Morgunblaðið - 20.05.1987, Qupperneq 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. MAÍ 1987
ASGEIR HVÍTASKÁLD
Tveir froskar í Noregi
Babú og ég erum vinir. Ég meina
ekta vinir. Við skiljum hvom ann-
an. Hann er algjört náttúrubam
eins og ég. Þetta er fyrsti vinurinn
sem ég kynntist hér í Noregi. Hann
hjálpaði mér í gegnum erfiðleikana
sem fylgja því að flytjast í nýtt land.
Hann er hjá mér núna, er að bard-
úsa eitthvað á skrifborðinu mínu.
Þið ættuð að sjá hvemig hann depl-
ar augum letilega og andar ótt og
títt. Hann veit ekkert um fjármál,
kannski er það þess vegna sem
hann er alltaf sæll og ánægður.
Babú er nú bara gælunafn sem
ég bjó til sjálfur, hann heitir sjálf-
sagt eitthvað annað en mig langar
ekkert til að vita það. Nafnið fékk
hann vegna þess hvemig hann and-
ar.
Sagan um Babú byijaði eiginlega
strax og ég kom til Noregs. Eg
þvældist í jámbrautarlest 5 átta
tíma þar til ég kom loks í stúd-
entabæinn. Ykkur finnst það
sennilega skrítið að ég, rithöfundur-
inn, sé að fara að læra viðskipta-
fræði. En mér fínnst það líka
skrítið. Er ég sat í leigubíl frá braut-
arstöðinni kom í ljós að ég mundi
búa langt inni í skóginum. A litlum
stúdentagarði; tvær tveggja hæða
blokkir.
Daginn eftir ætlaði ég að skoða
mig um. En það var ekkert hægt
að sjá fyrir tijám, stórum furutijám
út um allt. Og það tók mig klukku-
tíma að labba niður í þorpið sem
hét Bo. Norðmenn bmnuðu hjá,
einangraðir í bílum sínum, með stór
hjólhýsi í eftirdragi. Og á hveiju
hjólhýsi var minnst eitt sjónvarps-
loftnet. Af veginum sá maður ekki
einu sinni fjöllin. Þorpið Bo fannst
aldrei. Þar var bara ein gata. Það
var eitt lítið bíóhús, vídeóleiga, bak-
arí og banki. En tvær stórar kirkjur.
Engin bjórkrá og ekkert Ieikhús.
Ég settist á stall við styttu og fékk
sjokk.
Með bakpokann fullan af bjór
streðaði ég upp eftir á hveijum
degi. Ég hafði enga ritvél, ekki einu
sinni pott eða gaffal. En verk-
færalaus borðar þú ekkert. Mér
fannst öll trén fyrir utan gluggann
eins og skakkir útilegumenn.
Tunglið skein inn og hélt vöku fyr-
ir mér. Og í þokkabót dó Tarkofskí
úr sígarettukrabbameini. Ég var
hræddur, hræddur við skóginn,
hræddur við þykkar skólabækur og
þurr Qármál.
Skammt frá stúdentagarðinum
voru stór einbýlishús með ljós í
gluggum sem loguðu alla nóttina.
Eitt kvöld var ég á gangi í dimmri
rigningu. Maður kallaði á hundinn
sinn. Eg gekk fram á frosk á blautu
malbikinu. Hann virtist vera á leið
yfír götuna og small í er hann
stökk. Ég beygði mig niður og
snerti hann. Kvikindið var kalt og
slímugt. Ég varð alveg heillaður.
Maðurinn gaf mér auga; hvað ég
væri að gera, beygja mig niður að
malbikinu í rigningu seint um kvöld.
Mig langaði að taka froskinn og
fara með hann heim. En maðurinn
horfði svo strangt á mig að ég þorði
ekki, hélt það væri bannað eða eitt-
hvað. I Noregi er það ekki til siðs
fyrir fullorðna menn að taka upp
froska. En ég horfði á eftir froskin-
um hoppa upp eftir malbikinu. Ég
kom aftur, er maðurinn var farinn
og leitaði að froskinum, en hann
var farinn.
Daginn eftir lagði ég af stað í
göngutúr upp til fjalla. Ætlaði upp
á bæjarfjallið í von um að geta séð
yfír; sjá hvar ég væri. í sjóðhita
með nesti í bakpoka þrammaði ég
malbikaðan veginn upp í móti. Alls
staðar var furuskógur. Trébolirnir
voru eins og hermenn. Ég kom að
trérunu sem minnti mig á senu úr
Tarkofskí-mynd. Þar sem naktir
tréstofnar voru eins langt og augað
eygði. Ég gekk um í skóginum al-
veg heillaður, og klæddi mig úr
flestum fötunum. Týndi bláber,
bringber og rauð tittuber beint í
munninn. Gekk upp í móti fallegan
skógarstíg, heyrði nið í lækjar-
sprænu. Sá svartan héra, sem stökk
undan fótum mínum og hvarf á
harðahlaupum.
En óvænt endaði stígurinn. Áður
en ég vissi var ég inn í miðjum
skóginum rammvilltur. Og því
lengra sem ég fór varð skógurinn
þéttari og þéttari. Loks festist ég
í þymirunna. Þá kom rigning. Eng-
in smá rigning. Það var eins og
hellt væri úr tíu fötum yfír mig.
Ég varð gegnblautur á augabragði.
Svo í þokkabót var mér mál að fara
á klósett út af öllum beijunum.
Rifínn og tættur, blautur og villt-
ur stökk ég á milli furutijánna og
reyndi að skýla mér undir breiðum
greinunum.
Loks gekk ég fram á sumarbú-
stað þar sem allt var útflúrað og
útskorið. Ég var hálf smeykur, því
húsið minnti mig á hús galdranom-
arinnar í Hans og Grétu. En ég
settist undir foröndina og beið af
mér rigninguna.
Eftir tveggja tíma bið stytti loks
upp og þá kom fuglasöngur og
sætur skógarilmur. Ég hélt för
minni áfram og fylgdi nýjum skóg-
arstíg. Kom að yfírgefnum
sveitabæ. En efst á öðmm gaflinum
voru spætur búnar að höggva stór-
ar holur í vegginn.
Þegar sól var tekin að síga kom
ég að litlu húsi í brattri brekku.
Það virtist ekki vera sumarbústað-
ur. Því úti við var gamall maður
að dunda.
„Góðan daginn," sagði ég á bjag-
aðri norsku.
„Góðan daginn," sagði gamli
maðurinn. „Ekki ert þú norskur.“
„Nei, ég er íslendingur," sagði
ég stoltur.
„Já,“ sagði maðurinn og virti
mig fyrir sér, eins og þetta væri
síðasti séns. „Ég sá það í sjón-
varpinu að þið fenguð mikð eldgos.“
Ég velti því fyrir mér hvort það
hefði komið nýtt eldgos á Islandi.
Eða hvort þetta væm eldgamlar
fréttir. Þær vom gamlar. Hann var
með svört gleraugu og bjó greini-
lega einn þama í húsinu. En út um
glugga sló bjarma frá litsjónvarpi.
Þama bjó hann hátt uppi í fjallinu
langt inni í skóginum. Og ég sem
kveinkaði mér. Hvemig slefaði
hann matnum sínum.
Allt í einu kom ég út úr skóginum
og við mér blasti stórt hótel. Þar
var sundlaug og fólk sat úti og
drakk kaffí. Ég tyllti mér í stól og
pantaði mér kaffí, fætur mínir vom
heitir og aumir. Lagleg ung stúlka
færði mér sterkt kaffí og sykur-
mola og sagði að ég þyrfti ekkert
að borga.
„Hva, af hveiju ekki?“ sagði ég.
„Af því að þessi þjónusta er bara
fyrir hótelgesti. Og af því að þú ert
íslendingur," sagði hún og hvít
svuntan sveif í loftinu er hún sneri
sér.
Þama sat ég, leyfði kvöldsólinni
að baka andlit mitt og hvíldi auraa
fætuma. Við blasti stór og opinn
dalur; mjög blómleg byggð; akrar,
bæir, tré. Með golunni barst angan
af eplatijám. Lengst niðri í dalbotn-
inum var lítð þorp sem hét Bo.
Þama ætlaði ég sem sagt að vera
í tvö ár. Myndi mér takast að hegða
mér eins og fullorðinn maður, allan
þann tíma?
Á heimleiðinni kom aftur rigning
og ég blotnaði inn að beini. Hékk
við skúr, sem ég komst ekki inn í,
og vatnið lak af hári mínu. Mér var
kalt og ég var einmana og ráðvillt-
ur. Mér fannst eins og Tarkofskí
væri einhvers staðar í nálægðinni
að kvikmjmda mig.
Á hveijum degi fór ég í göngutúr
inn í skóginn til að fínna frosk. En
fann engan. Heyrði bara undarlegt
kurr við vegkantinn. Það vom engi-
sprettur, grænar og risastórar.
Sá hrafna og dýr inni í skóginum.
Æðislega falleg dádýr, létt og fím
og tignarleg. Hljóðlaus. Þeim var
ekki hægt að ná. Loks leigði ég hjól
í Be til að komast á milli með bjór
og matvæli.
Svo byijaði skólinn og fólk fór
að flytjast í stúdentablokkimar
tvær inni í skóginum. En aldrei
talaði neinn við mig, fólkið talaði
ekki einu hvort við annað. En það
vom 700 nemendur sem komu til
bæjarins. Og allir vora í gallabuxum
og strákamir með sítt hár. Mér
fannst eins og ég væri kominn 10
ár aftur í tímann. Ég kynntist strák
sem ætlaði að stúdera útivist og
náttúm. Með honum og þýskri konu
hans fór ég í hjólreiðatúr og fjall-
göngu. Á leiðinni upp fjallið týndum
við bláber og ég varð votur í mýmn-
um, því ég neitaði að ganga í
stígvélum. Á einum stað þurfti að
vaða upp á móti ánni sem rann
yfír bera klöpp. Þar sáum við svart-
an snák. Ég varð frá mér af
hræðslu. Samt vildi ég veiða orm-
inn. Snákurinn hvarf inn á milli
steina. Ég hrærði í holunni með
priki en hann var horfínn.
Ég sá íkoma klifra í tré og klifr-
aði á eftir honum.
„Hei, komdu niður," sagði strák-
urinn og var strangur.
„Þú getur ekki náð íkomanum.
Hann bítur ofsa fast,“ sagði stúlk-
an.
Við komum upp á háan þver-
hníptan hamar og sáum hafíð og
ég sá fjallstinda eins langt og aug-
að eygði. Það var gott uppstreymi
og ég fann mjúkan vind leika um
andlit mitt. Mig langaði að fljúga.
Ég vildi breiða út vængi mína og
fljúga fram af hamrinum.
„Ekki standa svona framarlega
á brúninni," sagði þýska stúlkan
og var hrædd.
Það hefði lítið þýtt að útskýra
fyrir þeim að ég gat í raun og vem
flogið.
Á leiðinni niður, reyndi ég að
sneiða hjá öllum mýmm. Allt í einu
sá ég eitthvað hreyfast við fætur
mína. Ég stökk upp, því ég hélt að
þetta væri höggormur. Ætlaði að
taka til fótanna en sá þá Babú.
Grænn, og pínulítill, stráin vom í
vegi fyrir honum. Hann reyndi að
komast yfír blábeijalyng. Ég tók
kauða og setti hann inn í tóma djús-
flöskuna. Kampakátur gekk ég
niður fjallið. Héðan í frá yrði ég
ekki einmana. En þetta fannst
hjónakomunum mjög undarleg
hegðun að veiða frosk í flösku. En
þau skildu mig ekki.
Er heim kom smíðaði ég plastbúr
úr kassettuhylkjum. Setti vatn í
botninn. Hann var ekki stór en
hann var grænn. Ég bætti nafninu
Babú á hurðina. Og það vakti at-
hygli í blokkinni. Litlu guttamir
spurðu mig hver væri Babú og ég
hleypti þeim inn til að skoða. Eftir
það sendu stúdentamir mér þurrt
augnaráð og skúringakellingin
hætti að heilsa mér.
En eftir nokkum tíma komu þó
mæður guttanna til að skoða mig.
Og brátt var mér boðið í mat til
að kenna mér að borða með hníf
og gaffli.
A daginn þegar ég átti að vera
að lesa fór ég í göngutúra út í skóg-
inn og sá fljúgandi maura, gul
fíðrildi, grænar engisprettur. Eitt
sinn heyrði ég undarlegan andar-
drátt í þykku kjarri. Er ég dró
greinamar til sá ég stóran elg.
Hann stóð grafkyrr og starði á
mig. Hjartað í mér hætti að slá.
Hann var svo stór, með hom, hefði
getað étið mig í einum munnbita.
Mér fannst augu hans segja:
„Mig langaði bara að sjá þig,
íslendingur. Ekki láta þá kæfa þig.“
Svo labbaði hann sína leið.
í annað sinn var ég í hjólatúr
seint um kvöld og uppgötvaði að
heill hópur af leðurblökum elti mig.
Þá varð ég óttasleginn. Tístandi,
eins og fljúgandi mýs, eltu þær mig
Vélflugmenn keppa
um Haraldarbikarinn
Texti og myndir:
Pétur P. Johnson
FYRSTA keppnismót vélflug-
manna á þessu ári fór fram 9.
maí, en þá var haldin öðru sinni
keppni Flugklúbbs Reykjavíkur
um Haraldarbikarinn, sem gef-
inn var til minningar um Harald
Ásgeirsson, prentara. Haraldur
var ritari i fyrstu stjórn Flug-
klúbbs Reykjavíkur en hann
fórst í flugslysi i janúar 1986.
Átta flugmenn tóku þátt í
keppninni þessu sinni. Keppnin
byggðist upp af fjórum þáttum sem
reyndu á hæfni þátttakenda.
Fyrsta þrautin sem þeir urðu að
leysa var gerð nákvæmrar flug-
áætlunar fyrir fyrirfram ákveðna
flugleið sem þeir áttu síðan að
fljúga eftir. Flugmennirnir vom
síðan ræstir af stað frá Reykjavík-
urflugvelli með 5 mínútna millibili
og vom hraðfleygari vélar látnar
fara á undan þeim hægfleygari.
Orri Eiríkson, íslandsmeistari í vélflugi 1986, fyrir miðju, varð sigur-
vegari i keppni Flugkiúbbs Reykjavíkur um Haraldarbikarinnar fyrir
árið 1987. I öðru sæti varð Gunnar Þór Ólafsson, til vinstri, og
þriðja sætið skipaði Steingrímur Friðriksson.
Keppnisleiðin hófst yfir flugvell- rásmarkið og fylgdust tímaverðir
inum í Mosfellssveit en þar var með því á jörðu niðri að keppendur
Hér rekur einn keppandinn hjólin í hindrunarlínuna, en það er ein-
mitt það sem á ekki að gera heldur á að fljúga yfir hindrun.
Morgunblaðið/Pétur P. Johnson
Jón E.B. Guðmundsson, Reykjavík, átti bestu lendinguna í keppninni
um Haraldarbikarinn, en hann lenti nákvæmlega á línunni. Jón
keppti á Piper PA-18-108 TF-ALK.