Morgunblaðið - 26.08.1982, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. ÁGÚST 1982
1 nzmhtm ölw v lðBnjnítfgTul Pfii Svndicile
» Get eg keypt háifa og fen^'ik h'inn he-l#ningir\n bteypiSp"
Ást er...
... að hvetja hana til dáda.
Með
morgunkaffinu
TM Raa U.S Pit Off -al/tqhts rawrvad
•1M2 Lo* Angatw TknM SyndlcaM
llcfuróu þá ekki heldur borgað
hjúskaparmiðluninni, má ég
spyrja?
Mamma þín er komin. — Spurðu
hvað henni sé á höndum!
HÖGNI HREKKVtSI
María Friðriksdóttir skrifar:
Það var heldur óskemmtileg
sagan sem ég fékk að heyra um
daginn. Á elliheimilinu í Hvera-
gerði er vistmaður, sem er 85 ára
gamall Vestfirðingur. Þessi gamli
maður fór fyrir taepum tveimur
vikum til barna sinna, barna-
barna, ættingja og annarra vina,
en hann ætlaði að vera um mánað-
artíma í heimahögunum þar
vestra. Hann sagði mér, að hann
hafi haft það á orði við konu
nokkra í Hveragerði, að svo gæti
farið að börnin sín gætu útvegað
honum herbergi þar vestra og ef
af yrði, kæmi hann síðar suður til
þess að ná í pjönkur sínar. Hann
hlakkaði til þessa, sem hann væri
barn. Draumur hans var að kom-
ast í heimahaganna, en ég held að
allir sem búi annars staðar en í
heimahögum sínum, geti ímyndað
sér þessa tilhlökkun öldungsins.
En gamalt orðtæki segir:
„Adam var ekki lengi í Paradís."
Tíu dögum eftir að gamli maður-
inn fór vestur, hringdi hann til
konunnar, sem hjálpað hefur hon-
um með eitt og annað hér í Hvera-
gerði, og lét hana vita að hann
væri kominn aftur. Fólkið sem
hann ætlaði að vera hjá var að
fara í ferðalag um Borgarfjörð. Af
öllum hans ættingjum, börnum,
barnabörnum o.s.frv. gat enginn
haft gamla manninn hjá sér í
nokkra daga. Væri það virkilega
of mikið? Gátu þau ekki haft
þennan blessaða gamla mann til
Adam var ekki
lengi í Paradis
skiptis hjá sér og látið hann njóta
þessara síðustu æviára, ánægðan
og hamingjusaman? Hver veit,
kannski er þetta hans siðasta
sumar á þessari jörð. Hvernig er
svona fólki innanbrjósts þegar það
losar sig við gamalt foreldrið
þannig, að koma því fyrir á elli-
heimili og þá helst sem allra
lengst í burtu frá þeim, heimsækir
það svo nærri aldrei því „það er nú
svo langt". Það vill ekki einu sinni
búa að gömlum og þreyttum föður
og afa.
Ég hef kynnst þessum öldungi
og er hann kattþrifinn svo ekki
ætti það að vera ástæðan. Hann
kann að segja frá mörgu athyglis-
verðu, sem gaman er að hlusta á.
Auðvitað er enginn fullkominn
enda væri lífið þá eflaust ansi
tómlegt. Væru allir eins og englar,
óaðfinnanlegir á allan hátt og
gallalausir, fyndist mér lífið frem-
ur tilbreytingarsnautt. Guð forði
okkur frá þessu. Og hver veit í
dag, hvernig hann eða hún verða í
ellinni? Það er einmitt það fólk
sem ekki vill hafa gamla ættingja
í kringum sig sem verður hund-
leiðinlegt, nöldurseggir með nefið
niðri í öllu. Það er nú einu sinni
svo. Áður en hver og einn veit af
er hann orðinn gamall eða þá
gömul og allir verða að velta því
fyrir sér, að fyrir þeim getur farið
eins og þessum gamla Vestfirðingi
og enginn kærir sig um að hafa
það. Ætli það yrði ekki tómleg
ævilok?
í ár er ár aldraðra og margir
segja sig tilbúna til þess að gera
hitt og þetta fyrir gamla fólkið, en
það virðist vera skilyrði fyrir góð-
verkunum að frásagnir í fjölmiðl-
um fylgi með, dagblöðin myndum
prýdd og fréttir í útvarpi og sjón-
varpi. Nú vil ég alls ekki halda því
fram, að það sé alltaf leikur einn
að hugsa um gamalt fólk. Ég þekki
það af eigin reynslu. En erum við
svo viss um að sökin sé ekki líka
hjá okkur? Hver getur dæmt um
það. Ég treysti mér ekki til þess.
Ég á bara eina ósk, þá að guð gefi
að ég verði aldrei vond tengda-
mamma og allra síst leiðinleg
kerling í ellinni, sem börnin og
barnabörnin vilji ekki heimsækja.
Ég veit að þessa ósk eiga sér fleiri,
en maður verður líka að vinna til
þess á meðan maður er í fullu
fjöri, því má enginn gleyma."
Þessir hringdu . . .
Falleg erindi á
stalli styttunnar
Margrét Hjarnadóttir hringdi.
„Það er eitt lítilræði sem mig
langar til að vita. Þannig er mál
með vexti, að kunningjafólk mitt
fór austur að Strandarkirkju á
sunnudaginn var. Utan við kirkj-
una stendur stytta á stalli, sem
skráð eru á tvö óskaplega falleg
erindi sem liklega eru eftir konu
þá, sem mynd er af á stallinum.
Kunningjafólk mitt hafði ekki
aðstöðu til þess að skrá þessi er-
indi hjá sér, en væri einhver svo
vinsamlegur að koma þessum er-
indum á framfæri við Velvak-
anda?“
Hið opinbera
á að sýna
samúð í verki
5176-2665 hringdi. „Vegna
þeirra hörmunga sem áttu sér
stað inni á Öræfum nú fyrir
skömmu, datt mér í hug hvort
ekki væri rétt, að hið opinbera,
ríkisstjórnin eða forseti, sendi
frönsku þjóðinni og ættingjum
stúlknanna, sem áttu hlut að
máli, samúðarkveðjur, en ég veit
ekki til þess að slíkt hafi verið
gert. Ég hef sjaldan orðið var við
eins mikla samstöðu og hryggð
eins og í þessu máli enda hafa
bæði einstaklingar og félög sýnt
samúð sína í verki. Ég skora á
hið opinbera að gera slíkt hið
sama.“
Jú, kurteisin er
peninga ígildi
Kona nokkur hringdi og vildi
taka undir orð frúarinnar sem
skrifaði greinina með yfirskrift-
inni „Kurteisin er peninga
ígildi". „Ég lenti í mjög svipaðri
aðstöðu og þessi kona og það
meira að segja í sömu verslun,
versluninni Dómus við Lauga-
veg. Ég var að leita að skóm á
drenginn minn og labbaði því
upp á aðra hæð í versluninni. Ég
leit í kringum mig, en sá ekkert
nema tvær unglingsstúlkur inni
í skódeildinni, sem störðu á mig
eins og eitthvað viðundur. Ég
hélt áfram að skoða í hillurnar
og leita að hentugum skóm, en
enga afgreiðslustúlku var að
finna. Ég reyndi að gera vart við
mig með því að kalla, en það var
ekki litið til mín, ekki einu sinni
í áttina. Mér fannst þetta hálf
hallærisleg framkoma því þær
vissu vel af mér. Ég fór út úr
Dómus án þess að fá nokkra af-
greiðslu.
Ég vil einnig minnast góðrar
þjónustu sem ég fékk í snyrti-
vöruversluninni Elínu í Hafnar-
firðinum. Afgreiðslustúlkurnar
voru vægast sagt mjög almenni-
legar, en vert er að minnast þess
sem vel er gert.“