Morgunblaðið - 11.03.1984, Blaðsíða 26

dómur sprengjunnar, mengun
úthafanna og loftsins. Allt er á
hverfanda hveli. Erfitt er að
greina skapandi tilgang lífsins.
Fjölskyldan er horfin og heimil-
in standa auð. Hjónabönd leys-
ast upp. Er engu að treysta? Er
ekkert þess virði að ég leggi allt
mitt traust á það?
Þetta eru spurningar dagsins.
Er einhver von? Hverju má
treysta? Það að treysta eða elska
eitthvað felur í sér áhættu. Þó að
það sem við leggjum allt okkar
traust á bregðist og svíki okkur.
Til að losna við slík vonbrigði og
særindi grípa margir til þess
ráðs að treysta engu. Þeir verða
þá einir í heiminum. Samferða-
fólkið hefur glatað gildi sínu.
Eða eins og karlinn sagði, allt er
í heiminum hverfult og allt fer
sína leið. Við blasir tómleiki lífs-
ins og afnám allra verðmæta.
Guð virðist dauður eða horfinn á
braut.
Er einhver von fyrir manninn
á atómöld? Þetta er spurningin
sem prédikun dagsins verður að
fást við, svo hjálpi mér Guð.
Biblíulestur
vikuna 11.—17. mars.
Sunnudagur 11. mars:
Mánudagur 12. mars:
Þriðjudagur 13. mars:
Miðvikudagur 14. mars:
Fimmtudagur 15. mars:
Föstudagur 16. mars:
Laugardagur 17. mars:
2 Mós. 33:20 — Enginn sér Guð
Jóh. 1:18 — Sonurinn birtir Guð
Matt. 11:25-30 — Að sjá Guð og meðtaka
Matt. 21:38 — Að sjá Guð og jiafna
1 Mós. 1:27 — í mvnd Guðs
Jóh. 14:12 - Að b'irta Guð
Sálm. 139 — Guð er undursamlegur
„Þú skalt ekki
gjöra þér líkneski
2. Mós. 20:4—6 — 1. sunnudagur í fóstu
Af hverju engin líkneski eða
myndir? Er verið að banna
okkur að hafa helgimyndir?
Helgimyndir og styttur hafa
tíðkast frá fyrstu tíð í kirkj-
unni, allt fram til okkar tíma.
Er það brot á 2. boðorðinu?
Myndir og styttur hafa táknað
nærveru Guðs. Þær hafa verið
vígðar, staðirnir sem þær
standa á kallaðir helgir. Menn
hafa farið í pílagrímsferðir til
þessara staða til bænagjörða, í
leit að lækningu, leiðsögn
Guðs, o.fl. Stundum hafa menn
haft erindi sem erfiði í slíkum
ferðum.
En má ekki vera að menn
hafi haldið sig hafa Guð í
hendi sér með því að reisa
stytturnar nógu stórfenglegar,
gera myndirnar nógu fallegar
eða byggja nógu reisulegar
kirkjur? Af hverju ætti Guð
frekar að vera á helgum stöð-
um en annars staðar?
Líf okkar ræðst af þeirri af-
stöðu sem við höfum til Guðs.
Sjáum við í Guði ástríkt for-
eldri? Harðstjóra? Frelsara,
tannlausan afa eða reiða vætt,
miskunnarríkan, alvitran
skapara eða kraftaverkasjálf-
sala?
Er skrítið að Guð skuii láta
sér annt um ímynd sína meðal
okkar? Um Jesúm var sagt:
„Sonurinn eingetni, sem hallar
sér að brjósti Föðurins, hann
hefir veitt oss þekking á hon-
um.“ Lærisveininn sem var
ekki viss um sannleiksgildi
þessa sagði: „Þú hefur séð
mig!“ Þegar annar efaðist um
að Jesús hefði risið upp frá
dauðum, fékk hann að þreifa á
upprisnum Kristi. „Drottinn
minn og Guð minn,“ sagði
lærisveininn. Þá sagði Jesús:
„Þú trúir af því að þú sást?“
Sælir eru þeir sem ekki sáu
en trúðu þó.
Dansað
í kjörbúð
Ég var í stórri verslun. Allt
í einu fór hávær hljómlist að
óma um alla búðina. Nokkur
vangefin börn voru í inn-
kaupaferð með konu, skoðuðu
í hillur og tóku niður hluti.
Þegar hljómlistin brast á
lögðu tveir drengir frá sér
muni sína, horfðu hvor á ann-
an og tóku að rétta út hand-
leggina á ýmsa vegu eins og
þeir væru að máta flfkur eða
rifja upp leikfimiæfingar, sem
þeir hefðu gleymt. Svo tóku
þeir hvor utan um annan og
fóru að dansa. Ég hugsaði að
þeir hefðu báðir lært að dansa
sem herrar og hvorugur gat
látið sér detta í hug í hvelli
hvernig þeir gætu látið dæmið
ganga upp. En það tókst. Þeir
dönsuðu glaðir og fagnandi á
litlu svæði milli hillanna,
brostu og hlógu og glöddust
greinilega. Þegar lagið var bú-
ið hlupu þeir til konunnar,
kysstu hana á kinnarnar og
föðmuðu hana að sér. Hún
faðmaði þá líka, hló lika og
kyssti þá.
Það hefði nú ekki verið svo
vitlaust að ljúka þessari um-
þenkjan með geðvonzkulegu
og sjálfumglöðu rausi um hin
mjúku gildi, sem birtust
þarna stutta stund í harðri og
ópersónulegri efnishyggjunni.
En sannleikanum samkvæmt
ber mér að segja að allt þetta
umhverfi í hlaðinni stórverzl-
uninni var rólegt og aðlað-
andi, líklega var það einmitt
þess vegna, sem strákarnir
höfðu kjark til að fara að
dansa og gleðjast.
Er ég rogaðist út með
plastpokana, sem teygðust
undan þunganum af lífsvið-
urværinu, hugsaði ég sátt við
sjálfa mig: Það má nú víða sjá
bjartar hliðar ef við erum
ekki sifellt að leita að þeim
dökku. Og þegar ég kom heim
límdi ég nýtt ritningarvers á
skrifborðsröndina hjá mér:
Glatt hjarta veitir góða
heilsubót en dapurt geð skræl-
ir beinin. Orðskv. 17.22.
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. MARZ 1984
A DROrnNSMJI
UMSJÓN:
Séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir
Félag guðfræðinema
.yAllt Í
klessu“
„Éttann sjálfur. Ég gef skít í
þennan móral. Til hvers að vinna
og byggja? Ha, ha, ha. Eftir
nokkur ár leysist heimurinn upp
í einu stóru sveppskýi. Og ef ekki
það þá drepumst við úr mengun.
Svo til hvers að stressa sig?
Sestu og kýldu á létta nös með
mér. Eða viltu frekar skít? Ha,
líkar þér ekki músíkin? Heyrðu
góði, tónlist er ekkert annað en
þægilegur hávaði."
Hvað er eiginlega á seyði?
Fyrir nokkrum árum voru börn-
in svo þæg. Hlustuðu á diskó-
tónlist og reyktu ekki einu sinni.
Pönk er ekki eitthvað sem
sniðugir menn fundu upp. Það
einfaldlega varð. Það er afleið-
ing af því ástandi sem nú ríkir í
heiminum. Pönkið er heiman-
mundur ungu kynslóðarinnar.
Pönk og önnur andfélagsleg
menning eru eðlileg viðbrögð
hennar við þeim veruleika sem
mætir henni. Yfirvofandi dauða-
BARNA-
HORNIÐ
Nú er orrtirt kalt, sagði pahbi þeg-
ar hann kvaddi börnin áður en þau
fóru í skólann eftir hádegið. Við
skulum hafa poppkornstíma þegar
þið komið heim. Fínt, sögðu Jói og
Magga. I>egar fór að kólna og þau
gátu ekki verið eins mikið úti höfðu
þau oft poppkornstíma hcima. Og
nú buðu þau Grími, Gunnu og Tótu
líka. Poppkornstími, hvað er það,?
spurði Grímur. Komdu bara og
sjáðu, sögðu systkinin. Pabbi beið
heima. Hann var búinn að taka til
poppkornið, svo poppuðu þau, fengu
gosdrykki, spiluðu lúdó og hin spil-
in sín og spjölluðu saman í ró og
næði. Þetta er gaman, sögðu gest-
irnir. Við gætum haft svona heima
hjá okkur líka.
Það var orðið dimmt og pabbi
gaf þeim epli. Nú kom mamma
heim úr vinnunni og bættist í
hópinn. Nú skulum við syngja úr
nýju söngbókinni sagði hún og
sótti „Ég vil syngja" og gítarinn
sinn. Þau sungu söng eftir söng,
suma kunnu þau en flestir voru
þeim nýir. Það var gaman að læra
þá og gestirnir, sem voru ekki
vanir að syngja þessa söngva,
vildu helzt ekki hætta. Biðjum nú
saman áður en þið farið heim,
sagði pabbi. Jói og Magga litu
hvort á annað. Nú fór pabbi of
langt, hugsuðu þau bæði, Tóta,
Gunna og Grímur verða bara
feimin þegar pabbi fer að biðja
upphátt, það er líklega aldrei gert
heima hjá þeim. En það varð ekki
svoleiðis. Pabbi bað fyrir foreldr-
um þeirra og systkinunum þeirra
heima, hann bað Guð að hjálpa
þeim sjálfum, bæði heima og í
skólanum og gæta þeirra alltaf.
Þegar þau kvöddu þökkuðu þau
kærlega fyrir sig og Jói og Magga
voru sjálf glöð þegar þau tóku
saman spilin og poppkornsskál-
arnar.