Morgunblaðið - 28.07.1983, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 28. JÚLÍ 1983
Elsa R. Sigurðar-
dóttir —
Fædd 2. maí 1931.
Dáin 22. júlí 1983.
Margar og kærar minningar
vakna í huga mínum er ég kveð
vinkonu mína, Elsu sigurðardótt-
ur, Engjavegi 21, Isafirði, en hún
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á
ísafirði 22. þ.m. eftir langa og
stranga legu.
Þegar ég hóf kennslu í Barna-
skóla ísafjarðar fyrir fjórum ára-
tugum var Elsa Sigurðardóttir í
hópi fyrstu nemenda minna. Frá
þeim árum minnist ég hennar sem
fjörmikils og glaðværs unglings,
sem átti auðvelt með að lynda við
bekkjarsystkini sín, enda þannig
skapi farin, að það var bæði auð-
velt og ánægjulegt að umgangast
hana bæði í leik og starfi.
Árin liðu og brátt stofnaði hún
sitt eigið heimili ásamt manni sín-
um, Kristjáni J. Kristjánssyni,
vélstjóra, síðar lögregluþjóni.
Atvikin höguðu því svo að
fyrsta heimili ungu hjónanna var
á efstu hæð Alþýðuhússins á ísa-
firði, en þar á hæðinni bjó ég með
fjölskyldu minni, auk tveggja ann-
arra fjölskyldna. Húsnæðið var
ekki stórbrotið, þægindi af skorn-
um skammti og auk mikils þröng-
býlis varð fólk að sætta sig við
fjölþætt sameiginleg afnot af
þeirri takmörkuðu aðstöðu, sem
fyrir hendi var.
Minning
Það fór því ekki hjá því að sam-
gangur og kynni milli fjölskyldna
okkar var bæði mikill og náinn. Á
þessum sambýlisárum gafst mér
því gott tækifæri til að kynnast og
læra að meta að verðleikum þá
eðlisþætti í fari og skapgerð Elsu
Sigurðardóttur, sem mótuðu lífs-
viðhorf hennar og daglega fram-
komu. Þeir þætti, sem þar voru
ríkjandi, voru fyrst og fremst
þessir: gestrisni og góðvild, dugn-
aður og glaðværð, trygglyndi og
einstæð umhyggju- og hjálpsemi
gagnvart þeim, sem minna máttu
sín.
Enda þótt þau Elsa og Kristján
hefðu ekki yfir að ráða miklum
veraldarauði fyrstu hjúskaparárin
tókst þeim með samhug og dugn-
aði að byggja upp aðlaðandi heim-
ili, sem bar þess strax glöggt vitni,
að hin unga húsmóðir var vinnu-
söm og vel verki farin og taldi ekki
eftir sér þær stundir, sem til þess
fóru að skapa fjölskyldunni öruggt
skjól.
Þau hjónin voru sérstaklega
samrýnd og samhent. Þess vegna
tókst þeim í sameiningu að standa
af sér óvænt og þungbært áfall, en
þau urðu fyrir þeirri bitru sorg að
missa kært og efnilegt ungbarn —
dreng úr bráðri lungnabólgu. í
þeim raunum kom strax í ljós, að
t
Faöir minn,
HAUKUR GUDMUNDSSON,
Hétúni 10, Reykjavik,
varö bráökvaddur 25. júní. Guömundur Hauksson.
t
Eiginkona mín,
GUORÚN HREFNA GUÐJÓNSDÓTTIR,
kennari,
lést 22. þessa mánaðar. Útförin veröur gerö frá Fossvogskapellu
föstudaginn 29. júlí kl. 15.00. Blóm og kransar eru vinsamlega
afbeöin en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á liknarstofn-
anir.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Steindór Guójónsaon.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir, afi og langafi,
JÓN EINARSSON,
fyrrv. bifreióastjóri,
Fannborg 1, Kópavogi,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 29. júlí kl. 10.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuö.
Magnea G. Ágústsdóttir,
Steinunn Jónsdóttir,
Lilja Ágústsdóttir, Vilhjálmur Jóhannesson,
Magnea Jónsdóttir, Einar Aóalsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
MARINÓ G. JÓNSSON,
fyrrverandi yfirsímritari,
veröur jarösunginn frá Fossvogskapellu föstudaginn 29. júlí kl.
13.30.
Hjördís Ólafsdóttir,
Agnes Marinósdóttir, Kristinn Guóbjörnsson,
Sig. E. Marinósson, Ágústa K. Sigurjónsdóttir,
Valur Marinósson, Sabine Marinósson,
Valgeróur Marinósdóttir, Valdimar G. Guömundsson,
Evert Kr. Evertsson, Sigríöur Hóóinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er auösýndu okkur hlut-
tekningu og vináttu vegna fráfalls,
HANS ÞÓRS JÓHANNSSONAR,
Mióbraut 18, Seltj.
Sigurrós Baldvinsdóttir, Guðrún íris Þórsdóttir,
Jóhann Þórsson, Baldvin Þórsson,
Helga Jóhannsdóttir, Stefón Jóhannsson.
samvistir þeirra voru grundvall-
aðar á því trausta bjargi tryggðar
og samhygðar sem ekki bifast þó
erfiðleika beri að höndum.
Með dugnaði og ráðdeild óx hag-
ur þeirra hröðum skrefum og
brátt gátu þau flutt í eigið hús,
nýbyggt og vandað í alla staði. 1
þeim góðu húsakynnum naut
myndarskapur húsfreyjunnar sín
næsta vel, og þar bjó hún fjöl-
skyldu sinni hið vistlega heimili.
Þangað var alltaf ánægulegt að
koma enda var gestagangur mik-
ill, og var viðmót getsgjafanna á
þá lund að öllum leið vel í návist
þeirra. Þarna ríkti falslaus risna
og glaðværð. Það var því oft glatt
á hjalla á heimili þeirra, enda var
þeim báðum lagið að halda uppi
fjörlegum samræðum og græsku-
lausum gamanmálum.
Börn þeirra hjóna, sem á lífi
eru, eru þessi: Karen, Guðrún
Kristjana, Björk, Ásta og Trausti.
Þau eru öll myndar- og dugnað-
armanneskjur og kippir í kynið á
margan hátt varðandi atorku,
dugnað og atgervi foreldranna.
Umhyggja Elsu heitinnar gagn-
vart börnum sínum og barnabörn-
um var alveg einstök. Ömmubörn-
in kunnu að meta þetta. Þau voru
ekki há í loftinu þegar þau skynj-
uðu að það var bæði gaman og gott
að heimsækja og dvelja hjá afa og
ömmu á Engjaveginum, — enda
helgaði hún þeim mikinn tíma og
taldi ekki eftir sér sporin þeirra
vegna.
En það lýsir Elsu Sigurðardótt-
ur sérstaklega vel, að góðvild
hennar og umhyggja takmarkað-
ist ekki við nánasta skyldulið
hennar, heldur náði hún til þeirra
samferðamanna hennar, sem voru
hjálparþurfi. Þau voru býsna
mörg gamalmennin á ísafirði, sem
nutu gestrisni hennar og umönn-
unar. Hún lagði oft á sig mikla
vinnu og fyrirhöfn til að hjálpa og
létta undir með slikum einstæð-
ingum þó hún léti lítið yfir slíkum
kærleiksverkum, sem oftast voru
unnin í leyndum. Það er dæmigert
fyrir þessa fórnfúsu þjóustu henn-
ar við einstæðingana, að síðasta
ferð hennar af heimilinu, en það
var í febrúarmánuði 1982, og þá
var hún orðin mikið þjáð og sár-
veik, — var farin í verslun til þess
að kaupa flík fyrir einstæðing á
elliheimilinu, sem hlakkaði svo til
að geta „klætt sig upp á“ fyrir
Gamalmennasamsætið hjá Hlíf,
sem vera átti næstu daga. Degi
síðar var hún flutt fársjúk til
Reykjavíkur. Eitt hið síðasta sem
hún bað mann sinn um, áður en
hún var borin í sjúkrabílinn, var
að muna nú eftir að færa gamalli
frænku hennar bollur á bolludag-
inn, en það hafði hún gert síðustu
árin.
Þeir, sem svo ríka umhyggju
bera fyrir öðrum, að þeir gleyma
eigin erfiðleikum og þjáningum,
og ekki hvað síst þegar umhyggj-
an snýst um gamalmenni og ein-
stæðinga, eiga vísa góða heim-
komu að loknum ævidegi. Slíkra
er guðsríki.
Mér er orðs vant er ég kveð
þessa mætu og góðu vinkonu
okkar. Við höfum svo sannarlega
margs að minnast og svo margt að
þakka. Einlæg vinátta hennar og
óbrigðul tryggð hennar gagnvart
fjölskyldu minni fyrnist ekki þó
árin líði.
Nú sem fyrr hefir vinur minn,
Kristján J. Kristjánsson, sýnt
hvaða mann hann hefir að geyma.
Þrek hans, tryggð og fórnarlund í
sambandi við þungbær og lang-
vinn veikindi Elsu heitinnar er
fágætt. Frá því í febr. 1982 hefir
hann fylgt konu sinni eftir fram
og aftur á milli sjúkrahúsa í
Reykjavík og á ísafirði. Hann hef-
ir helgað henni sérhverja stund,
sem hann hafði til ráðstöfunar.
Hann hefir setið við sjúkrabeð
konu sinnar nótt sem dag þessa
löngu og döpru mánuði og stöðugt
vakað yfir velferð hennar af svo
einstakri nærfærni og umhyggju-
semi, og þeir einir geta leikið eftir,
sem öllu vilja og geta fórnað fyrir
kæran ástvin.
Þá hafa börn hennar sýnt ein-
staka umhyggjusemi og tryggð og
hafa lagt mikið á sig til að auð-
sýna mömmu sinni þakklæti sitt í
verki með því að vera yfir henni og
hlynna að henni eftir bestu föng-
um.
Missir Kristjáns og barnanna
þeirra er vissulega mikill og sorg-
in þung og þar geta orð litlu um
þokað. En það má vera þeim hugg-
un harmi gegn, að vita það að þau
syrgja góða konu og að þau hafa
gert allt það fyrir hana, sem í
mannlegu valdi var hægt að gera.
Björgvin Sighvatsson.
I dag verður til moldar borin á
ísafirði Elsa R. Sigurðardóttir, en
hún lést í sjúkrahúsi ísafjarðar
þann 22. júlí sl. eftir erfiða sjúk-
dómslegu. Elsa var fædd á ísafirði
2. maí 1931 og var því aðeins 52
ára er hún féll frá. Elsa var dóttir
hjónanna Bjarneyjar Þórðardótt-
ur og Sigurðar Bentssonar. Á ísa-
firði bjó hún allan sinn aldur og
giftist 12. júní 1949 eftirlifandi
eiginmanni sínum, Kristjáni J.
Kristjánssyni. Þau hjón eignuðust
6 börn og eru 5 á lífi, Karen
Ragna, gift Haraldi Benedikts-
syni, Guðrún Kristjana gift Haf-
steini Ingólfssyni, Björk, sem er í
sambýli við Gunnar Lárusson,
Ásta Dórótea, gift Sverri Krist-
jánssyni og Trausti Aðalsteinn,
sem er nú hjá föður sínum. Barna-
börnin eru tíu.
t
Hjartans þakkír til allra er sýndu samúð vlö andlát og jaröarför
eiginkonu minnar,
GUOMUNDÍNU ÞÓRUNNAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Öldutúni 4,
sem lést á St. Jósepsspitala í Hafnarfiröi 12. júlí. Þakka læknum
og hjúkrunarliöi lyfjadeildar frábæra hjúkrun og hlýju.
Sigurður Tryggvi Arason.
Opiö til kl. 10 virka daga
Útfararkransar og kistuskreytingar meö stuttum
fyrirvara. Allar skreytingar unnar af dönskum skreyt-
ingameistara.
FlÓra, Hafnarstræti 16,
sími 24025.
Kynni mín af Elsu hófust strax
er ég var lítil, og entust til ævi-
loka. Hún var alveg einstök kona,
traustur vinur vina sinna, glað-
lynd og sá alltaf björtu hliðarnar
á tilverunni. Mér var hún sem
móðir frá því ég missti fósturmóð-
ur mína 10 ára gömul. Alltaf gat
ég leitað til Elsu með allt sem ég
þurfti, hún tók mér sem væri ég
hennar eigið barn. Þess vegna
spurði ég sjálfa mig: Hvers vegna
þurfti hún endilega að fara?
Hvers vegna allir sem manni þyk-
ir vænst um í lífinu? En kallið var
komið og Guð hefur alltaf ein-
hvern tilgang með öllu sem við
skiljum ekki. Elsa og Kristján
bjuggu lengst af á Engjavegi 21,
þar áttu þau yndislegt heimili sem
alltaf stóð opið öllum, hvort sem
það voru vinir, ættingjar eða
ókunnugir, þau tóku öllum jafnt.
Það alveg sama á hvaða tíma var
droppað inn til Elsu og Kristjáns,
það var alltaf jafn gaman og ynd-
islegt að koma á Engjaveg 21. Ef
ég ætti að lýsa nánar samskiptum
okkar Elsu þá yrði það efni í heila
bók, en sem betur fer á ég góðar
minningar um þá elskulegustu og
bestu vinkonu sem ég hef eignast
um ævina.
Kristján minn, börn og barna-
börn, ég og fjölskylda mín biðjum
algóðan Guð að gefa ykkur styrk á
erfiðri skilnaðarstund og í fram-
tíðinni.
„Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga.
Að heilsast og kveðjast,
það er lífsins saga.“
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Ásta Dóra og fjölskylda.
í dag verður jarðsungin frá ísa-
fjarðarkirkju Elsa Sigurðardóttir,
Engjavegi 21 þar í bæ. Með Elsu er
genginn einn traustasti og trygg-
asti vinur, sem ég og fjölskylda
mín höfum átt.
Elsa lést á sjúkrahúsinu á Isa-
firði 22 þ.m. eftir langa og erfiða
sjúkdómslegu. Sjúkrasaga hennar
er saga rauna og þjáninga — ekki
bara hennar sjálfrar heldur eigin-
manns hennar og barna og allra
þeirra sem unnu henni. Því sem
næst fullfrísk manneskja og í
blóma lífsins brá hún sér bæjar-
leið til þess að gangast undir smá-
vægilega rannsóknaraðgerð við
bestu ytri aðstæður undir hand-
leiðslu lærðra sérfræðinga. Eng-
um kom annað til hugar en að hún
sneri heim aftur eftir fáa sólar-
hringa. Henni fannst varla taka
því að kveðja sína nánustu því svo
skammt myndi líða milli brottfar-
ar og heimkomu. En heimleiðin
varð lengri og þrautafyllri en
nokkurn óraði fyrir. Sitthvað
gerðist, sem menn áttu víst ekki
von á og voru sennilega ekki við-
búnir að mæta. Elsa lifði áföllin
af, því hún var bæði sterkbyggð og
dugleg kona. En hún komst aldrei
til máttar og fullrar meðvitundar.
Hún átti eftir að snúa aftur heim
til ísafjarðar en aldrei aftur til
heimilis síns þar. Hennar beið nú
löng og erfið barátta — erfið fyrir
hana sjálfa og sársaukafull og
þungbær fyrir eiginmann hennar
og börn. Sjálf gat hún enga björg
sér veitt og engu sambandi náð við
umheiminn nema eiginmann sinn,
sem var henni svo nátengdur, að
jafnvel lömunin megnaði ekki að
rjúfa sambandið á milli þeirra. Á
hverjum einasta degi í alla þá
mörgu og löngu mánuði sem Elsa
barðist við dauðann sat hann
klukkustundum saman við sjúkra-
beðinn til þess að veita henni lið-
sinni og styrk. Öllu öðru vék hann
til hliðar í lifi sínu.
Þetta var mikil og erfið raun
fyrir Kristján Kristjánsson. En
hann hélt sambandi við konu sína,
sem aðrir gátu ekki. Hann fann,
hvað henni leið; vissi, hvað hún
vildi sagt hafa og ræddi við hana
eins og hann var vanur að gera
heima. Og hann missti aldrei von-
ina. Sérhver ný hreyfing, sérhver
breyting á ástandi eða yfirbragði
sjúklingsins gaf honum nýja von.
Var þetta tákn um, að Elsa Sig-
urðardóttir væri loksins lögð af
stað á leið heim — væri loks tekin