Morgunblaðið - 26.02.1984, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. FEBRÚAR 1984
21
Leikfélag Hornafjaröar í leikferð med Skáld-Rósu. Taliö frá vinstri: Auður Kristjánsdóttir, Björg Svavarsdóttir,
Benedikta Theodórsdóttir, Auður Axelsdóttir, Halldór Tjörvi, Ingunn Jensdóttir, Melrós Eysteinsdóttir, Sigtryggur
Karlsson, Helga Gunnarsdóttir, Ásgeir Gunnarsson, Hannes Grétarsson, Ingvar Þórðarson, Hannes Halldórsson,
Haukur Þorvaldsson, Gísli Arason, Sigrún Eiríksdóttir, Erla Sigurbjörnsdóttir og Viðar Ingason.
Lengsti koss sem sést hefur á íslensku leiksviði. Ingunn
og skólabróðir hennar, Þórir Steingrímsson, í kossa-
dansinum í Kabaretti.
Ingunn var einmitt að setja upp
leikrit hjá leikfélaginu á Höfn í
Hornafirði, þegar hún kynntist
sýslumanninum á staðnum, Frið-
jóni Guðröðarsyni, með afdrifa-
ríkum afleiðingum. Þau giftu sig
1979 og hún fluttist til Hafnar.
Var ekkert hik á henni við svo
mikil umskipti og fjarlægð frá
þeim starfsvettvangi sem hún
hafði markað sér í leiklistarlífi
höfuðborgarinnar. — Ekkert hik
þegar ástin grípur unglingana,
svarar hún slíkri spurningu hlæj-
andi.
— Auðvitað voru það mikil
viðbrigði eftir að hafa búið í
Reykjavík frá fæðingu, segir Ing-
unn. Einkum vegna kunningjanna,
þótt maður leggi sig fram um að
hafa samband við þá þegar hægt
er. Ég reyni alltaf að nota tæki-
færið til að komast suður með
Friðjóni þegar hann á þangað er-
indi, svona annan hvern mánuð.
Enda eigum við skyldum að gegna
þar. Ég á hér aldraða móður og
tvö uppkomin börn. Elsta dóttir
mín varð stúdent frá Laugarvatni
í fyrra og er að læra fatahönnun í
Reykjavík og sonurinn er nýorð-
inn stúdent frá MR. Friðjón á hér
fjögur börn, það yngsta að útskrif-
ast frá Menntaskólanum á Laug-
arvatni. Það er fjórða barnið frá
okkur sem útskrifast frá Laugar-
vatni og yngri dóttir mín er að
byrja þar í skóla 1 haust. Svo við
eigum reglulega erindi hingað.
Það verður nokkurt hlé þar til
yngsta dóttirin heldur að heiman í
skóla. Hún er að verða þriggja ára
gömul og fylgir foreldrum sínum í
bæjarferðum sem öðru. Þau aka
oftast frá Höfn, þar sem dýrt er að
fljúga þegar um margar ferðir er
að ræða. Núna tók ferðin 10 tíma
frá Höfn. ís, flóð og aur var á veg-
inum, en þau voru sloppin vestur
yfir áður en Markarfljót fór úr
farvegi sínum og flóðin lokuðu
leiðinni. Það gefur hugmynd um
erfiðleikana á að halda sambandi
við vini og ættingja. Enda símtöl-
in líka dýr. En á sumrin sækja
margir sýslumannshjónin heim.
Þá er mikill gestagangur þar á
heimilinu. — Það er oft fjörugt
hjá okkur á sumrin. Og það á nú
við okkur hjónin, segir Ingunn
þegar það ber á góma. Það var
alltaf mikill gestagangur hjá mér
þegar ég bjó á Ljósvallagötunni,
enda hafði ég vanist því af heimili
foreldra minna, þar sem alltaf var
margt um manninn þegar ég var
að alast upp. Við Friðjón erum
bæði mjög félagslynd og þykir
gaman að hitta fólk.
Skáld-Rósa gerði góða utanför
Líflegt leiklistarlíf er á Höfn.
Ingunn hefur sett þar upp 6 leik-
rit, Kertalog Jökuls, Fjölskylduna
eftir Claes Anderson, Landkrabba
eftir Hilmar J. Hauksson, Sauma-
stofu Kjartans Ragnarssonar, Sól-
arferð Guðmundar Steinssonar og
Gosa í leikgerð Brynju Bene-
diktsdóttur. Auk þess sviðsetti
hún Deleríum Búbonis eftir þá Jón
Múla og Jónas Árnasyni hjá leik-
deild Mána í Nesjahreppi. Horn-
firðingar eru heppnir að vera bún-
ir að fá sviðsvanan leikstjóra á
staðinn. Leikstjóri sem þar býr
sparar flugferðir og uppihald fyrir
fátækt leikfélag. f fyrra lék hún
svo sjálf Skáld-Rósu undir leik-
stjórn Jóns Sigurbjörnssonar í
samnefndu leikriti við góðan orð-
stír bæði þar heima og þegar leik-
ritið var sýnt hér á höfuðborg-
arsvæðinu. Og þá ekki síst í Osló í
fyrrasumar. I haust setti Ingunn
upp Gosa á Hornafirði og nú
stendur til að hún leiki í nýju ís-
lenzku leikriti sem Brynja Bene-
diktsdóttir er að setja upp og æfa
á Hornafirði.
Ekki sæmir að stikla svona á
leikför Leikfélags Hornafjarðar
til Noregs í fyrrasumar með
Skáld-Rósu, sem var geysilegt
átak og meiri háttar ævintýri frá
hvaða sjónarhorni sem er. Við
biðjum því Ingunni að segja okkur
frá því hvernig á leikför leikfélags
úti á landsbyggðinni með jafn
fjölmennt leikrit til höfuðborgar
Noregs stóð.
— Okkur var boðið að taka þátt
í norrænni leiklistarhátíð ama-
töra í Osló, en efnt er til slíkra
hátíða á Norðurlöndunum á víxl.
Verður hér í Reykjavík 1986, hóf
hún máls. Við höfðum ætlað til
Færeyja með Skáld-Rósu, en það
reyndist of óhagstætt þegar til
kom. Raunar ætlaði förin til
Oslóar líka að verða svo dýr, að
leikfélagið var búið að ákveða að
ekki yrði hægt að fara, en 22 leik-
arar eru í leikritinu. Boðinu
fylgdu 100 þús. krónur en það
dugði skammt, og mörgum fannst
þetta of dýrt. Bandalagið gat ekki
styrkt þetta um krónu. Mörg
okkar voru ekki ánægð með þau
málalok og við fórum að reyna
fyrir okkur um ýmsar leiðir. Ekki
gat gengið að fá styrk úr Norræna
menningarsjóðnum og ekki úr
svonefndri þjóðargjöf Norð-
manna. Okkur voru því flestar
bjargir bannaðar. En við fórum
samt af stað að afla peninga í
þessu skyni, héldum útimarkað,
sem varð raunar innimarkaður
vegna rigninga. Það rignir nefni-
lega drjúgt í Hornafirðinum. Svo
æfðum við upp skemmtiatriði og
seldum þau, efndum til tízkusýn-
ingar og allur ágóði rann í ferða-
sjóðinn. Með hjálp góðra manna
fengum við svolítinn styrk úr er-
lendum menningarsjóði, ekki nor-
rænum þó. Kaupfélagið styrkti
okkur, svo og hreppurinn, sýslan
og ríkið. Við héldum til Noregs, 28
manna flokkur. Fjármögnuðum
förina, svo að enginn þurfti að
greiða með sér. Þetta var mikið
átak, því kostnaðurinn var 400
þús. kr. Það ætlaði að líða yfir
Norðmennina þegar þeir heyrðu
það. En nú sér enginn eftir þessu,
því förin var hreinasta ævintýri.
Er skemmst frá að segja að
Leikfélag Hornafjarðar gerði góða
för til Norégs og þótti góð land-
kynning. Sýningin á Skáld-Rósu
fékk góða doma I blöðum, m.a. í
leiklistarblaði í Osló, viðtöl birtust
við leikara. Þetta var fyrsta sýn-
ingin á leiklistarhátíðinni og að
sýningu lokinni fóru fram umræð-
ur við leikarana, sem sátu á svið-
inu. Þar fengu þeir margar spurn-
igar, m.a. hvað fólk gerði í daglegu
lífi heima á Höfn. Þar vakti það
mikinn hlátur þegar í ljós kom að
Ingunn var sýslumannsfrúin á
staðnum, því Skáld-Rósa eltist án
árangurs við sýslumanninn Pál
Melsted í leiknum. Virtust leik-
húsgestir agndofa yfir hve góð
þessi sýning frá f salandi var, hvað
þá þegar þeir tóku að spyrja um
aðstæður.
Sýningarnar á norrænu leik-
listarhátíðinni í Osló fóru fram í
nokkuð sérstæðu húsnæði, sem
Ingunn var mjög hrifin af: —
Þetta er í stórri verzlunarmiðstöð
í nýju hverfi í borginni. Þar eru í
geysimikilli sambyggingu verzlan-
ir, þjónustustofnanir, veitingahús,
læknamiðstöð og leikhús, sem líka
er notað fyrir kvikmyndahús, en
einnig stór ráðstefnusalur sem var
af þessu tilefni notaður fyrir leik-
sýningar. Þetta fyrirkomulag var
óskaplega skemmtilegt. Það væri
upplagt hér á landi í úthverfum
Reykjavíkur og einnig í bæjum úti
á landi.
íslenzkt leikrit
frumsýnt á Höfn
Hvernig aðstöðu hefur þá leik-
félagið á Hornafirði fyrir sýn-
ingar sínar? — Við erum svo
heppin að við fáum að vera í Fé-
lagsheimilinu án þess að borga
leigu, þegar ekki eru þar bíósýn-
ingar, segir Ingunn. En þeir fá svo
20% af innkomnum aðgangseyri.
Svo áhættan er ekki alfarið okkar.
Húsaleigan var svo há áður að það
gat ekki gengið. En mig langar til
að koma því hér á framfæri að ég
held að það sé alveg nauðsynlegt
að Bandalag íslenzkra leikfélaga
hafi svolítinn sjóð, sem hægt er að
veita úr til styrktar svona ferða-
lögum leikfélaga með sýningar, ef
þau bjóðast.
Ekki virðist þetta stórátak hafa
dregið úr framtaki leikhúsfólks I
Hornafirði. Líklega rétt sem Ing-
unn segir að leikförin til Noregs
hafi fremur virkað sem vítamín-
sprauta. Þar er sem fyrr er sagt
verið að æfa íslenzkt leikrit, sem
fær frumsýningu á Höfn. Brynja
Benediktsdóttir kom til Hafnar
eftir áramótin til æfinga. Þarna er
um að ræða gleðileik, sem nefnist
Ellærisplanið eftir Geirharð og
var upphaflega ætlaður Þjóðleik-
húsinu. Úr varð að Brynja var
fengin til að setja verkið upp hjá
Leikfélagi Hornafjarðar. Ingunn
leikur þar aðalhlutverkið, Rósu. —
Það er óskaplega gott fyrir okkur
úti á landsbyggðinni að fá fólk á
borð við Brynju til okkar, segir
Ingunn. Æskilegt að hægt væri að
koma því svo fyrir í samvinnu við
Þjóðleikhúsið að það láni starfs- I
krafta frá leikhúsinu, sem eru
lausir, til styrktar leikfélögunum
úti á landsbyggðinni. Það er stór-
kostlegt að fá nýtt blóð, því auð-
vitað staðnar maður. En þetta fólk
hefur líka gott af því að ferðast
um og kynnast fólki utan Reykja-
víkur. Samkvæmt minni reynslu
er enginn staður alveg eins og
annar og alltaf blæbrigðamunur
þar á.
Ellærisplanið verður frumsýnt
áður en langt um líður. Vonandi
lætur leikfélagið í Höfn ekki undir
höfuð leggjast að koma með þetta
íslenska leikrit i leikför í þéttbýl-
ið, eins og það hefur stundum gert
áður með veigameiri sýningar.
Þegar leiksýningar og æfingar
eru í gangi á Höfn vinnur sýslu-
maðurinn á daginn, en sýslu-
mannsfrúin á kvöldin. Hvað þá
um litlu dótturina? — Heimsins
besta barnapía er sýslumaðurinn.
Hann er svo natinn við dótturina,
svarar Ingunn um hæl.
Að lokum berst talið að því
hvernig sé að búa í Hornafirðin-
um. Ingunn unir sér þar auðheyri-
lega býsna vel. Þar er gott að búa
og óskaplega fallegt. Helst að
vanti snjóinn. Við sjáum jöklana í
allri sinni dýrð, en finnum ekki
fyrir snjónum. Sjaldan að snjóar,
en rignir óneitanlega mikið. Við
erum miklir útivistarunnendur,
höfum sumarbústað við Hvanngil
inni í Lóni á afskaplega fallegum
stað. Þangað förum við gjarnan
um helgar, nema í fjóra mánuði
yfir bláveturinn. Og tökum þá
bara með okkur gesti þangað ef
svo ber undir.
Undirritaður blaðamaður getur
tekið undir það að varla er fegurri
stað að finna en við Hvanngil í
Lóni, og hefur reyndar reynt þar
gönguferðir inn í ótrúlega litfögur
gilin, inn með fjöllunum í skógar-
leifar í skriðum, að logntæru lón-
inu með svanahópum o.s.frv. Fer
því nærri um hvað dregur sýslu-
mannshjónin á þann vettvang um
helgar. — E.Pá.