Morgunblaðið - 10.08.1984, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. ÁGUST 1984
23
spítalann og Vifilsstaði eftir
heimkomuna.
Séra Þorvaldur Jakobsson og
frú Magdalena, foreldrar Þurfðar,
bjuggu um skeið á heimili bróður
hennar Finnboga Rúts, verkfræð-
ings og prófessors, og konu hans
Sigríðar Eiríksdóttur, hjúkrun-
arkonu, að Ásvallagötu 79. Oft á
tíðum var því samgangur dagleg-
ur. Lét hún sig sérstaklega varða
heill og hamingju bróðurbarna
sinna og kom oft færandi hendi á
fund þeirra og síðar barna þeirra
sem hún reyndist eins og vænsta
amma.
Mér þótti í bernsku og æ sfðan
mikið til um þessa virðulegu en
smávöxnu konu, sem vann að
mannúðarmálum af svo miklum
dugnaði.
Það verður þó að segjast eins og
er, að ég kynntist Þuríði ekki í
raun og hve miklum mannkostum
hún var búin fyrr en mágkona
hennar veiktist, en Sigrfður hefur
dvalið á sjúkrastofnunum undan-
farin ár. Allan þann tfma hefur
Þuríður heimsótt Sigríði reglulega
a.m.k. einu sinni í viku, hvernig
sem veður hefur verið og þá að
hætti sinnar kynslóðar gangandi
eða þegar best lét í strætisvagni.
Hjá Sigríði hittumst við oft og
bauð ég henni þá stundum far í
bílnum mínum í Vesturbæinn að
lokinni heimsókn. Slíka greiða
launaði hún gjarnan með köku-
boxi og bætti um betur með þvf að
senda okkur f fjölskyldu minnl
þetta lostæti fyrir hver jól á með-
an við dvöldum í Vesturheimi. Síð-
ar þótti okkur skemmtileg tilvilj-
un, að f kökuboxunum hennar
Þuríðar voru jafnan Bessastaða-
kökur, en bróðurdóttir hennar tók
við búi á Bessastöðum 1. ágúst
1980. Þann dag urðum við sam-
ferða til kirkju og speglaðist þá úr
andliti hennar bæði stolt en um
leið æðruleysislegt þakklæti, sem
aðeins þeir spegla er trúa af stað-
festu á Guð sinn.
Þurfði auðnaðist að lifa aðra
embættistöku Vigdfsar forseta,
frænku sinnar, sem eflaust verið
búin að ákveða, sem snjöll hann-
yrðakona og kunn af mikilli
smekkvísi, hverju hún skyldi bú-
ast til kirkju þann dag, en hún
veiktist skömmu áður og var lögð
á sjúkrahús, þar sem hún lést 2.
ágúst sl.
Þuríður er gengin en við, sem
eftir lifum, þökkum forsjóninni
fyrir að hafa mátt vera henni
samferða um stund og fengið að
njóta mannkosta hennar og
hjartahlýju.
Það er því í þakklæti, sem við í
fjölskyldunni kveðjum kæra vin-
konu og velgjörðarmann og send-
um systur hennar, Arndfsi, og öðr-
um ættingjum dýpstu samúðar-
kveðjur.
Vilborg Kristjánsdóttir
í dag kveðjum við Þuríði Þor-
valdsdóttur, föðursystur, afasyst-
ur og kæran ástvin. Hún var hlé-
dræg og fórnfús. Opinbert starf
hennar sem hjúkrunarkona var
aðeins lftið brot af lífsstarfi henn-
ar. Öllum stundum hugsaði hún
fallega og gerði gott.
Fyrstu bernskuminningar um
Þuríði eru frá striðsárunum. Þeg-
ar loftvarnaflautan kvað við, áttu
öll börn og fullorðnir að hverfa til
sinna heimkynna i traustasta stað
húsakynnanna eða til næsta loft-
varnabirgis. Þá tók Þíða fram
hvítan hjálm með rauðum krossi
og á götum úti gat að lita lág-
vaxna einbeitta konu, sem hvatti
vegfarendur til að hlýða merkinu.
Sjálf átti hún sina vaktstöðu f al-
mannavarnakerfi þess tfma. Eftir
stríð var hjálmurinn á sínum vfsa
stað í nokkur ár. Sveitungar Þur-
íðar Þorvaldsdóttur í Rauða-
sandshreppi, en þar ólst hún upp,
unnu einstætt afrek við björgun
skipbrotsmanna undir Látra-
bjargi seint á ári 1947. Þeir höfðu
ekki haft hjálma. Klaka- og
steinhrun hafði veitt áverka á
höfði. Þuríður fékk þá heimild
réttra aðila til að senda slysa-
varnadeildinni „Bræðrabandinu"
hjálminn sinn. Nú eiga þeir betri
búnað.
Áður en Þuríður gerðist skóla-
hjúkrunarkona, starfaði hún á
Kleppi. 1 áratugi eftir það fóru
margar kvöldstundir í vinnu við
eitthvað fallegt til að gleðja vinina
hennar inni á sjúkrahúsinu. Eink-
um var jólaundirbúningur hennar
í þessu skyni forvitnilegt og
spennandi efni að fylgjast með
fyrir ung frændsystkini. Það er
ljómi yfir þeim stundum.
Þíða kunni margar fallegar sög-
ur. Minnisstæðar eru kvöldstund-
ir, þegar hún tók að sér að svæfa
ungan frænda. Eldri bræður nutu
þá einnig góðs af. Hún átti mikið
að gefa. Slíkir eru ríkir. Henni fór
vel úr hendi að vera með börnum.
Börnin á barnaheimilinu í Hvera-
gerði, sem hún veitti forstöðu
mörg sumur á fyrri hluta fjórða
áratugarins, hafa átt góða fóstru.
Á niræðisaldri kunni hún enn
vel að gleðjast með börnum, tala
hlýlega við þau og bregða fjörlega
á leik með þeim. Yngsti drengur-
inn undrast, að Þíða skuli vera
horfin, sem fór í feluleik við
minnstu frændsystkinin í vor og
„var hann“. Og það er svo stutt
síðan afi Búi var einnig kvaddur á
Öldugötu 55.
Það var lán að alast upp í for-
eldrahúsum og i fjölskyldu með
Þuríði Þorvaldsdóttur. Ekki er
unnt að hugsa sér nánari og inni-
legri vináttu en samband móður
minnar Jónu Erlendsdóttur og
Þuríðar. í rúm fjörutíu ár hafa
þær búið undir sama þaki. Varla
hefur sá dagur liðið, sem þær hafa
ekki varið góðri stund til að
spjalla saman um sameiginleg
hugðarefni. Oft var unun að heyra
Þíðu segja frá því, sem hún hafði
lesið þá síðast. Síðustu árin hafa-
þær haft betra næði til samveru.
Söknuður þeirra er sár, sem mikið
áttu í Þíðu.
Systurnar Þuríður og Arndis
hafa haldið heimili saman nær
alla ævi. Þær hafa átt sameiginleg
áhugamál og átt samleið i félags-
málum. Með Maríu Maack vin-
konu sinni sóttu þær fundi i
Sjálfstæðiskvennafélaginu Hvöt
og ferðuðust með henni i litla
ferðahópnum hennar. Þær hafa
átt margar stundir saman með
góðum vinkonum i Hvítabandinur *
sem var þeirra félag öllum öðrum
félögum fremur. Þar fór saman
tryggð við kristinn arf og starf að
mannúðarmálum.
Þegar kraftur dvinaði, nutu þær
systur þess betur að hlýða á guðs-
þjónustu i útvarpi en ganga til
kirkju. Þær sátu þá á helgri stund
hvor með sina sálmabók og fylgd-
ist náið með bæði orði og söng.
Enginn iburður kirkju getur kall-
að fram þann hátíðleik og lotn-
ingu, sem fyllti herbergið þeirra,
einungis steinhjarta hefði verið
ósnortið á slíkri stund.
Blessuð sé minning Þuríðar
Þorvaldsdóttur.
Þorvaldur Búason og fjölskylda
Minning:
Benedikt E. Árna-
son endurskoðandi
Fæddur 10. nóvember 1913
Dáinn 2. ágúst 1984
Við erum vön þvi hér á landi að
á skammri stundu skipist veður í
lofti. Þó er erfitt að átta sig á að
tengdafaðir minn, Benedikt E.
Árnason skuli vera burtu kallað-
ur. En Guð einn ræður kveðju-
stundinni, þó mannleg hönd reyni
af fremsta megni, verður engu
breytt.
Það hefur verið skammt stórra
högga á milli i systkinahópi. Fyrir
tæplega hálfu ári lézt yngri bróðir
Benedikts, Ragnar T. Árnason.
Benedikt lét þá þau orð falla, að að
likindum yrði skammt milli þeirra
bræðra.
Ekki fannst manni það liklegur
spádómur en sém svo oft áður
reyndist tengdafaðir minn
sannspár.
Snemma á þessu ári fór Bene-
dikt að finna fyrir þeim sjúkleika,
sem siðar bar hann ofurliði. Hann
stundaði þó sitt starf af sömu elju
og samvizkusemi sem einkennt
hefur hans lífshlaup. Það var þó
ekki fyrr en siðustu mánuði, að
ljóst var hversu erfiðum sjúkdómi
hann var haldinn. Hann var stað-
ráðinn að berjast til þrautar, sem
hann og gerði af karlmennsku og
æðruleysi, studdur af sinni elsku-
legu eiginkonu. Undraði mann oft
hve duglegur hánn var sfðustu
vikurnar í þessari baráttu.
Benedikt fæddist i Reykjavík 10.
nóvember 1913, ‘næstelstur fimm
alsystkina. Þegar hann var sjö ára
gamall slitu foreldrar hans sam-
vistum. Faðir haJis flutti til fjar-
lægs lands. Eftir-stóð móðir hans
með fimm ung börn, var þá ekki
hjá því komist að bðrnin dreifðust
um stundarsakir. Benedikt fluttist
'til föðurafa sfns i Selárdal. Þar
kynntist hann almennum sveita-
störfum og komst í nána snertingu
við íslenzka náttúru sem hann
unni svo mjög. Mikla tryggð hélt
hann alla tfð við Selárdal og fólkið
þar.
Sfðan tóku við nám og störf i
Reykjavík. Hann stundaði nám við
Flensborgarskóla og siðan í Kaup-
mannahöfn þar sem hann lauk
námi sem endurskoðandi. Þar
kynntist hann verðandi eiginkonu
sinni, Sigríði Pálsdóttur, sem
einnig var þar við nám.
Á árum seinni heimsstyrjaldar
stofnuðu þau heimili á Guðrún-
argötu 3. Þar fæddust þeim sex
börn og komust fimm upp, sem nú
hafa öll stofnað heimili í Reykja-
vík og nágrenni.
Benedikt vann alla tíð við
endurskoðun, lengst af hjá Rfkis-
endurskoðun og var farsæll i sinu
starfi.
Kynni okkar Benedikts hófust
er ég tengdist fjölskyldu hans. Þau
kynni hafa verið mér mikils virði.
Hann var óvenjumikill fjölskyldu-
faðir, boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd, hvenær sem með
þurfti. Hann mótaði sín börn i
hjálpfýsi, réttsýni og heiðarleika,
á þann hátt sem hann sjálfur
starfaði eftir.
Ótaldar eru þær stundir sem ég
og fjölskylda min höfum dvalið á
sólríku heimili tengdaforeldra
minna, fyrst í Norðurmýri, síðar i
Fossvogi.
Eftirminnilegar ferðir áttum
við saman i veiði, einkum i Borg-
arfirði þar sem ég naut tilsagnar
hans. Slíkar stundir eru ómetan-
legar í samfylgd þess manns sem
kann að meta og umgangast nátt-
úru landsins.
Á þessum ferðum okkar höfðum
við ævinlega viðkomu við Langá.
Þar hafði hann sem unglingur ver-
ið leiðsögumaður brezkra veiði-
manna. Nú í sumar var fyrirhuguð
veiðiferð, Benedikt gat ekki farið,
en það hindraði hann ekki i að
fylgjast náið með veðri og veiði,
þótt sjúkur væri.
Ótal ánægjulegar minningar frá
liðnum árum leita á hugann, nú á
þessari kveðjustund. Eg tel það
gæfu mina að hafa kynnst Bene-
dikt og fyrir það vil ég þakka.
Blessuð sé minning hans.
Hjartkærri tengdamóður votta
ég mína dýpstu samúð.
Jón R. Kristinsson.
í dag kveðjum við fjölskyldan og
vinir mág minn elskulegan, Bene-
dikt Egil Árnason, endurskoð-
anda. Hann fæddist i Reykjavík
10. nóvember 1913, sonur hjón-
anna Kristrúnar Tómasdóttur
(Hallgríms8onar) læknis og
læknakennara í Reykjavík og
Árna Benediktssonar (Kristjáns-
sonar) hreppstjóra og bónda i Sel-
árdal í Arnarfirði. Benedikt var
næst elstur 5 alsystkina. Elst er
Unnur Sylvía, ekkja Hjartar
Halldórssonar menntaskólakenn-
ara, þriðja Ásta Júlia, ekkja Jó-
hannesar Björnssonar læknis, svo
var eiginmaður minn Ragnar
Tómas, sem lést fyrir réttum 5
mánuðum, yngst er Katrín Steph-
enson, ekkja búsett í Bandarikjun-
um. Þá eru 2 hálfsystkini, Kurt,
bankastarfsmaður í New York og
Elín Ragnhildur Johansson búsett
i Svíþjóð.
Foreldrar Benedikts slitu sam-
vistum þegar Benedikt var 7 ára
að aldri. Nokkrum árum síðar fór
hann til afa sins og ömmu i Sel-
árdal í Arnarfirði og dvaldi þar í 3
ár samfellt. Kemur svo aftur til
móður sinnar og hefur þá nám við
Flensborgarskólann í Hafnarfirði
og útskrifast þaðan með mjög
góða einkunn 1930. 18 ára byrjar
hann að vinna í Stjórnarráði ís-
lands, en fer svo til Kaupmanna-
hafnar 1937 til náms í endurskoð-
un. Þar var hann til 1940, er hann
kom heim á striðsárunum með
Esjunni, ásamt öðrum íslending-
um búsettum á Norðurlöndum.
Þessi ferð var ávallt kölluð Pets-
amo-ferðin, því frá Petsamo i
Finnlandi var lagt af stað til ís-
lands. Benedikt hafði á Kaup-
mannahafnarárunum kynnst
mikilhæfri stúlku, sem er eftirlif-
andi eiginkona hans, Sigriður
Pálsdóttir, lögreglumanns i
Reykjavík, og konu hans Kristinar
Árnadóttur, en þau bjuggu að
Skólavörðustíg 8 í Reykjavík.
Benedikt og Sigríður gengu í
hjónaband 1. október 1941, hjóna-
bandið var mjög farsælt, reyndar
hjónin bæði vel gerð og vel gefin.
Eignuðust þau 6 börn, það elsta,
dóttirin Guðrún, lést skömmu eft-
ir fæðingu. Hin eru Guðrún Ásta
fulltrúi, gift Andrési Bertelssyni
loftskeytamanni, þau eiga 3 börn,
slitu síðar samvistum.
Kristrún Ragnhildur læknir,
sérfræðingur i meinafræði, gift
Jóni R. Kristinssyni barnalækni,
eiga þau 4 börn. Ingibjörg Kristín
lögfræðingur gift Friðriki Daní-
elssyni, efnaverkfræðingi, og eiga
þau eina dóttur.
Árni, lyfjafræðingur, kvæntur
Guðbjörgu Ólafsdóttur, húsmóð-
ur, eiga þau 3 börn. Páll, kennari,
kvæntur Hildi Rögnvaldsdóttur,
meinatækni, eiga þau 3 börn.
Þegar Benedikt kemur heim frá
Danmörku fer hann strax aftur að
vinna í Stjórnarráðinu og er full-
trúi í Fjármálaráðuneytinu og síð-
ar hjá Ríkisendurskoðun til ársins
1%8, en var eftir það með eigin
endurskoðunarskrifstofu til
dauðadags. Árið 1944 varð Bene-
dikt löggiltur endurskoðandi.
Hér eru upptalin helstu æviat-
riði í lífi Benedikts, en svo geym-
um við hvert um sig allar hinar
góðu minningar um manninn
sjálfan, trygglyndi hans, festu og
hina viðkvæmu lund, ásamt
kímnigáfu hans, sem var einstök,
en ekki allir skildu, en hún var
frábær þeim sem þekktu hann
best.
Benedikt unni íslenskri náttúru
og hvergi leið honum betur utan
heimilis síns en við laxveiðar,
reyndar var hann ungur að árum
leiðsögumaður breskra laxveiði-
manna við Langá á Mýrum í mörg
sumur.
Benedikt var mikill og góður
heimilisfaðir, kona hans og börn
þeirra, tengdabörn og barnabörn
voru honum kærust öllu. Þau hjón
höfðu byggt sér einstaklega fal-
legt hús og heimili að Grundar-
landi 14, og var það sannkölluð
„fjölskyldumiðstöð", gestrisni
mikil og rausn.
Ég kveð þig kæri mágur og
þakka þér samfylgdina í yfir 40 ár
og elsku Sigga mín megi guð
styrkja þig og fjölskylduna þína á
þessari erfiðu stund.
Blessuð sé minning Benedikts
Egils Árnarsonar.
Jónína Vigdís Schram
Benedikt E. Árnason, föður-
bróðir minn, lézt á Landspítalan-
um 2. ágúst 1984 eftir skamma en
erfiða sjúkrahúsvist, réttum 5
mánuðum eftir lát föður míns.
Þótt Benedikt virtist þá vera við
góða heilsu var flestum ljóst, að
honum tók þungt fráfall bróður
síns, enda var samband þeirra alla
tíð mjög náið. Milli þeirra ríkti
djúp ást og virðing, þótt þeir væru
ólíkir um margt í skapgerð og
lífsháttum. Sambandi þeirra
kynntist ég bezt, þegar ég í æsku
fór með þeim tveimur á gæsa- eða
rjúpnaveiðar austur í sveitir. Sá
ég þá að þótt báðir ættu stóran
hóp kunningja og góðra sam-
starfsmanna, þá áttu þeir vart
aðra betri vini en hvorn annan.
Ótal margt tengdi þá óvenju
sterkum böndum, ekki sízt við-
kvæmur aðskilnaður foreldra
þeirra og upplausn systkina-
hópsins er þeir voru enn í bernsku
og alla tíð sameiginleg ást og ein-
stök umhyggja fyrir einstæðri
móður sinni og systrum nær og
fjær. Þeir voru báðir menn ríkra
tilfinninga, stoltir í lund og
sterkir karakterar, en þó hvor á
sinn hátt. Benedikt var nákvæmn-
ismaður, útsjónarsamur og íhug-
ull, sem lagði vel á ráðin áður en i
framkvæmdir var lagt, en faðir
minn lét oft ráðast af stemmningu
og stundarástæðum. Eins og titt
er hjá bræðrum var ekki laust við
að nokkur samkeppni væri á milli
þeirra, einkum þar sem þeir mátu
og sóttust eftir þeim ýmsum kost-
um í hvors annars fari, sem þeir
höfðu síður til að bera sjálfir. En
ég sem unglingur i mótun naut
þess að læra af þeim báðum.
Þegar ég var á unglingsárum
keypti Benedikt hest af föður min-
um og hóf að stunda hesta-
mennsku. Ég sá venjulega um
hirðinguna, en um helgar fórum
við tveir saman i marga reiðtúra i
nágrenni Reykjavíkur. Við kynnt-
umst þá náið og á þann hátt sem
þeir bezt skilja, er notið hafa sam-
an með öðrum hesta og útiveru við
misjafnar aðstæður. Myndaðist þá
sú vinátta, sem aldrei bar skugga
á. Eins og við var að búast tók
Benedikt þetta tómstundagaman
sitt traustum tökum og vildi fræð-
ast um allt og þjálfa sig og hestinn
sem bezt — en þó naut hann í
rikum mæli útivistarinnar og is-
lenzkrar náttúru. Þótt þessi sam-
eiginlega hestamennska okkar
stæði aðeins í fáein ár og fundir
okkar hafi ekki verið tíðir siðustu
árin vegna langdvalar minnar
vestanhafs, þá hélzt samband
okkar ætíð náið. í gamansamri
áminningu til mín sendi hann mér
hlýlegt heillaóskaskeyti nýlega,
undirritað „Uncle Ben“.
Benedikt var farsæll maður,
bæði í starfi og einkalífi. Sem virt-
ur endurskoðandi skorti hann
aldrei verkefni, hvort heldur var á
vegum opinberra stofnana eða
einkaaðila. Mesta gæfa hans var
þó að kvænast kostum búinni eig-
inkonu sinni, Sigríði Pálsdóttur,
og eignast með henni 5 börn,
dugnaðarfólk sem öll hafa aflað
sér góðrar menntunar, myndað
fjölskyldur og haslað sér völl í ís-
lenzku atvinnu- og þjóðlífi.
Ég og fjölskylda mín samein-
umst þeim á þessari sorgarstund í
fögrum minningum um ástkæran
frænda.
Kristján T. Ragnarsson