Morgunblaðið - 02.08.1986, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. ÁGÚST 1986
Bflar
Þórhallur Jósepsson
Morgunblaðið/Júlíus
Hér er hlutunum haganlega fyrir
komið og ekkert sem þvælist fyr-
ir, stjórntækin innan seilingar.
Takið eftir að kveikjarann vant-
ar, svo virðist sem ekki sé hægt
að treysta fólki til að skoða bíla
án þess að einhverju sé stolið úr
þeim, þetta er ekki í fyrsta sinn
sem ég rek mig á að kveikjarinn
er horfinn!
Mikið stóð hefur verið rekið á
ísland þetta árið og er enn sem
vænta má margrar ættar og vant
ókunnugum á stundum að greina á
milli vekringa og ótíndra bykkja.
Er enda misjafnt hvers fólk væntir
af færleik þeim er fest eru kaup
á, láta þar sumir nægja gæflyndið
eitt meðan aðrir leita fjörsins um-
fram allt, en allir eru á höttunum
eftir traustum og þrautseigum þjón-
um.
Ekki þurfa stóðrekar íslenskir
að kvarta um trega sölu nú á sum-
artíð, enn mun allt seljast sem inn
rekst og undrar menn stórum að
Fimmgangsfákur
af Japankyni
Toyota Carina II, rennileg út-
lits — og rennur vel.
ekki linni þeim kaupum öllum og
er nú komið alllangt fram yfir þann
tíma að búist var við að markaður-
inn mettaðist. Enginn kann full-
nægjandi skýringu á langlífí þessa
viðskiptafjörs og enginn treystir sér
lengur til að spá um lok þess.
Japankyn er fyrirferðarmikið í
hópnum öilum og það sem hér er
skoðað, Toyota, með einn stærsta
flokkinn það sem af er árinu. Nú
þegar mun sala þessa árs vera kom-
in nálægt tvö hundruð vagna fram
yfir sölu alls ársins í fyrra og er
enn ekkert lát á. Sömu sögu er
reyndar að segja af flestum, allt
bendir til metsölu á árinu og linnir
ekki látunum þótt líði á.
Annarrar kyn-
slóðar Carina
Hún ber sig vel, er ljónviljug,
þýðgeng og hleypur ekki út undan
sér. Þannig má lýsa henni með til-
liti til kosta, láta síðan kaupandann
um að uppgötva ef einhverjir ókost-
ir fylgja, því að fáir vagnar eru
slíkir gæðingar að gallalausir séu.
En — hér er ætlunin að lýsa hvoru
tveggju, kostum og göllum sem í
ljós komu við reynsluakstur um
vegakerfið okkar með allri þess fjöl-
breyttu holuflóru.
Carina II er dæmigerð fyrir þá
þróun sem er að verða í japönskum
bflaiðnaði og ekki þá síst hjá Toy-
ota. Afturdrifið fær hvfld og
framdrifíð tekur við, Ijöðrun verður
sjálfstæð á hverju hjóli, vélarafl
eykst og eldsneytisnýting batnar,
iými nýtist betur og útlit færist nær
einhvers konar stöðluðu alþjóðlegu
formi.
Bfllinn sem ég prófaði er 5 dyra
útgáfan og er þar af leiðandi nokk-
uð frábrugðinn þeim fjögurra dyra
í útliti og einnig í eðli sínu að
nokkru leyti. Loftmótstaða er
minni, sem þýðir að hann eyðir
minna bensíni og verður þess vart
þegar eknar eru lengri leiðir, eink-
um ef hraðinn er i hærri kantinum.
Ef til vill er það bara sérviska í
mér, að mér líkar ekki allskostar
þessi hönnun, að bfllinn opnast fyr-
ir veðrinu úti fyrir alla leið inn í
farþegarýmið þegar afturhurðin er
opnuð. Getur þá orðið veðrasamt
inni, í okkar illviðrum, sérstaklega
í skafrenningi vetrarins. Á móti
kemur að farangursrými er stærra
og loftmótstaðan minni.
Öflug vél
Það jaðrar við að hægt sé að
fullyrða að á Carinu II sé hægt að
aka til Akureyrar í toppgír án þess
að skipta niður nokkur sinni á leið-
inni, þ.e. ef umferð og vegafram-
kvæmdir ekki tefla. Vélin er
einstaklega dijúg á lágsnúningi og
þótt fimmti gírinn sé yfírgír er henni
ekki ofboðið á 50 km hraða í fimmta
á láréttum vegi og frá 70 vinnur
vélin sig upp flestar brekkur í
toppgír. Við niðurskiptingar tekur
vélin vel við sér og bíllinn þýtur
áfram og er snöggur að vinna
hraða.
Gírahlutfall samsvarar sér vel,
þó er fyrsti gírinn fullhár þegar
tekið er af stað, sér í lagi ef far-
þegar eru með.
I reynsluakstrinum lá leiðin um
slæma malarvegi með öllum holuaf-
brigðum sem hér á landi finnast á
fólksbílafærum vegum. Þá opin-
beruðust sterkar og veikar hliðar
ljöðrunar og aksturseiginleika all-
vel. í ljós kom að Carinan tekur
venjulegar smáholur of harkalega
til að geta kallast þýð við þær að-
stæður, þó án þess að valda
umtalsverðum óþægindum. Stærri
ójöfnur, hvörf o.þ.h., hurfu hinsveg-
ar undir bflinn án þess maður yrði
þeirra eiginlega var. Það var marg-
reynt. Kostir sjálfstæðu íjöðrunar-
innar komu ótvírætt fram í öllum
holunum, aldrei kom það fyrir að
Carinan hvikaði frá stefnunni með
því að skrika til i holum eða þvotta-
brettum. Fjöðrunin er slaglöng og
hefur það kosti eins og áður segir
um hvörfin, en ókostimir fylgja þvi
einnig, sem em fólgnir í því að með
tvo eða fleiri farþega í bílnum verð-
ur hann lægri en malarhryggir leyfa
og þarf því að sýna gát við þær
aðstæður.
Bremsumar em mjög nákvæmar
og ástigið hæfilega létt, en maður
þarf að vara sig á að pedalinn er
nokkuð fyrir ofan inngjafarpedal-
ann og þarf þvi að lyfta fætinum
nokkuð til að stíga á bremsumar.
Stýrið er hámákvæmt og létt,
nær alveg laust við að taka í þegar
hröðun er sem mest. Það fannst
þó ef annað framhjólið var á malar-
hrygg og gefíð í að bíllinn leitaði
undan hryggnum og eins ef lagt
var á í botn á malbiki og gefið
hressilega í, ekki var þó hætta á
að missa vald á bílnum. Stýrishjólið
er of grannt fyrir minn smekk og
olli þreytu í höndum þegar líða tók
á.
Öryg’gið í lagi
Vel er séð fyrir öryggisbúnaði í
Carina II. Belti em í öllum sætum
og liðug í notkun, útsýni með þvi
sem best gerist, speglar em góðir
og stillanlegir innanfrá (já, inni-
spegillinn er þannig staðsettur að
hann skyggir nær ekkert á út-
sýni!). Ljósabúnaðurinn er góður og
þokuljós fylgir að aftan, þurrkur
og sprautur virka vel og er tíma-
rofi að framan. Rofar em aðgengi-
legir og mælaborðið allt vel
sýnilegt, þar saknaði ég snúnings-
hraðamælis þótt ekki geti hann
kallast nauðsyn.
Sætin halda vel við og em þægi-1
leg, eftir ijögurra klukkustunda
akstur vom ökumaður og farþegar
ekki enn famir að emja og kalla
ég það góð sæti sem þá þögn fá.
Miðstöðin er góð, en hávær þeg-
ar stormurinn stendur af henni á
mesta hraða. Rými er allgott fyrir
bæði ökumann og farþega, þar til
hávaxið fólk sest inn, þá er fóta-
rými í þrengra lagi og of lágt till
loftsins aftur í. Fram í er aftur á;
móti nóg höfuðrými og valda lág-
sett sæti. Það hefur hins vegar;
þann ókost að önugt er fyrir lappa-
langa að stíga inn og út.

.....
''
Hér finnast fiörtökin
Þessa litlu Corollu hnaut ég um þegar ég fór með Carinuna í
myndatöku og auðvitað varð ekki hjá þvi komist að fá að taka í!
Corolla FR 1600 Twin Cam heitir hún fullu nafni og er frægur bíll
fyrir afl og aksturseiginleika. Hún er tíl með framdrifi eða aftur-
drifí og munar 40 þús. kr. hvað sú afturdrifna er dýrari.
Það er sannast sagna að sú stutta þessum hundrað og tuttugu hestöfl-
rís fyllilega undir því orði sem af
henni fer — hún tryllist gjörsamlega
þegar komið er við gjöfina og skýst
fram eins og byssubrennd og maður
má hafa sig allan við að skipta.
Hún er öll stíf og stinn og svarar
öllum aðgerðum tafarlaust. Ekki
er sóað orku í fyrirbæri eins og
aflstýri, ónei — hér er allt með
„handaflinu". Þessi sem hér um
ræðir er með afturdrifinu og finnst
mér ekki af veita til að taka við
um sem tekist hefur að troða í lítil
1587 kúbikin eð tveimur ofanáliggj-
andi knastásum bergjandi sextán
ventla og elektrónískri innspýtingu
að auki. Hún er skv. bestu heimild-
um rétt undir átta sekúndum að
ná hundrað km hraða og á að geta
náð 180 km hraða. Við reyndum
ekki að sannreyna þessar tölur.
Verðið fær mann til að lyfta brún,
þessi kostar ný u.þ.b. 570 þús krón-
ur komin í hendur kaupanda og er
ekki í anda sportbfla. Hún lítur sak-
leysislega út, er að vfsu sportleg
og rennileg, en þannig eru jú líka
allmargir aðrir bflar sem þó hafa
ekki af neinu sérstöku öðru en útlit-
inu að státa. Hún er þó enginn
„sleeper" eins og amerískir kalla
bfla sem líta út eins og fjölskyldu-
vagnar, en eru í reynd örgustu
tryllitæki. Hún þekkist úr á götu,
varið ykkur! Reynið enga stæla ef
þið eruð ekki á alvöru tryllitæki
eins og þessum þýsku sem eru með
vélina aftur í og við skulum ekkert
vera að tala um hvað heita, þið
gætuð fengið að skoða, skamma
stund, baksvipinn á henni þessari!