Morgunblaðið - 23.10.1983, Blaðsíða 2

42
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. OKTÓBER 1983
Aðalheiður er eini skósmiðurinn í stéttinni, sem fæst ein-
göngu við nýsmíðar. Hún hannar, sníður, sauma og sólar og
kaupir ekkert tilbúið.
Arnviður alsæll í nýjasta söðlinum hennar Arndísar, þótt
hestamönnum þyki eflaust eitthvað athugavert við ásetuna
ef betur er að gáð.
litla skó, sem einhver á von á i
saengurgjöf á næstunni.
„Byrjaöi snemma að
rífa í sundur hljóðfæri
Viðfangsefni Snorra Arnarsson-
ar eru hvað nútímalegust af því,
sem þremenningarnir fást við, en
Snorri smíðar rafmagnsgítara og
gerir auk þess við slík hljóðfæri.
„Ég fór snemma að grípa í hin
ýmsu hljóðfæri og jafnframt að
rífa í sundur þau sem ég eignað-
ist,“ segir Snorri, aðspurður
hvernig þetta áhugamál hans hafi
komið til, og bætir því við að mis-
jafnlega hafi gengið að koma
„græjunum" saman aftur. „f
Menntaskólanum í Reykjavík
kynntist ég manni með svipuð
áhugamál, Hans Jóhannssyni, sem
nú er orðinn fiðlusmiður. Við
sökktum okkur niður í þetta og
hættum báðir í skólanum áður en
yfir lauk. Hans fór til útlanda til
náms í fiðlusmíði en ég hafði ekki
áhuga á smíði klassískra hljóð-
færa og þar sem hvergi er boðið
upp á skipulegt nám í smíði raf-
magnshljóðfæra, hef ég orðið að
fikra mig áfram, læra af sjálfum
mér og fylgjast með því sem aðrir
eru að gera í útlöndum. Það eru
ekki nema um það bil 40 ár síðan
rafmagnshljóðfæri komu til sög-
unnar. Rafmagnsgítarinn er í
stöðugri þróun og aragrúi kenn-
inga uppi um það, hvernig hinn
fullkomni rafmagnsgítar eigi að
vera. Ég legg aðaláhersluna á að
hægt sé að ná eins fjölbreyttum
hljómum úr hverju hljóðfæri og
unnt er. Svo hef ég verið að gera
tilraunir með smíði kennsluhljóð-
færa, s.s. sílafóna og nýja gerð af
rafmagnspíanói, þar sem strengir
eru notaðir sem tóngjafar í stað
tónkvísla og þannig komist nær
hinum upprunalega píanóhljómi.
Hljóðfærasmíði hefur frá fornu
fari verið sveipuð ákveðnum dul-
arljóma," segir Snorri, „en þetta
Snorri er bér væntanlega upptekinn vió að „klæðskera-
sníða“ hljóm og útlit rafmagnsgítars eftir sérþörfum ein-
hvers vandláts viðskiptavinar.
„Góður andi
í panelnum“
er bara nákvæmnisvinna — í
bland við smánæmleika."
— Hvaðan færð þú hugmyndir í
tengslum við hljóðfærasmíðina?
„Aðalstarfið felst, eins og er, í
viðgerðum og breytingum á
hljóðfærum en hugmyndir að hinu
fæ ég bara hist og her. Mér líður
vel í þessu húsnæði og það er alveg
einstaklega góður andi í panelnum
hérna," segir Snorri og glottir við.
„Annars eru engin takmörk fyrir
þvthvað hægt er að gera við raf-
magnsgítar," bætir hann við.
„Draumaviðskiptavinurinn er sá,
sem hefur ákveðnar hugmyndir og
getur þróað sitt eigið, persónulega
„sánd“ í samvinnu við hljóðfæra-
smiðinn. Það er hægt að „klæð-
skerasníða" bæði hljóm og útlit
hljóðfæris eftir þeim sem í hlut á.“
— En hvernig stendur þú að vígi
gagnvart innfluttum hljóðfærum?
„Ég hef verið að grufla talsvert
í því,“ segir Snorri, „og komist að
þeirri niðurstöðu, að með lág-
marks fyrirgreiðslu í „kerfinu"
gæti maður keppt við ódýrustu
innfluttu rafmagnsgítarana. í
fyrra felldi þáverandi ríkisstjórn
niður tolla af innfluttum hljóð-
færum en ég hef hins vegar þurft
að borga fulla tolla af efni í hljóð-
færi, sem ég smíða hér heima. Ég
hef margoft sótt um niðurfellingu,
því eg held að hér sé hreinlega
einhver misskilningur á ferðinni,
en ekkert gengur," segir Snorri og
hefur heldur þyngst á honum
brúnin. „Það er einhver melur í
fjármálaráðuneytinu, sem hefur
með þetta að gera en hann er bara
aldrei við.
Svo finnst mér kominn tími til
að íslendingar losi sig við minni-
máttarkennd gagnvart íslenskum
vörum," segir Snorri að lokum.
„Gerði viö brunabíla,
blæjujeppa og barna-
vagna á ísafiröi
„Ætli það hafi ekki verið viss
rómantík, sem varð til þess að ég
fór út í þetta," segir Arndís Jó-
hannsdóttir, eini kvenkyns söðla-
smiðurinn á Islandi. „Bæði fannst
mér handverkið heillandi og einn-
ig það að vinna sjálfstætt og þurfa
ekki að vera undir stjórn eins eða
neins."
Arndís kveðst hafa verið eitt ár
í London þar sem hún lærði reið-
tygjasmíði við Cordwaiwers
Technical College og síðan í læri
hjá tveimur meisturum hér á
landi. Nú er Arndís sjálf orðin
meistari með einn lærling, sem
heitir Dagmar Eiríksdóttir og seg-
ist staðráðin í því að læra listina
til fullnustu. Svo er ein í læri á
Selfossi, eftir því sem Arndís
kemst næst. Stétt söðlasmiða er
því ekki í bráðri útrýmingar-
hættu, frekar en skósmiðirnir,
a.m.k. ekki þar sem kvenþjóðin er
annars vegar.
— Arndís bjó á ísafirði síðast-
liðið ár og þar sem Isfirðingar eru
kunnari fyrir aðrar íþróttir en
hestamennsku spyr blm. hvernig
henni hafi gengið að finna sér
viðfangsefni þar.
„Mér gekk vel að vinna á ísa-
firði en seldi mest suður," segir
Arndís. „Það er lítið um hesta-
mennsku á ísafirði en hins vegar
gerði ég við brunabíla, þ.e. „statív"
fyrir gírstengur og þess háttar,
blæjujeppa, barnavagna og
kafarabúninga, svo ég var ekki
verkefnalaus. En ég var ein með
litla vinnustofu og það var ekki
laust við það að það yrði leiði-
gjarnt að sitja ein við vinnu alla
daga. Það er því breyting til hins
betra að vera komin hingað.
Sá útgjaldaliður, sem vegur
þyngst þegar verið er að koma sér
upp verkstæði, eru verkfærakaup-
in,“ segir Arndís aðspurð, „það
þarf að kaupa allt slíkt að utan en
nú er ég komin með það sem til
þarf, þó að alltaf megi bæta við
sig. Helstu viðskiptavinirnir eru
auðvitað hestamenn en ég hef líka
gert fellingarútbúnað fyrir dýra-
lækna og sérsmíðað reiðtygi fyrir
fatlaða, s.s. tauma fyrir einhenta
og sérstaka hnakka.
— Er samkeppnin mikil?
„Já, hún er töluverð því það er
mikið flutt inn af útbúnaði fyrir
hestamenn og Þjóðverjar eru
meira að segja farnir að framleiða
hnakka, sem eru sérstaklega ætl-
aðir íslenskum hrossum. En ég hef
nóg að gera og hef enga ástæðu til
að kvarta," segir Arndís og aftek-
ur með öllu að vera með neinn
barlóm.
Upp á síðkastið hef ég aðallega
verið í nýsmíði, en núna — þegar
hross eru komin í haustbeit — á
ég von á því að meira verði um
viðgerðir."
— Eru óskir fólks varðandi það
hvernig það vill hafa reiðtygin
eitthvað að breytast?
„Nei, það hef ég ekki orðið vör
við,“ segir hún. „Eg geri t.d. lítið
af því að flúra út og þvíumlíkt.
Hins vegar er oft komið með
kvensöðla til viðgerðar. Þeir eru
notaðir sem stofustáss og svo er
víst vinsælt að gifta sig í Árbæj-
arkirkju um þessar mundir og þá
kemur brúðurin stundum ríðandi
til kirkju í söðli á íslenskum bún-
ingi. Að því slepptu veit ég ekki til
þess að nokkur kona ríði í söðli
nú.“
— Skarast handverk ykkar
þriggja á einhvern hátt þannig að
þið getið haft gagn af?
„Við Heiða notum báðar leður,
stundum sömu tegundir og lánum
þá hvor annarri. Svo er oft hlaupið
á milli með verkfæri og alltaf er
einhver til þess að hella upp á
könnuna," segir Arndís og bætir
því við að samvinnan sé góð og sér
finnist afar jákvætt að reka svona
verkstæði í sameiningu. „Við erum
ekki eins bundin við staðinn og svo
veitum við hvort öðru andlegan
stuðning. Við höfum öll upplifað
sömu tilfinninguna; að finnast við
vera ein í heiminum með það sem
við höfum verið að gera og vera
jafnvel komin á fremsta hlunn
með að hætta við það á tímabili.
En því er ekki að heilsa núna.“
h.h.s.
Texti: Helga Sigurðardóttir.
Ljósmyndir: Friðþjófur Helgason.