Morgunblaðið - 10.09.1982, Blaðsíða 22

54
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. SEPTEMBER 1982
1982 UnlvtfMl Prtt« SyixltcaU__________________________3 "
0) \>ú ert sar\Y\exvie^a. Icmgi leiddur;
Otum\r\ginn !"
3i3 £!!! yptmeö “
l»aö eru fleiri en ég, Nem vilja
vila hvar þú varst í nótt.
Frammi bída eftir þér lojjreglu-
þjónar og blaóamenn!
Með
morgimkaffmu
Tölvan er komin í lag. Ég gat
notaó hárnál til þem aó koma
henni aftur í samt lag!
HÖGNI HREKKVÍSI
„Það koma dagar, alltof fáir að vísu, sem allur vörubílaflotimi er í vinnu. Svo að þeir eru nauðsynlegir. Um það þarf
ekki að deila. Hitt finnst okkur vægast sagt undarlegt, að stórframkvæmdir, sem verið hafa lengi á döfinni, skuli nú
geta strandað á furðulegum stjórnarsáttmála. Hvað er eiginlega að gerast?“
Hve lengi eigum við að
bíða í þessari óvissu?
Þórdís Malmquist, Keflavík,
skrifar:
„Velvakandi!
Enn er beðið hér suðurfrá eftir
því, að nokkrir menn í Reykjavík
hætti að togast á um mikilvæga
framkvæmd á vellinum fræga og
fari að koma sér að því að láta
hjólin snúast.
Það ætti ekki að vera deiluefni í
dag, hversu myndarlega á að
byggja. Við lifum á 20. öldinni og
flugsamgöngur munu ekki deyja
út, miklu sennilegra að þær þróist
tæknilega og fleiri og fleiri muni
geta ferðast um heiminn. Slík
þróun í sjálfri sér kallar á góða
aðstöðu til flugumferðar, og þá
ekki síður góða þjónustu í tengsl-
um við slíkt. Það mætti einnig
hugsa sér að millilendingar véla í
langflugi gætu orðið eftirsóttari
kostur eftir því sem hér væri hægt
að bjóða upp á betri aðstöðu og
þjónustu.
En sé vikið frá augljósum hlut-
um og litið nánar á ástandið í at-
vinnumálum hér suðurfrá, þá
hlýtur það að teljast æskilegt að
allir hafi fulla atvinnu, hvort sem
er á sjó eða landi. Staðreyndin er
hins vegar sú, og það vita ráða-
menn í þinginu fullvel, að hér eru
vissar stéttir vinnandi manna,
sem margir hverjir eiga ekkert
eftir nema hætta að berjast við að
halda hlutunum gangandi og snúa
sér að einhverju öðru.
Málið er bara ekki svona einfalt,
því að atvinna liggur einfaldlega
ekki á lausu hér. Þá stétt sem ég
þekki persónulega til vil ég nefna
sem dæmi um ríkjandi ástand hér
á mörgum sviðum atvinnulífsins.
Þessi stétt eru vörubílstjórar sem
eiga sína bíla sjálfir, eða öllu held-
ur eins og mál standa í dag og
hafa gert alltof lengi, berjast við
að halda í horfinu og vona að ekki
líði á löngu, þar til aðstæður
batna. Gífurlegur rekstrarkostn-
aður fylgir hverjum bíl: olía,
hjólmælagjald og dekk, svo að
eitthvað sé nefnt.
Við verðum líka vör við atvinnu-
astand annarra stétta í formi
ógreiddra reikninga fyrir vinnu.
Það mun kannski einhver segja:
Hvað eru mennirnir að rembast
við að reka atvinnutæki, ef það
stendur ekki undir sér? En sagan
er ekki öll sögð. Það koma dagar,
alltof fáir að vísu, sem allur vöru-
bílaflotinn er í vinnu. Svo að þeir
eru nauðsynlegir. Um það þarf
ekki að deila. Hitt finnst okkur
vægast sagt undarlegt, að stór-
framkvæmdir, sem verið hafa á
döfinni í langan tíma, skuli nú
geta strandað á furðulegum
stjórnarsáttmála. Hvað er eigin-
lega að gerast?
Vörubílar ganga úr sér eins og
togarar. En við höfum aldrei farið
fram á styrki til að endurnýja og
borgum hæstu vexti af öllum lán-
um, sem óhjakvæmilega verður að
taka í slíkum tilvikum. Nokkrir
þeir bjartsýnustu skiptu um bíl í
fyrra, til að vera nú tilbúnir i
mikla vinnu, er til kæmi. Þessir
Þessir hringdu . . .
Hvernig á að
geyma berin?
Jóhann Guðmundsson hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: — Það
var tvennt sem mig langaði að
orða við þig. Ég hef tínt svolítið af
berjum undanfarið, en finn hvergi
upplýsingar um, hvernig ég eigi að
geyma þau, svo að hægt sé að vera
með berjaskyr og svoleiðis eitt-
hvað fram á haustið. Ætli einhver
lesenda þinna gæti upplýst mig
um það? Bæði að því er varðar
bláber og krækiber? Hvernig er
hægt að halda þeim ferskum í vik-
ur eða mánuði? Ég held það hljóti
að brenna á mörgum að fá að vita
þetta eftir gott berjaár. Ég er bú-
sömu bjartsýnismenn, ásamt hin-
um sem þó vildu bíða og sjá,
standa nú frammi fyrir því, ann-
aðhvort að selja með bullandi tapi
á lélegum kjörum eða hreinlega að
missa allt undir hamarinn.
Vertíðin er ekkert til að byggja
á, byggingariðnaður dregst saman
og enginn veit með vissu t.d. hve-
nær Helguvíkurframkvæmdir
hefjast fyrir alvöru. Hve lengi eig-
um við að bíða í þessari óvissu? Og
hvernig getur flokkur, sem kallar
sig flokk hins vinnandi fólks, stað-
ið í vegi fyrir því á sama tíma, að
hér fái atvinna fyrir fjölda manns
tækifæri til að verða að veruleika
til lífsviðurværis ótalinna heimila,
já, að ekki sé minnst á að menn
geti þá borgað sín gjöld til hins
opinbera. Það þarf sitt og fær
það.“
inn að fara í gegnum bókina henn-
ar Helgu Sigurðardóttur, sem
heitir því tvíræða nafni „Ber allt
árið“, en hef ekki fundið neitt sem
að gagni mætti koma í þessu efni.
Að selja landið
— Hitt málið sem ég ætlaði að
nefna er af ólíkum toga. Það er oft
talað um her og landsölu í sama
vetfanginu. En fróðlegt væri að
heyra svar Ragnars Arnalds við
því, hvort hann sé ekki að selja
landið okkar með því að taka þessi
sífelldu lán. Hver á að borga? Er
ekki verið að setja börnin okkar í
þá aðstöðu að þau sitji uppi með
skuldir sem erfitt verður að rísa
undir?
Börnin valda sér
ekki í vögnunum
8478—6020 hringdi og hafði eft-
irfarandi að segja: — Mér rennur
blóðið til skyldunnar sem móður
að svara skrifum „farþega" í Vel-
vakanda 3. sept. sl, um börn sem
sitja í strætisvögnum en standa
ekki upp fyrir fullorðnu fólki. Ég á