Morgunblaðið - 17.11.1982, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 17. NÓVEMBER 1982
53
Bréf til vina
barst um allt með vetrarstormum
frá kofum og kotum, sem nú þættu
varla hæf sem hundakofar. Þarna
birtust englar líknar og hjálpar
frá kirkjunni.
En sé litast um í kirkjunni
sjálfri, blasa við helgigripir og
skart ásamt umhverfi, sem telja
verður Guði til dýrðar. Altaris-
taflan með orðum Meistarans:
„Komið til mín“, skírnarfontur úr
hvítum marmara og gullnu loki,
myndir af fyrrverandi kenni-
mönnum Fríkirkjusafnaðarins og
ótal margt sem of langt yrði hér
upp að telja.
Allt eru þetta tákn um menn-
ingarstarf Kvenfélagsins og göfgi
þeirra, sem þar hafa ráðið ferð um
áratugi. Þær eiga nöfn sín skráð í
sögu Kvenfélagsins, sem aldrei
skyldi gleymast. Þar gengur
Bryndís Þórarinsdóttir, ekkja sr.
Árna Sigurðssonar, enn um garða.
En sr. Árni var prestur safnaðar-
ins í 27 ár við frábæran orðstír.
En allir leiðsögumenn í stól og við
altari kirkjunnar, hafa reynzt hin-
ir ágætustu. En þeir eru frá upp-
hafi: sr. Lárus Halldórsson, sr.
Ólafur Ólafsson, sr. Árni Sigurðs-
son, sr. Þorsteinn Björnsson og sr.
Kristján Róbertsson.
Nú stendur val leiðtoga fyrir
dyrum í þessum afmælismánuði.
Fortíð þessa forystuhóps á
frelsisbrautum mannúðar, fram-
taks, tónlistar og -eldmóðs, sem
þessi söfnuður var í upphafi, er
sem viti lífs á láðum. Má aldrei
fyrnast né förlast.
Enn „brosir við dýrðin allt um
kring", hvort sem litið er yfir
tjörnina, sem speglar fegurð, ljós
borgarinnar og stjörnur himins í
ásjónu sinni, eða horft inn um
dyrnar á helgigripi og gjafir
Kvenfélagsins, hlustað á hjartslög
Guðs frá orgelinu. .
En æðst og stærst til 'áð sám-
eina þetta allt er mynd Krists yfir
altarinu, þar sem kropið er að fót-
um hans í lotningu, þrá og bæn-
um, líkn og leiðsögn.
Og orð hans, aðeins þrjú, eru
yfirskrift alls, sem aldrei má
gleyma til blessunar, einingar og
heilla um allar framtíðarbrautir
hins frjálsa liðs Fríkirkjunnar í
Reykjavík:
„Komið til mín.“
Þar talar rödd Guðs í þögn
helgidómsins. Sé þessu kalli ekki
hlýtt, er allt í voða.
En heill hverjum, sem heyrir og
hlýðir.
Reykjavík, 2. nóv. 1982
Árelíus Níelsson.
eftir Guðjón R.
Sigurðsson
Á ævikvöldi eða áttræðisárinu,
þá er hollt að biðja þeirrar bænar,
að sá sem sendi mig hingað leiði
mig inn í framhald lífsins, því bið
ég hann: Vert þú hjá mér, halla
tekur degi.
Og svo kemur spurningin:
Hvernig hefur þú varið þeim ár-
um, sem þú varst í þessum skóla
lífsins? Hefi ég ávaxtað þá góðu
hæfileika, sem mér voru gefnir?
Hefi ég gefið mínum innra manni
þá andlegu næringu, sem þarf til
andlegs þroska? Ég leitaði að
þeirri næringu, og fannst hún
vandfundin. Ég spurði vini, en
þeir voru einnig að leita að friði í
hjarta og hinni sönnu hamingju,
sem býr í okkur sjálfum. Að finna
guð í öllu lífi í kringum okkur, þar
býr hamingja sú hin æðsta. En
ekki í Gullkálfinum, sem barist er
um.
Hefi ég hugleitt, að innri mað-
urinn þarf næringu rétt eins og
blómið, því að hinn ósýnilegi lífs-
neisti er rótin, sem okkar þroski
byggist á.
Sumir menn leitast við að sá
óhollum hugsunum í barnasálir og
meðbræðra sinna. Þar ráða oftast
auður og slíkir hagsmunir, þeir
eru tegundir, sem Kristur bað guð
að fyrirgefa, því þeir vita ekki,
hvað þeir gera og hið sama skeður
daglega í okkar lífi. Það er hollt að
horfa til himins á heiðu vetrar-
kvöldi og sjá ótal stjörnur, sem
eru hlekkir í hinni ógurlegu stóru
keðju lífsins, og ég og þú erum líka
í þessari keðju. Þótt við gleymum
oft okkar æðstu skyldu að vera
sjálfum okkur trú, og um leið föð-
ur lífsins, sem gaf okkur frækorn-
ið, sem ég átti að þroska.
Hér á jörðu hættir okkur til að
vefja okkar litlu andlegu þekkingu
í umbúðir af kreddum og að leiða
aðra í svona skilningsleysi og
menn sjálfir hafa á tilverunni. Þar
leiðir sá blindi hina blindu. Menn
telja öðrum trú um að þeir viti, því
þeir lærðu þetta og annað í skól-
um, fengu þar alla sína þekkingu
úr bókum, sem aðrir ófullkomnir
menn skrifuðu. Það er eftirtekt-
arvert, að allt líf hefur sinn vissa
stíl. Laufin á blómunum og sól-
kerfin sem stjórnast af mikilli
snilld af ósýnilegum krafti.
Hvert barn getur bent á margt,
sem menn vita ekki, t.d. með fugl-
inn að rata yfir höfin, og eins með
fiskinn, sem ratar á sínar hrygn-
ingarstöðvar eftir að hafa flakkað
víðs vegar um hafið. Fuglar og
önnur dýr fara ekki í skóla til að
læra að bjarga sér. Þau hafa sina
þekkingu frá fyrra lífi. Þó er
margur sá maðurinn, sem trúir
ekki, að lífið sé ódauðlegt og hafi
framhald. En það er víst, að með
hverri okkar daglegu hugsun erum
við að móta okkar framtíðarmann.
Menn vitna daglega í hvað
okkar besti kennari sagði, hinn
háþroskaði maður, sem okkur var
sendur frá æðri tilveru. En samt
trúa þeir ekki, né láta hans kenn-
ingar verða sitt leiðarljós í lífinu.
Mörg eru þau listaverk skaparans
úti í náttúrunni, sem ættu að vera
manni lærdómur og til bendinga
um hið æðra, sem öllu stjórnar.
En það er maginn og kaupið,
sem allt snýst um — að geta
skemmt sér, flakkað út um lönd í
leit að hamingjunni. En hún
finnst ekki nema við finnum hana
fyrst í okkur sjálfum. Menn verða
oft fyrir alls konar áhrifum og
undrast svo hvaðan þau koma.
Skyggnt fólk hefur sagt, að í
bjórsölum og öðrum slikum hús-
um sé fullt af verum, sem reyni að
sameinast sálum manna, drekka í
gegnum þá og síðan leiða í alls
konar ógöngur. Austrænir vitr-
ingar segja, að andrúmsloftið sé
þrungið af hugsunum, sem ætíð
séu á sveimi, leitandi að farvegi
eða sálu, þar sem þessar hugsjónir
geti fest rætur. Þar sannast, að
allar frumur hafa skilning, t.d.
frumurnar í okkar likama, sem
græða sárin, og sameinast í að
halda okkur lifandi.
Nú mundu sumir hinir lærðu
segja, að þetta sé eðlishvöt. En
það er engin skýring. Ég man vel
árin frá 1915—1928, þá voru oft
mikil frost á vetrum. Þá sáust oft
fagrar frostrósir á hinum einföldu
rúðum. Þær voru oft fagrar sem
listaverk, og málararnir hefðu
tæplega stælt þær. Hver var sá
sem myndaði þessar frostrósir?
Þar var hugsun á ferðinni, hver
svo sem var höfundurinn.
Það er sorglegt, að við á þessari
plánetu skulum láta auðvaldið og
ágirndina leiða okkur í þær ógöng-
ur, sem nú blasa við. Höfum við
ekki lært nóg af styrjöldum og að
Guðjón R. Sigurðsson
hnefarétturinn felur aldrei í sér
frið á jörðu. — Hermaðurinn er
menntaður í að drepa bræður sína.
Og deyjandi á vígvellinum spyr
hann: Hvaða tilgang hafði þessi
lífsfórn mín? En spyrjið þá sem
stjórna auðvaldinu á jörðu. Þeir
vita, því þeir stjórna okkur. Það er
mikill peningur í styrjöldum. En
þar er ekki ræktaður friður né
hamingja. Þá eru þjóðir bundnar
hver annarri að fara út í þann
hildarleik.
Menn hugleiða ekki tilgang lífs-
ins eða finna hamingju í lífinu. Nú
getum við lært af fuglinum, sem
syngur svo sætt um lífið. Ekki
drap hann alla loðnuna. Og ekki
fundu menn þar hamingjuna. —
Það er gott að minnast þess, sem
skáldið sagði:
Nú á dögum er komið fram það
sem spáð var. Að það sem í leynd-
um skeður í samkomuhúsum mun
kunngjört verða. Og þarf ekki til,
því að allt sem við gerum ber
ávöxt, hvort sem hann er góður
eða illur, og af eplunum skuluð þér
þekkja þá.
Okkar innri maður lætur ekki
glepjast, þótt við getum hagnast
um einhverja aura á að halda
röngu fram.
En allra síst glepjum við hinn
almáttuga sem er okkar leiðarljós,
ef við þá ekki elskum myrkrið
meira en ljósið.
Ef við gætum lært að opna
hjartað aðeins fyrir því góðá og
með því fundið hamingju, sem við
öll erum að leita, þá höfum við
ekki komið hingað til einskis.
Ég trúi, að hin æðsta hamingja
felist í því að skilja og vita, að sá
sem gaf okkur hinn andlega
neista, er hér í öllu lifi, og hans
heilagleiki er jafnt á þessari plán-
etu sem og í öllum hans verkum.
Því ættu menn að bera virðingu
fyrir okkar móðurjörð eins og
fyrir sjálfum okkur.
Við blekkjum ekki okkar innri
mann né kaupum við okkur inn-
göngu í æðri heima. Höfum því
hugfast, hvað okkar kennari
sannleikans sagði:
Nema þú komir sem lítið barn,
þá adeins mun opnad fvrir þér.
Og að lokum skulum við muna
heilræði Hallgríms Péturssonar:
Bænin má aldrei bresta þig.
Búin er freisting ýmislig.
I»á líf og sál er lúð og þjáð,
lykill er hún að Drottins náð.
Friður sé með þér.
Hvorki gleði, hryggð né hagur
heitir takmark lífs um skeið
heldur það að hver einn dagur
hrífi oss lengra fram á leið.
Sverð frá Víkingaöld finnst
BRESKA BLAÐIÐ Daily Telegraph
skýrði frá því fyrir skemmstu, að
fundist hefði sverð frá Víkingaöld i
tvennu lagi i Bath í Suður-Englandi.
Er þetta fyrsti fornleifafundur þar
frá Víkingaöld, en Bath-bær er kunn-
ur fyrir leifar bygginga frá tímum
Rómverja.
Hefur því þeirri getgátu verið
varpað fram, að e.t.v. sé hér um
sverð að ræða, sem einfaldlega hafi
verið í eigu einhvers íbúa Bath á
fyrri öldum, en standi ekki endi-
lega í tengslum við ferðir vikinga.
Er einhver áletrun öðru megin á
sverðsblaðinu, sem ekki hefur enn
tekist að ráða til fullnustu. Við
rannsóknir á sverðinu virðist svo
sem á það sé ritað „Ulfbercht".
Talið er að áletrun þessi sé ein-
hvers konar vörumerki, hugsan-
lega gæðastimpill á sverð þess
tíma. Hefur þessi áletrun fundist á
sverðum frá 9. og 11. öld. Er vitað
til þess að þau hafi verið flutt frá
Rínarlöndum á Víkingaöldinni.
Hafa önnur keimlík fundist í
Thames, Noregi og við austur-
strönd Eystrasaltsins.
Sverð það, sem um ræðir, er 65
sm langt og með ílagðri silfur-
skreytingu við hjöltun og einhvers
konar krossmynstri á hinni hlið
blaðsins.
Kunnáttumadurinn kýs KNORR
í dag kynnir Skúli Hansen
Léttreyktar fiskibollur með kartöflusalati
og kaldri Potpourrisósu. Uppskrift fyrir 4
TfhoVi
Efni:
500 g. smálúðuflök
300 g. reyktýsuflök
1 bolli hveiti
2 egg
2 dl. mjólk
1 dós sýrður rjómi
2 pakkar KNORR Creme Fraiche Sauce
Potpourri
1 lítil dós majones
’/4SÍtróna
Krydd:
Salt, pipar, laukduft og muskat
Matreiðist:
Fiskurinn hakkaður, settur í skál og blandað vel saman, hveiti, eggjum og mjólk hrært
varlega saman við. Kryddað með ofangreindu kryddi. Bollurnar mótaðar með matskeið
og steiktar í smjöri á pönnu í 2-3 mm. á
hvorri hlið.
Sósa:
Sýrðum rjóma og majonesi hrært saman.
Potpourrisósunni síðan blandað saman við.
Bragðbætt með sítrónu og kælt.
Kartöflusalat:
1 dós sýrður rjómi,1 dós majones, 1 msk.
dökkt sinnep hrært saman. Kryddað með
KNORR Condi-Mix og laukdufti. 250 g
soðnar kaldar kartöflur brytjaðar niður og
settar saman við ásamt f ínt söxuðum lauk.
Einnig graslauk ef vill. Borið fram kalt.