Morgunblaðið - 29.08.1982, Qupperneq 4

48
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. ÁGÚST 1982
/ heimsókn hjá Bjarna Felixsyni
Álfheiður Gísladóttir, Gísli Felis
Bjarnason og Bjarni Felixson i
heimili sínu, Birkimel 8. Gísli var
reyndar aldrei bakvörður eins og
Bjarni hafði sagt hann yrði, en „í
vörnina fór hann“.
I»egar Bjarni Felixson, íþrótta-
fréttaritari sjónvarpsins, og kona
hans Álfheiður Gísladóttir, Huttu á
Birkimel 8 í Vesturbænum, leit þá-
verandi blaðamaður á Morgunblað-
inu, Haraldur J. Hamar, inn til
þeirra hjóna og tók við þau smá-
spjall um daginn og veginn. Þá var
Gísli Felix Bjarnason, sonur þeirra
hjóna og núvcrandi landsliðsmark-
vörður í handbolta, ekki nema II
mánaða gamall, en þá strax lét
Bjarni þess getið að hann yrði bak-
vörður hjá KR.
Þetta var árið 1963 og spjallið
birtist í Lesbókinni. í tilefni af því
að nú eru næstum 20 ár liðin frá
því Haraldur leit inn á Birkimel
hjá Álfheiði og Bjarna, bankaði ég
uppá hjá þeim fyrir stuttu, með
Lesbók Morgunblaðsins ’63 undir
hendinni. „Hva,“ sagði Bjarni og
undrunin leyndi sér ekki. „Ertu
móður?" Hann býr nefnilega á
fjórðu hæð en dæsandi fréttamað-
urinn reyndi að bera sig manna-
lega og muldraði eitthvað um
reykingar og ónóga hreyfingu.
„Hérna er ég með spjallið, sem
hann Haraldur tók við ykkur fyrir
næstum 20 árum,“ sagði ég and-
stuttur. „Þið voruð þá nýflutt
hingað á Birkimelinn."
„Já, ég man vel þegar Haraldur
kom hingað,“ sagði Bjarni um leið
og við settumst inn í stofu. Mér
sýndist meirihluti fjölskyldunnar
vera heima, en þau hjónin eiga
eina dóttur og tvo syni. Gísli sett-
ist við hliðina á pabba sínum en
Álfheiður var eitthvað að stússa
frammi í eldhúsi. Sennilega þegar
búin að gera ráðstafanir varðandi
kaffi. „Ég klippti þetta því miður
ekki út úr Mogganum, en ég held
að við eigum myndirnar," bætti
Bjarni við. Gísli var niðursokkinn
í lestur Lesbókarinnar og skellti
uppúr endrum og eins. Sennilega
þar sem stendur eftir nokkra
kynningu á hjónakornunum: „Nú
hafa þau komið sér vel fyrir í
þriggja herbergja íbúð á fjórðu
hæð að Birkimel 8, enda þótt að-
eins séu liðin tæp tvö ár síðan þau
giftust. Sá, sem þarna ræður ríkj-
um, heitir annars Gísli Felix
Bjarnason, rúmlega eins árs að
aldri — og er auðvitað farinn að
segja mamma og pabbi og annað,
sem nauðsynlegt getur talist til
þess að hafa stjórn á heimilisfólk-
inu. Þetta er myndarmaður, verð-
ur bakvörður í KR, segir pabbi
hans, en mömmu hans er sama þó
hann verði i framlínunni, ef hann
aðeins borðar matinn sinn.“
Varðstu einhverntímann bakvörð-
ur, spyr ég Gísla þegar hann hefur
lokið lestrinum.
„Nei, ég varð aldrei bakvörður,
en mjög nálægt því. Ég var mið-
framvörður í fótboltanum."
„í vörnina fór hann," segir Bjrni
og vill meina að spádómurinn hafi
ræst að nokkru leyti. „Miðfram-
vörður er næsta staða við bak-
vörðinn."
I»ú hefur ekki orðið fyrir von-
brigðum, Bjarni, þegar Ijóst var að
spádómurinn rættist ekki?
„Nei, alls ekki, ég er mjög
ánægður með hvernig strákurinn
hefur staðið sig í íþróttunum."
Hvað varstu gamall Gisli, þegar
þú fórst að æfa með KR?
„Ég var fimm ára.“
„Hann var innritaður í félagið
við fæðinguna," segir Bjarni. „Ég
held ég hafi innritað hann áður en
hann var skírður. Ég var a.m.k.
búinn að borga fyrir hann árs-
gjaldið og það hefur aldrei fallið
úr. Hann var strax fullur áhuga og
þegar maður var búinn að ýta
honum af stað þurfti maður ekki
að hafa af honum áhyggjur meir.
Hann mætti á allar æfingar."
„KR-heimilið hefur verið mitt
annað heimili," segir þá Gísli. „Og
er það enn.“
Hvenær fórstu svo út í handbolt-
ann?
„Ég var 11 ára þegar ég fór að æfa
handboltann. Svo þegar leið á fóru
handbolta- og fótboltaæfingarnar að
stangast á. Það var sérstaklega erfitt
þegar ég var í unglingalandsliðinu í
bæði hand- og fótbolta og þar kom
að ég varð að velja um hvort ég ætti
að taka. Ég valdi handboltann."
Hvers vegna?
„Það hef ég aldrei skilið. Og þó.
ég var orðinn betri í handboltan-
um. Var farið að förlast eitthvað í
fótboltanum. Svo kitlaði það líka
þegar maður vissi að landsliðið
var á næsta leiti.“
„Ég stóð eitt sinn í sömu spor-
um og Gísli,“ segir Bjarni. Þá átti
ég, rétt eins og hann, um að velja
annað hvort handbolta eða fót-
bolta. En ég valdi fótboltann. Það
þótti miklu meira varið í þá íþrótt
en handboltann á þeim árum. Ég
var í marki eins og Gísli í hand-
boltanum. Þótti það nokkuð dul-
arfullt þegar hann var kominn í
markið rétt eins og ég hafði ver-
ið.“
Hvað kom til Bjarni að þú fórst að
vinna hjá sjónvarpinu á sínum tíma?
„Ég hafði fengist við kennslu og
unnið skrifstofustörf hjá Hamri
hf. þegar Sigurður Sigurðsson, þá
íþróttafréttaritari sjónvarpsins,
kom að máli við mig, þvi hann
Þessi mynd var tekin fyrir nær 20 árum i stofunni hjá þeim hjónum, Álfheiði og Bjarna. Það er Gísli Felix
landsliðsmaður í handbolta, sem situr í kjöltunni hjatpabba sínum.
vissi að ég fylgdist vel með ensku
knattspyrnunni og bað mig að
flytja smá kynningarpistla um lið-
in í enska fótboltanum en þá voru
að hefjast útsendingar á honum í
sjónvarpinu. Þetta var 1968 og ég
ætlaði að hafa starfið hjá sjón-
varpinu sem aukastarf, en það
varð þannig að ég var kominn í
fullt starf hjá sjónvarpinu 1976.
Ég ætlaöist aldrei til þess að það
gleypti mig svona með húð og
hári. Önnur varð raunin."
Þú hefur alltaf haft mestan áhuga
á enskri knattspyrnu Bjarni.
„Keppni Englendinga í fótbolta
er svolítið sér á parti. Með henni
er fylgst um allan heim og ég held
það fari ekki á milli mála að það
sé skemmtilegasta knattspyrnan.
Á hinum Norðurlöndunum er
enski fótboltinn sýndur í sjón-
varpi, en sá þýski til dæmis er lát-
inn lönd og leið. Enski boltinn er
langjafnastur og sagt er að þeir
hugsi ekki síður um að skemmta
áhorfendum en um gæði knatt-
spyrnunnar."
Kvöldið, sem ég leit inn á Birki-
melnum var leikur í fyrstu deildinni
á milli Skagamanna og KR. Maður
hefði kannski haldið að það væri
einhver æsingur í heimilisfólkinu, en
það var öðru nær. Svo ég spurði
Bjarna hvort hann væri farinn að
taka því rólegar en áður í sambandi
við knattspyrnuna.
„Já, ég hef mikið breyst. Fyrst
og fremst held ég, vegna starfsins.
Ef ég fer á völlinn sem venjulegur
áhorfandi, þá hef ég náttúrulega
taugar til KR. Fari ég með mynda-
vél verð ég dálítið annar persónu-
leiki. Þá er ég í vinnunni. Ég held
á hinn bóginn að KR hafi þótt ég
oft neikvæðari í þess garð en fé-
lagið hafi átt skilið. Þegar ég lýsi
leik sem KR er að spila, þá er
eitthvað í undirmeðvitundinni,
sem passar uppá að ég segi ekkert
fallegra um KR en hitt liðið, pass-
ar upp á að ég fái ekki stimpilinn.
Hin seinni ár held ég að menn segi
það bara í gríni að ég lýsi KR í vil.
Þetta var mesta raun þegar ég
var að byrja hjá sjónvarpinu. Þá
treysti ég mér oft ekki til að lýsa
leikjum, sem KR lék og fékk ein-
hvern annan til að gera það fyrir
mig. En það er farið af fyrir
löngu.“