Morgunblaðið - 11.02.1988, Qupperneq 15

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. FEBRÚAR 1988
15
Fjórir útlendir
Myndlist
Bragi Ásgeirsson
Á efri hæð Nýlistasafnsins hefur
verið komið fyrir nokkrum myndum
eftir flóra útlenda listamenn, sem
hafa getið sér nokkurn orðstír í sýn-
ingarsölum álfunnar.
Þessi sýning naumhyggjunnar,
hvað umfang hrærir, er í raun heilar
fjórar einkasýningar starfsbræð-
ranna í hinu þekkta alþjóðlega gall-
eríi Ganginum á Rekagranda 8 og
eru tvær þeirra meira að segja unnar
sérstaklega fyrir það. Jafnvel munu
hinar trúlega hugsaðar fyrir Ganginn
og valdar í samræmi við það.
Forsvarsmenn Nýlistasafnsins
munu ekki hafa getað hugsað til
þess ógrátandi, að sýningar þessar
hyrfu úr landi án þess að vera einn-
ig settar upp í húsakynnum þess, til
að enn fleiri fengju að njóta þeirra
og búa til úr þeim öllum fjórum eina
„góða“ sýningu, eins og það heitir í
sýningarskrá.
í smæð minni viðurkenni ég það
fúslega, að ég á ákaflega erfítt með
að skilja það, að gæði og listrænt
innihald myndverka markist aðallega
af því, að viðkomandi séu útlending-
ar. En það gæti maður einna helst
ætlað að skoðun þessara fjögurra
einkasýninga lokinni.
Sjálfur er ég svo gamaldags að
álíta, að það sé nokkur broddur í
máltækinu gamla: „Ef að lúsin
íslenzk er, er þér bitið sómi.“ Að
öllu gamni slepptu þá þykir mér þessi
sýning nokkuð rýr í roðinu og fljót-
skoðuð, þó að ég fortaki allsendis
ekki, að hér séu góðir og gildir lista-
menn á ferð. Allt, sem þama er ver-
ið að sýna, kemur manni'kunnuglega
fyrir sjónir og hér er spumingin ein-
ungis, hve lengi tekst að halda út-
lendingum í trú um, að hér uppi á
íslandi viti menn ekki haus né sporð
á því, sem er að gerast í listum í
útlandinu. Láta þá álíta, að hve lítið
sem þeir senda hingað af verkum
sínum séu þeir komnir í fótspor trú-
boða og landkönnuða f myrkviðum
þekkingarleysisins. Að ein mynd, sé
hún útlend, hafí ósjálfrátt 10 sinnum
meira listrænt vægi en innlend.
Einhvem tíma munu þeir þó upp-
götva, að íbúar þessa hijáða og ein-
angraða lands em betur að sér og
listþyrstari almennt en í nokkm öðm
landi álfunnar og sennilega heimsins
líka.
Það er hvorki sýningin sjálf né
einstakar myndir, sem verða mér til-
efni þessara hugleiðinga heldur það,
að hér er verið að auglýsa stórt sam-
sýningu fjögurra þekktra útlendra
listamanna, og maður býst við um-
fangsmeiri sýning en getur að líta á
staðnum, svo vægt sé tekið til orða.
Af hveiju mátti ekki hið rétta
koma fram — þetta, að á efri hæð
Nýlistasafnsins gæti að líta örfáar
myndir eftir flóra þekkta útlenda
listamenn? Hér er hvorki um að ræða
fjórar einkasýningar né samsýningu,
svo sem menn skilgreina hugtökin,
en ákaflega rislága og misvísandi
kynningu.
Hér komu útlendingamir fjórir
hvergi nærri, en þeir em Alan
Johnston, Franz Graf, Jussi Kivi
og Wolfgang Stengl — nema að
vera kunni, að þeim fínnist ávinning-
ur í því að hafa sýnt í salarkynnum
safns lifandi lista — The Living Art
Museum — sem gæti einnig gefíð
ókunnugum til kynna, að öll önnur
myndlist á íslandi sé úrelt og dauð.
Kannski væri eðlilegast að auglýsa
sýningar sem slfkar f einkamáladálki
gulu pressunnar, enda er almenning-
ur löngu hættur að mæta á vett-
vang. Og slíkt háttalag á listavett-
vangi á allnokkum þátt í minnkandi
aðsókn á listsýningar almennt.