Morgunblaðið - 31.03.1982, Blaðsíða 22

54
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. MARZ 1982
„ Ekki sa 'böíi/a um að konna fólki
.sarwan þegar i/ið vorum un^- "
Er ekki nóg fyrir þig aó syngja
í baóinu?
Með
morgunkaffinii
Á þessum sióustu og verstu
tímum er ekki lengur öruggt aó
vera meö peningaveski, sem
hvenær sem er getur veriö stol-
ið!
HÖGNI HREKKVÍSI
Athugasemd við grein Þorleifs Kr. Guðlaugssonar um surtarbrand:
Vandræðalaust ætti að vera
að kanna álitlegustu staðina
Heióraöi Velvakandi!
í dálkum þínum birtist mið-
vikudaginn 25. marz 1982 bréf
frá Þorleifi Kr. Guðlaugssyni,
þar sem hann varar við þings-
ályktunartillögu um rannsóknir
á surtarbrandi á Vestfjörðum.
Telur hann það sóun á fé ríkis-
ins, sem betur væri notað til
annars.
Þingsályktunartillaga þessi er
reist á þeirri staðreynd, að surt-
arbrandslög hafa fundist á
mýmörgum stöðum á Vestfjörð-
um sem þegar hafa verið nokkuð
rannsakaðír og sumir unnir,
þegar á hefur þurft að halda.
Það er villandi að taka út úr
þennan eina stað í Steingríms-
firði og alhæfa út frá honum, því
að vitað er um þykkari lög, allt
að þremur metrum.
Rannsóknir á surtarbrandi
hófust rétt upp úr aldamótum og
beindust þær aðallega að því að
finna staðina og mæla bruna-
gildi brandsins. A þeim tímum
sem mestar rannsóknir fóru
fram, var tæknin ekki það langt
komin og fé af svo skornum
skammti, að eiginlegar athugan-
ir á magni og vinnslumöguleik-
um var ekki hægt að gera. Nú á
dögum er tæknin það langt kom-
in, að vandræðalaust ætti að
vera að kanna að minnsta kosti
álitlegustu staðina. Tæki til
námugraftar og gangnagerðar
eru orðin mjög fullkomin og við
ráðum yfir þekkingu til að nota
þau.
Þorvaldur Garðar hefur ítrek-
að bent á, að Vestfirðir séu fá-
tækir af orkugjöfum og myndi
vinnsla surtarbrands, ef hag-
kvæm reyndist, verða ómetanleg
lyftistöng atvinnulífinu þar og
til gagns fyrir þjóðarheildina.
í þessu sambandi má einnig
benda á að yrði t.d. hagkvæmt að
vinna kol úr austanverðu Stál-
fjalli, kæmi ef til vill höfn í
Haukabergsvaðal, sem gæti þá
orðið útgerðarstaður báta til
nýtingar á auðugum rækju- og
skelfiskmiðum í norðanverðum
Breiðafirði.
Eg nefni þetta sem dæmi um
viðbótarávinning sem af þessu
gæti fengist.
Okkur ber skylda til að ganga
eins og hægt er úr skugga um,
hvort vinnsla og notkun surt-
arbrands er hagkvæm nú eða
gæti orðið það einhvern tíma.
A þann eina hátt getum við
líka minnst þeirra manna, sem
með atorku, ósérhlífni og fram-
sýni tóku upp á því á fyrstu ára-
tugum aldarinnar að hafa uppi á
og rannsaka okkar íslenzku kol
við þær frumstæðu aðstæður,
sem þeim voru búnar.
Eg vil því eindregið skora á
Þorleif að fylgja Þorvaldi Garð-
ari í þessu máli, einnig svo og
alla aðra landsmenn sem bera
hag íslands fyrir brjósti.
Með þökk fyrir birtinguna.
Gísli Júlíusson,
verkfræóingur.
Eyjólfur Guömundsson skrifar:
Hugleiðing á ári aldraðra
Velvakandi góður!
Það mætti sjálfsagt segja, að
það sé líkt og að bera í bakka-
fullan lækinn að fara nú að
minnast á þau mál er snerta
gamla fólkið. Margar raddir
hafa þar látið til sín heyra; eins
og gerist og gengur þá virðast
ekki allir á eitt sáttir um þau
mál er snerta hina öldruðu.
Margt hefur vissulega breyst til
mikils batnaðar er viðkemur
málum eldra fólks. En áreiðan-
lega má þar líka segja, eins og
stendur, að betur má ef duga
skal. Og ég held að þegar á
heildina er litið hafi þeir sem
komnir eru á efri ár það alls
ekki of gott.
Eins og kunnugt er þá hefur
stundum verið litið á þá gömlu
sem eins konar ómaga þjóðfé-
lagsins. Þeir eiginlega dæmdir
úr leik. Það eru að vísu nokkur
heilabrot hjá ýmsum um það, að
eitthvað verði að hjálpa þessum
ómögum, sem svo eru kallaðir.
Öllum er kunnugt um aldurs-
takmarkið sem mönnum hefur
verið sett, er stundað hafa
opinber störf. Mörgum hefur
fundist þar vera fulllangt geng-
ið. Og áreiðanlega eiga sumir
góða starfskrafta eftir, þegar
þeir eru dæmdir úr leik. Þetta
hefur að vísu lagast á síðustu
árum, og hefur sumum, sem
komnir eru á aldursmörkin, ver-
ið gefinn kostur á að halda
áfram sínum störfum, a.m.k. að
einhverju leyti. Og hafa þá þeir
gömlu menn fengið að vera að
mestu leyti sínir eigin húsbænd-
ur.
Annars er málunum stundum
þannig háttað að í elli sinni
lenda sumir í nokkrum vanda-
málum sem þeim virðast aukast
með árunum. Manni finnst að
nóg sé fyrir þá að glíma við ell-
ina þó ekki bætist við aðrar
áhyggjur. Afstaða manna í líf-
inu er misjöfn. Dvalarheimili
aldraðra eru nauðsynlegar
stofnanir og gott til þess að vita
að þeim fer fjölgandi. En
dvalarheimilin leysa ekki allan
vanda hinna öldruðu. Þeim, sem
á þessum stofnunum dvelja,
þykir gott að skreppa í heim-
sókn til ættingja sinna við og
við, og dvelja þá nokkra daga í
senn. Þá skiptir miklu máli að
vel sé á móti þeim tekið. Æski-
legt er að gamla fólkið geti haft
gott næði á meðan á heimsókn-
inni stendur. Sumir vilja helst
hafa sér herbergi og finnst mér
að slíkt ætti að láta eftir þessum
gömlu gestum ef efni standa til.
Sérviskan, sem sumir kalla svo,
er orðin manni ærið samgróin í
ellinni. En það eru einmitt mál
af þessu tagi sem mér finnst að
fólk ætti að hugleiða á ári aldr-
aðra.
Eyjólfur Guðmundsson