Morgunblaðið - 14.03.1984, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. MARZ 1984
43
Minning:
Margrét Ingiríð-
ur Jónsdóttir
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
I kröggum
Sú var tíðin, að hagur okkar var með miklum blóma. En síðan
hefur margt farið úr böndunum, og nú erum við naumast bjarg-
álna. Ég er orðinn bitur og kvíði komandi dögum. Ég freistast til
að grípa til örþrifaráða til að afla mér fjár. Væri nokkuð athuga-
vert við það, þar sem við erum í fjárþröng?
Já, það væri rangt, og þér ættuð ekki einu sinni að
láta það hvarfla að yður. Það væri ekki aðeins rangt,
heldur mættuð þér búast við því á hverri stundu, að allt
kæmist upp, og þá færuð þér úr öskunni í eldinn.
Ég veit að þetta er yður erfiður tími, en ég hygg að
þessar aðstæður gætu orðið yður til blessunar ef þér
snerust við þeim á réttan hátt. Guð gæti notað þessar
kringumstæður í lífi yðar til þess að draga yður nær sér.
Ef þér fynduð Guð og lærðuð að treysta honum yrði það
mesta uppgötvun lífs yðar.
Hugsið um líf yðar stundarkorn. Alla daga hafið þér
reitt yður á ytri aðstæður, að þær veittu yður hamingju
og heill. Þér hafið verið glaður og sæll ef allt hefur
gengið í haginn. Nú hallar undan fæti, og þér eruð
vansæll.
En Guð vill sýna yður að sönn gleði og tilgangur í
lífinu eru ekki háð ytri aðstæðum. Einu sinni sagði Páll
postuli, þegar hann var í rómversku fangelsi — og það
var áreiðanlega enginn sælustaður: „Ég hef lært að vera
ánægður með það, sem ég á við að búa; ég kann að búa
við lítinn kost; ég kann einnig að hafa allsnægtir; hvar-
vetna og í öllum hlutum hef ég lært þann leyndardóm,
bæði að vera mettur og að vera hungraður, bæði að hafa
allsnægtir og líða skort.“ (Fil. 4,11—12).
Hver var leyndardómur Páls? Leyndardómurinn var
að hann vissi að Jesús Kristur var persónulegur drott-
inn hans og frelsari. Páll hafði lært að treysta Kristi,
ekki aðeins að hann frelsaði sál hans, heldur bætti líka
úr sérhverri þörf.
Guð elskar yður og ber umhyggju fyrir yður núna.
Hann vill afmá beiskju og vanlíðan úr huga yðar — ef
til vill ekki með því að breyta aðstæðunum heldur með
því að gefa yður styrk til að bera þær og sjá hve hið
andlega skiptir miklu máli. Snúið yður til Krists! Hann
gefur yður algjörlega nýtt viðhorf til lífsins þegar þér
treystið honum.
Ólafur Þorsteins-
son — Kveðjuorð
Fædd 20. ágúst 1909
Dáin 4. mars 1984
Við fráfall Margrétar Jónsdótt-
ur setti okkur félagana hljóða,
þótt vel hefðum við vitað að
hverju stefndi eftir langvarandi
alvarleg veikindi hennar. Dauð-
ann virðist alltaf bera þannig að
garði.
Við kynntumst Margréti á
menntaskólaárum okkar, vorum
sessunautar ísaks sonar hennar.
Á þessum glaðværu æskudögum
stóð Vesturvallagata 6a okkur
alltaf opin sem annað heimili.
Kynntumst við þá eðliskostum
Margrétar, umburðarlyndi og for-
dómaleysi. Hún sýndi breyskleika
okkar félaganna einstakan skiln-
ing, kom enda ávallt til dyranna
eins og hún var klædd og fór ekki í
manngreinarálit.
Það voru margar stundirnar
sem við eyddum á heimili Mar-
grétar. Við hana ræddum við
einkamál okkar og hún kom fram
við okkur eins og móðir.
Við þökkum Margréti allar sam-
verustundirnar á þessum glöðu
dögum okkar félaganna og kveðj-
um hana með söknuði.
ísaki, Kristínu, Jóni Þorgeiri og
fjölskyldum sendum við samúð-
arkveðjur.
Gottskálk Björnsson,
Ólafur Björgúlfsson.
Hún fæddist í Lindarbrekku við
Vesturvallagötu, dóttir hjónanna
Ingibjargar ísaksdóttur og Jóns
Magnússonar yfirfiskmatsmanns
sem ólu hana upp við allsnægtir
og eftirlæti. Hún lærði píanóleik
og tungumál hjá einkakennurum,
ferðaðist vítt um lönd sem túlkur í
viðskiptaerindum föður síns.
Þessi þokkafulla glæsikona
vakti hvarvetna athygli og að-
dáun. Stórstirni í kvikmynda-
heiminum" gerðu hosur sínar
grænar fyrir henni, en hún hafn-
aði heimsins vellystingum og
glæstum hallarsölum og hvarf
ætíð aftur til síns heima. Ekki er
vitað að hún hafi iðrast þess.
Margrét var gædd flestum þeim
eðliskostum sem eina manneskju
mega prýða, hún var kona í þess
orðs fyllstu merkingu. Það sópaði
að henni eins og sagt er, hvar sem
var. Fas hennar var þrungið
djúpstæðum persónutöfrum og úr
augnaráði hennar skein kærleik-
ur. Hún unni öllu fögru, áþreifan-
legu og huglægu. Sjálf var hún
mjög listræn, málaði gjarnan og
lék á píanó svo unun var á að
hlýða og horfa. Fagurlagaðar
hendur hennar svifu eftir nótna-
borðinu í kvenlegum yndisþokka,
um leið varð til tónaröð, sem fyllti
loftið ljúfum ómum. í matargerð-
arlist stóð Margrét flestum fram-
ar, það skipti naumast máli, hvaða
hráefni var notað til matarins, allt
varð að ljúffengum réttum, sem
voru fagurlega framreiddir. Um
nokkurt skeið tók hún að sér að
annast um viðhafnarveislur, sá þá
um matseld og frágang, einnig þar
fékk listfengi hennar notið sín.
Árið 1931 giftist Margrét Tóm-
asi Hallgrímssyni bankaritara,
sem er látinn fyrir allmörgum ár-
um. Á tuttugasta og þriðja afmæl-
isdegi sínum ól hún frumburðinn,
Jón Þorgeir, sem nú er læknir,
kvæntur Steingerði Þórisdóttur.
Fjórum árum síðar fæddist annar
sonur, sem skírður var ísak Guð-
mundur, en hann er einnig læknir,
giftur Margréti ódu Ingimars-
dóttur. Yngsta barn þeirra hjóna
er Kristín Ingiríður, sem gift er
Kristjáni Guðmundssyni lyfja-
fræðingi. Öll þrjú systkinin eru
mikið mannkostafólk, sem rækir
störf sín og skyldur af alúð og ein-
lægni.
Tómas sýktist af berklum árið
1935, var lagður inn á hæli og átti
þaðan naumast afturkvæmt, nema
þá aðeins stutta stund hverju
sinni. Þegar hér var komið sögu,
höfðu þau hjón orðið fyrir miklum
fjárhagsáföllum vegna sölu á húsi
sínu, Breiðabólstað, sem stóð í
Skerjafirði, en þurfti að víkja
fyrir flugvallargerð. Á bak við
Lindarbrekku stóð útihús, sem
þau hjón létu með aðstoð Jóns,
föður Margrétar, innrétta og fljótt
var þar komið yndislegt lítið
heimili, sem húsfreyjan dyttaði
að, skreytti og annaðist um af
móðurlegri umhyggju. Lítt studd
annaðist hún nú um uppeldi og
forsjá barnanna, gerði þeim kleift
að menntast. Við kröppum kjörum
brást Margrét af manndómi og
einbeitni. Nýtti listhæfni sína,
saumaði, málaði, bakaði og seldi í
hús og hermannaskála borð-
skraut, dúka og kökur. Þetta, auk
áðurnefndra veislugjörða, nægði
til að bægja frá yfirvofandi skorti.
Eitt af öðru yfirgáfu börnin
húsið við Vesturvallagötu 6a og
gengu fáguð og full þróttar út í
lífið til að takast á við það á eigin
spýtur. Um síðir sat hún ein eftir,
það hægðist um á yfirborðinu. Um
nokkurra ára bil vann hún hjá
Landsíma íslands á talsambandi
við útlönd. Þar nýttist málakunn-
átta hennar vel en einnig var ljúf-
mennska hennar rómuð bæði hér
og erlendis.
Geðstillingin og gæskan til alls
og allra fylgdu henni alla tíð. Hún
lagði aldrei stein í nokkurs manns
götu, sagði aldrei styggðaryrði um
einn né neinn, fyrirgaf allt og um-
bar allt. Göfugur höfðingi, sem
barðist hetjulega og möglunar-
laust er nú fallinn. Okkur setur
hljóð um stund. Þessi glæsikona,
sem aldrei ætlaðist til athygli en
gekk fram í látlausri tign er horf-
in. Það er mikill sjónarsviptir.
Frá Vesturvallagötu 6a á ég
minningar, sem mér eru öllum
öðrum ljúfari. Þangað kom ég
snauður, varð heimagangur og var
miðlað þrótti, visku og kærleika,
sem endast mun mér öll ókomin
ár. Margréti og hennar fjölskyldu
á ég meira að þakka en nokkrum
öðrum vandalausum.
Margrét Ingiríður Jónsdóttir
átti engan sinn líka, allir sem
henni kynntust eru ríkari vegna
minningarinnar um hetjuna og
ljúfmennið og sá auður verður
aldrei frá þeim tekinn.
Megi sál hennar á Guðs vegum
ganga, hér eftir sem hingað til.
Haraldur Jóhannsson
Stórbrotin kona hefur kvatt
okkur eftirlifendur. Margrét í
Lindarbrekku, ein af yngismeyj-
um gömlu Reykjavíkur, er látin
eftir langa baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Margrét var alin upp við öryggi
og allsnægtir á þeirra tíma vísu og
hlaut ágæta menntun miðað við
aðstæður á hennar æskuárum.
Ung að árum giftist hún sóma-
manninum Tómasi Hallgrímssyni
bankaritara. Þau áttu nokkur ljúf
ár að Breiðabólstað í Skerjafirði,
eignuðust tvo syni, Jón og ísak, og
eina dóttur, Kristínu. Samt bar
skugga á. Tómas sýktist af tær-
ingu og varð að dveljast langtím-
um saman á berklahælum. Líf
Margrétar á þessum árum sem
móðir og forsjá þriggja barna
þeirra var enginn dans á rósum.
Uppeldi og menntun barna
þeirra hjóna leið ekki önn þrátt
fyrir þessar örðugu aðstæður.
Margrét var þannig að innri gerð
og auk þess hafði hún gott vega-
nesti frá foreldrahúsum, að hún
gat miðlað börnum sínum frá
sjálfri sér þekkingu og metnaði til
að takast á við gátur lífsins.
Líf Margrétar mótaðist löngum
af venjulegum húsmóðurstörfum,
en hún vann einnig störf, þar sem
málakunnátta hennar kom að góð-
um notum.
Maður þurfti ekki lengi að
þekkja Margréti til að finna, að
hún var listrænum hæfileikum
gædd. Munu margir kunningjar og
vinir hennar eiga ljúfar minn-
ingar þess, er hún settist við flyg-
ilinn og spilaði af næmri tilfinn-
ingu verk eftir Chopin, Schubert
og Liszt að ógleymdum Sprengi-
sandi Kaldalóns leiknum fjórhent
með öðrum hvorum syninum.
Við viljum að lokum þakka
Margréti tengdamóður okkar
samfylgdina. Blessuð sé minning
hennar.
Steingerður, Margrét Oda
og Kristján
Kveðja frá vini
Laugardagsmorguninn 21. janú-
ar er hringt til mín að heiman frá
Reyðarfirði og mér sögð þau sorg-
legu tíðindi að óli vinur minn sé
látinn. Ég skildi þetta ekki, vildi
ekki skilja það, þetta var svo
ótrúlegt, svo óréttlátt. Af hverju
Óli? Af hverju einmitt hann? Við
svona spurningum fær maður eng-
in svör, finnur bara fyrir sorginni
og sínum eigin vanmætti gegn
dauðanum. Við Óli vorum góðir
vinir og það er erfitt að gera sér í
hugarlund hvernig það verður að
koma heim og geta ekki farið
niður á stöð til að spjalla um
heima og geima við Óla, en svona
er lífið, er okkur sagt, einn kemur
þá annar fer. Nú eru það minn-
ingarnar um hressan og góðan vin
sem fylla huga minn og þær ætla
ég að varðveita, þær getur enginn
tekið frá mér. Elsku Kolfinna,
Þorsteinn, systkini og aðrir
vandamenn. Óli verður alltaf til í
hugum okkar og það ásamt bless-
un Guðs mun veita ykkur og okkur
vinum hans styrk til að halda
áfram.
„Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem cg má
næðis njóta
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir
nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert
hjá mér.
Sproti þinn og stafur hugga mig.“
Oli Sigmars
t
Þökkum auösýnda samúð viö andlát og jaröarför
GUÐNÝJAR GUNNARSDÓTTUR
frá Fossvöllum.
Hormann Ragnarsson
og aðrir vandamenn.
t
Þökkum innilega samúö og hlýhug viö andlát og útför móöur
okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
HÓLMFRÍÐAR THORSTEINSSON,
Hringbraut 105,
Reykjavík.
Þórunn Thorsteinsson,
Guðrún Thorsteinsson,
Gyða Thorsteinsson, Halldór J. Jónsson,
Stefán Sch. Thorsteinsson, Erna Tryggvadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.