Morgunblaðið - 15.01.1984, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. JANÚAR 1984
43
kvöld er liðið og við kyssum ömmu
og Dísu.
Þegar pabbi og mamma fóru í
siglingu, eins og við kölluðum það,
bjuggum við systkinin alltaf vest-
urfrá hjá ömmu. Þetta var
skemmtilegur tími fyrir okkur.
Amma og við krakkarnir sváfum
öll saman í stóra rúminu hennar.
Á veggnum við höfðalagið var
mynd af Jesú, hann var með
skegg. Þegar maður vaknaði á
morgnana gat maður tímunum
saman legið í rúminu og virt fyrir
sér hina myndina, á veggnum á
móti. Sú mynd var af stóru her-
bergi, lítið barn lá sofandi í vöggu
sinni en við hlið þess vakti vernd-
arengill. Út um gluggann sá mað-
ur Landakotsspítala.
Amma fór snemma á fætur og
gerði leikfimiæfingar á svefn-
herbergisgólfinu. Ég man hvernig
hún teygði úr handleggjunum,
hægt, hægt. Þar sem við liggjum
þarna og kúrum fer hún upp í efri-
skáp í svefnherberginu og sækir
bláu innkaupatöskuna sína. Upp
úr töskunni tekur hún poka fullan
af banönum og gefur okkur. Þegar
við höfum klætt okkur bíður okkar
heitt kakó og ristað brauð frammi
í eldhúsi. Amma veit að við viljum
það frekar en hafragraut.
Á daginn sátu amma og Dísa í
borðstofunni og prjónuðu. Með
jöfnu millibili sló klukkan á
veggnum, rós og friður ríkti í stof-
unni. Oft báðum við ömmu að
sýna okkur myndakassann sem
hún geymdi í svörtum skáp í
borðstofunni. Þykk myndaspjöld
af fólki sem við þekktum fæst.
„Hver er þetta amma?“ spurðum
við. Þá lagði hún frá sér prjónana
stundarkorn, leit á myndina og
sagði okkur frá viðkomandi um
leið og hún hélt áfram að prjóna.
Þá fléttuðust oft inn í frásagnir úr
lífi hennar sjálfrar. Fyrstu árin í
Reykjavík þegar hún vann á
Mensa og sá ungu menntamennina
og ýmsa þjóðkunna íslendinga
sem þangað vöndu komur sínar.
Þetta var skemmtilegur tími í lífi
hennar. Þegar hún og vinkonur
hennar fóru á sunnudagssamkomu
hjá KFUM, af því að þær höfðu
ekki efni á að fara í bíó. „Þá voru
góðir ræðumenn í KFUM, þeir sr.
Friðrik og Bjarni. Undir sögunum
gekk sr. Friðrik syngjandi fram og
aftur um salinn." Þannig sagðist
henni frá. En einnig sorglegar
minningar frá uppvaxtarárunum í
sveitinni.
Þegar hún gerði sér grein fyrir
því að hún gæti ekki komist til
mennta og lært það sem hugur
hennar stóð til. „Þá gekk ég afsíðis
upp í hlíð og grét.“ En þrátt fyrir
allt mótlæti og mikla erfiðleika
var það samt ekki skuggi sem ein-
kenndi frásagnir hennar af
bernskunni. Nei, margt var sér til
gamans gert, þegar stund gafst til.
Reiðtúrar og lestur bóka sem þau
fengu lánaðar á prestssetrinu eftir
messu á sunnudögum. Einnig varð
henni tíðrætt um fermingarund-
irbúninginn og ferðirnar með
Magnúsi, seinna presti í Ólafsvík,
á prestssetrið þar sem kennslan
fór fram.
Stundum kom það fyrir að pabbi
hennar fór með kvæði fyrir krakk-
ana og brá sér síðan frá stundar-
korn. Þegar hann kom aftur áttu
þau að kunna kvæðið utanbókar
og fara með það fyrir hann. Þetta
veittist ömmu auðvelt enda hafði
hún alla tíð yndi af ljóðum. Hún
kunni feiknin öll af kvæðum og
stökum sem hún fór oft með fyrir
okkur.
Meðan heilsa entist kom það oft
fyrir að amma brá sér í bæinn
einhverra erindagjörða. Sagði hún
okkur frá ýmsum ævintýrum sem
hún lenti í á þessum ferðum. Þessi
hávaxna, hvíthærða gamla kona
vakti athygli hvar sem hún fór.
Viðmótið alltaf svo hlýtt og glað-
legt.
Eins og önnur börn hafði ég ein-
hverjar hugmyndir um hvað var
gott og hvað vont. Amma var bara
góð í mínum huga, hún var ímynd
alls hins besta sem ég þekkti.
Mannkærleika hennar var við-
brugðið og þar fór hún ekki í
manngreinarálit. í tugi ára leigðu
hún og afi út herbergi til þess að
geta staðið í skilum. Sumir þess-
ara leigjenda urðu með tímanum
að föstum fjölskyldumeðlimum.
Þannig var það um Settu, gamla
vinkonu ömmu. Þegar Setta veikt-
ist færði amma rúmið hennar inn
í stofu og annaðist hana þar. Allir
löðuðust að henni.
í íbúðinni minni, í kjallaranum
á Ægisgötunni, heyri ég af og til
klukkuna uppi hjá ömmu slá. En
ég veit að amma situr ekki lengur
í stólnum sínum og prjónar.
Amma er dáin, en við erum mörg
sem minnumst hennar með þakk-
læti í huga.
Ragnheiður
Ástvinamissir
Ég missti manninn minn í bifreiðaslysi fyrir nokkrum mán-
uðum. Ég er kristin og veit, að ég ætti að eiga frið í hjarta, en
ég er bitur og óhamingjusöm. Mér finnst ég vera hræsnari,
þegar ég er í kirkju. Hvernig get ég fundið frið Guðs?
Ég skil, að þér hafið orðið fyrir áfalli. Það tekur
alltaf á okkur, meira eða minna, þegar við sjáum á
bak ástvini, jafnvel þegar við máttum eiga von á því.
Ef við missum ástvin óvænt, getur svo farið, að
okkur finnist sem kippt sé undan okkur fótunum.
Þér vitið, að beiskjan gerir aðeins illt verra. Hún
varðar ekki veginn til hamingjunnar eða til Guðs.
Guð einn getur gefið yður sannan frið, þegar svona
stendur á. Biblían segir: „Látið hvers konar beiskju,
ofsa, reiði... vera fjarlægt yður“ (Efes. 4,31). Hún
segir ennfremur: „Hafið gát á ... að engin beiskjurót
renni upp, sem truflun valdi og margir kunni af
henni að saurgast" (Hebr. 12,15.).
Ég held, að þessi orð bendi til þess, að eðlislæg
tilhneiging okkar til beiskju vaxi og magnist, nema
skorið sé á ræturnar, og ef við leyfum henni að vaxa,
muni hún smám saman kæfa andlegt líf okkar og
hafa áhrif á líf þeirra, sem eru í kringum okkur.
Hvað þér eigið að taka til bragðs? Fyrst skulið þér
játa þetta í einlægni fyrir Guði. Lýsið fyrir honum
af hreinskilni, hvernig tilfinningar yðar eru — hon-
um kemur ekkert á óvart! Segið honum síðan, að þér
þarfnist hans og friðar hans. Þér eruð kristin og
vitið, að Guð elskar yðar, jafnvel þó að þér efist um
það eins og er. Þér vitið, að hann elskar yður, því að
hann var fús til að láta einkason sin deyja á krossin-
um fyrir syndir yðar. Nú þekkið þér sársauka þann,
sem fylgir ástvinamessi. Hversu miklu meira hlýtur
Guð að hafa fundið til, þegar hann lét son sinn af
fúsum vilja verða fórn fyrir syndir okkar!
Þar sem Guð ann yður svona heitt, vill hann
hjálpa yður og græða sárin. En hann vill ekki gera
það, ef þér einangrið yður frá honum. Þér þarfnist
hans, og fyrsta skrefið er að viðurkenna þá þörf.
Snúið yður síðan að orði hans og sjáið, hversu oft
hann heitir að vera með yður.
Minning - Högni
Erpur Tryggvason
Högni Erpur Tryggvason var
fæddur 16. janúar 1973. Hann var
því ekki nema 10 ára gamall þegar
kallið kom skyndilega.
Högni hefur verið nemandi í
Austurbæjarskólanum alla sína
skólagöngu. Það er ekki langur
tími, en hann sýndi mjög óvenju-
legan þroska af svo ungu barni.
Hann var gefinn fyrir að leita
svara við áleitnum spurningum,
rólegur og yfirvegaður.
Hann var sá félaginn sem allir
vissu að átti helst svar við því sem
um var rætt. Högni var ótrúlega
vel lesinn og las jöfnum höndum
skemmti- og fræðibækur ýmiskon-
ar. Hann hafði ákveðnar skoðanir
og-hélt fast ivið þæn á sinn rólega>
og kurteisa hátt. Högni sagði
okkur í bekknum iöulega frá því
sem hann hafði verið að lesa og
svo vel var það framsett að allir
höfðu gagn og gaman af. Hann var
góður félagi sem lét sig engu varða
þótt misklíð kæmi upp meðal fé-
laga hans, leit aðeins á „óvinina"
og brosti. Högni var ekki aðeins
lestrarhestur, einnig góður liðs-
maður í fótbolta og átti margar
skemmtilegar stundir á leikvelli
skólans með félögum sínum.
Allir sem kynnst hafa Högna
eiga minningar um góðan dreng
og minningar tekur enginn frá
okkur.
Við sem kynntumst Högna best
í leito stfcrtrf* ssknitm sáfí góðs
vinar. Aðstandendum Högna
sendum við í stofu 7 í Austurbæj-
arskólanum hlýjar samúðarkveðj-
ur.
, tj oj. i valborg Hélgadóttit ‘ '*
t
Úttör móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
RAGNHEIÐAR JÓNASDÓTTUR,
Ægisgötu 26,
veröur gerö frá Dómkirkjunni mánudaginn 16. janúar kl. 13.30.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuö en þeim sem vildu mlnnast henn-
ar er bent á liknarstofnanir.
Lilja Magnúsdóttir, Guómundur Ástráösson,
Svana Magnúsdóttir, Jón Karlsson,
Sigrún Magnúsdóttir, Siguröur Sigvaldason,
börn og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
KRISTJÓN KRISTJÓNSSON,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík þriöjudaginn 17.
janúar kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaöir, en þeim sem vildu
minnast hans er bent á líknarfélög.
Elísabet fsleifsdóttir,
Bragi Kristjónsson, Nína Björk Árnadóttir,
Jóhanna Kristjónsdóttir,
Valgeróur Kristjónsdóttir, Björn Theódórsson,
barnabörn og Kristjón Kormákur.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö viö andlát og útför fóstur-
móöur minnar,
ÓLAFÍU G. BLÖNDAL
fró Grjóteyri,
Ásbraut 5, Kópavogi.
Unnur Pálsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför,
STEFÁNS M. JÓNSSONAR,
Bakkavegi 15,
Þórshöfn.
Lilja Ólafsdóttir, börn, barnabörn,
fósturbörn, tengdabörn og barna-
barnabörn.
t
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför
mannsins míns, fööur, tengdafööur og afa,
GUNNLAUGS P. HOLM,
Álfhólsvegi 61.
Jóhanna Jónsdóttir,
Herdís Holm, Hreinn Ólafsson,
Ásgeir Holm,
Reynir Holm,
Hreiöar Holm,
Guöbjörg Holm,
Fríöa Vilhjálmsdóttir,
Bryndís Kristinsdóttir,
Sigríöur Ólafsdóttir,
Rafn Edmondsson.
t
Þökkum af alhug öllum (jeim sem sýndu okkur samúö og hlýhug
viö andlát og útför ástkærrar eiginkonu minnar og móöur okkar,
ÓLfNU STEINDÓRSDÓTTUR,
Beykihlíð 31.
Sérstakar þakkir til Snorra Ingimarssonar læknis svo og til alls
starfsfólks deildar 11-B Landspítalanum fyrir góöa hjúkrun og
umönnun.
Einar Pálsson,
Geröur Einarsdóttir, Einar K. Sigurgeirsson,
Kristrún Einarsdóttir, Erla K. Sigurgeirsdóttir,
Guömundur K. Sigurgeirsson.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
PfLPl^ð góðu línubili. _________