Morgunblaðið - 27.06.1984, Síða 11

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 27. JÚNÍ 1984
na
51
Einhver annar svarar spurning-
unni á annan veg. Menn velta líka
oft fyrir sér hættunni sem klifrar-
ar setja sig í sjálfsviljugir, oft við
erfiðar aðstæður. Hætturnar eru
vissulega til. Menn geta fallið í
línunni, rekið sig í, lent óþyrmi-
lega, fengið stein eða ísstykki í
höfuð og líkama, orðið innkulsa,
þá getur kalið og þeir geta slasað
sig á járnvörunni. Líklega er ís-
klifur ívið hættulegra en t.d. fót-
bolti. En varkárni, réttar trygg-
ingar og rétt mat á aðstæðum
draga úr þessum hættum — oftast
svo mikið að menn klifra árum og
áratugum saman erfiðar leiðir og
léttar án þess að verða nokkurn
tíma meint af, rétt eins og sæmi-
legir svigskíðamenn við sína
íþrótt.
ísinn er alls staöar
Ég hef stundað ísklifur í 1.300
metra hæð í Vatnajökli og inni í
Reykjavík, í Öskjuhlíðinni. ísklif-
ursvæðin eru ótrúlega víða. Hér
við höfuðborgina má finna tugi ís-
leiða í Esjunni einni: 70 metra
snarbrattan ísfoss, 10 metra lóð-
rétt risagrýlukerti, 400 hæðar-
metra íslænu í hömrum og allt
þarna í milli, því Esjan er stórt
fjall og norðurhlíðarnar lengi 1
skugga. Önnur fjöll eða svæði eru
t.d. Skarðsheiði, Botnsúlur, Vest-
fjarðakjálkinn, miðbik Norður-
lands, allir Austfirðirnir og öll
suðurrönd Vatnajökuls með
hverju stórfjallinu við annað. Þar
má finna snjó- og ísleiðir meira en
1.000 hæðarmetra á lengd.
Myndirnar með greininni tók
Hreinn Magnússon. Þær eru úr
öllum áttum og gefa dálitla hug-
mynd um um hvað ísklifur snýst.
Einu sinni fórum við Hreinn
saman í Esjuna með vininum
Höskuldi. Okkur langaði til að
Klifurstaða í bröttum ís.
(Ljósm. Hreinn Magnússon.)
eyða sunnudagshluta í að fara lag-
legan, lítinn ísfoss sem kallast
„Alt i orden“ (segið svo að dansk-
an sé ekki lífseig!) fyrir ofan Graf-
arbæinn undir Kistufelli í Esju.
Hreinn fór á undan upp fossinn
úti við kverkina móti berginu,
meðan við Höskuldur klifruðum
miðhlutann með öllum tilfæring-
um. Og við vorum myndaðir í bak
og fyrir, settum okkur í ýmsar
stellingar til að myndirnar heppn-
uðust sem best, biðum í ákveðinni
stöðu meðan myndataka var und-
irbúin — allir vissir um að þetta
yrðu allt frábærar myndir í sól-
skini og hæfilegum, glitrandi
skafrenningi. Síðar kom svo í ljós
að filman hafði bara skrölt á upp-
dráttartannhjólinu í vélinni og
ljósmyndarinn því tekið einar 20
myndir á sama rammann, sem
fékk sko sitt ljós og gott betur.
Klifurferðin var jafn góð þrátt
fyrir hnökrana á ljósmynduninni
og minnir á að ekki eru allar ferð-
ir til fjár.
Myndirnar með greininni sýna
svo ekki verður um villst að film-
an hefur yfirleitt ratað réttan
gang hjá ljósmyndaranum; svo
sannarlega.
Arí Trausti (iuðmundsson, kennarí
rið Menntaskólann rið Sund.
Þessi gleymist skjótt
Hljóm-
plotur
Siguröur Sverrisson
Human League
Hysteria
Virgin/Steinar hf.
Don’t You Want Me hét lagið,
sem glumdi hér í útvarpinu síð-
ari hluta vetrar 1981—82 og var
reyndar hið ágætasta lag. Flytj-
andinn var Human League-
flokkurinn, sem við Mörlandar
fengum að berja augum á Lista-
hátíð 1982 og það meira að segja
í tvígang. Þóttu Phil Oakey og
menn hans (og konur!) standa
sig bærilega, en síðan hefur vart
heyrst hósti né stuna í flokkn-
um.
I ljósi þess hversu langt er síð-
an Human League lét til sín taka
í svarta plastinu er það með ólík-
indum hversu ómerkileg Hyst-
eria er. Þetta er í rauninni
hvorki fugl né fiskur, ekki einu
sinni flugfiskur. Nei, í alvöru
talað. Það er ekki of djúpt í ár-
inni tekið að segja lögin vera
hvert öðru einhæfara og lang-
dregnara.
Þrátt fyrir góð tilþrif bassa-
leikarans Ian Burden, sem gerir
allt hvað hann getur til að brjóta
upp hinar einhæfu laglínur, er
Hysteria óttaleg flatneskja. Það
er aðeins í lokin, að hún nær sér
upp en þá er allt um seinan.
Lokalagið, Don’t You Know I
Want You (samir við sig í nafn-
giftum), er það einasta, sem sker
sig frá restinni. The Lebanon
hefur náð einhverjum vinsæld-
um en ég gef Htið fyrir þá smíð.
Öll vinnubrögð á plötunni eru
hinsvegar til mikillar fyrir-
myndar, þar með talið hljóð-
færaleikur. Hljóðblöndun og
„pródúsering" er fyrsta flokks
enda Hugh Padgham þar á ferð.
Honum hlýtur þó að hafa runnið
til rifja rýrleiki efniviðarins. Þá
sakar ekki að geta þess, að ung
kona, Renate Blauel, kemur
einnig við sögu í upptökunum.
Hún er nú e.t.v. þekktari sem
eiginkona Elton John.
Nei, svo mikið er víst að ef
Philip Oakey og táturnar hans
tvær, ásamt auðvitað hinum
hljómsveitarmeðlimunum, ætla
ekki að falla í gleymskunnar dá
á mettíma verður að stokka spil-
in að nýju. Kannski er það um
seinan. Fyrrum unnendur Hum-
an League eiga eftir að snúa
bakinu við sveitinni I hrönnum
með þessari plötu.