hann tók þátt í
ferðalögum, sem stóðu til boða,
gekkst sjálfur fyrir smáferð, hann
vann mikið gönguafrek.
I ferðinni var þessi vísa ort til
alls:
súlinni glitrar þitt slifurhvita hír,
f sólinni gleymast þín mfirgu œviír.
Vittu þaA, vinur. aA vonsælt er aA lifa
í ljúma þeirrar dýrAar er
geislafingur skrifa."
— Hallur var glaður og rausn-
arlegur gestgjafi. Eitt sinn var ég
í jólaboði hjá honum ásamt syni
mínum. Ibúðin var fagurlega
skreytt, veitingar miklar og góðar,
gestunum meðal annars skemmt
með myndasýningu. Um veizluna
sagði sonur minn: „Hún gat ekki
fullkomnari verið.
Ein þeirra kvenna, í Hátúni 10
A, sem fóru í Mallorcaferðina átti
merkisafmæli á meðan á dvölinni
stóð. Á afmælisdaginn hélt Hallur
veizlu til heiðurs afmælisbarninu,
sem hélt svo síðar veislu og var
Hallur þá að sjálfsögðu heiðurs-
gesturinn og tók upp kampavíns-
flöskuna.
En þótt hægt sé að minnast á
margt skemmtilegt hlýtur flestum
að skiljast, að margar stundir eru
angurssamar og erfiðar þeim, sem
býr einn og finnur sárt til þess,
hvernig heilsu hrakar frá ári til
árs, sjónin daprast, þreyta og
hverskonar vanlíðan vex, unz yfir
þyrmir, þegar ólæknandi sjúk-
dómur herjar á slitinn líkama og
dapran hug. Halli var lögð sú líkn
með þraut að hjartfólginn fóstur-
sonur hans, Leifur og Steinunn
kona hans búa þar nærri Reykja-
vík, að þau gátu komið því við að
vitja um hann, því sem næst
daglega. Áðurnefnd fósturdóttir
hans, Guðrún, kom að norðan til
að kveðja hann. Ekki er að efa að
honum var látin í té öll sú læknis-
hjálp og hjúkrun, sem unnt var.
En þess skal minnst hve vinkona
hans, frú Þorbjörg Friðriksdóttir,
hjúkrunarkona, tók mikinn þátt í
sárbiturri sjúkdómsraun hans,
hún annaðist hann, sem um-
hyggjusöm dóttir.
Það var ekki ætlun mín að rekja
æviferil Halls, það munu aðrir
gera, ég vil þó aðeins geta þess,
hversu mjög hann unni og dáði
mikilhæfa konu sína, Kristínu
Sigtryggsdóttur frá Framnesi í
Skagafirði, orð var á gert hve vel
hann reyndist henni, er veikindi
leiddu til mjög tilfinnanlegrar
fötlunar. Heimili þeirra mótaðist
af því að bæði voru fagurkerar og
þessum svip hélt litla íbúðin hans
Halls í Hátúni 10 A.
Að lokum þetta, mikið á Hallur
minn gott. Hvílíkur óumræðilegur
léttir að vera leystur frá öllu
jarðnesku böli. Ég samgleðst hon-
um.
Þórunn Elfa.
+
Þökkum innllega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móöur okkar, tengdamóður, ömmu og systur
SIGURBJARGAR M. HANSEN
fré Blikastööum
Hraunbæ 90
Jóna Hansen, Helga Magnúsdóttir,
Nils Hansen, Guólaug Kristófersdóttir
og barnabörn.
+
Þökkum auösýnda samúð viö andlát og jaröarför eiginkonu
minnar, móöur, ömmu og systur
STEINUNNAR ÞORSTEINSDÓTTUR
Asparfelli 8.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Landsspítalans.
Svan H. Trampe, börn.
barnabörn og systkini.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför
eiginmanns míns, fööur, tengdafööur, afa og bróður
HERVINS GUDMUNDSSONAR,
húsasmíöameistara,
Ljérskógum 2,
Anna Guttormsdóttir,
Arndís Hervinsdóttir Gottskélk Bjarnasc'
Guðmundur Hervinsson, Björg Sverrisdótt'
Erna Guöbjarnardóttir,
barnabörn
og systkini hina létna.