Morgunblaðið - 03.05.1981, Page 18

50
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. MAI 1981
Svíar
á Samoa-
eyjum
Leiötogi The Band, Robbie Robertson, sem nú hefur
snúiö sér að kvikmyndaleik (Roadie).
bein upptaka á síðustu
hljómleikum The Band,
seldist einsot; heitar lumm-
ur hér sem annarsstaðar, og
hu(jsa nú margir sér sjálf-
saíjt jrott til (ílóðarinnar að
sjá 0(í heyra flutnin(íinn.
Til liðs við The Band,
koma fjölmar(;ir vinir ojj
samstarfsmenn hljómsveit-
arinnar í (íe(ínum þau sex-
tán ár sem hún starfaði.
Það stafar ('leði ánæjíju
frá (jestunum, flutninKur
þeirra ber vott um að þeir
kunna vel að meta að vera
boðnir á þetta stórkostlena
lokaball. Það er erfitt að
Kera uppá milli þeirra, enda
ekki höfuðmálið. Þó ber að '
Keta Neil Youn«, sem þrátt
fvrir annarletít ástand nær
sér á furðu j;ott strik; ein-
víkí þeirra gítarsnill-
injíanna Clapton o« Robbie
Robertson, að maður tali nú
ekki um meistara Dylan,
sem lífjíar svo um munar
atriðanna, þar sem hann
forvitnast um hagi ox skoð-
anir hljómsveitarmeðlim-
anna.
Michael Chapman var yf-
irkvikmyndatökumaður,
með ekki ónýtari hjálpar-
sveina en þá Zsinmond og
Kovacs, á meðal annarra. I
sameininKu hefur þeim tek-
ist mæta vel að festa á
filmu þennan merkisvið-
burð ok þá sérstæðu
stemmnin({u sem lá yfir
vötnunum. Bæði okkur, að-
dáendum The Rand, til
óblandinnar ánægju, og
vonandi ekki síður þeim
sem yngri eru og lítil deili
kunna á þessum frægu
fimmmenningum.
Dolby-upptakan nýtur
sín allvel í hinum nýju
hljómflutningstækjum
hússins, hinsvegar hefur
sýningareintakið lifað sitt
fegursta.
IIÁSKÓLABÍÓ:
IIVIRFILBYLURINN
(.THE HURRICANE-)
Lokaball
TÓNAHÍÓ:
SÍÐASTI VALSINN
(„The Last Waltz“)
Ég er einn þeirra fjöl-
mörgu sem beðið hafa
myndarinnar The Last
Waltz. með talsverðri eftir-
væntingu. The Band naut
mikilla vinsælda, ekki síst
meðal minnar kynslóðar og
var aldrei betri en um þær
mundir sem hún hvarf af
sjónarsviðinu. (Orðrómur
er reyndar á kreiki um að
endurkoma sé í bígerð, og
er það vel.)
Metsöluplata með lögun-
um úr myndinni, sem er
I uppá hljómleikana, með
j sínum ágætu séreinkenn-
um.
En það er hljómsveitin
j sjálf — The Band —, sem er
skærasta stjarnan. Hún
hafði á að skipa snjöllum
hljómlistarmönnum, sem
jafnframt voru sterkir per-
sónuleikar. Hann slær svo
sannarlega um sig Robbie
Robertson.
Síðasti valsinn er tækni-
lega vel gerð mynd, miðað
við aðstæður, enda var
Martin Scorsese maðurinn
á bak við myndavéiina. Auk
þess kemur hann fram í
innskotum á milli konsert-
Feögarnir í Kramer gegn Kramer, eru vel leiknir af Dustin Hoffman og Justin Henry.
Farið fljótt
yfir sögu
STJÖRNUBÍÓ:
KRAMER GEGN
KRAMER
Nú um nokkurt skeið
hefur bandaríska úrvals-
myndin Kramer gegn
Kramer. gengið við storm-
andi lukku í Stjörnubíó.
Það kemur manni skemmti-
lega á óvart hversu vel
hinum bráðsnjalla leik-
stjóra og handritshöfundi,
Robert Benton (Bad Com-
paity. Oh. Calcutta. The
I>ate Show), tekst að sigla á
miHi skers og báru og
sneiða hjá væmni í við-
kvæmu efni.
Myndin fjallar um bar-
áttu fráskilinna hjóna um
umráðarétt yfir ungum syni
þeirra. Lokaatriðið er
minnisstætt og óvenjulegt,
því þar fær að ráða sjón-
armið og hagsmunir þess
lítilsigldasta í þjóðfélaginu
— barnsins.
Kramer gegn Kramer á
gott erindi til allra, að auki
ætti að skikka öll þau sem
standa í skilnaðarerjum, að
sjá þessa hlýju og mann-
legu mynd.
LAUGARÁSBÍÓ:
EYJAN („TIIE
ISLAND“)
Hér er efnisþráðurinn
með slíkum ólíkindum að
maður hliðrar sér hjá því
að tíunda hann náið. Þó er
hann í þá veruna að frétta-
maður við dagblað í New
York er gerður útaf örkinni
til að kanna tíð og dularfull
skipshvörf í Karabíska haf-
inu. Og það gengur svo
sannarlega á ýmsu áður en
hann fær knésetta vondu
kallana — sem að þessu
sínni eru sjóræningjar sem
týnt hafa tímatalinu!
Efnið er semsagt hinn
fáránlegasti heilaspuni og
lélegasti þriller Benchleys,
(Jaws, The Deep). Hinsveg-
ar er því ekki að neita að
Ritchie, (The Candidate.
Smile), tekst að halda uppi
þokkalegri spennu mestan
hluta myndarinnar. Með
reyndar svæsnum blóðsút-
hellingum og ofbeldisköfl-
um, en hvorttveggja er því
miður í tísku í heimi af-
þreyingarkvikmynda í dag.
Það er ekki einleikið
hversu óvandlátur hinn
ágæti leikari Michael Ca-
ine, er orðinn í seinni tíð á
hlutverk sín. Á örfáum
mánuðum höfum við mátt
horfa uppá hann í myndun-
um Ashanti og Beyond the
Poseidon Adventure. og
síðan kemur þessi. Ijlvað
næst, ungi maður?
Eyjan státar af Dolby-
upptöku, en þessi tækni er
nokkrum sinnum notuð með
áhrifamiklum árangri,
einkanlðga í’ vélbyssuskot-
hríð undir myndarlok.
Þaö er lítill vafi á því
aðEyjan á eftir að njóta
mikilla vinsælda á meðal
unglinga, því hún státar af
nokkru sem virðist frekar
vandfundið í þeirra veröld í
dag — spennu.
Þessa dagana gefur að
líta í Háskólabíói, Fellibyl-
irtn. gjörsamlega mislukk-
aða mynd með glæstu yfir-
bragði. Hér fer velflest úr-
skeiðis, en ekkert til sparað,
enda er framleiðandinn,
Dino De Laurentiis, ítalsk-
ur stórbóndi í kvikmynda-
gerð sem lætur sér ekki allt
fyrir brjósti brenna.
Fellibylurinn, er feikna
gamaldags róman um hina
dáfögru dóttur bandaríska
landsstjórans á Suðurhafs-
ey og ungan höfðingja
frumbyggjanna og einkum
þá forboðnu ást sem með
þeim kviknar. Hún slævist
ekki einu sinni þegar
bandvitlaust veður gengur
yfir eyjuna bróðurpartinn
af seinni hluta myndarinn-
ar og flóðbylgjurnar ætla
allt að drepa, þ.á m. pabba
gamla.
De Laurentiis ætlaði
Roman Polanski upphaf-
legá að leikstýra þessum
ósköpum, en það féll um
sjálft sig þegar hinn
ástríðufulli Pólverji slapp
með naumindum með
skrekkinn frá fyrirheitna
landinu, eftir að upp komst
um ósæmilega hegðan hans
gagnvart telpukorni, rétt af
fermingaraldri. En það
læðist að manni sá grunur,
að Polanski hafi einmitt
verið rétti maðurinn til að
glæða þetta nátttröll frá
þriðja tug aldarinnar, ein-
hverri erótík og náttúru.
Jan Troell hinn sænski,
var síðan ráðinn í hlutverk
Polanskis og fyrir hans
tilstilli komust landar hans,
Sven Nykvist og Max Von
Sydow á mála. De Laurenti-
is sagði hins vegar stopp,
þegar Troell ætlaði að fara
að pota einum skandina-
vanum inn til viðbótar, Liv
Ullmann.
Nú, framhaldið er svo
kvikmyndasögulegt slys,
ekki síst hvað snertir Sví-
ana Troell og Nykvist, ég
ráðlegg frekar fólki að sjá
samnefnda mynd eftir
meistara John F'ord (gerða
1937) sem þeási mistök eru
byggð á.
Þau hlutu bædi Oscars-verðlaun í fyrra fyrir Kramer gegn Kramer, Meryl Streep og
leikstjórinn og handritshöfundurinn Robert Benton.
Og tæpast á Troell aft-
urkvæmt í Hollywood
næstu árin, frekar en kol-
lega hans — Polanski.