Morgunblaðið - 29.06.1985, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. JÚNl 1985
33
Þórarinn Jóhanns-
son frá Ríp - Minning
Mig langar til að skrifa nokkur
kveðjuorð um afa minn, Þórarin
Jóhannsson, bónda frá Ríp, sem í
dag verður jarðsunginn frá Ríp-
urkirkju í Skagafirði.
Afi var maður sem ég hef frá
fyrstu kynnum borið mikla virð-
ingu fyrir og litið upp til, og nú
þegar hann er allur verður minn-
ingin um hann fyrst og fremst
tengd slíkum tilfinningum.
Ég kom til sumardvalar á Ríp í
fyrsta sinni níu ára gömul og var
þar upp frá því meira og minna í
11-12 ár.
Frá því að ég man fyrst eftir afa
var hann heilsulítill, slæmur til
gangs og sjón og heyrn farin að
dofna. Ekki lét gamli maðurinn
þetta á sig fá og var alltaf þvílfkt
ljúfmenni í allri umgengni að
undrum sætti. „Ég er eins og góðu
börnin, geri bara eins og mér er
sagt,“ varð honum stundum að
orði, þegar verið var eitthvað að
vesenast með hann. Hann fylgdist
spenntur með öllu því sem í kring-
um hann var að gerast og var
óspar á spurningarnar, enda var
allt á hreinu hjá honum. Skipti
þar engu máli hvort verið var að
ræða sauðburðinn á Ríp eða ár-
angur barnabarns í skóla — allt
vissi afi. Hann hafði líka svo gam-
an af að lifa, var svo þakklátur
fyrir tilveruna og kunni svo vel að
njóta hennar. Margoft man ég eft-
ir því að hann kallaði á mig og
sagði eitthvað á þessa leið:
„Komdu hingað Sigga mín og lof-
aðu mér að kyssa þig fyrir þetta.“
Svona var hann þakklátur fyrir
það sem fyrir hann var gert og
vanþakklæti var ég aldrei vör við
hjá honum.
Hlutur ömmu í lífi afa má held-
ur ekki gleymast. Hún létti undir
með honum og tók þátt í heilsu-
leysi hans, las fyrir hann blöðin og
endurtók fyrir hann fréttir þær
sem hann heyrði ekki. öll hennar
tilvera hefur í gegnum árin snúist
kringum afa. Það er víst óhætt að
segja, að þau hafi veitt hvort öðru
þá hamingju 1 67 ára löngu hjóna-
bandi, sem allir sækjast vist eftir.
í þessu hjónabandi varð þeim tiu
barna auðið og eru afkomendur
þeirra nú orðnir milli 90 og 100
talsins.
í síðasta skipti sem ég hitti afa
vorum við að tala saman um ým-
islegt og inn í umræðurnar slædd-
ist sú spurning, hvort hann væri
ekki ánægður nú, þegar komið
væri að leiðarlokum og ferðin
hefði gengið svona vel. „Jú,“ hann
játti því og sagði að það væri
vissulega guðsþakkarvert hversu
vel til hefði tekist. Þakklæti væri
honum efst í huga og þakklæti var
líka það sem hann bað fyrir til
allra sem hlut áttu að máli, kvöld-
ið sem hann andaðist.
Eftir að fjölskyldan varð svo
stór sem raun ber vitni, varð það
afa mikið keppikefli að reyna að
halda henni saman svo sem kostur
var. Ríp var í þessari viðleitni
hans sannkallað ættaróðal og
þangað kom meginhluti ættarinn-
ar árlega eða oftar til að heim-
sækja ömmu og afa, svo og önnur
ættmenni. Þar var því ætíð fjöl-
mennt og mikið um að vera og
þannig var það einmitt sem amma
og afi vildu hafa það. Allar heim-
sóknir voru velþegnar og þakkar-
verðar.
Fyrir rúmlega fjórum árum
gerðist sá hörmulegi atburður á
Ríp að Ólöf Þórðardóttir, sautján
ára gömul dóttir Þórðar Þórar-
inssonar, varð bráðkvödd heima
hjá sér. Hafði hún þá nýlega eign-
ast dóttur. Enginn kunni skýr-
ingar á þessum atburði og sorgin
lagðist geysilega þungt á nánustu
skyldmenni. Gömlu hjónin á Ríp
voru niðurbrotin og afi sagði við
mig, að hversu mikið hefði hann
ekki viljað gefa fyrir að fá að fara
í stað ólafar. Amma varð fyrir
áfalli stuttu síðar — á svo skömm-
um tíma breyttist svo margt.
En afi sá sýn, sem veitti a.m.k.
honum fullnægjandi skýringu á
dauðsfallinu. Ójarðnesk vera kom
til hans og sagði honum að Ólöf
hefði verið kölluð burt svo skyndi-
lega af sérstakri ástæðu. Atburð-
urinn hefði ekki mátt gerast fyrr,
því að hún varð að fæða af sér
dóttur hér á jörðinni áður en hún
færi. Þessi dóttir yrði lifandi eft-
irmynd móður sinnar, foreldrum
Ólafar sálugu til huggunar í
harmi þeirra. Sjálf þyrfti ólöf
hinsvegar að fara, því að hún varð
að fá ákveðinn „aðlögunartíma",
og svo átti hún að taka á móti afa
sínum og ömmu, þegar þeirra tími
kæmi.
Hjá afa er sá tími nú kominn.
94urra ára hefur hann þreyttur
lokið göngu og verðskuldar hvíld.
Ég veit að hann hefði heldur kosið
að falla að hausti til — með grös-
unum og skepnunum, en enginn
ræður sínum næturstað.
Ferð hans jarðneska líkama
lýkur nú á þeim stað, sem hann
helgaði krafta sína og lífsstarf
ættaróðalinu Ríp. Þar verður
hann lagður við hlið fósturfor-
eldra sinna, Ragnheiðar og Mark-
úsar, í Rípurkirkjugarði.
Mig langar að þakka afa góða
samfylgd og votta ömmu innileg-
ustu samúð. Guð veri með henni á
þessari stund, sem hún hefur kvið-
ið svo lengi.
Hér hvílast þeir, sem þreyttir göngu luku
í þagnar brag.
Ég minnist tveggja handa, er hár mitt struku
einn horfinn dag.
Og ég sem drykklangt drúpi höfði
yfir dauðans ró,
hvort er ég heldur hann, sem eftir lifir,
eða hinn sem dó?
Steinn Steinarr
Sigga
Hallbera K. Þorsteins-
dóttir frá Meiðastöðum
Fædd 16. janúar 1898
Dáin 8. júní 1985
Þriðjudaginn 25. júní sl. fór
fram útför föðursystur minnar,
Hallberu Kristbjargar Þorsteins-
dóttur.
Með Hallberu er gengin litríkur
persónuleiki, sem mig langar að
minnast með fáum orðum. Hall-
bera Kristbjörg, en svo hét hún
fullu nafni, fæddist að Melbæ í
Leiru. Foreldrar hennar voru
Þorsteinn Gíslason, ættaður úr
Borgarfirði, og Kristin Þorláks-
dóttir, sem ættuð var frá Hofi á
Kjalarnesi. Eignuðust þau hjón 15
börn. Voru þau öll kennd við
Meiðastaði í Garði, en þangað
fluttu þau Kristín og Þorsteinn
með börnin sín sem þá voru fædd,
eftir að íbúðarhús þeirra, Melbær,
brann til kaldra kola. Bjargaðist
heimilisfólkið naumlega úr elds-
voðanum. Stóðu foreldrarnir þá
uppi allslausir með 10 börn, var
Hadda þeirra yngst. Á Meiðastöð-
um ólst Hadda upp á fjölmennu og
athafnasömu heimili. Minntist
faðir minn oft á þetta tímabil æfi
sinnar. Þá var spilað, dansað og
sungið. Þetta var glaðvær hópur
og oft yfir 40 manns í heimili á
Meiðastöðum. Bræður Höddu urðu
kunnir athafnamenn til sjós og
lands. Systurnar duglegar og at-
hafnasamar húsfreyjur.
Ung giftist Hallbera Sveini
Stefánssyni og eignuðust þau einn
son, Þorstein. Hadda missti mann
sinn er hann fórst með Leifi
heppna í febrúarmránuði 1925.
Stóð hún þá ein eftir með soninn
unga. Lagði Hadda allan sinn
metnað í að lifa og starfa fyrir son
sinn. Eins og hún sagði oft, „Hann
Steini minn er mín hamingja". Og
varð hún ekki fyrir vonbrigðum.
Alla tíð var mjög kært með þeim
og síðar hans fjölskyldu. Má segja
að Hadda hafi fengið vel launað
sitt erfiði.
Seinni maður Höddu varð Mey-
vant Hallgrímsson prentari. Hall-
bera og Meyvant báru mikla um-
hyggju hvort fyrir öðru og áttu
mörg ánægjuleg ár saman. Mey-
vant tók mikla tryggð við fjöl-
skyldu Höddu, ekki síst barna-
börnin, sem öll reyndust þeim
sannir sólargeislar í ellinni. Þau
hjón misstu heilsuna fyrir nokkr-
um árum, andaðist Meyvant eftir
stutta legu en Hadda dvaldi á
Hrafnistu og andaðist þar 8. júní
sl.
Mér er efst í huga þakklæti til
Höddu og Meyvants fyrir alla þá
vináttu og tryggð sem þau sýndu
mér og minni fjölskyldu. Ásgeir
sonur minn dvaldi á heimili þeirra
hjóna meðan hann var við nám í
Reykjavík. Reyndust þau honum
alla tíð síðan sem bestu foreldrar.
Hélst sú vinátta alla tíð.
Það var gaman að heimsækja
Höddu og Meyvant. Meyvant var
rólegur og hafði skemmtilegan
frásagnarhæfileika. Hadda alltaf
hress og kát með skemmtileg til-
svör, glettin og spaugsöm. Það er
mér eftirminnilegt er hún sagði
mér frá uppvaxtarárum sínum í
Garðinum og sýndi mér gamlar
fjölskyldumyndir.
Allt þetta er geymt í minning-
unni, hafi þau hjónin þökk fyrir
allt og allt. Ég og fjölskylda mín
öll sendum Þorsteini og fjölskyldu
hans okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Marta G. Halldórsdóttir
Flugleiðir bjóða flug og bíl í tengslum við áætlunarflug félagsins til 11 borga í Evrópu.
Þessir staðir eru: Björgvin, Glasgow, Gautaborg, Frankfurt, Kaupmannahöfn,
London, Luxemborg, Osló, París, Salzburg og Stokkhólmur. Ef þú vilt hafa
fararstjórnina í eigin höndum, þá hentar enginn ferðamáti þér betur en
flug og bíll.
Það er ódýrt að ferðast um Evrópu á bílaleigubíl.
Við hittum ykkur kannski í Búdapest.
LEITIÐ FREKARI UPPLYSINGA UM FLUG & BIL
A SÖLUSKRIFSTOFUM FLUGLEIÐA,
HJÁ UMBOÐSMÖNNUM
FELAGSINS. EÐAÁ
FERÐASKRIFSTOFUNUM.
semviljá
heiminnog
skiljahannbetur
V. ■