Morgunblaðið - 04.02.1989, Síða 37

!8fil 1 HUOAíMAOUAJ ŒUA.ia V1UI>HOM '
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 1989
37
--- ^
Sigurður Arnason
írá Heiðarseli
Fæddur 26. júní 1903
Dáinn 18. febrúar 1989
Sigurður Ámason fæddist að
Þuríðarstöðum í Eiðaþinghá Norð-
ur-Múlasýslu þann 26. júni 1903.
Hann stundaði nám við Alþýðu-
skólann að Eiðum, því snemma
hneigðist hugur hans til náms og
þroska. En fyrir því urðu menn að
vinna sjálfir í þá daga. Það var
enginn leikur að lifa af, hvað þá
heldur ef fátækt alþýðufólk vildi
auðga anda sinn, til þess þurfti
bæði dugnað og harðfylgi.
Með veru sinni að Eiðum náði
Sigurður merkum áfanga, varð
gagnfræðingur þaðan, sem þótti
gott veganesti á þeim tíma og sem
varð honum notadijúgt í lífinu, enda
var hann vel gefinn bæði til munns
og handa.
Árið 1932 hóf Sigurður búskap
í Heiðarseli í Hróarstungu Norður-
Múlasýslu með móður sinni, Guð-
björgu Ámadóttur, sem þá var orð-
in ekkja, en hann er elstur af böm-
um_ hennar.
Árið 1937 kvæntist hann eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Önnu Guð-
jónsdóttur frá Brekkum í Hvol-
hreppi, mikilhæfri myndar- og
dugnaðarkonu. Þau hjónin bjuggu
í Heiðarseli til ársins 1947, en þá
fluttu þau suður og settust að í
Hveragerði með bömin sín tvö; þau
Guðbjörgu Jónu og Björgvin Heið-
ar. Þau áttu sér gott og notalegt
heimili í Hverahlíð 12 þar í bæ. Þar
var gott að koma og fundu menn
sig vera velkomna og margir hafa
notið góðra stunda og velgerða af
hendi þeirra hjóna fyrr og síðar.
í heimabyggð sinni eystra hafði
Sigurður gegnt ýmsum trúnaðar-
störfum, setið í hreppsnefnd Tungu-
hrepps og lét hann fátt af félags-
málum í sveitinni sér óviðkomandi.
Svo fór einnig hér syðra. Hann var
fljótlega kjörinn formaður Verka-
lýðsfélags Hveragerðis og nágrenn-
is, gegndi því starfi í tvo áratugi.
Þar vann hann svo sannarlega af
dyggð og trúmennsku og mátti þar
aldrei vamm sitt vita og aldrei
fannst honum of miklu fómað af
tíma og fyrirhöfn þeim málum til
framdráttar.
Á erfiðum tímum er mér þessi
maður sérstaklega minnisstæður,
ævinlega hugsandi um þá sem
minna máttu sín í lífsbaráttunni,
það var ekkert yfirborðslegt í fari
hans. Og ekki var það vonin um
hagnað sjálfum sér til handa, sem
réði trúföstum gerðum hans fyrir
Minning:
Oddný Jónsdóttir
frá Másstöðum
Fædd 27. október 1902
Dáin ll.janúar 1989
Þann 11. janúar sl. lést á Héraðs-
hæli Húnvetninga á Blönduósi,
Oddný Jónsdóttir, sem löngum var
kennd við Másstaði í Vatnsdal, en
þar fæddist hún 27. október árið
1902. Hún var yngst af þremur
dætmm þeirra merku hjóna, Jóns
Kr. Jónssonar og Elínborgar Jóns-
dóttur, sem lengi bjuggu á Másstöð-
um, Oddný missti móður sína ung
að árum, en faðir hennar giftist
aftur, Halldóru Gestsdóttur, sem
ættuð var úr Dýrafirði. Þau hjón
eignuðust eina dóttur, Elínborgu,
sem lengi var kennari á Skaga-
strönd. Halldóra var greind kona,
sem lét töluvert að sér kveða í sveit-
ar- og þjóðmálum, en það var ekki
algengt meðal húsmæðra í sveitum
á þeim árum. Oddný sáluga naut
góðrar menntunar, ef miðað er við
það sem þá tíðkaðist. Hún starfaði
allmikið við kennslu, m.a. við
Kvennaskólann á Blönduósi, en allt-
af var hún bundin traustum böndum
við fæðingarsveit sína og hygg ég
að hún hafí hvergi annars staðar
átt lögheimili um dagana.
Þau eru orðin löng kynni mín af
þessari góðu konu og er þess fyrst
að minnast, að þegar ég var bam
að aldri, fyrir meira en 60 árum,
dvaldi hún oft á æskuheimili mínu,
Hvammi í Vatnsdal. Oddný var eft-
irsótt við ýmsar hannyrðir og tók
hún slíka vinnu heim til sín, en
dvaldi líka tíma og tíma á öðrum
bæjum, einkum þar sem voru stórar
fjölskyldur og margt fólk í heimili,
eins og víða var í sveitunum á þeim
árum.
Móðir mín og Oddný bundust
snemma vináttuböndum sem aldrei
rofnuðu. Það er ánægjulegt að
minnast þessara gömlu góðu daga,
þegar hún dvaldi hjá okkur við
pijóna og saumaskap. Alltaf var
hún jafn hlý og góð við okkur börn-
in, þó oft færi mikið fyrir okkur,
og eftirvæntingin mikil að fylgjast
með þegar nýjar flíkur voru að
verða til. Þá var ekki farið í hveija
verslunina af annarri til þess að
velja sér klæðnað, sem hugurinn
girntist.
Ég, sem þessar línur rita, var svo
lánsamur að búa í næsta nágrenni
við Oddnýju um áratuga skeið. En
þannig var að árið 1955 hófu tveir
frændur hennar, þeir Jón og Zoph-
onías, búskap á hinu foma stór-
býli, Hjallalandi í Vatnsdal. En þeir
bræður voru báðir einhleypir.
Oddný sáluga var líka einhleyp.
Hún giftist aldrei og á enga afkom-
endur. Ég held að Oddnýju hafí
fundist það sjálfgefið að flytja til
frænda sinna og styðja við bakið á
þeim, þegar þeir þurftu þess með.
Þar gat hún verið fijáls, stundað
sínar hannyrðir og ekki síst naut
hún þess að hlynna að og hugsa
um frændur sína og þeirra velferð,
en það gerði hún eins og besta
móðir.
Þeir bræður og Oddný fluttust
búferlum frá Hjallalandi að Hnaus-
um í Þingi árið 1980 og þar átti
hún heima síðustu árin. Oddný
þurfti að stríða við erfíðan sjúkdóm,
sem varð til þess að hún þurfti áð
dvelja á sjúkrahúsi í Reykjavík á
sl. hausti og síðan á Héraðshælinu
á Blönduósi þar til yfir lauk, þann
11. janúar sl. eins og áður segir.
Hún var jarðsungin frá Þingeyrar-
kirkju, þann 21. janúar sl., að við-
stöddu fjölmenni.
Þegar ég nú með fátæklegum
orðum, minnist Oddnýjar vinkonu
minnar, eru þeir bræður Jón og
Zophonías mér ofarlega í huga líka,
fyrir þeirra framúrskarandi hjálp-
semi, óeigingimi og tryggð vð mig
og fjölskyldu mína, sem seint mun
gleymast.
Það eru margar ánægjulegar
minningar, sem koma fram í huga
minn þegar ég hugsa til þessara
góðu nágranna minna. Ekki síst er
mér minnisstætt, þegar ég var að
koma úr erfiðri smalamennsku, oft
í vondu verðri og illa til reika. Þá
sýndi Oddný hvers konar gæðakona
hún var. Þá var ekki verið að spara
veitingar, mat og drykk, og góm-
sætt meðlæti. Þá var gengið fast
eftir hvort ekki væru blautir sokkar
og vettlingar, ef svo var þá var það
þurrkað við eldavélina á meðan
staðið var við. Og ekki mátti gleyma
smalahundinum, hann varð að fá
sinn skammt vel úti látinn, því
Oddný var framúrskarandi dýravin-
ur. Svona var þessi kona, alltaf að
verkafólk á félagssvæðinu, en það
var Hveragerði og Þorlákshöfn.
Sigurður vann af mikilli stefnufestu
og trú á réttlæti til handa vinnandi
stéttum á íslandi, frá þeirri von
sinni og trú kvikaði hann aldrei.
Hann var kjörinn heiðursfélagi
verkalýðsfélagsins á sjötugsafmæli
sínu þann 26. júní 1973.
Sigurður var gæfumaður í einka-
lífi sínu, hann átti góða konu, böm,
tengdaböm, bamaböm og vini.
Konan hans gerði honum mögulegt
að sinna hugðarefnum sínum. Hann
var mikill félagsmálamaður sem
hefði átt erfítt með að leggja þau
mál á hilluna vegna anna heimafyr-
ir, verkalýðsmálin urðu að hafa for-
gang fannst honum.
í fímm löng og dimm ár var Sig-
urður næstum alveg blindur, þá var
hún Anna „augun hans“, las fyrir
hann allt um gang þjóðmála og það
sem hún vissi að hann vildi heyra.
Studdi og hjúkraði honum heima
þar til ekki var stætt á því lengur
og hann fór á Sjúkrahús Suður-
lands og síðan hjúkmnardeild aldr-
aðra í Ljósheimum, þar sern hann
lést að morgni 18. janúar sl. í rúm-
lega hálfa öld höfðu leiðir þeirra
Sigurðar og Önnu legið saman og
það var unnið á meðan dagur var.
Þegar ég nú að leiðarlokum kveð
prúðmennið Sigurð Ámason, sem
öllum vildi gott gera, vil ég þakka
samfylgd og vináttu í áratugi. Ég
átti því láni að fagna að vinna með
honum að verkalýðsmálum og ég
dáðist þá oft að hógværð hans og
einnig stálvilja þegar rétta þurfti
hlut einhvers samferðamanns eða
félagsins í heild. Hann var æfinlega
gera öðrum gott, bæði mönnum og
málleysingjum.
Margir unglingar dvöldu, að
sumarlagi á Hjallalandi, og er mér
kunnugt um að þeir eiga þaðan
ánægjulegar og ógleymanlegar
endurminningar.
Oddný var greind kona og var
oft gaman að ræða við hana, eink-
um um þjóðlegan fróðleik. Aldrei
heyrðist hún hallmæla nokkrum
manni, en ef hún heyrði öðrum lagt
illt til, var hún fljót að eyða slíku
tali.
Á hveijum vetri kom Oddný og
þeir bræður til okkar að Hvammi
og var þá oft spilað fram á nótt,
því þau höfðu öll gaman af því.
Var þá oft glatt á hjalla og er nú
gaman að minnast margra slíkra
stunda.
Eftir að þeir bræður og Oddný
fluttu að Hnausum urðu heimsókn-
imar færri en sömu vináttuböndin
héldust á milli heimilanna. Þá er
mér minnisstætt þegar ég þurfti
að flytja eða sækja fólk á „rút-
una“, sem var æði oft. Þá komu
þeir bræður alltaf og sögðu: „Bless-
aður vertu ekki að bíða úti á vegi,
komdu heim og drekktu kaffisopa.
Við skulum sjá um að rútan fari
ekki hjá á rneðan." Þessi tilvitnuðu
orð, hér að framan, sýna glöggt
hveiju ég átti alltaf að mæta hjá
þessu ágæta fólki.'
Nú þegar Oddný er horfin af
sjónarsviðinu finnst mér slitinn enn
einn af þeim strengjum sem tengja
mig við æskustöðvamar og fortíð
þeirra sem þar háðu sína lífsbar-
áttu.
Ég og fjölskylda mín sendum
bræðrunum í Hnausum og fjöl-
skyldunni á Bjamastöðum innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Oddnýjar
Jónsdóttur.
hennar svo fyllilega verðugur. Við
höfum svo oft haft ástæðu til að
vera stolt af því að vera bamaböm
Sigga Áma, eins og hann var oft-
ast kallaður, því hann var merkis-
maður og lét margt gott af sér leiða.
Þegar afi sagði okkur sögur af
iífinu og tilvemnni í gamla daga
skidum við oft betur eitt og annað
í fari gamals fólks sem hafði verið
erfítt að skilja áður vegna þess hve
allar aðstæður eru breyttar. Við
munum t.d. aldrei gleyma ýmsu því
sem hann sagði okkur af verkalýðs-
baráttu fyrri ára og hvemig fólk
stóð saman og lifði fyrir hugsjónina
sem bjó að baki. Afi var geysilegur
hugsjónamaður og fastur fyrir jafn-
vel svo að ýmsum þótti nóg um,
en þeir sem þekktu hann vissu að
svona var Siggi Áma og að honum
yrði ekki breytt. Það var einmitt
þetta sem var hvað aðdáunarverð-
ast í fari afa, hann var alltaf sjálf-
um sér samkvæmur og trúr sinni
hugsjón, alveg fram í andlátið.
Ævi afa stóð í rúm 85 viðburða-
rík ár og nú er henni lokið. Við
kveðjum elsku afa okkar með virð-
ingu ogóskum honum eilífs friðar.
Ó, dauði, taktu vel þeim vini mínum,
sem vitjað hefur þreyttur á þinn fund.
Oft bar hann þrá til þín í huga sínum
og þú gafst honum traust á banastund.
Nú leggur hann allt, sem var hans auður,
sitt æviböl, sitt hjarta að fótum þér.
Er slíkt ei nóg? Sá einn er ekki snauður,
sem einskis hér á jörðu væntir sér.
(Tómas Guðmundsson, Bæn til dauðans)
Soffia, Sigurður Heiðar
og Anna Erla.
+
Faðir okkar og tengdafaðir,
GUNNAR LÍNDAL JÓNSSON
húsgagnabólstrari,
Hátúni 12,
er látinn. \
Fyrir hönd vandamanna.
Kristín Björk Gunnarsdóttir, Jón Guðmundsson,
Eyrún Magnúsdóttir.
+ Elskuleg eiginkona mfn, móðir okkar og amma. -
HALLDÓRA (DÓRA) LÍNDAL,
Haukanesi 20,
Garðabæ,
lést í Landspítalanum 1. þ.m.
Haukur Helgason,
Óskar Karlsson,
Klara G. Karisdóttir,
Karl Hauksson
og barnabörn.
t
KRISTJÁN ALBERTSSON
rithöfundur
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 7. febrúar kl.
13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð.
Katrín Thors, Margrót Thors.
+
Jarðarför sambýlismanns míns, föður okkar og tengdafööur,
EGGERTS LOFTSSONAR,
Kleppsvegi 6,
sem andaðist á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund 27. janúar fer
fram frá Neskirkju mánudaginn 6. febrúar og hefst athöfnin kl.
13.30.
Málfrfður Sigfúsdóttir,
Matthías Eggertsson, Margrét Guðmundsdóttir,
Guðbjörg Eggertsdóttir, Kristján Aðalbjörnsson.
+
Útför elsku föður okkar,
EINARS LEÓS GUÐMUNDSSONAR
skósmiðs,
veröur gerð frá Langholtskirkju mánudaginn 6. febrúar kl. 13.30.
Fyrir hönd ættingja, tengdabarna og barnabarna,
Laufey Dfs Einarsdóttir,
Erla Björk Einarsdóttir,
Arnbjörg Þórðardóttir,
Sólveig Þórðardóttir,
Einar Marel Þórðarson.
sanngjam og kunni vel á hinn
gullna meðalveg, og átti því vin-
semd og virðingu viðsemjenda
sinna.
Sigurður trúði því að góð verk
væru betri en falleg orð og fyrir-
heit án athafna og lifði samkvæmt
því.
Guð blessi minningu hans og
ástvini alla.
Ragnheiður Ólafsdóttir
Nú er hann afi okkar dáinn.
Hann afí sem við bárum óbifanlega
virðingu fyrir, hann afi sem var