Morgunblaðið - 04.12.1988, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. DESEMBER 1988
C 7
að fara svona frá konunni þinni og
bömum?
„Jú, ég var með samviskubit. En
ég var svo skotinn í listinni, var að
finna sjálfan mig eins og það heit-
ir. Þetta var ekkert sem kom snögg-
lega, heldur þróun frá upphaflegu
eðli.“
Listin
Kyrrðin og birtan í vinnustofunni
er notaleg og Jón Gunnar snýr blað-
inu við og fær mig til að stein-
gleyma um tíma hver það sé sem er
í viðtali.
„Trúirðu á sjálfa þig? Menn verða
að trúa á sjálfa sig og gera það sem
þá langar til, þótt þeir þurfi að
kasta öllu frá sér til að verða ham-
ingjusamir.
Er það ekki yndislegt?" segir
hann og festir sígarettuna milli
reimanna á skónum sínum, „vinir
mínir eiga fyrirtæki upp 'á milljónir.
Þeir sögðust ætla að hætta að vinna
þegar þeir yrðu 45 ára, en nú er
tíminn útrunninn og ennþá eru þeir
að slíta sér með augun rauð og eiga
aldrei frí.
Það hefur alltaf verið mitt mark-
mið að lifa af listinni, sem félagar
mínir kölluðu reyndar hobby. Ég
hef ekki verið í vinnu hjá neinum,
eftir fertugt varð ég fijáls. Ég þekki
fáa bisnissmenn sem hafa átt þægi-
legt líf þrátt fyrir auð, en mig hef-
ur aldrei skort aurinn," segir hann
og rekur upp hlátur.
„Margir fórna lífi sínu og hæfí-
leikum í ekki nokkurn skapaðan
hlut. Hefurðu hugsað um állar hús-
mæðumar sem hanga heima lon
og don? Miðaldra konur sem langar
til að lifa og leika sér, vera þær
sjálfar. En þetta er allt komið upp
í vana hjá þeim, elda matinn, vaska
upp, horfa á Dallas, fara einstaka
sinnum í afmæli og boð, svo koma
bamabörnin og em kannski bara
til leiðinda. Dapurlegt.“
Myndhöggvarinn
„Ég trúi á listina og framgang
hennar í heiminum sem afl til að
gera lífið og umhverfið betra."
Og Jón Gunnar verður ósköp
dapur í framan og horfir út í bláinn.
„En þetta lagast kannski þegar
kvenfólk fær meiri sjálfsvitund."
Samtal okkar verður ekki lengra
að þessu sinni. Aðstoðarmaður Jóns
Gunnars, Kristinn Hrafnsson mynd-
höggvari, er kominn og þeir þurfa
að sinna listinni. Við ákveðum að
hittast síðar, og þegar Jón fylgir
mér fram segir hann mér að Krist-
inn sé gamall vinur sinn og nem-
andi og að hann sé nú að ljúka
námi í Miinchen hjá einum fremsta
myndhöggvara heims. „Kristinn
kærði mig eitt sinn fyrir að kenna
sér ekki nóg. En hann misskildi
kennsluna, mér fannst hann svo
sjálfstæður og vildi því gera hann
enn sjálfstæðari með því að kenna
honum ekki neitt.“
Trúin
„Ég vildi lifa hveija einustu stund
aftur frá þrítugu. Maður var bara
fífl fram að þeim tíma. Kunni ekki
neitt, vissi ekki neitt, en gat allt.“
Við sitjum um hádegisbil á fög-
rum nóvemberdegi á Hótel Holti,
horfum á Kjarvalsmyndir og látum
líða úr okkur.
— Hefurðu hugsað um dauðann
eða lífsins tilgang eftir að þú veikt-
ist?
„Nei ég nenni því ekki. Hugsaði
um allt slíkt þegar ég var sextán.
Þá voru þessar pælingar um dauð-
ann, var nýalsinni og las bækur um
Tíbet.“
— Trúir þú á líf eftir dauðann?
„Allar hugsanir fljúga. Verðum
við ekki vör við fljúgandi orku allt
í kringum okkur!? Ef hugsun orkar
á aðra, þá er hugsun efni, andskot-
inn hafi það.
En það má víst aldrei setja fram
neina hugmynd nema vísindamenn
geti sannað hana. Ég segi eins og
vinur minn: Við verðum bara að
bíða og sjá hvað setur.“
— Ahugi þinn fyrir dulrænum
efnum hér áður fyrr hefur kannski
haft áhrif á verk þín seinna meir?
„Allt sem maður lærir er fyrir
hendi í hausnum á manni.“
— Ég sé að þú hefur verið að
glugga í Nýja testamentið, segi ég
og bendi á heilaga ritningu sem
liggur í hillu hjá honum.
„Já það er skrifað fyrir börn og
sjúklinga á sjúkrahúsum. Þegar
þeir eru nú að tala um konur sem
koma með fötur að brunninum,
manni dettur í hug plastfötur? Það
voru engar fötur til á þessum tíma,
það voru leirker sem þær notuðu.