Morgunblaðið - 25.11.1986, Blaðsíða 61

, „ MORGÚÚBLADIÐ,, ÞRtÐJUPAGUfi, 25„ NÓVJEMBEJB, ,1986
eða bömin komu með afa og ömmu
þegar tækifæri gáfust.
Jóhann hafði ríka tilfinningu fyr-
ir því að bæta og fegra umhverfi
sitt. Maður varð þess fljótt var þeg-
ar hann var kominn hingað austur
á sumrin að hann fór að lagfæra
og bæta ýmislegt sem aflaga hafði
farið og koma betra skipulagi á
ýmislegt sem betur mátti fara.
Vandvirkni, trúmennska og heiðar-
leiki voru sterkir þættir í eðli hans
og störfum. Það er mannbætandi
að kynnast svona mönnum.
Þetta er í fáum orðum, ævi og
starfssaga hans eins og ég þekkti
hana. Við frændfólkið frá Bakka-
koti kveðjum Jóhann með djúpum
söknuði og tega. Enginn veit hvað
átt hefur fýrr en misst hefur.
Sárastur verður söknuðurinn eig-
inkonu og bömum og foreldmm
hans og systkinum. Við vottum
þeim okkar dýpstu samúð, og biðj-
um þeim blessunar Guðs.
Sá mikli guðlegi máttur, sem í
öllu og allstaðar býr og öllu stjórn-
ar, leiði Jóhann og styrki á hinni
nýju vegferð. Fari hann í friði, frið-
ur guðs hann blessi, hafi hann þökk
fyrir allt og allt.
Marteinn Jóhannsson
Jarðsunginn er í dag okkar ágæti
vinur og vinnufélagi Jóhann Páls-
son, sem lést af slysförum hinn 17.
þ.m. aðeins 34 ára.
Hann hafði unnið hjá Bimi &
Halldóri hf. hátt á annan áratug
við sölu á vélbúnaði til skipa og við
skrifstofustörf. Vegna starfa sinna
þurfti hann oft að taka sér ferð á
hendur til að hitta viðskiptavini og
ræða við þá. Það var einmitt í slíkri
ferð, sem hið hörmulega slys átti
sér stað.
Hin stutta og gagnorða mannlýs-
ing, hann var drengur góður, á vel
við um Jóhann. Þessi fáu orð segja
svo margt og sannleika þeirra höf-
um við fengið að reyna frá okkar
fyrstu kynnum.
Jóhann var ákaflega vel gerður
maður, enda tókst hann á við verk-
efni sín af slíkum þrótti að fátítt
má telja.
í skóla lagði Jóhann stund á við-
skiptafræði, en eftir að hann hóf
störf hjá Bimi & Halldóri hf. aflaði
hann sér, á ótrúlega skömmum
tíma, slíkrar þekkingar á vélum og
vélbúnaði, að margir töldu hann
hefði að baki langskólanám í þeim
fræðum.
Stórt skarð hefur verið rofið í
raðir okkar, þegar svo mætur mað-
ur sem Jóhann var er nú fallinn frá.
Við samstarfsmenn Jóhanns höf-
um misst einstaklega góðan og
eljusaman félaga.
Við vottum fjölskyldu, foreldmm
Birting af-
mælis og
minningar-
greina
Morgunblaðið tekur af-
inælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í
Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins i Hafnar-
stræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
I minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Ekki eru
tekin til birtingar frumort ljóð
um hinn látna. Leyfilegt er að
birta ljóð eftir þekkt skáld, 1—3
erindi og skal þá höfundar get-
ið. Sama gildir ef sálmur er
birtur. Meginregla er sú, að
minningargreinar birtist undir
fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina
gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er
70 ára eða eldra. Hins vegar eru
birtar afmælisfréttir með mynd
í dagbók um fólk sem er 50 ára
eða eldra.
Oí£l
og öðrum vandamönnum okkar
dýpstu samúð, um leið og við kveðj-
um frábæran samstarfsmann í
hinsta sinn og þökkum honum sam-
fylgdina.
Starfsfélagar
Oft neitum við að trúa óþægileg-
um staðreyndum eða því sem virðist
hafa í för með sér of miklar breyt-
ingar á lífsmunstri okkar, og þau
voru viðbrögð okkar á mánudaginn,
er okkur bárust fréttir af dauða
Jóhanns Pálssonar. Við freistuð-
umst til að neita að trúa eins og
til að fá svigrúm til að ná til hans
og halda honum, halda honum hér
hjá okkur áfram. En ísköld stað-
reyndin blasir við þegar fréttin er
endurtekin af miskunnarleysi þess
sem segir sannleikann og við spyij-
um, hvers vegna varð þetta? Hvers
vegna fáum við ekki að njóta sam-
vista við Jóhann lengur? Hvers
vegna fáum við ekki að njóta krafta
hans lengur?
Kannski bera spumingamar eig-
ingimi okkar merki en þá er sú
eigingimi skiljanleg þeim sem
þekktu Jóhann. Þekktu hann sem
úrræðagóðan samstarfsmann, sem
hjálpsaman og hvetjandi félaga,
sem vin. Þá er sú eigingimi líka
skiljanleg þeim sem vissu að hægt
var að bera virðingu fyrir skoðunum
hans hvort sem þær samræmdust
þeirra eigin eða ekki.
Þegar við í dag kveðjum Jóhann
í hinsta sinn er það okkar heitasta
ósk að Sigrún, Tinna Rut og Orri
Páll, foreldrar hans og systkini finni
þann styrk sem þarf til að standast
þessa raun og þola þennan missi.
Minningin lifir.
Tengdafólk
Randí Þórarins-
dóttir - Minning
Mig langar að minnast nokkmm
orðum vinkona okkur, Randíar Þór-
arinsdóttur hjúkmnarfræðings,
sem í dag verður lögð til hinstu
hvíldar í Lágafellskirkjugarði við
hlið bónda síns, Elíasar Kristjáns-
sonar.
Við hér á Hamrafelli áttum því
mikla láni að fagna fyrir rúmum
40 ámm að kynnast þeim ágætu
hjónum Randí og Elíasi. Kynnin
leiddu til ævilangrar vináttu, sem
aldrei bar skugga á og var okkur
ómetanleg. Randí var glæsileg
kona, hafði höfðinglegt fas og fram-
komu, vildi öllum gott gera, enda
gædd frábæmm hjúkmnarhæfíleik-
um. Það fengum við að reyna, alltaf
var til hennar leitað þegar veikindi
bám að höndum. Henni var svo ljúft
að líkna og græða sár. í hugann
koma mörg atvik þegar Randí mín
kom eins og engill af himni sendur
til að létta undir í erfíðleikum.
Það var alltaf hátíð þegar þau
hjónin komu að Hamrafelli, þau
breyttu hreysi í höll.
Dætmm okkar vom þau sem
bestu foreldrar og bám hag þeirra
fyrir bijósti sem sinna eigin bama.
Randí stóð sem hetja þegar hún
missti sinn elskulega mann og
stuttu síðar heilsuna. Henni var
gefíð að halda óskertum sálarkröft-
um til síðustu daga og vildi alltaf
vera sem minnst upp á aðra komin.
Að leiðarlokum þökkum við Ólaf-
ur, dætur okkar og þeirra fjölskyld-
ur Randí og Elíasi, því í huga okkar
em þau óijúfanleg heild, fyrir allar
liðnar samvemstundir og alla þá
miklu hjálp, sem þau veittu okkur
fyrr og síðar. Við biðjum þeim allr-
ar guðsblessunar á fyrirheitna"'
landinu. Innilegar samúðarkveðjur
sendum við Betzy, Þorgeiri, fjöl-
skyldum þeirra og öðmm aðstand-
endum.
Jóna Sveinbjarnardóttir,
Hamrafelli.
Asta Meyvants-
dóttir - Minning
Fædd 6. apríl 1909
Dáin 15. nóvember 1986
Okkur langar að minnast frænku
okkar, sem lést 15. nóvember
síðastliðinn.
Kveðjuorð:
Ragnhildur Sig-
björnsdóttir, Höfn
Fædd 10. september 1923
Dáin 31. október 1986
Fundi okkar Ragnhildar Sig-
bjömsdóttur bar fyrst saman síðla
vetrar 1979 er ég vann með henni
um tveggja mánaða skeið á Heilsu-
gæslustöð A-Skaftfellinga á Höfn.
Arið áður hafði maður hennar
Kjartan Árnason læknir látist
skyndilega á ferðalagi í Skotlandi.
Hann hafði þá verið héraðslæknir
A-Skaftfellinga nær samfleytt frá
1950. Var hans sárt saknað og
skyldi eftir skarð sem ófyllt var og
héraðið eins og í dvala eftir nær
30 ára læknisstarf.
Ragnhildur bar söknuð sinn dult,
en við sem kynntumst henni vissum
að hún komst ef til vill aldrei yfír
það sár.
Hún tengdi á vissan hátt saman
liðinn tíma þessa starfs eiginmanns
síns og nútíð, og kunni að segja frá
óteljandi atvikum, erfíðleikum og
gleðiefnum í starfí þeirra hjóna. Því
vissulega hefur hún tekið þátt í
starfí Kjartans og sinnt ýmsu sem
í dag fellur í hlut hjúkrunarfólks
og annars aðstoðarfólks. Enda
mundi hún tímana tvenna, frá því
er lækningar voru stundaðar við
erfíð skilyrði í íbúðarhúsi læknisins
í Garði og síðar í nýja húsinu Út-
garði, er þau fluttust í 1961. Þar
bjuggu þau lengst af og þar hafði
Kjartan læknastofu og lyfjaaf-
greiðslu sína í nær 17 ár.
Skömmu fyrir andlát Kjartans
höfðu þau flutt í einbýlishús sitt
og ný heilsugæslustöð verið reist,
en þar vann Ragnhildur heitin síðan
sem læknaritari til dánardægurs.
Við endumýjuðum kuynningsskap
okkar er ég kom aftur til starfa
haustið 1981 á Heilsugæslustöð-
inni. Reyndar hafði hlýlegt viðmót
hennar og velvilji fests mér í minn
þau ár, sem ég dvaldi erlendis og
áreiðanlega ýtt undir að ég ákvað
að koma aftur til starfa á sömu
slóðir.
Ragnhildur vann starf sitt af
stakri samviskusemi og nutu sín
þar hin mikla þekking hennar á
mönnum, málefnum, ættum og fjöl-
skyldutengslum héraðsbúa. Oft
leiðbeindi hún okkur utanaðkom-
andi og óbrigðult að leita til hennar,
þannig létti hún oft mjög starf
læknisins.
Hún var afar vel að sér og hafði
á hraðbergi tilvitnanir í ljóð og oft
undraðist ég minni hennar og grun-
aði hana kunna utan að fæðingar-
daga þorra sýslubúa. Hún hafði
yndi af blómarækt og kunni vel
skil á öllu er að því laut, og var
heimili hennar fagur vitnisburður
óbrigðuls smekks og háttvísi. Heim
að sækja átti hún tæpast sinn líka,
höfðingleg og leysti helst út með
gjöfum.
í daglegri önn vil ég minnast
hennar glaðlyndis og kankvísi, oft
með staðbundnar gamansögur á
vör, sem ég vil telja hafa verið henn-
ar eðlilega viðmót.
Að lokum vil ég þakka henni ein-
staka drenglund og hlýju í minn
garð og fjölskyldu minnar, og
reyndar þess fullviss að hún bar
ætíð mikla umhyggju fyrir velferð
okkar. Ég mun ætíð minnast henn-
ar með mikilli hlýju.
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð og bið guð að blessa
minningu hennar.
Stefán Finnsson, Höfn
Ásta var systir móður okkar,
Guðbjargar, og voru þær, ásamt
bræðrum sínum, Sigurði, sem látinn
er, Hans, Valgeir og Jónj, böm
Meyvants Hanssonar og Ástríðar
Guðmundsdóttur. Meyvant var
Reykvíkingur en Ástríður var Borg-
firðingur, ættuð úr Lundarreykja-
dal. Ásta fæddist á ísafírði, þar sem
foreldrar hennar bjuggu um 10 ára
skeið, vegna atvinnu Meyvants, en
hann var skipstjóri á þeim árum.
Eftir ísafjarðarárin fluttist fjöl-
skyldan til Reykjavíkur og átti Ásta
heima í Reykjavík alla tíð eftir það.
Mjög náið samband var milli
þeirra systra, Guðbjargar og Ástu,
sem aftur Ieiddi til þess, að Ásta
fylgdist með okkur systmm og
síðan okkar Qölskyldum, sem eigin
böm væru.
Er við nefndum Ástu, var líka
sagt Guðni, en Guðna Jónssyni,
lærðum sælgætisgerðarmanni, var
Ásta gift í meira en hálfa öld.
Einkasonur þeirra er Brynsteinn,
sem hefur búið og starfað í Svíþjóð
síðastliðin 17 ár. Hann er kvæntur
sænskri konu, Monicu, og eiga þau
tvö ung böm, Ástu og Alexander.
Brynsteinn hefur reynst foreldrum
sínum góður og umhyggjusamur
sonur. Oft dvöldu þau hjá syni
sínum í Svíþjóð, og hann kom með
sína fjölskyldu heim, nú síðast í
sumar. Þá dvöldu þau hjónin með
bömin hjá afa og ömmu í mánað-
artíma, öllum til mikillar ánægju,
en Ásta var þá orðin helsjúk, stóð
þó uppi allan tímann og sagði sjálf
að æðri máttarvöld hefðu hjálpað
sér, en löngunin var mikil að njóta
samvista við son sinn, tengdadóttur
og bömin.
Eins viljum við geta hér, að um
árabil bjuggu foreldrar Guðna, Jón
og Guðbjörg, hjá þeim, syni sínum
' og Ástu og eftir lát Jóns var Guð-
björg hjá þeim þar til hún lést nær
102 ára gömul. Hugsaði Ásta svo
vel um tengdamóður sína, að að-
dáun vakti.
Þegar líða tók á sumarið dró
mjög af Ástu og var hún að mestu
rúmliggjandi. Var hún heima, þar
til síðustu vikumar að hún lagðist
inn á Borgarspítalann og Iézt þar
eftir nokkurra vikna legu. Veikindi
Ástu voru mikil síðastliðin 5—6 ár,
þó með hléum.
Ekki hefði Ásta getað verið eins
lengi heima og hún var og óskaði
sjálf eftir, hefði Guðni ekki hugsað
eins vel um hana og hann gerði,
hjúkrað henni dag og nótt. Fyrir
þá frábæru umhyggju sem hann
sýndi Ástu viljum við systur og
móðir okkar hér með þakka.
Ásta minntist oft á hve gott
starfsfólkið á spítalanum væri og
vildi allt fyrir hana gera, þetta sáum
við reyndar sjálf og viljum hér með
þakka.
Miklu veikindastríði er lokið, sem
Ásta bar eins og sönn hetja.
Blessuð sé minning hennar.
Systurdætur
Blómastofa
Friöfinm
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
0pi6 öll kvötd
tll kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar vift öll tllefni.
Gjafavörur.
P
O.v
4
Legsteinar
ýmsar gerðir
Marmorex
Steinefnaverksmiðjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjörður