Morgunblaðið - 05.05.1984, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. MAÍ 1984
37
hinstu stundar. Baráttan var bæði
löng og ströng. En nú er henni
lokið.
Anna Kristjana Kristinsdóttir
fæddist 7. apríl 1927 á Vesturgötu
46a, þar sem hún síðan ólst upp í
stórum systkinahópi. Hún var
yngsta barn afa og ömmu, Krist-
ins Péturssonar blikksmíðameist-
ara og Guðrúnar Ottadóttur.
Anna var sannkallaður Vestur-
bæingur. Þegar Anna giftist
Björgvini Emil Gíslasyni tré-
smíðameistara stofnuðu þau sitt
fyrsta heimili á Vesturgötu 41.
Eignuðust þau þar sitt fyrsta
barn, Unni. Anna hafði áður eign-
ast dóttur, Guðrúnu Helgu sem
var alin upp hjá afa og ömmu.
Guðrún er gift Jóni Kristjánssyni.
Eiga Guðrún og Jón tvær dætur
sem voru augasteinar ömmu sinn-
ar. Seinna fluttust Anna og
Björgvin í Garðabæinn og bjuggu
lengst af á Tjarnarflöt 7, þar sem
Anna frænka eignuðust saman 3
börn, Unni, Kristin og Jóhann,
sem öll eru við nám. Fyrir nokkr-
um árum veiktist Björgvin af
sama sjúkdómi og Anna, og lést
fyrir tæpum 2 árum. Aldrei bug-
aðist frænka í öllum erfiðleikun-
um. Hún stóð eins og bjarg, það
var alls ekki hægt að skilja hvaða
sálarstyrk hún hafði.
Ég var svo lánsöm að fá að vera
mikið með Önnu frænku, bæði í
vinnu og utan. Það hefur verið
mér dýrmætt. Það var margt hægt
að læra af slíkri konu sem hún
var. Anna frænka var einstaklega
jákvæð og raunsæ kona. Hún
hafði þá eiginleika að gleðjast með
glöðum og finna til með þeim sem
bágt áttu. Ég vil að lokum þakka
fyrir að hafa fengið að kynnast
konu eins og henni.
Megi góður Guð vernda og
styrkja börn hennar og barnabörn
í þeirra miklu sorg.
„Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna
Guð þerri tregatárin stríð."
(V. Briem)
Mæja
I dag, laugardag 5. maí, fer fram
útför Önnu Kristinsdóttur, Tjarn-
arflöt 7 í Garðabæ. Anna lést í
Landspítalanum 27. apríl síðast-
liðinn.
Hér verður ekki rakinn æviferill
Önnu, heldur er hér kvödd með
virðingu og þakklæti ein okkar
ágætasta félagskona í Kvenfélagi
Garðabæjar. Anna gekk í Kvenfé-
lag Garðabæjar árið 1%5. Hún
var virkur félagi alla tíð. Starfaði
í þrjú ár í aðalstjórn og nokkur ár
í varastjórn félags okkar. Öll sín
störf í þágu félagsins vann Anna
af hógværð og samviskusemi, en
var um leið hin síkáta og skapgóða
kona, sem smitaði út frá sér lífs-
gleði og jákvæðu hugarfari. Anna
var mjög fjölhæf kona og kom það
víða fram í verkum hennar og hve
auðvelt hún átti með að miðla
okkur af kunnáttu sinni.
Baráttuþrek Önnu við sinn sjúk-
dóm var með ólíkindum. Hún var
alltaf sú sterka og jákvæða og lét
aldrei bugast. Söknuðurinn er
mestur hjá börnum hennar,
barnabörnum og systkinum, sem
nú kveðja elskuríka móður, ömmu
og systur. Megi guð styrkja þau í
sorg þeirra.
F.h. Kvenfélags Garðabæjar,
Ólöf Guðnadóttir
Er við í dag kveðjum elskulega
vinkonu okkar og skólasystur,
Önnu Kristins, eru það einungis
góðar minningar, sem koma upp í
hugann. Við í saumaklúbbnum
finnum til mikils söknuðar því
skarð hefur myndast, sem ekki er
hægt að fylla, og langar okkur að
minnast hennar nokkrum orðum.
Anna fæddist á Vesturgötu 46a
7. apríl 1927 og voru foreldrar
hennar hin mætu hjón Kristinn
Pétursson blikksmiður og Guðrún
Ottadóttir. Þau hjónin eignuðust 6
börn og var Anna yngst þeirra.
Tveir bræður eru látnir, en eftir
lifa ein systir og tveir bræður. Var
samband þeirra systra alla tíð
mjög náið. Æskuheimili Önnu var
myndarheimili og ólst hún upp við
gott atlæti hjá góðu fólki. Rausnin
og myndarskapurinn þaðan fylgdu
Önnu alla ævi.
Fyrstu kynni okkar flestra við
Önnu hófust þegar við 8 ára gaml-
ar settumst í 1. bekk Miðbæjar-
barnaskólans haustið 1935. Til-
hlökkun og eftirvænting var mikil
og við börnin í 8 ára bekk A vorum
svo lánsöm að fá góðan kennara,
Oddnýju Sigurjónsdóttur frá
Dalvík, sem leiðbeindi og kenndi
okkur svo vel, að enn í dag búum
við að kennslu hennar. Margar
góðar minningar eigum við frá
þessum árum; kennarinn fór með
okkur í vor-, skíða- og skautaferð-
ir og ferðalög til þess að kynnast
blómum og gróðri, steinum og fl.
Á þessu æviskeiði myndast oft þau
bönd, sem aldrei rofna.
Árið 1941 lá ieið okkar í
Kvennaskólann í Reykjavík. Strax
í öðrum bekk byrjuðum við nokkr-
ar með saumaklúbb og hefur hann
haldist síðan. Oft var nú kannski
gert meira af því að skrafa en
sauma og stundum tekið í spil.
Sérlega á okkar yngri árum. En
allt að einu hefur vináttan haldist
óslitin síðan og aldrei fallið skuggi
þar á. Átti Anna ekki síst þátt í
því að halda þessu gangandi.
Tvær af okkur fluttust síðan
búferlum til Bandaríkjanna.
Bættust þá tvær nýjar í hópinn.
Að vísu ekki skólasystur, en ekki
síður góðar vinkonur. Og að öllum
öðrum ólöstuðum teljum við, að
önnur þeirra hafi staðið hvað
traustust við hlið Önnu, bæði í
veikindum Björgvins manns Önnu
og síðar er veikindi Önnu ágerð-
ust. Verður það seint fullþakkað.
Anna hafði alveg sérstaklega
elskulega framkomu og átti gott
með að umgangast allt fólk. Hún
hreif samferðafólk sitt með sínu
prúða en glaða geði, enda var hún
vinmörg. Hannyrðakona var hún
mikil og allt virtist leika í höndun-
um á henni. Enda bar heimili
hennar því vitni.
Fyrir giftingu vann Anna sem
gjaldkeri í Landsbanka íslands.
4. nóvember 1%1 giftist Anna
Björgvin Emil Gíslasyni trésmiði.
Þau reistu hér heimili í Garðabæ.
Björgvin lést í ágústmánuði 1982.
Þau eignuðust þrjú börn og eina
dóttur átti Anna fyrir hjónaband.
Barnabörnin eru 2. Stóðu þau öll
dyggilega við hlið hennar í erfið-
um veikindum. Er börnin stálpuð-
ust fór Anna að vinna utan heim-
ilis aftur og vann þá í Glerborg í
Hafnarfirði nær óslitið að heita
mátti fram á seinasta dag. Oft fór
hún til vinnu meira af vilja en
mætti, því kjarkurinn var óbil-
andi. Enda bar hún raunir sínar
ekki á torg, en barðist hetjulega
fram á seinustu stundu.
Það er lán að fá að kynnast góðu
fólki og fá að njóta samfylgdar
þess í svo mörg ár. Viljum við
þakka Önnu samfylgdina.
Börnum Önnu, tengdasyni,
barnabörnum og systkinum vott-
um við dýpstu samúð og biðjum
góðan Guð að styrkja þau í sorg-
inni.
Blessuð sé minning hennar.
Saumaklúbburinn.
Hún Anna okkar er dáin.
Það er staðreynd sem veldur
okkur sársauka og söknuði, stað-
reynd sem við verðum að sætta
okkur við þó erfitt sé. Við sem
unnum með Önnu og umgengumst
hana nær daglega vitum að skarð-
ið sem hún skilur eftir verður
aldrei fyllt. Við kölluðum hana
Önnu okkar, því hún var nokk-
urskonar mamma okkar allra.
Hún vakti yfir velferð okkar og
gætti hagsmuna okkar eins og þeir
væru hennar eigin. Það lýsir henni
vel að hún tók alltaf málstað
smælingjans og hugsaði mest um
þá sem minna máttu sín en hún
gleymdi þó engum.
Við vinnu var hún mjög áreið-
anleg og ótrúlega nákvæm, og sem
félagi var hún traust sem bjarg og
góður vinur sem gott var að leita
til. Hún var hreinskilin, sagði allt-
af það sem henni fannst, hafði sín-
ar ákveðnu skoðanir og stóð við
þær. Anna var félagslynd, lífsglöð
og kát. Hún tók þátt í öllum okkar
skemmtunum og það var gaman
að skemmta sér með henni.
Það sem einkenndi Önnu þó
mest var hvað hún bar alltaf höf-
uðið hátt. Hún stóð alltaf hnar-
reist uppúr þeim erfiðleikum sem
hún mætti á lífsleiðinni. Aldrei
sást hún æðrast og þeir sem
þekkja lifshlaup hennar vita að
hún var hetja.
Hún vann næstum fram á síð-
asta dag og þó hún væri ekki að
tala um það þá sáum við hvað hún
var farin að þjást. Þegar við
reyndum að létta henni svolítið
lífið síðustu vikurnar, sagði hún
að við dekruðum við sig. Hún
sagðist líka eiga beztu börnin í
heimi sem hugsuðu svo vel um
hana heima.
Svo uppsker hver sem hann sáir
og Anna átti vissulega skilið allt
sem fyrir hana var gert og miklu
meira.
Við sem erum svo lánsöm að
hafa fengið að kynnast Önnu og
starfa með henni erum þakklát
fyrir þann tíma sem hún var hjá
okkur. Hún var yndisleg mann-
eskja og við hefðum viljað hafa
hana svo miklu lengur. En við
fáum engu um það ráðið, henni
hefur verið ákveðinn æðri staður
til að starfa á og við gleðjumst í
sorg okkar yfir að þjáningum
hennar er lokið.
Við geymum minninguna um
þessa stórbrotnu konu.
Megi algóður Guð geyma hana
Önnu okkar sem við öll elskuðum
og virtum.
Guð gefi börnum hennar og
barnabörnum styrk á sorgarstund.
Starfsfólkið í Glerborg.
Þegar lífshlaupi vina og vanda-
manna er lokið, þá vakna í huga
manns minningar liðins tíma.
Þegar Björgvin frændi minn
kynnti unnustu sína á heimili
okkar, þar sem hann þá bjó, var
móðir mín með efasemdir um að
stúlkan væri nógu góð fyrir þenn-
an prýðis frænda, en hún var fljót
að skipta um skoðun. Anna Krist-
ins var þeim náðargjöfum gædd,
að fólk laðaðist að henni sökum
hispursleysis hennar og mann-
kosta og var hún óvenju vinamörg.
Meðan móðir mín lifði, sýndi
Anna henni slíka umhyggju og
vináttu að það verður aldrei full-
þakkað. Anna Kristins var sannur
Vesturbæingur, alin upp á þekktu
myndarheimili vestast á Vestur-
götunni.
Foreldrar hennar voru -hjónin
Guðrún Ottadóttir og Kristinn
Pétursson blikksmíðameistari,
kunnir Reykvíkingar þess tíma.
Börn þeirra eru: Pétur, Otti, lát-
inn, Bjarni, látinn, Helga og
Anna, sem var yngst. Um árabil
starfaði Anna við Landsbankann
og átti þá dóttur, Guðrúnu Helgu,
f. 1948.
4. nóvember 1961 gengu Anna
og Björgvin Emil Gíslason í
hjónaband og stofnuðu heimili sitt
á Vesturgötunni í næsta nágrenni
við gamla heimilið, og þar fæddist
fyrsta barn þeirra, Unnur, f. 1963.
Fljótlega fluttist fjölskyldan að
Maragrund í Garðabæ, þar sem
Björgvin hafði byggt þeim hús af
mikilum dugnaði og þar fæddust
synirnir Kristinn, f. 1964, og Jó-
hann, f. 1965. Um þetta leyti voru
fyrstu húsin á Flötunum byggð og
þar fékk Björgvin lóð við Tjarnar-
flöt 7, þar sem hann byggði glæsi-
legt hús fyrir fjölskylduna.
Björgvin Emil Gíslason var
fæddur 25. mars 1928 á Brekku-
borg í Breiðdal, S-Múl. og voru
foreldrar hans hjónin Jóhanna
Jónsdóttir frá Ytri-Kleif og Gísli
Stefánsson frá Jórvík. Börn þeirra
eru: Rósa, Jón, Einar, látinn,
Björgvin Emil og Sigrún. Frá
Brekkuborg er mjög fagurt útsýni
yfir Breiðdalinn, sem er af mörg-
um talinn fegurst sveita hérlendis.
í þessu umhverfi elst Björgvin
upp. Ungur fer hann að heiman og
kemur til Reykjavíkur. Fljótlega
fer hann í Laugarvatnsskóla og
þar hygg ég að áhugi hans á smíð-
um hafi vaknað, þar sem hann
stundaði smíðar á verkstæði skól-
ans. Síðan liggur leiðin til Hvera-
gerðis og þar lýkur hann húsa-
smíðanámi á verkstæði Sigurðar
Elíassonar og sveinsprófi eftir
nám við iðnskóla. Eftir þetta, þá
starfaði hann við smíðar við virkj-
anir við Steingrímsstöð og víðar.
Áður en Björgvin kvæntist
Önnu eignaðist hann son, Gísla, f.
1961. Þegar Bjarni mágur Björg-
vins stofnar Glerborg þá fer
Björgvin til hans sem sölustjóri og
féllu þau störf honum vel og munu
margir muna hann þaðan.
Þegar Bjarni Kristinsson féll
frá um aldur fram, þá voru það
Björgvin mikil vonbrigði, því mjög
vel fór á með þeim mágum.
Skömmu síðar byrja veikindi, sem
í fyrstu virtust fremur meinlaus,
en voru í reynd mjög alvarleg og
var hann búinn að gangast undir
þrjár stórar aðgerðir þegar hann
var allur. Mér er minnisstætt þeg-
ar Björgvin kom í heimsókn til
okkar og sagði þau tíðindi að
Anna kona hans væri haldin al-
varlegum sjúkdómi og læknar
teldu batahorfur mjög litlar.
Örlögin höguðu siðan málum
þannig að hann andaðist sjálfur
úr sama sjúkdómi eftir afar erfiða
legu, um það bil 20 mánuðum á
undan konu sinni 30. ágúst 1982.
Anna sýndi fádæma þrek og fórn-
fýsi þegar hún oft fársjúk heim-
sótti hann daglega. Björgvin var
mjög sjálfstæður í skoðunum og
mjög í mun að skila skyldum sín-
um án hjálpar annarra. Dulur og
ef til vill dálítið hrjúfur ókunnug-
um. Glaður í vinahópi og drengur
góður. Eftir lát Björgvins, skoraði
Ánna vinkona okkar sannarlega
dauðann á hólm og það var hörð
barátta og ekkert gefið eftir. Milli
aðgerða stundaði hún vinnu í
Glerborg, sem hún mat mikils að
geta. Hún ætlaði að duga börnum
sínum sem lengst. Nú, þegar Anna
verður lögð við hlið Björgvins í
Garðakirkjugarði skulum við
gleðjast í sorginni yfir því að síð-
asta skrefið tók ekki lengri tíma.
Að leiðarlokum kveðjum við þessa
góðu vini okkar, þökkum þeim
samfylgdina og biðjum þeim og
börnum þeirra blessunar Guðs.
Örn Þór Karlsson og fjölskylda.
Krossar
á leiöi
Framleiöi krossa á
leiöi.
Mismunandi gerðir.
Uppl. í síma 73513 kl.
7—9 á kvöldin.
ITA/lir ATTT> Skeifunni 15
liAVlíiAU I Reykjavík