Morgunblaðið - 15.03.1987, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. MARZ 1987
L
■

STACY
KEACH
Stacy Keach var hampað sem hinum nýja
Marlon Brando þegar á sjöunda áratugnum, fyrir
kynngimagnaðan leik á sviði; hann lék Hamlet þá
aðeins 26 ára og menn voru svo hrifnir af þessum
unga leikara að þeir áttu ekki orð; honum var meira
að segja boðin staða prófessors við leiklistarskólann
í Yale. Þessi þróun mála fannst Stacy Keach nokkuð
kyndug, því ungur maður ætlaði hann sér að leika
fótbolta eða bara hornabolta; ekki síður til að heilla
konur en græðast fé.
En Stacy Keach
varð ekki frægur
maður á einni
nóttu. Skömmu
áður virtust hon-
um allar bjargir
bannaðar.
Glæstur frami á
fótboltavellinum hófst raunar
aldrei og tilraunir hans til að fá
hlutverk, ýmist á Broadway eða
í Hollywood, fengu allar sorgleg-
an endi. Stacy Keach var nefni-
lega með Ijótt ör á áberandi
stað, nánar tiltekið á efri vör,
og því fórnuðu umboðsmenn
höndum er þeir sáu Keach og
sendu burt hið snarasta. I
Hollywood skiptir útlitið mestu.
Nokkrum árum síðar, eftir að
hann hafði hlotið frægð og
frama, var honum boðið til lýta-
læknis sem sagðist geta fjar-
lægt örið. En Keach tók það
ekki í mál; örið skyldi fylgja hon-
um á leiðarenda.
Það er vart hægt að segja
annað en örið hafi léð Stacy
Keach vissan raunsæissvip í
sumum hlutverkum. Það var að
minnsta kosti raunin þegar hann
lék rússneska prinsinn Stash
Valensky í sjónvarpsflokknum
Daisyprinsessa, sem var byggð-
ur á bók Judith Krantz. Krantz
þessi var svo yfir sig hrifin af
Keach í hlutverki kvennagullsins
og kampavínsþambarans að
hún fékk því framgengt að hann
Efsta myndin: Stacy Keach
lék málarann Mistral í
sjónvarpsflokknum sem
sýndur hefur verið
hérlendis. Myndin hér til
hliðar: í hlutverki
einkaspæjarans Mike
Hammer. Neðsta myndin:
Stacy ásamt bróður sínum,
James (t.h.), í
bræðra-myndinni The Long
Riders, sem endurlífgaði
kúrekamyndina árið 1980.
léki málarann Julien Mistral í
samnefndum sjónvarpsþætti,
og íslendingar eru kannski ekki
búnir að gleyma ennþá. „Fólk
var hætt að taka eftir örinu
mínu,“ segir Stacy Keach.
Heillaður af Olivier
Foreldrar Stacys ferðuðust
mikið á árunum þegar hann var
að alast upp. Keach eldri kenndi
leiklist í ýmsum borgum og við
það vaknaði áhugi drengsins.
En faðirinn réð syninum frá því
að gerast leikari; hann átti frek-
ar að verða lögfræðingur eða
hagfræðingur, því það gæfi pen-
inginn. En Keach yngri hafði
gaman af að lesa bækur, sér-
staklega leikrit, en meira yndi
hafði hann þó af því að klæða
sig í skrítna búninga, vera öðru
vísi en hinir. Keach var tíu ára
þegar hann sá Laurence Olivier
leika Hamlet á sviði og þá kom
aðeins tvennt til greina í lífinu
að hans mati: annaðhvort að
gerast leikari eða knattspyrnu-
maður.
Nokkur ár liðu. Stacy Keach
fór í menntaskóla, gifti sig áður
en hann varð tvítugur og skildi
skömmu síðar, hann fór á öll
sumarnámskeið í leiklist sem
hann komst yfir, einnig á Eng-
landi. Tuttugu og sex ára fékk
hann að leika Hamlet og vakti
mikla hrifningu. Hann var orðinn
frægur. En Keach kunni ekki
með frægðina að fara, hann lifði
hátt og þegar hann féll var fallið
mikið og sárt. Hann lék í fimm
kvikmyndum á árunum 1968 til
1972, allar voru þær slæmar,
en með þeirri sjöttu sýndi Keach
loks hvað í honum bjó. Það var
myndin Fat City, sem John Hus-
ton gerði um ómerkilegan
hnefaleikakappa í bandarískum
smábæ. Keach hlaut einróma
lof, eins og raunar allir sem að
myndinni unnu.
Svo kom runa af myndum,
fæstum góðum, en þeirra at-
hyglisverðastar voru The New
Centurions (harðsoðin mynd um
löggulíf), Luther (eftir leikriti
Brechts um trúarleiðtogann),
The Life and Time of Judge Roy
Bean (ásamt Paul Newman). En
eftir 1975 má segja að Keach