Morgunblaðið - 29.06.1985, Page 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. JÚNl 1985
• 19<1 Uniyrtol Prm Syndicof
„ Eigum ekki ah reypa c£iur P
„ fcibu þér sse'bi!'
Hcc/iAftn
Er það símareikningurinn?
I*að er blátt áfram fáránlegt
þegar menn á þínum aldri
Ktla að dansa skrykkdans!
HÖGNI HREKKVlSI
„lpA& L.ÍTUZ ÚT FyiZIK A£) HANS
CáETI EKKI /MEIF?.''
Við íslendingar
erum engir óvitar
Tómas Jónsson, Miðstræti 10, Rvík,
skrifar:
Góður Velvakandi.
Ég get ekki haldið aftur af mér
að lýsa yfir vanþóknun minni á
nokkrum atriðum varðandi 17.
júní-hátíðarhöldin hér í Reykja-
vík, sem fóru óskaplega í taugarn-
ar á mér.
Hverjum datt í hug að fyrir-
skipa að strengd yrði tvöföld girð-
ing sitt hvoru megin við Lækjar-
götu meðan barnaskemmtunin við
Lækjartorg stóð sem hæst og
mannfjöldinn var sem mestur.
Prúðbúið fólk í þúsundatali á öll-
um aldri var þarna saman komið
til þess að gera sér glaðan dag. Að
venju voru fjölmargir söluvagnar
og tjöld í Lækjargötu (flest rekin
af styrktar- og góðgerðarfyrir-
tækjum) með ýmsan glaðning til
sölu handa yngstu kynslóðinni —
en fyrir makalausa „skipulags-
gáfu“ og mannvit tókst
frumkvöðlum þessarar girðingar
að skapa algjört kaos á Lækjar-
götunni og skella blásaklausu
fólki, sem átti sér einskis ills von,
kylliflötu á blautt malbikið. Ég
reyni að ímynda mér að þessir
snillingar, sem létu strekkja bönd-
in, hafi af „tillitsemi" haft þau
skærblá svo fólk gæti þó séð þau
en fyrir okkur venjulega borg-
arbúa, sem vön erum því að „eiga“
Lækjartorg, Austurstræti, Bank-
astræti og Lækjargötu á þessum
hátíðisdegi, var þetta argasta
móðgun og illkvittni því þessar
bláu snúrur þvældust endalaust
milli lappanna á öllum, sem vog-
uðu sér inn á Lækjargötu.
Ég varð t.d. vitni að því að tvö
börn á aldrinum 5—6 ára duttu
svo illa um þessar bölvuðu snúrur
að þau stóðu upp haltrandi af
sársauka og hágrenjandi af von-
brigðum — ísinn í götunni og
sparifötin rennblaut og útötuð.
Ég skora á skipuleggjendur og
lögregluyfirvöld að gefa sig fram
og færa viðunandi rök fyrir þess-
ari „byltingu" 17. júní-hátíðar-
haldanna.
Ekki skal ég sverja fyrir að ég
hafi verið orðinn neikvæður eftir
þessi kynni mín af bláu böndun-
um, en mér fannst þessi barna-
skemmtun með því alslappasta
sem ég hef nokkru sinni upplifað.
Ég neita að trúa því að við ís-
lendingar getum ekki á okkar
stærsta hátíðisdegi — á úti-
skemmtun um hásumar — haft
ofan af fyrir börnunum okkar með
taktföstu glensi og gamni, fjörug-
um og litríkum uppákomum, söng
og gleði.
Nei — þetta var algjör logn-
molla og aðstandendum öllum til
skammar. Ekkert að gerast. Alls
ekki neitt. Jú, það sást og heyrðist
í einhverri Bollu sem hreytti út úr
sér vonlausum lummum með við-
eigandi búkhljóðum. Ekki var
trúðurinn miklu skárri. Trúður!
Ég hef hingað til haldið að trúðar
ættu að vera fjallhressir og iðandi
af sprelli. Þessi var eitthvað allt
annað.
Tilkynnt var koma Sultu-leik-
hópsins. Ég og þúsundir samborg-
ara minna stóðum og góndum I
allar áttir eins og illa gerðir hlutir
í hálftíma, þrjú korter. Ekkert
gerðist. Löngu seinna sá ég af til-
viljun í eitthvað sem líktist stór-
um ormi liðast hljóðlega niður
Bankastrætið og hverfa jafn
hljóðlaust.
Er ekki orðið tímabært að borg-
arsjóður eða öllu frekar ríkissjóð-
ur leggi til hliðar nógu öflugan
sjóð til að halda uppi myndarleg-
um rekstri hóps hæfileikafólks
eins og „Svart og sykurlaust".
Þeirra var sársaknað þetta árið.
Þá er það sjónvarpið. Mjög virð-
ingarvert framtak var að gera út
tæknilið og græjur til þess að geta
verið með beina útsendingu frá
Tvær með vit í kollinum skrifa:
Að undanförnu hafa margir U2-
og Frankie goes to Hollywood-
aðdáendur skrifað í Velvakanda
og látið skoðanir sínar á Duran
Duran í Ijós. Okkur fannst sumir
Duran-aðdáendur vera farnir að
ganga út í öfgar og orðnir ruglaðir
í kollinum af bréfunum að dæma.
En núna hefur dæmið algjörlega
snúist við. U2-, Frankie- og fleiri
aðdáendur eru orðnir snarruglað-
ir.
8. júní sl. skrifaði U2-aðdáandi,
sem greinilega hefur lítið vit í sín-
um kolli. Hann sagði að textar
Duran Duran væru eintómt ást-
argaul og áhrifalausir, I einu orði
lélegir, en textar U2 svo áhrifa-
miklir og góðir. Þarna kom í ljós
skemmtuninni I Laugardalshöll —
en hvers vegna í ósköpunum þarf
sjónvarpið alltaf að þykjast hafa
vit fyrir þjóðinni og skikka fólkið í
bólið á „sómasamlegum" tíma.
Hvað annað á maður að halda?
Rúsinurnar i pylsuendanum,
Bubbi og Megas, eftir, fjör og góð
stemmning í salnum en — „Kæru
Islendingar, þið sem heima sitjið,
nú er klukkan orðin ellefu, þar
með hættum við útsendingu, svo
þið getið hætt þessu sjónvarps-
glápi og farið að sofa.“
Fáránlegt! Ekkert því til fyrir-
stöðu, tæknilega, að leyfa a.m.k.
100.000 íslendingum, sem ekki
komust út að skemmta sér, að
njóta góðrar skemmtunar (fyrir
þá sem það vildu) fram eftir nóttu.
Sko, ég vil meina að fullorðið fólk
sé fært um að ákveða það sjálft
hvenær það og/eða börn þess hafi
fengið nóg og slökkt á tækinu.
En, að ráðamenn stærsta og
fullkomnasta fjölmiðils þjóðar-
innar geti unnt okkur þess að
njóta sameiginlegrar skemmtunar
einu sinni á ári — á líka þessum
degi — þó það séu liðnir par tímar
fram yfir miðnætti, það er af og
frá. Varla hefði það farið með
fjárhag stofnunarinnar. Til hvers
annars erum við líka að borga
stórar upphæðir í rekstrarþóknun
til þessa fjölmiðils okkar?
Það er eitthvað meira en lítið að
hjá þjóð, sem ekki kann né fær að
skemmta sér sameiginlega einu
sinni á ári.
Burt með staðnaðan óvandaðan
hugsunarhátt — inn með ferska
strauma, samstöðu og tillitssemi.
Við, íslendingar anno 1985, erum
engir óvitar — allra síst yngsta
kynslóðin.
lélegur skilningur á ensku.
13. júní skrifaði Már Másson og
bað Duran Duran-aðdáendur að
leyfa U2- og Frankie-aðdáendum
að hafa sinn tónlistarsmekk í
friði. Auðvitað megið þið það en
hvernig væri þá að þið létuð Dur-
an Duran-aðdáendur i friði i stað-
inn.
Annar Frankie-aðdáandi skrif-
aði sama dag og hvatti Frankie-
aðdáendur til að láta skoðanir sín-
ar á Duran Duran og öðrum
hljómsveitum í ljós. Okkur finnst
að það sé bara verið að gera lítið
úr Duran Duran. Okkur langar að
koma svolitlu á framfæri, sem
flestir sem skrifað hafa í Velvak-
anda virðast ekki skilja: Smekkur
fólks er misjafn.
Smekkur fólks
er misjafn