Morgunblaðið - 07.07.1984, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 7. JÚLÍ 1984
Minning:
Magnea Guörún
Jensdóttir
Fædd 31. desember 1899
Dáin 2. júlí 1984
Fræðimaður segir í bók nokk-
urri, að gagnvart dauðanum
skynji maðurinn fyrst sjálfan sig
og líf sitt. Hann verður þess
áskynja að hann er dauðlegur.
Dauðinn túlkar m.ö.o. líf manns-
ins. En enginn reynir eigin dauða,
segir hann, heldur er það dauði
annarra sem vekur okkur til um-
hugsunar um mannlegt líf, tilgang
þess og markmið.
En hvað býr handan lífsins?
Hannes Pétursson, skáld, spyr i
ljóði:
Hve lengi get ég lofsungið þessi fjöll
lofsungið þetta haf, þessar eyjar og
strendur
já menn og alla hluti sem huga minn
gleðja
hve lengi, án þeirrar vissu að eitthvað
sé til
ofar sérhverjum stað, hverri reynslu og
hugsun
sem teflir þessum fjöllum fram, þessu
hafi
fjarlægð og nálægð, öllu — lífi og dauða
leikur því fram fyrir augum mér
öruggri hendi?
Já, dauðinn vekur spurnir og
kallar fram játningu og lifsaf-
stöðu. Játning hins kristna manns
er að Guð, faðir, sonur og heilagur
andi, sé höfundur lífs og tilveru.
Sá sem trúir, hann treystir á að
allt sé í Drottins hendi. Hann er
öruggur og sáttur við örlög sín,
felur Drottni vegu sína og treystir
honum, þvf hann mun vel fyrir
sjá.
Þannig var trú Magneu Guðrún-
ar Jensdóttur sem kvödd er í dag
með söknuði af eiginmanni, börn-
um og öðrum vinum og vanda-
mönnum. Magnea fæddist að
Söndum á Akranesi 31. desember
1899. Foreldrar hennar voru
Málfríður Magnúsdóttir og Jens
Jónsson. Hún fluttist mjög ung til
Reykjavíkur og ólst þar upp.
Snemma fór hún að vinna fyrir
sér eins og algengt var á þeim tím-
um og vann við hin ýmsu störf er
til féllu. Hún átti fjögur systkini:
Ástu, Kristinn, Mörtu og Ágúst,
en þau tvö síðastnefndu lifa systur
sína.
Árið 1921 hóf hún búskap i
Reykjavík með eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Hirti Þorkelssyni,
netagerðarmeistara, sem ættaður
er frá Ölvaldsstöðum í Borgarfirði
en uppalinn á Akranesi. Hjörtur
var til sjós á togurum er þau
bjuggu í Reykjavík. Árið 1929
fluttu þau til æskustöðva sinna,
Akraness, og bjuggu þar í 18 ár.
Hjörtur vann áfram við sjó-
mennsku og síðar sem netagerðar-
maður. Til Keflavíkur fluttu þau
síðan árið 1947 og hafa búið þar
síðan að Heiðarvegi 6, sem þau
byggðu.
Börn þeirra hjóna eru: Jóhann,
húsgagna- og húsasmíðameistari í
Keflavík, kvæntur Sigríði Jóns-
dóttur, Helgi, rafvirkjameistari í
Grindavík, kvæntur Katrinu Lár-
usdóttur, og Hjördís, húsmóðir í
Keflavík gift Reynari óskarssyni,
starfsmanni hjá aðalverktökum á
Keflavíkurflugvelli.
Barnabörn þeirra Magneu og
Hjartar eru sjö, barnabömin tólf
og barnabarnabarn eitt.
Magnea unni mjög manni sínum
og fjölskyldu allri og lagði sig
fram um að gleðja og hvetja þá er
umgengust hana. Lif hennar sner-
ist um fjölskylduna og hennar
hag. Hún hafði sjálf átt erfiða
æsku og unglingsár og þráði þess '
vegna að börn hennar nytu þess
sem hana sjálfa dreymdi um í
æsku en fékk ekki notið sjálf. Hún
gat líka þakkað margt á ævi-
kvöldi, glaðst yfir velgengni og
blessun í lífi barna sinna og fjöl-
skyldu.
Magnea var létt í lund og naut
þess alla tið að vera samvistum
við annað fólk. Félagslyndi var
henni í blóð borið og þau hjón tóku
virkan þátt í félagslifi og nú sein-
ustu árin i hópi aldraðra á Suður-
nesjum.
Ég man er ég kynntist þeim
hjónum fyrst. Þau voru þá bæði
komin yfir sjötugt en báru aldur
sinn vel. Magnea var myndarkona
og það var reisn yfir henni, en í
reisn sinni var hún lítillát og auð-
mjúk gagnvart Guði og samferða-
mönnum sínum. Ég kynntist ein-
lægri trú hennar og Hjartar. Hún
talaði um frelsara sinn á óþving-
aðan hátt — hún þekkti Jesúm
Krist og hjálpræði hans. Á löng-
um vökunóttum, þegar hún átti
erfitt með svefn, bað hún oft til
Drottins fyrir ástvinum sínum og
lagði allt í hans hönd. Það er
hverri fjölskyldu dýrmætt, já
ómetanlega dýrmætt, að eiga slíka
að, sem skynja mátt bænar og trú-
ar. Hún var söngelsk, hafði góða
söngrödd og kunni mikið af sálm-
um og ljóðum.
Hjónaband þeirra Magneu og
Hjartar var farsælt og þau fengu
að vera samferða í rúm sextíu ár.
Á langri ferð, sem þeirra, verða
kærleiksbönd sterk og söknuður
því mikill hjá þeim sem eftir lifir.
En á sorgarstund kemur andi
Drottins og huggar og græðir.
Trúin veitir þrótt og styrk þegar
hún kallar eftir fyrirheitum
Drottins.
Mér komu í huga þessi orð úr
Hebreabréfinu eftir að Magnea
veiktist, en hún lést i Landa-
kotsspítala eftir rúma sólarhrings
legu:
„Þér eruð ekki komnir til fjalls,
sem á verður þreifað, ekki til
brennandi elds og sorta, myrkurs,
ofviðris ... Nei, þér eruð komnir
til Síonfjalls og borgar Guðs lif-
anda, hinnar himnesku Jerúsalem,
til tugþúsunda engla, til hátíðar-
samkomu og safnaðar frumget-
inna, sem á himnum eru skráðir,
til Guðs, dómara allra, og til anda
réttlátra, sem fullkomnir eru
orðnir, og til Jesú, meðalgangara
nýs sáttmála ..." (Hebr. 12:18,
22—24a).
Þessi orð voru í mínum huga
bæði fyrirheit og bænasvar við
dánarbeð Magneu. Eðli trúarinnar
er að treysta — treysta fyrirheit-
um Drottins, og þegar við mætum
lífi okkar í dauða annarra erum
við hvött til að treysta og vona á
Guð skapara okkar, því góður er
Drottinn þeim er á hann vona og
þeirri sál er til hans leitar.
(Harmlj. 3:25.)
Við Fríða og börnin biðjum Guð
að helga og blessa minningu
Magneu Guðrúnar Jensdóttur um
leið og við biðjum eftirlifandi eig-
inmanni og ættingjum blessunar
og styrks.
Minning:
Tómas Guðbrandsson
frá Skálmholti
Tómas Guðbrandsson fæddist í
Skálmholti í Villingaholtshreppi
8. maí 1897 en lést 27. júní sl. á
sjúkrahúsinu á Selfossi.
Foreldrar hans voru hjónin
Guðbrandur Tómasson frá Áuðs-
holti og Hólmfríður Hjartardóttir
úr Hrunamannahreppi. Börn
þeirra hjóna voru 13. Tvö þeirra
dóu ung. — Þetta var stór barna-
hópur, en hjónin voru samhent og
dugleg, öll börnin mannsefni, sem
fljótt fóru að taka til hendi, eftir
því sem kraftar leyfðu. Blessaðist
þetta vel í sameinuðum huga, þar
sem allir hjálpuðust að.
Kynni okkar Tómasar urðu að-
allega á tímabilinu 1918—ca. 1930.
Við vorum nágrannar, samrýmdir
og áttum gott skap saman, og vin-
áttan varð ævilöng. Tómas hafði
mikinn áhuga á búskap og bjó sig
vel undir starf bóndans, meðal
annars með því að ganga í Bænda-
skólann á Hvanneyri (1921 —
1923), sem var góður skóli og gaf
verðandi bændum gott veganesti.
Árið 1933 giftist Tómas Berg-
Minning:
Að heilsa og kveðja það er lífs-
ins saga. í dag kveð ég tengdamóð-
ur mína, Guðleifu Þ. Guðjónsdótt-
ur, f. 28. okt. 1907, hinstu kveðju.
Meö fáum orðum langar mig að
minnast hennar til aö þakka henni
samfylgdina sl. 12 ár.
Að verða tengdadóttir Guðleifar
og eftirlifandi manns hennar,
Guðmundar Guðjónssonar, Há-
teigsvegi 4, var mikið gæfuspor.
Ekki aðeins mitt heldur einnig
barna minna tveggja sem tekið
var opnum örmum. Það er margs
að minnast, en páskadagsmorgun
einn er enn ferskur í huga mér.
þóru Björnsdóttur frá Björnólfs-
stöðum í Langadal. Þau eignuðust
5 börn, allt stúlkur, og heita þær,
taldar upp eftir aldri: Élín,
Hólmfríður Guðbjörg, Ásta Guð-
rún og Anna María, sem voru tví-
burar, og svo Brynhildur yngst. —
Allar eru þessar góðu konur giftar
og gengnar út, einsog sagt er.
Vissi ég að Tómas var mjög
ánægður yfir vali dætranna á eig-
inmönnunum. — Hjónaband Tóm-
asar og Bergþóru varð ekki langt,
því árið 1946 andaðist Bergþóra.
Var það mikið áfall fyrir Tómas
og tregaði hann hana mjög. — Ég
kynntist aldrei Bergþóru, en sögð
var hún góð kona, með mikinn
persónuleika.
Eins og fyrr segir giftist Tómas
1933. Byrjuðu þau hjónin búskap-
inn með því að búa sambúi með
foreldrum Tómasar. Stóð það
sambú í 2 ár, en þá taka þau Tóm-
as og Bergþóra við allri búsýslu í
Skálmholti.
Á tímabilinu, meðan sambúið
stóð yfir, brann bærinn í Skálm-
Eftir að hafa farið í kirkju um
morguninn kl. 8 var komið við á
Háteigsvegi 4 og var það í fyrsta
skipti sem börnin mín komu í
heimsókn. Þetta var því sérstakur
dagur. Hinum innilegu móttökum
gleymum við aldrei. Á örskammri
stundu var töfrað fram veisluborð.
Sólin skein inn um gluggann og
kepptist við tengdaforeldra mína
um að gera allt bjart og hlýtt. í
gegnum árin hafa allar móttökur
verið slíkar.
Það var föst regla að þau hjón
eyddu aðfangadagskvöldi með
holti. Byggðu þeir bæinn strax
upp aftur.
Éftir að Tómas missir konu sína
(1946), heldur hann áfram búskap
um sinn, en 1949 hættir hann
búskap og leigir jörðina. 1958
brann bærinn í Skálmholti í ann-
að sinn. Færði Tómas þá bæjar-
stæðið á annan stað, sem honum
líkaði betur og byggði þar vandað
og gott íbúðarhús að nýju.
í Skálmholti búa nú tveir dótt-
ursynir Tómasar, þeir Atli og Jón-
as Lilliendahl. Eitt af því sem
Tómasi þótti vænst um, var að
okkur Sævari og börnunum. Eitt
slíkt kvöld treysti tengdamóðir
mín sér varla til að fara á milli
ættin skyldi búa áfram í Skálm-
holti. Tómasi þótti afar vænt um
staðinn og honum var það því
mikið gleðiefni að svona vel skyldi
fara.
Árið 1951 tekur hann að sér
ráðsmannsstarfið á Laugardæl-
um. Þar starfar hann í 2 ár, en
tekur þá að sér húsvörslu í Lands-
bankahúsinu á Selfossi. Gegndi
hann því starfi þar til á árinu 1967
að hann hættir vegna aldurs.
Síðustu árin bjó Tómas í íbúð
sinni í Grænumörk. — Alla tíð var
náið og gott samband milli Tóm-
asar og dætranna.
Þetta sem hér er sagt eru aðeins
nokkrir sundurlausir punktar úr
starfi Tómasar. Tómasi lék vel all-
ur búskapur og hafði mjög gott vit
á öllum fénaði, og þori að segja
óvenju gott. — Til gamans í þessu
efni vil ég segja frá því, að nokkur
haust fórum við saman til fjár-
kaupa. Var þá ýmist farið í rétt-
irnar eða heim á bæina. Féð var
keypt á fæti, einsog kallað er.
Tómas sá um fjárkaupin og verð-
setti kindurnar. Eitt sinn segir
Tómas, að hann hafi áhuga á að
vita, hversu nákvæmur hann sé í
fjárkaupunum. Hann vildi á hvor-
ugan halla, hvorki seljanda eða
kaupanda. Skyldi ég ráða hvaða
kindur við tækjum í prufuna, en
láta hann ekki vita fyrirfram um
valið. — Litlu síðar kaupum við 10
vegna lasleika. Klukkan var að
verða 6 og börnin sögðu að það
yrðu engin jól ef amma og afi
kæmu ekki. Elsta dóttirin stakk
upp á því að við færum með jóla-
matinn og pakkana til þeirra i
staðinn, en áður en til þess kæmi
breyttist líðanin til hins betra og
þau komu öllum til mikillar gleði.
Á síðustu jólahátíð var mér
ósjálfrátt hugsað til þess hvort
okkur auðnaðist að fá að verða öll
saman á næstu jólum, en þó
mennirnir voni og áætli, þá ræður
Guð.
Örlögin höguðu því svo til að
Guðleif var sjúklingur mikinn
hluta ævi sinnar. En þó hlutskipti
hennar yrði að bera erfiðan sjúk-
dóm var aldrei svo dimmt yfir að
hún gleddist ekki og fagnaði
fölskvalaust hverri heimsókn eða
lítilræði sem gerði svolitla til-
breytni í hugann.
Hún var gæfukona að því leyti
að hún átti einstakan eiginmann
kindur af einum bónda. Eftir að
samningar höfðu tekist var ákveð-
ið að athuga hvernig þessi kaup
kæmu út. Tómas tilgreindi strax
skrokkþyngd kindanna. Þessum
kindum var haldið sér við slögtun.
— Eftir að skrokkarnir voru vegn-
ir kom í ljós, að frávikið frá þyngd
þeirri, sem Tómas tilnefndi var
innan við 2 kg á þessum 10 skrokk-
um. Þetta fannst mér sýna, hversu
glöggur Tómas var á kindur. Eins
var um annan fénað.
Annars var það alveg sama hvar
að garði bar með umræðuefni, al-
staðar var hann vel heima og
hafði myndað sér skoðanir.
Ég er ekki maður til að meta
greind eða vit manna, en frá mínu
sjónarhorni tel ég hann til þeirra
greindustu. — Andleg mál voru
honum hjartfólgin og í þeim sem
öðrum hafði hann ákveðnar skoð-
anir — enda gat hann stuðst við
eigin reynslu. Hann var andlega
opinn og lifði bæði í draumum og
vöku, ýmislegt sem öðrum var hul-
ið. Gegnum þessa reynslu var
hann oft hreinn spámaður. — Læt
ég vera að rekja það frekar hér.
Ég veit að Tómas er nú kominn
á góðar slóðir og þar veitist hon-
um auðvelt að takast á við ýmis
málefni, í trú og kærleika.
Bestu kveðjur til eftirlifandi
ættingja og vina.
Iluxley Ólafsson
sem bar hana á höndum sér gegn-
um erfið ár og aldrei brást. Sama
var að segja um synina tvo, Sævar
kvæntan undirritaðri, börn okkar
eru fjögur, og Helga Þór, kona
hans er Salome G. Guðmundsdótt-
ir og eiga þau eina dóttur.
Guðleif varð bráðkvödd á heim-
ili sínu hinn 30. júní sl. Þvf má
segja að hún hafi fengið þá ósk
sína uppfyllta að ferðbúast frá
sínu eigin heimili þegar kallið
kom, sem allir verða að hlýða fyrr
eða síðar.
Fagna þú sál mín. Lít þú víðlend veldi
vona og drauma, er þrýtur
rökkurstíginn.
Sjá hina helgu glóð af anneldi
eilífa kærleikans á bak við skýin.
Fagna þú sál mín, dauðans kyrra
kveldi,
kemur upp fegri sól, er þessi er hnigin.
(JJ. Smári.)
Guð blessi og leiði tengdamóður
mína á sumarlandinu þar sem all-
ir hittast aftur.
Álfheiður Bjarnadóttir.
Guðleif Þórunn
Guðjónsdóttir