Morgunblaðið - 14.12.1984, Síða 53

MORGUNBLADID, FÖSTUDAGUR14. DESEMBER 1984
53
Vilborg Péturs-
dóttir - Minning
F*dd 21. ágúst 1927
8. desember 1984
Hlýtt haustveðrið lék í loftinu
síðast þegar ég hitti Vilborgu.
Trjálaufin voru að skipta um iit,
birtust í marglitu skrúði og lágu
sums staðar lófastór á jörðinni.
Stundum blés vindurinn og þá
fuku þau með þægilegu suðandi
braki sem blandaðist fótataki
mannanna og hljóðlátu skrafi
radda, bæði i fuglum og mönnum.
Hvert augnablik bjó í senn yfir
þeirri nálægu afslöppun og þeim
dulda krafti sem ætíð einkennir
haustið. Septemberdagarnir flettu
dagatalinu af öruggri festu og
Vilborg var komin hingað til
Kaupmannahafnar til að dvelja
hjá syni sinum Erni Daniel Jóns-
syni og tengdadóttur sinni Lauf-
eyju Guðjónsdóttur og barnabarni
sinu henni Steinunni litlu.
Við höfðum fengið lánaðan lit-
inn sal og þar logaði eldur i arni
og fólk sat og spjailaði um heima
og geima. Ýmist komu börnin inn
eða hlupu út aftur og loftið var
fulit af lífi þar sem við Vilborg
sátum og spjölluðum; greiddum úr
minningunum eins og flæktri
snúru og hlógum að alls kyns vit-
leysu sem hent hafði um dagana.
Ekki hvarflaði að mér þá að
þetta haustkvöld i september væri
f sfðasta sinn sem við Viðborg
rædd um saman... en í miðjum
hrókasamræðum, undir flöktandi
Ijósi eldsins, kváðu við gftartónar,
tærir og fagrir, og vinur vors og
blárra blóma hafði dregið fram
gitarinn.
Skömmu síðar ómaði söngur og
ljóð, raddirnar þögnuðu í loftinu,
við Vilborg sperrtum eyrun og
börnin komu hlaupandi inn úr
garðinun. Af sterkri innlifun söng
vinur vors og blárra blóma ljóð
eftir Stein Steinarr, Halldór
Laxness og fleiri.
Það þurfti ekki mikið næmni til
að finna hvernig ljóðin i sársauka
sfnum og gleði snertu hjarta Vil-
borgar. Hverja setningu í ljóðum
Steins kunni hún utanbókar og
hvert orð sat sem blik i augum
hennar.
Eldurinn logaði áfram og þegar
tónarnir þögnuðu og aftur kvikn-
aði á perum orðanna i loftinu þá
minntist Vilborg þeirra daga þeg-
ar við strákarnir hreiðruðum um
okkur eins og heimiliskettir á
heimili hennar og Jóns Daniels-
sonar skipstjóra.
Og það gerðum við svo sannar-
lega.
Við gengum inn um dyrnar,
settumst við eldhúsborðið, maul-
uðum kex, drukkum djús og töluð-
um um síðustu afrek okkar á
knattspyrnuvellinum á meðan
Vilborg sat við saumavélina eða
gerði eitthvað annað f þágu heim-
itisins.
Við sátum og Vilborg fylgdist
með okkur breytast, sá okkur
stækka. Og skyldi engan undra að
seinna «tti hún erfitt með að
henda reiður á okkur öllum, þvf
svo margir vorum við vinir sona
hennar Arnar og Péturs.
Svo skilur leiðir, eldurinn
slokknar og við göngum út i þok-
una, þar sem óvissan biður og lifið
heldur áfram. Áður en við vitum
erum við strákarnir sem sátum
við eldhúsborðið orðnir stórir og
sjálfir komnir með heimili.
Og það veit ég og það vita allir
sem hluta eiga að máli, að þegar
börnin okkar vaxa úr grasi, eign-
ast leikfélaga og koma með vini
sína heim, já þá er okkur hollt að
minnast Vilborgar, þeirrar hlýju
sem við mættum og þeirri vináttu
sem við áttum vísa.
Að lokum vil ég votta öllum að-
standendum mina dýpstu samúð.
Einar Már Guðmiindsson
Á þessari stundu þegar ég kveð
grannkonu mfna, Vilborgu Pét-
ursdóttur, koma margar myndir í
huga mér. Myndir af góðri og
hressri konu hvað sem á bjátaði.
Hún var geislandi af góðvild og
lífskrafti. I gegnum blftt og strítt
var hún tilbúin til að rétta öllum
hjálparhönd ef hún gat komið því
við, oft af meiri vilja en mætti,
jafnt mönnum sem málleysingj-
um.
Heimilið i Skeiðarvogi 139 stóð
ávallt öllum opið, ekki sfst fjöl-
mörgum vinum og skólafélögum
sona hennar, Péturs og Arnar.
Mörg voru þau kvöld þar sem setið
var við ánægjuleg skoðanaskipti
og var lifsgátan rædd og krufin. í
þessu tók Bogga þátt af alúð og
innlifun. Það var því oft lif og fjör
i kringum Boggu og naut hún þess
mjög. Vilborg var greindarkona og
víðlesin þó ekki nyti hún lang-
skólagöngu. Hennar helsti metn-
aður var að koma sonum sinum til
mennta. Hvatti hún þá með ráðum
og dáð og auðnaöist henni að sjá
árangur erfiðis síns. Pétur er orð-
inn skólastjóri og örn félagsvfs-
indamaður.
Um ættir Boggu ætla ég ekki að
fjölyrða enda mér ekki kunnugt
sem skyldi. En hún var dóttir
Guðrúnar Guðmundsdóttur og
Péturs Magnússonar frá Hafnar-
firði sem bæði eru látin.
Eftirlifandi manni hennar, Jóni
Danielssyni, skipstjóra, og bræðr-
unum Pétri og Erni, konum þeirra
og börnum færi ég mfnar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Kristján Sigurösson
Skartgripir

Einstök fegurð
og enginn gripur eins
Sjaldan hefur dönsk listhönnun risið hærra en Flora Danica
skartgripunum. Þú færö meistaraverk náttúrunnar steypt 24
karata gullhúöun og þriggja ára ábyrgð á ötrúlega lágu verði.
Og þaö sem er mest um vert. Það eru engir tveir gripir eins.
Einkasöluumboð f Reykjavfk.
FRANCH MICHELSEN
ÚRSMÍÐAMEISTARI
LAUGAVEGI 39, SÍMI 28355
REYKJAVÍK
tíharabou
með
kaífinu,
þaó kitlar...