Morgunblaðið - 15.01.1984, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. JANÚAR 1984
t
Móðir okkar,
LÁRA KRISTÍN GUÐJÓNSDÓTTIR
fré Kirkjulandi,
andaöist í Sjúkrahusi Vestmannaeyja föstudaginn 13. janúar.
Alda Björnsdóttir,
Birna Björnsdóttir.
t
Eiginmaöur minn,
MAGNÚSJÓNSSON,
banksstjóri,
andaöist aö heimili sinu aöfaranótt föstudagsins 13. janúar.
Ingibjörg Magnúsdóttír.
t
Frænka okkar,
KRISTÍN EYJÓLFSDÓTTIR
fré Kirkjubóli í Önundarfiröi,
veröur jarösungin frá Bústaöakirkju þriðjudaginn 17. janúar kl.
13.30.
Vandamann.
t
Útför systur minnar og mágkonu okkar,
ÖNNU THORLACIUS,
Ásvallagötu 7,
veröur gerö frá Dómkirkjunni miövikudaginn 18. janúar kl. 13.30.
Fyrir hönd okkar og annarra vandamanna,
Þóra Thorlacíus,
Sigrföur Thorlacius,
Jóhanna Thorlacius.
t
Jaröarför frænku okkar,
STEINUNNAR JÓNSDÓTTUR
fré Taygingalœk,
sem lést 7. janúar, fer fram frá nýju kapellunni í Fossvogi mánu-
daginn 16. janúar kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er vinsamlega bent á Hallgríms-
kirkju.
Ólöf Siguröardóttir, Ólöf Jónsdóttir.
t
Útför móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
GUÐRÚNAR KALDAL,
Laugarésvegi 20,
sem andaöist 10 janúar, veröur gerö frá Fossvogskirkju þriöjudag-
inn 17. janúar kl. 10.30.
Jón Kaldal, Steinunn Kaldal,
Dagmar Kaldal, Ágúst Friöriksson,
Ingibjörg Kaldal
og barnabörn.
t
Þökkum samúö og hlýhug viö andlát og útför sonar okkar og
bróöur,
BJARKAJÓHANNESSONAR.
Jóhannes, Nanna og synir.
+ Þökkum samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför systur okkar
og frænku. ÁGÚSTU SNORRADÓTTUR
frá Hlíöarenda.
Óak Snorradóttir,
Júlíus Snorraaon, Jarþrúóur Júlíusdóttir, Ólaffa Ásmundsdóttir,
Snorri Hafsteinsson.
Ragnheiður Jónas-
dóttir — Minning
Amma mín, Ragnheiður Jónas-
dóttir, var fædd á Bjarteyjarsandi
á Hvalfjarðarströnd árið 1895.
Foreldrar hennar voru Jónas Jó-
hannesson, bóndi, og Guðfinna
Jósefsdóttir, bæði af borgfirskum
ættum. Áður var faðir hennar
kvæntur Guðríði Daníelsdóttur.
Börn þeirra, hálfsystkini ömmu,
voru: Stefán, Benedikt, Sigríður,
Guðgeir og Engilbert, en þau eru
nú öll látin.
Jónas, langafi minn, var mikill
dugnaðarmaður, sem lagði stolt
sitt í að standa í skilum. Hann var
skapstór og nokkuð harður hús-
bóndi en kannski veitti ekki af því
munnarnir voru margir og jörðin
ekki stór. En sökum dugnaðar síns
naut hann virðingar allra sveit-
unga sinna, mitt í allri fátæktinni.
Langamma mín, Guðfinna, var
mild og hlý enda dáðu hana allir
er umönnunar hennar nutu.
Ömmu varð tíðrætt um mömmu
sína, um mildina hennar.
Amma var elst sex barna þeirra.
Eftirlifandi eru Guðmundur,
bóndi á Bjarteyjarsandi á Hval-
fjarðarströnd, Valgeir, áður bóndi
á Neðra-Skarði í Leirársveit, nú
búsettur á Akranesi, Anna, búsett
í Oklahoma í Bandaríkjunum,
Vigdís, sem verið hefur búsett hjá
ömmu og hefur reynst stoð hennar
og stytta, og yngsti bróðirinn Sig-
urður, fyrrum skógarvörður í Var-
mahlíð í Skagafirði, er nú látinn.
Sem elsta systir í stórum systk-
inahóp varð amma eins konar
mamma yngstu systkinanna.
Samheldni og samhjálp þeirra
hefur aila tíð verið mjög góð og
aldrei borið nokkurn skugga á
innilega vináttu þeirra. Erfið upp-
vaxtarár á bláfátæku sveitaheim-
ili hafa vafalaust styrkt sam-
heldni þeirra.
Sem ung stúlka leitar amma til
Reykjavíkur. Það mun hafa verið
haustið 1918. Amma þráði að geta
menntast og helst stóð hugur
hennar til hjúkrunarnáms. En fá-
tækri sveitastúlku stóð slíkt nám
ekki til boða á þeim tíma. En þó
menntabrautin væri henni ófær,
fann hún hjúkrunareðli sínu engu
að síður farveg. Þeir voru ófáir
sem leituðu til hennar með erfið-
leika sína og sjúkdóma, ekki síst á
kreppuárunum þegar atvinnuleys-
ið tröllreið þjóðinni. Fyrsta vetur-
inn hér í Reykjavík vann amma
sem vinnukona hjá Árna Thor-
steinssyni og Heigu, konu hans,
miklu ágætisfólki. Vinnukonu-
störf á slíkum heimilum voru á
þeim tíma eins konar hússtjórn-
arskóli ungum stúlkum úr sveit.
Amma var frábærlega vel verki
farin. Um tíma vann hún við
saumaskap á saumastofum þar
sem vandaðasti karlmannafatnað-
ur var unninn. Einnig gekk amma
í matreiðsluskóla þess tíma, en
það var mötuneyti stúdenta, eða
„Mensa“, rekið sem eins konar
matreiðsluskóli.
Amma var hávaxin og gerðarleg
stúlka með sítt og mikið, dökkt,
liðað hár. Það var á þessum árum
að fundum þeirra Magnúsar, afa
míns, bar fyrst saman. Afi var þá
verkstjóri í fiskvinnu hér í
Reykjavík. Foreldrar hans, Vil-
borg og Magnús, voru bæði ættuð
úr Mýrdal. Höfðu þau flust búferl-
um til Sandgerðis með börn sín, en
þar fæddist afi. Amma og afi
gengu í hjónaband 18. júlí 1925 og
réðust ári seinna í það stórvirki að
reisa sér hús á Ægisgötu 26, þar
sem þau bjuggu alla tíð. Heimili
þeirra reyndist yngri systkinum
ömmu sem vin. Þangað leituðu
þau þegar leiðin lá til Reykjavík-
ur, þar sem þau áttu víst skjól og
hjálp.
Amma og afi eignuðust 3 dætur:
Lilju, sem starfar hjá Flugleiðum,
gift Guðmundi Ástráðssyni, full-
trúa hjá Eimskipafélagi íslands.
Synir þeirra eru Magnús, læknir,
starfar í Gautaborg, kvæntur Jón-
Bjarki Jóhannes-
son - Minningarorð
Fæddur 1. apríl 1963
Dáinn l.janúar 1984
Það er erfitt að setjast niður og
ætla sér að rita kveðjuorð um ung-
an mann sem fyrirvaralaust er
hrifinn á brott í blóma lífsins. —
Það er erfitt að skilja slík örlög.
En vilja örlaganna fær enginn
breytt og hið eina sem eftir stend-
ur eru minningarnar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin stríð.
Bjarki Jóhannesson var elsta
barn hjónanna Nönnu Jónsdóttur
og Jóhannesar Guðmundssonar.
Hann fæddist þann 1. apríl 1963
og var því aðeins tvítugur er hann
var kallaður á vit feðra sinna. Það
er átakanlegt að sjá á bak efni-
legum dreng sem rétt er að byrja
lífið og manni finnst fánýtt að
setjast niður og rita svo fátækleg,
ótímabær kveðjuorð.
Kynni okkar Bjarka hófust er
við vorum aðeins fjögurra ára og
því er margs að minnast, hvort
sem það eru allar stundirnar sem
við iékum okkur fyrir utan húsin
okkar, öll skiptin sem við dönsuð-
um saman í kringum jólatréð,
gamlárskvöldin sem farið var
niður á brennu saman, allar búð-
arferðirnar með mæðrum okkar,
fyrsti skóladagurinn eða öll árin
þar á eftir.
Að grunnskóla loknum fór
Bjarni í Iðnskólann og lauk þaðan
námi í vélvirkjun nú í byrjun des-
ember með 1. einkunn.
Áhugi hans á sveitalífinu fór
ekki fram hjá neinum. Strax í
barnæsku var hann farinn að tjá
þann áhuga sinn í máli og mynd-
um. Enda kom það á daginn að
strax og hann hafði aldur til réð
hann sig að bænum Austurey við
Laugarvatn, þar sem hann eyddi
hverri frístund eftir það.
Að lokum, elsku Nanna mín, Jói,
Jón Árni og Sævar, megi guð veita
ykkur styrk í sorg ykkar. Nú að
leiðarlokum, viljum við, ég og fjöl-
skylda mín, þakka fyrir stutta
samfylgd, minningarnar munu
lifa.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem.)
Þóra Björg Dagfinnsdóttir
ínu Pálsdóttur, tannlækni, Guð-
mundur Örn, lyfjafræðingur,
kvæntur Auði Einarsdóttur, og
Ástráður Karl, við nám í
viðskiptafræði við Háskóla ís-
lands. Svönu, gifta Jóni Karlssyni,
innanhússarkitekt, búsett í
Stokkhólmi, dætur þeirra eru
Ragnheiður Anna Karitas og
Helga og eru þær báðar við nám í
háskóla og störf í Lausanne í
Sviss. Sigrúnu, fjölbraut-
skólakennara, gifta Sigurði Jóni
Sigvaldasyni, verkfræðingi, en
börn þeirra eru: Sigurður, verk-
fræðingur, sem starfar í Dan-
mörku, kvæntur Hrönn Sævars-
dóttur, en hún er við nám í innan-
hússarkitektúr í Kaupmannahöfn,
Ragnheiður við nám í læknisfræði
við Háskóla íslands, gift Ulf And-
ers Torsten Josephsson, sem er við
nám í guðfræði við Háskóla ís-
lands, Solveig við nám í læknis-
fræði við Háskóla íslands og
Magnús, nemi í Menntaskólanum
við Hamrahlíð.
Hér á eftir langar mig að birta
nokkur minningarbrot sem ég á
um ömmu.
Jólin eru að koma. Mamma og
pabbi eru í heimsókn hjá ömmu,
með mig og Sigga bróður. Frænd-
ur mínir, Maggi, Luggi og Kalli
eru líka komnir niður til ömmu.
Við krakkarnir erum að tala um
jólasveininn. Ég veit að jóla-
sveinninn er til en allir strákarnir
segja að hann hafi aldrei verið til.
Ég er orðin sár og reið, en mitt í
öllum æsingnum berst mér óvænt
hjálp. „Víst er jólasveinninn til,“
segir amma og tekur mig í fangið.
Við sitjum saman í stólnum henn-
ar í borðstofunni. „Jólasveinninn
er til fyrst amma segir það,“
hugsa ég með mér. Þetta er ein-
hver fyrsta endurminningin sem
ég á um ömmu.
Þegar við frændsystkinin söfn-
uðumst saman í borðstofunni hjá
ömmu gátu á tíðum orðið býsna
mikil læti og stofan leikið á reiði-
skjálfi. En amma lét sér hvergi
bregða, sat kyrr í stólnum sínum,
brosti góðlátlega að hamagangin-
um í okkur.
Önnur mynd sem kemur upp í
hugann er frá jólunum hjá ömmu.
Við sitjum öll við borðstofuborðið
vesturfrá, amma við borðendann.
Það er aðfangadagskvöld jóla. Á
borðinu er stórt fat með hangi-
kjöti og öðrum jólamat. Við
krakkarnir erum með allan hug-
ann við gjafirnar og finnst skrítið
hvað fullorðna fólkið fer sér hægt
og talar saman í ró og næði. Á
eftir kemur grjónagrauturinn, þá
gerist eitthvað skemmtilegt.
Amma felur alltaf möndlu í
grautnum og lumar svo á gjöf
handa þeim sem hreppir möndl-
una. Eftir matinn sitja allir inni í
stofu hjá ömmu. Litla fallega jóla-
tréð, sem Siggi frændi gaf ömmu,
stendur skreytt við gluggann. Um-
hverfis tréð eru pakkarnir. Og þá
er hægt að byrja á að deila út
pökkunum. Amma fer sér hægt
við að taka upp sína pakka. Hún
safnar þeim í kjöltu sína og er að
smátaka utan af þeim allt kvöldið.
Hún fær marga pakka. Seinna um
kvöldið verður allt kyrrara, spenn-
ingurinn er búinn. Þá er borð-
stofuborðið dúkað fyrir kaffið.
Margar smákökutegundir, jóla-
kaka og (ein) terta. Það er skugg-
sýnt í stofunni, en birtu leggur frá
kertum á borðinu. Aðfangadags-