Morgunblaðið - 16.06.1985, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. JÚNÍ 1985
49
ávallt tilbúin að þjóna manninum
og aðlagast þeim lífsmáta sem
hann býður uppá. Þrátt fyrir að
rósin stendur þögul í garðshorn-
inu, taka menn eftir henni. Eins
var það með hann afa. Það var
ekki annað hægt en að taka eftir
honum. Hvar sem hann var skein
alúðin úr augum hans og hjálp-
semin var ávallt ríkjandi. Einn af
sterkum þáttum hans var sam-
viskusemin. Það skipti ekki máli
hvaða starf hann tók sér fyrir
hendur. Að ljúka því sem best af
hendi og á sem hagkvæmastan
hátt fyrir þann sem hann vann
verkið fyrir var hans markmið.
Það var hægt að treyst honum afa.
Hann afi hefur þá lokið dags-
verki sínu hér á jörðu niðri. Dags-
verki sem hver maður getur verið
stoltur af. Hvor mér tekst eins vel
upp og honum afa verður tíminn
að leiða í ljós. En nafn hans verð-
ur ei af mér tekið og það mun ég
reyna að bera með reisn eins og
vináttu hans og ömmu, hlýju
þeirra og alúð sem þau hafa gefið
mér og bræðrum mínum, Kristni
og Þórði, í gegnum tíðina.
Þær verða ógleymanlegar heim-
sóknirnar að Hafnargötu 41 í
Keflavík. Til þeirra var alltaf gott
að koma og tilhlökkunin mikil,
hvort sem um var að ræða stutta
helgarheimsókn eða vikudvöl.
Þetta var ævintýraheimur á sín-
um tíma. Hvort sem farið var í
bíltúr um Hafnirnar, göngutúr um
bryggjuna eða í boltaleiki í blóm-
ugum skrúðgarði þeirra. Einu
sinni í stráksins draumaheimi var
hann afi ekki alveg sáttur við pilt-
inn. Um alla Keflavík var leitað að
sveininum enda komið fram yfir
miðnættið. Hann fannst þó að lok-
um, eltandi bolta á litlum fótb-
oltavelli. En mikið var ég feginn
að skammirnar gleymdust. Nei,
þær gleymdust ekki, það var ekki
afa lífsstíll að fara þannig að.
Hann sagði mér þess í stað hvað
klukkunni liði og hvort við tveir
ættum ekki að halda heim á leið,
því á þessum tíma sólarhrings
ættu náttfötin betur við mig en
drullugar æfingabuxur. Upp frá
þessum degi vissi ég eitt; að eiga
slíkan afa væri gjöf, sem ekki væri
hægt að kaupa sér. Ég hafði eign-
ast vin.
Nú skil ég enn betur hvers
vegna fólkið bar þetta traust til
hans afa. Hvar sem hann var,
hvort það var í vélarrúmi bátsins,
í frystihúsinu, að umgangast ungl-
ingana í æskulýðshúsinu eða að
hugsa um blómin í skrúðgarði
Keflavíkur. Það var ekki nóg með
að hann væri hinn tryggi vinur
fólksins, heldur fékk náttúran
sinn skammt af umhyggjusemi
hans.
Hvert stefnir nú? Á hærra stig
tilverunnar? Ef svo er þá hefur
hann virkilega unnið til þess og
vel það. Guð og góðar vættir fylgi
honum til sinna nýju heima.
Ömmu sendum við bræður og fjöl-
skyldur okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Hún veit best allra um
leyndardóm hins trygga förunaut-
ar síns. Hún sér nú á eftir trygg-
um vin og lífsförunaut. Sjálfsagt
hefur barátta hans og þrek síðustu
mánuði eða ár verið helgað henni.
Ég kveð afa minn.
Janus Guólaugsson
Birting
afmælis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin á því, aö
afmælis- og minningargreinar
verða aó berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu Ifnubili.
Kveöjuorð:
Einar Vigfús-
son útvarpsvirki
Það var síðdegis fimmtudaginn
6. júní að Einar vinur minn Vig-
fússon kvaddi þennan heim rúm-
lega 91 árs að aldri.
Einar var fæddur á Eyjólfsstöð-
um á Völlum 2. júní 1894, sonur
hjónanna séra Vigfúsar Þórðar-
sonar og frú Sigurbjargar Boga-
dóttur er bjuggu þar og var hann
elstur 5 systkina. Sex ára var Ein-
ar er faðir hans fékk veitingu fyrir
Hjaltastað og þar þjónaði hann til
ársins 1918 er fjölskyldan flyst
niður að Eydölum í Breiðdal. Með-
mátt bænarinnar og góðar hugs-
anir til fólks. Fann ég oft, sér-
staklega á sjónum, hans góða hug
til mín og skipshafnar minnar.
Einnig þegar hann þá orðinn hálf-
blindur prentaði fallega bæn og
sendi okkur hjónunum til að
hengja fyrir ofan rúm yngstu
dóttur okkar er þá var ungbarn.
Gestkvæmt var oft á heimili
Einars og Huldu og minnist ég og
fjölskylda mín margra góðra
stunda þaðan. Einari var Breið-
dalurinn alltaf sérstaklega kær og
var það alltaf hans fyrsta spurn-
ing er ég kom til hans: „Hvað er af
frétta úr Breiðdalnum"? Þau
hjónin komu austur til okkar í júlí
1982 og þegar við Einar ókum um
Breiðdalinn á sólbjörtum degi
sagði hann mér að þetta væri hans
síðasta heimsókn og ætlaði hann
að kveðja dalinn sinn og þá sér-
staklega Eydali því þangað leitaði
hugurinn oftast.
Nú er Einar minn horfinn frá
okkur en hann trúði á framhalds-
líf og trúi ég nú að honum sé ætlað
nýtt hlutverk á æðri stöðum.
Huldu frænku minni og fjölskyldu
votta ég dýpstu samúð svo og
börnunum og barnabörnum sem
voru honum svo kær. En minning-
in lifir, þökk sé honum allt.
Árni Guðmundsson
Tökum að okkur að rétta og
lagfæra legsteina í kirkjugörðum.
S.HELGASON HF
STEINSNIKUA
SKEMMUVEGt 48 SlMI 7S677
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — Sími 81960
l ei isteinar
Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf um gerð og val legsteina.
s S.HELGASON HF STEINSMIÐJA SKJEMMUVEGI 48 SÍMI 76677

an á dvölinni á Hjaltastað stóð fór
Einar einn vetur í ljósmyndunar-
nám til Akureyrar og einnig var
hann tvo vetur í Verslunarskóla í
Reykjavík. En þar sem heimili
foreldra hans var stórt varð hann
að hverfa þangað að loknu námi
og gerðist ráðsmaður á búi föður
síns, fyrst á Hjaltastað og síðan í
Eydölum til ársins 1941 er séra
Vigfús lét af prestskap. Flytur
hann þá til Reykjavíkur og byrjaði
fljótlega að vinna hjá Ríkisút-
varpinu, fyrst á viðgerðastofunni,
en síðan á Skúla götu 4. Því út-
varpsvirkjun lærði Einar í gegn
um danskan bréfaskóla og fékk
hann full réttindi í þeirri iðn og
við það starfaði hann til ársins
1964, er hann varð að hætta fyrir
aldurs sakir.
Einar var tvíkvæntur, fyrri
kona hans var Áslaug Þorsteins-
dóttir, en þau slitu samvistum.
Árið 1946 hófu þau búskap saman
Einar og frænka mín Hulda
Sveinbjörnsdóttir frá Skriðustekk
í Breiðdal, þau kvæntust 19. maí
1951. Börn þeirra eru þrjú, Kol-
brún, Vignir og Sveinbjörg Linda
og barnabörnin eru nú 8. Einar
var mikill lánsmaður í sínu einka-
lífi og voru þau hjónin samhent í
að búa sér og börnum sínum hlý-
legt og gott heimili, lengst af í
Efstasundi 35, síðan Ljósheimum
12 og nú síðast í Stóragerði 11, þar
sem Einar dvaldist þar til tveimur
dögum fyrir andlátið, nú siðustu
vikurnar rúmliggjandi og naut
hann þar sérstakrar ástúðar og
umhyggju konu sinnar og tengda-
dóttur, Dóru Snorradóttur, sem
lagði sig fram um að hjúkra hon-
um af einstakri alúð og hlýju.
Ég átti því láni að fagna að eiga
heimili hjá þeim Einari og Huldu í
tvo vetur er ég stundaði nám hér í
bæ og aldrei var annað að finna en
ég væri einn af fjölskyldunni og
myndaðist þá hjá okkur Einari
sérstök vinátta er hélst alla tíð.
Og fyrir mig er í fyrsta sinn
dvaldist langdvölum að heiman
var það mikils virði að geta farið í
smíðastofuna til Einars, því þar
vann hann að smíðum utan síns
reglubundna vinnutíma, og rætt
við hann vandamálin og þegið öll
góðu ráðin hans, sem öll voru á þá
vegu að vera sjálfum sér sam-
kvæmur og slæm breytni við aðra
kæmi verst við mann sjálfan.
Einar var mjög trúhneigður
maður og trúði hann sérstaklega á
/ .