Morgunblaðið - 02.07.1985, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚLÍ 1985
Minning:
Sigfríður Arnórs-
dóttir Stephensen
Fædd 2. júlí 1902
Dáin 15. september 1984
Það er vonum seinna, að ég festi
á blað nokkur minningarorð um
móðursystur mína Sigfríði Arn-
órsdóttur frá Hvammi, en fráfall
hennar bar að 15. september 1984
á Landspítalanum. Hún hét fullu
nafni Níelsína Sigfríður og fædd-
ist 2. júlí 1902 að Felli í Kollafirði
í Strandasýslu og var því á 83. ald-
ursári er hún lézt, og með henni
voru öll systkinin í Hvammi horf-
in bak skilanna miklu. Sigfríður
var af ágætu foreldri komin. Faðir
hennar var sr. Arnór Árnason frá
Höfnum á Skaga, sonur Árna
bónda og hreppstjóra Sigurðsson-
ar og fyrri konu hans Margrétar
Guðmundsdóttur frá Skyttudal,
og var sr. Arnór í báðar ættir af
Skeggsstaðaætt. Sr. Arnór var
tvíkvæntur og var síðari kona
hans og móðir Sigfríðar og fjög-
urra alsystkina hennar Ragnheið-
ur Eggertsdóttir í Króksfjarðar-
nesi Stefánssonar Eggerts frá
Ballará, en móðir Ragnheiðar var
Kristrún Þorsteinsdóttir, prófasts
i Hítardal Hjálmarsen.
Fyrri kona sr. Arnórs var Stef-
anía Sigríður Stefánsdóttir frá
Vatnsnesi við Keflavík og áttu þau
ur. öll voru þessi systkini hið
mesta myndar- og manndómsfólk,
gædd góðum gáfum og drenglund.
Sr. Arnór, faðir Sigríðar, var
prestur til Tröllatunguprestakalls
í Strandaprófastsdæmi 1886—1904
og sat að Felli í Kollafirði. „Fell
bar hátt í þá daga.“ Þannig komst
Stefán frá Hvítadal að orði í frá-
sögn af kirkjuferð að Felli á jólum
í tíð sr. Arnórs. Sr. Arnór var að
eðlisfari stórhuga umbótamaður,
áhugasamur um allt, sem að hans
dómi laut að hag og aukinni
menningu þjóðarinnar og var
áhugi hans studdur fyrirhyggju og
ráðdeild. Hann var góður kenni-
maður, drengskaparmaður mikill,
vinafastur og frændrækinn.
Ragnheiður móðir Sigfríðar var
rík af mannkostum, framúrskar-
andi góðhjörtuð, hjálpsöm og góð-
viljuð og var oft til hennar leitað
er sjúkleika bar að höndum og
brást ekki nærfærni hennar. —
Hjá þessum góðu foreldrum ólst
Sigfríður upp, dvaldi með þeim og
vann búi þeirra til fullorðinsára
eða til ársins 1929, hafði þó dvalið
árlangt í Kaupmannahöfn hjá
Eggrúnu systur sinni, konu
Steingríms Guðmundssonar síðar
prentsmiðjustjóra í Reykjavík, og
einn vetur vann hún við þjónustu-
störf við bændaskólann á Hvann-
eyri.
Árið 1929 fluttist Sigfríður frá
Hvammi til Reykjavíkur og 3.
október 1930 giftist hún Stefáni
Ólafssyni Stephensen, miklum
mannkosta- og drengskapar-
manni, sem starfaði hjá Mjólkur-
félagi Reykjavíkur í fulla þrjá
áratugi og var fyrstur mjólkurbíl-
stjóra úr Kjós og af Kjalarnesi til
Reykjavíkur og flutti varning
heim á bændabýlin og sýndi í þeim
ferðum „dæmafáan dugnað, still-
ingu og hjálpsemi". Stefán andað-
ist 13. september 1959.
Þau hjón eignuðust einn son,
Ragnar, sem var hið bezta manns-
efni fríður sýnum og vel á sig
kominn. Hann veiktist skyndilega
sumarið 1947 og lézt eftir fáa daga
16 ára að aldri. Er mér minnis-
stætt hvílíkur harmur fráfall hans
var foreldrunum, sem þau báru þó
með eftirtektarverðri stillingu. Þá
ólst upp hjá þeim hjónum systur-
dóttir Sigfríðar og bróðurdóttir
Stefáns, Ragnheiður Stephensen,
nú hjúkrunarkona, gift Jóhanni
Hjálmarssyni rithöfundi. Þau Sig-
fríður og Stefán reyndust Ragn-
heiði sem beztu foreldrar. Um-
hyggju þeirra og velvilja hefur
Ragnheiður kunnað vel að meta og
ríkulega launað með umhyggju si-
nni, manns hennar og barna, fyrir
fósturmóður sinni, þegar van-
heilsa og elli sótti að.
Og nú minnist ég með þakkar-
hug Sigfríðar móðursystur minn-
ar. Ég minnist uppvaxtaráranna í
Hvammi með henni, foreldrum
hennar og systkinum. Dýrmætt
var mér að móður minni látinni að
njóta umhyggju og áhrifa alls
þessa merka og mikilhæfa fólks,
drenglundar og fordæmis. Og ég
minnist margra góðra stunda, sem
ég naut á heimili frænku minnar
að Hringbraut 54. Þar var raunar
ekki húsrými mikið, en þcim mun
meira hjartarými. Sigfríður
frænka mín átti stórt og okkur,
sem eignuðumst vináttu hennar,
hlýtt hjarta, það fundum við svo
oft og vel. Gestrisnin og greiða-
semin brást ekki og allt það besta,
sem í búri fannst, var tínt fram og
veitt. Á stundum gat hún orðið
svaraköld, en um tryggð hennar,
hreinskilni og góðvilja var ekki að
efa, og þá jafnt er hún sagði okkur
til syndanna. Þeim áminningum
var til okkar beint sem vinar-
bragði í þeim tilgangi að vísa
okkur til betri vegar.
í áratugi var vinnukona hjá for-
eldrum Sigfríðar kona að nafni
Ingibjörg Benediktsdóttir, og var
hniginn á efri ár er sr. Arnór varð
að láta af embætti og búi. En þá
tók Sigfríður gömlu konuna á
heimili sitt og bjó henni hlýtt og
bjart ævikvöld, og þegar Ingibjörg
lézt léðu þau hjón Sigfríður og
Stefán henni leg í grafreit þeirra.
Það lýsir Sigfriði frænku minni
betur en mörg orð, hvernig hún
reyndist gömlu vinkonunni okkar,
Ingibjörgu Benediktsdóttur, þar
kom næsta skýrt fram drenglund
hennar, tryggð hennar og stór-
mannlegur hugur. Minningin um
Sigfríði Arnórsdóttur er mér og
öllum sem henni kynntust til hlít-
ar og vináttu hennar nutu bjartur
geisli og vegvísir á ævileið. Því er
hennar minnst með ríku þakklæti.
Gunnar Gíslason
t
Systir okkar og mágkona,
VILBORG BJÖRNSDÓTTIR,
Austurgötu 5, Hafnarfiröi,
andaöist 29. júní á heimili sinu.
Jóhann Björnsson, Ingunn Símonardóttir,
Guöni V. Björnsson, Hallbjörg Gunnarsdóttir.
t
Móöir min og fósturmóöir,
JÓHANNA HALLDÓRSDÓTTIR,
Esjugrund 51,
áóur Hrisateigi 21,
andaöist í Landakotsspftala 30. júní.
Hulda Þorgrimsdóttir,
Jóhanna Þorgrímsdóttir.
t
Föðursystir okkar,
GUDRÚN SCH. THORSTEINSSON,
andaöist í hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíö 30. júní.
F.h. aöstandenda,
Unnur Sch. Thorsteinsson,
Gyöa Borgs,
Erla Sch. Thorsteinsson.
t
Móöir okkar,
SIGRÍÐUR BERGMANN,
Laufásvegi 14,
lést í Sólvangi laugardaginn 28. júní.
Þorsteinn, Margrát, Gunnar,
Sverrir og Daníel Bergmann.
t
Dóttir mín, móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
ÞORBJÖRG VALDIMARSDÓTTIR,
Þorgrímsstöóum,
veröur jarösungin frá Tjarnarkirkju, Vatnsnesi, miövikudaginn 3. júlí
kl. 14.00.
Jónína Ólafsdóttir,
Jónína Guðmundsdóttir, Hólmgeir Björnsson,
Ásbjörn Guðmundsson, Kristín Guójónsdóttir,
Valdis Guómundsdóttir, Jón Guömundsson,
Vígdís Guömundsdóttir, Karl Magnússon,
Guömundur Guömundsson, Sigríóur Eirfksdóttir,
Kjartan Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Minning:
Guðrún Daníels-
dóttir, Hvammstanga
Fædd 11. janúar 1885
Dáin 17. júní 1985
Þá er gengin hundrað ára heið-
urskona, Guðrún B. Daníelsdóttir
frá Hvammstanga. Hún fæddist á
Kárastöðum á Vatnsnesi í Vest-
ur-Húnavatnssýslu, í kirkjuferð,
þann 11. janúar 1885.
Um ættir hennar læt ég aðra
mér fróðari, enda hefur húnvetnsk
ættfræði oftast reynst mér erfið.
Mig langar heldur að þakka fyrir
að hafa kynnst henni og lifa með
henni, því það hefur veitt mér
ómetanlegan þroska í lífinu. Við
kynntumst fyrir 23 árum, er hún
kom í heimsókn, til þess að sjá
frumburð okkar hjóna. Hún
kynnti sig sem ðmmu mannsins
míns en útlitið sagði bókstaflega,
að hún gæti ekki verið amma svo
ungleg var hún, bein í baki, snör í
hreyfingum og reisn yfir henni í
íslenzka búningnum. Síðan höfum
við átt margar ánægjulegar
stundir saman, jú reyndar bæði
gleði og raunastundir. En alltaf sá
amma björtu hlið málanna og
vildi gera gott úr hlutunum.
Amma var mjög athafnasöm
kona. Hún þurfti alltaf að hafa
eitthvað að gera. Mér er minnis-
stætt þegar ég í fávizku minni
spurði hana hver hefði balderað
spjöldin á íslenzka búningnum
hennar. „Nú hvað heldurðu kona,
ég gerði það sjálf.“ Síðasta upp-
hlutssettið sitt saumaði hún 95
ára og síðasta handverkið sitt,
ofna mottu, óf hún rétt fyrir síð-
ustu jól. Þykir mér mjög vænt um
að eiga þetta stykki. En þá kom
sanngirnin upp í ömmu. Hún vildi
ekki gefa mér mottuna í jólagjöf,
því hún ætlaði ekki að gefa nein-
um jólagjöf, en eftir jólin mátti ég
eiga hana.
Amma hafði yndi af lestri góðra
bóka. Það var frekar spaugilegt
fannst mér, þegar hún „datt í góða
bók“. Þá gleymdi hún alveg tíman-
um og las fram á rauða nótt. Svo
sagði hún daginn eftir. „Og veiztu
hvað, ég vissi ekki fyrr en klukkan
var orðin fjögur." Hún mundi vel
það sem hún las, alveg fram á al-
síðustu ár. Já, eiginlega fannst
mér amma lítið sem ekkert láta á
sjá fyrr en um 97 ára aldurinn. Þá
fór hún að missa sjón og heyrn og
ágerðist það verulega á síðasta
hausti. Mér finnst hún amma efni
í heila bók, svo sterkur persónu-
leiki var hún, en læt hér staðar
numið.
Á þjóðhátíðardaginn for hún
svo á fund heittelskaðra ættingja
sem hún var alltaf svo trygg. Eg
þakka henni samfylgdina og það
sem hún var mér og mínum. Ég
bið góðan Guð að geyma hana.
Iðunn
Síðdegis á þjóðhátíðardaginn
17. júní kvaddi Guðrún Daníels-
dóttir þennan heim, eftir rúmlega
einnar aldar ævi. Tími hennar hér
á jörð var útrunninn. Hún fékk að
lifa lengur en flestir fá og lifði
lífinu vel.
Ég kynntist Guðrúnu fyrir
u.þ.b. 12 árum er ég kom með unn-
usta mínum, dóttursyni hennar, í
heimsókn til hennar stuttu eftir
að kynni okkar hófust. Hún var
einn sá fyrsti af ættingjum hans
sem hann kynnti mig fyrir. Ég
kunni strax vel við Guðrúnu við
þessi fyrstu kynni. Hlýjunni staf-
aði strax frá henni í okkar garð og
hún var strax öll á iði við að taka
til góðgerðir fyrir okkur. Þessi fal-
lega gamla kona, þá hátt á níræð-
isaldri, í peysufötunum sfnum með
skotthúfuna sveiflandi við kvikar
hreyfingarnar. Þannig var fyrsta
mynd mín af henni og þannig átti
ég oft eftir að sjá hana í seinni
heimsóknum mínum til hennar.
Guðrún var fædd að Tungukoti
á Vatnsnesi, Húnavatnssýslu. For-
eldrar hennar voru Rósa Björns-
dóttir og Daníel Jónsson. Hún ólst
þar upp en fór ung til Reykjavíkur
til að læra sauma. Hún giftist
snemma Hjálmtý Sumarliðasyni
frá Fossi í Arnarfirði og eignuðust
þau 4 börn: Gústaf fæddur 1909,
Klara fædd 1912, Hjámtýr fæddur
1917 og Hlíf Svava fædd 1919.
Mann sinn missti Guðrún snemma
á lífsleiðinni, eða árið 1918 er hún
gekk með yngsta barnið sitt. Árið
eftir flutti hún til Hvammstanga
til móður sinnar með 3 börn sín.
Árið 1920 réð hún sig sem ráðs-
kona að Krossanesi á Vatnsnesi og
hafði með sér 2 af börnunum sín-
um, þau Klöru og Hjámtý. Hlíf
Svava varð eftir hjá ömmu sinni.
Gústaf, elsta barn hennar, lést á
fyrsta ári úr veikindum. Árið 1940
fluttist hún aftur til Hvamm-
stanga og hélt þar heimili með
Ragnari Einarssyni múrara þar
til hann lést árið 1971. Einnig ól
Guðrún upp dótturdóttur sfna
Guðrúnu Hjálmdísi fædd 1942.
Guðrún þurfti að sjá eftir þremur
barna sinna meðan hún lifði,
Gústaf lést ungbarn og Klara lést
árið 1952 frá þremur ungum börn-
um. Hjálmtýr dó fyrir 3 árum.
Árið 1972 flutti Guðrún til
Reykjavíkur þar sem hún bjó með
Hjálmtý syni sínum þar til hún
fékk íbúð í bústað aldraðra við
Dalbraut árið 1979. Á Dalbraut-
inni dvaldist hún þar til i janúar
síðastliðinn að hún varð að leggj-
ast inn á lyflækningadeild Lands-
pítalans vegna þess sjúkdóms sem
að lokum lagði hana af velli.
Það sem mér er eftirminni-
legast um Guðrúnu er hve ungleg
og frískleg hún ætíð var þrátt
fyrir sinn háa aldur. Ég gat oft
gleymt mér í samræðum við hana,
þannig að ég skynjaði lítið sem
ekkert aldursmun okkar. Hún var
sér alltaf mjög meðvituð um útlit
sitt og var mjög annt um að því
væri ekki ábótavant. Hún fylgdist
mjög vel með og stundaði hann-
yrðir svo lengi sem hún gat þó
sjónin væri farin að deprast mjög
síðustu árin.
Ég vil þakka Guðrúnu fyrir að
hafa fengið að kynnast henni því
það hefur verið ótrúlega uppörv-
andi að fá að þekkja góðvildina
bjartsýnina og ferskleikann sem
umluktu þessa konu þrátt fyrir öll
æviárin og gamlan likamann sem
nú hefur fengið hvíld. Megi hún
hvíla í friði.
Júlíana dóttursonardóttir henn-
ar sendir henni einnig þakklæt-
iskveðjur.
Guð blessi minningu Guðrúnar
DaníelsdóUur.
Ingibjörg Ólöf Siguröardóttir