Morgunblaðið - 04.06.1989, Page 44

FLJÓTT • FLJÓTT - A U C LÝSl N C A S M 11) J A
44 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. JÚNÍ 1989
BAKÞANKAR
FJÖLSKYLDUTILBOÐ
Á R S I M S
FYRIR 4 MANNA FJÖISKYLDU
ÓHÁD ALDRI BARNANNA
Sumarleyfi fjölskyldunnar á Mallorka er sannarlega
í góðum höndum hjá Ferðaskrifstofunni Atlantik.
Gististaðir okkar Royaltur-hótelin, eru í flokki albestu
fbúðahótela eyjarinnar, öll staðsett með fegurð
umhverfisins, hagkvæmni og þægindi gestanna fyrir augum. Þjónusta
þeirra er frábærog í gestamóttöku er 24 tíma vaktþarsem öll fyrirgreiðsla
er veitt hvenær sem þörf krefur. Atlantikfrí er öruggt, fyrsta flokks frí fyrir
alla aldurshópa, - og nú með 65.000 kr. afslætti.
Stgr. verð Alm. verð
1. fjölskyldumeðlimur 68.400,- 71.800,-
2. fjölskyldumeðlimur 54.720,- 57.440,-
3. fjölskyldumeðlimur 41.040,- 43.080,-
4. fjölskyldumeðlimur 0,- 0,-
Heildarverð v/fjölskyldu 164.160,- 172.320,-
Meðalverð pr. mann 41.040,- 43.080,-
Verð pr. mann í stúdíói 47.880,- 50.300,-
FiRDAGETRAUN ATLANTIK
Nú hetur verið dregið úr réttum, innsendum svörum í ferðagetraun Ferðaskrifstofunnar Atlantik hf. Hinir heppnu eru:
1. vinningur. Ferð iyrir tvo til Mallorka
að verðmæti kr. 120.000,- (eitt-
hundraðogtuttuguÞúsund 00/100).
Vinningshafar: Karl Einarsson og
Gréta Frederiksen, Vallargötu 21.
245 Sandgerði.
Hátt á þriðja þúsund svör bárust. Atlantik þakkar öllum þátttakendum og óskar
vinningshöfum til hamingju með fyrsta flokks Atlantikfri.
2. vinningur. Mallorkaferð fyrir einn
að verðmæti kr. 65.000,- (sextíuog-
fimmÞúsund 00/100).
Vinningshafi: Þórður Björnsson,
Engihjalla 1, 200 Kópavogur.
3. vinningur. Atlantikferö aö verðmæti
kr. 50.000,- (fimmtíuÞúsund 00/100).
Vinninghafi: Þórunn Siguröardóttir,
Hllöarvegi 25, 200 Kópavogur.
4. vinningur, Atlantikferö aö verömæti
kr. 30.000,- (ÞrjátíuÞúsund 00/100).
Vinnlngshafi: Margrét Oddgeirsdóttir,
Hrauntungu 7, 200 Kópavogur.
0PIÐ Í DAG KL. 14:00-16:00
FERÐASKRIFSTOFAN
dTUMTIK
HALLVEIGARSTlG 1 SlMI 28388 OG 28580
í gulum vögn-
um ogbleikum
Menn fullyrða að veturinn
sem leið hafi verið sá snjó-
þyngsti í áraraðir. Kannski ára-
tugi. Ég hef aðeins veturinn þar
áður til samanburðar því ég varð
fyrir því óláni á
unga aldri að
lenda í ferðalög-
um. í aldarfjórð-
ung bjó ég á eyju
sem vetur kon-
ungur lét af-
skiptalausa. Þeg-
ar sumrinu lauk
kom vor, svo kom
sumarið aftur.
Snjórinn, þetta töfrandi fyrir-
brigði, sem úr fjarlægð var svo
heillandi, gaf tilefni til nýrra
átaka í daglega lifinu. Hálkan
breytti borginni í vígvöll og ég átti
fullt í fangi með að staulast á
tunglfarabússunum yfir bílastæð-
ið og út á stoppistöð. Strætisvagn-
inn, ótrúlega gulur í morgun-
myrkrinu, virtist bíða argur og
óþolinmóður meðan við, farþe-
garnir, klofuðum yfir skafla eða
tókum nokkur dansspor á hálku-
blettunum áður en stigið var um
borð.
Á Bermudaeyjum eru strætis-
vagnarnir ótrúlega bleikir og fólk-
ið innanborðs ótrúlega svart.
Hvítir menn ferðast sjaldan með
almenningsvögnum nú á dögum.
Fyrir seinni heimsstyijöld voru
bifreiðir bannaðar. Hvítir menn
jafnt sem svartir komust leiðar
sinnar með járnbrautarlest. Ey-
jarnar, þræddar á teinana eins og
perlur á festi, voru byggðar af
skipbrotsmönnum á leið til
bresku nýlendunnar I Virginiu,
Norður-Ameriku, árið 1609.
Lengi hafa fræðimenn haldið
því fram að Shakespeare hafi
byggt verk sitt Ofviðrið á atburð-
um sem gerðust á þessari eyðieyju
þar sem óútreiknanlegir skyndi-
stormar geysa stundum þrátt fyrir
óvefengjanlega veðurblíðu allt
árið um kring. En Prospero getur
varla hafa flotið á sínu leka fleygi,
með dótturina Miröndu og bók-
safn sitt innanborðs, alla leið yfir
Atlantshafið frá Ítalíuströndum.
Bermuda er jú aðeins 700 mílur
austur af Norður-Karólínu í
Bandarikjum Norður-Ameríku.
Svona getur maður horfið inn
í eigin hugarheim á meðan númer
16 þeysist um vesturbæinn. Full-
orðna fólkið á erfitt með að fóta
sig á leiðinni til sætis því það virð-
ist ekki til siðs í íslenskri almenn-
ingsfarartækjamenningu að bíða
þangað til allir eru sestir eins og
lög gera ráð fyrir annars staðar í
heiminum. Við sitjum síðan eins
og steingervingar hver með sínar
hugsanir. Öðru máli gegnir um
börnin og unglfngana. Þau enda-
sendast um vagninn og hrópa til
hvers annars í öfugmælum, eða
oxymorons eins og það heitir á
ensku. Ógeðslega gott, rosalega
lítið, æðislega rólegt. Ég hef tekið
eftir því að fullorðið fólk talar
ekki saman í strætisvögnum. Ég
ekki heldur, því ég er í endur-
hæfingu. Ég er að læra að verða
íslendingur aftur.
Það var oft erfitt að stíga úr
númer 16 út í myrkríð og snjóinn.
Eitt sinn var kona að hjálpa barni
út um bakdyrnar og ég þurfti að
bíða örlitla stund en um leið og
ég var að sökkva i skaflinn lokuð-
ust dyrnar og vagninn þaut af
stað. Þar munaði mjóu, hugsaði
ég. Ætti ég að hringja i Velvak-
anda? Daginn eftir tók ég vagn-
stjórann ta.ll og með mlnni bestu
„viðskiptavinurinn hefur ætíð rétt
fyrír sér“-rödd sagði ég honum að
mér fyndist hann mætti stansa
aðeins lengur við stoppistöðvarn-
ar til að leyfa fólki að setjast og
eins gefa því nægan tíma til að
komast úr vagninum. Hann ur-
raði á mig. Þú ert nú bara dóna-
leg, sagði hann, þú bíður ekki
einu sinni góðan daginn og þakk-
ar aldrei fyrir þig. Það kom veru-
lega á mig. Skyldi hann þá líka
hafa ferðast með bleikum vagni.
Og ég sem hélt ég væri búin að
læra reglurnar sem gilda fyrir full-
orðið fólk í strætisvögnum borgar-
innar. Þ.e.a.s. að vera ekkert að
glenna sig framaní ókunnugt fólk.
Eg vona svo sannarlega að ég
hafi misskilið þetta svona hrapal-
lega.
eftir Jónu
Margeirsdóttur