Morgunblaðið - 25.06.1989, Side 24

24 C
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR SUNNUDAGUR 25. JÚNÍ 1989
Harpa Rut Sonju-
dóttir — Minning
Fædd 29. janúar 1970
Dáin 15. júní 1989
Fyrir hönd Bídóar minnar vil ég
kveðja Hörpu, hennar kærustu vin-
konu, með allri þeirri hlýju sem ég
á til.
Glaðværa, rauðhærða, freknótta
stúlkan kemur ekki blaðskellandi
inn á okkar heimili aftur. Hvílík
sorg.
Harpa var skemmtileg, vel gefin,
listræn og þtjósk. Hún reyndist
Bídó sannur vinur og fyrir þá vin-
áttu er ég og mín fjölskylda ákaf-
lega þakklát.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Drottinn leggur líkn með þraut.
Auður
Sem ioftbára rísi við hörpuhljóm
og hverfí í eilífðargeiminn
skal þverra hver kraftur og kulna hvert blóm
þau komu til þess í heiminn.
En þó á sér vonir hvert lífsins ljós
er lúta skal dauðans veldi,
og moldin sig hylur með rós við rós,
er roðna í sólareldi.
(Einar Benediktsson)
Hún Harpa er dáin. Engum hefði
dottið í hug að hún myndi kveðja
okkur öll á svo snöggan hátt. Nú
þegar hún hefur sofnað svefninum
langa, bijótast fram minningar um
allar samverustundirnar sem við
áttum saman í sveitinni. Það var
alltaf glens og gaman þar sem
Hörpu bar niður. Það voru miklir
spennudagar þegar við vissum að
Harpa var að koma í sveitina því
hún var ætíð miðdepill alls bæði í
leik og starfi. Og þegar hún var
farin var hálftómlegt um að litast.
Eftir því sem árin urðu fleiri og við
eldri ijarlægðumst við Harpa
ósjálfrátt en þegar hugurinn beinist
að liðnum tímum, þá held ég að við
höfum alltaf átt pínulítið í hvor
annarri.
Elsku Sonja, Guðmundur, Jón og
Gunna, ég votta ykkur og aðstand-
endum öllum mína dýpstu samúð í
sorg ykkar og söknuði. Blessuð sé
minning hennar.
Dísa
Þú munt sjá, að aðeins það, sem valdið
hefur hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gieði þín.
(Spámaðurinn)
Þessi orð lýsa vel þeirri tilfinn-
ingu sem greip okkur þegar við
fengum þá harmafregn að hún
Harpa okkar hafði látist í slysi.
Harpa, sem átti svo bjarta framtíð
og svo margt ógert. Fyrir nokkrum
dögum hafði hún, ásamt vinkonu
sinni Bídó, fengið íbúð til leigu í
sumar og var strax hafist handa
við að fegra og breyta. Þær höfðu
á mjög stuttum tíma búið sér fal-
legt heimili og var eftirvæntingin
mikil. Aldrei hefði okkur dottið í
hug, er við sátum kvöldið eftir flutn-
ingana í nýju íbúðinni og töluðum
um það sem við ætluðum að gera
í suma'r, að þáð væri okkar síðasti
fundur. Við sem þekktum Hörpu
eigum mikið að þakka. Hún var
góður vinur, alltaf reiðubúin að
hjálpa þegar á bjátaði. Harpa átti
það oft til að finna upp á hinum
ýmsu uppátækjum sem voru
skemmtileg meðan á þeim stóð en
ylja okkur nú um hjartarætumar.
Eitt kvöldið datt henni í hug að
fara á rúntinn og hafði hún sett
poka yfir höfuðið, klippt gat fyrir
augun og sett á sig sólgleraugu.
Mörg fleiri voru þau uppátæki sem
við munum svo vel eftir og verða
til þess að minningin um hana lifír
með okkur. Þó Harpa sé horfin
okkur mun hún ætíð vera í huga
okkar því að minning um svo góðan
vin hverfur ekki.
Elsku Sonja og fjölskylda. Guð
styrki ykkur og blessi á þessari
sorgarstund.
Dylla og Villi
Ekkert hefur dýpri áhrif á okkur
en dauði ástvina. Hún Harpa Rut,
frænka mín, dó í bílslysi við Lauga-
veginn, spölkorn frá Barónsstígn-
um, þar sem hún ólst upp og eyddi
mestum hluta ævinnar. Dauði henn-
ar og sorgin er svo ólýsanlega sár,
hjarta mitt grær aldrei að fullu.
Harpa Rut var strax í æsku ákaf-
lega sjálfstæð og sterkur persónu-
leiki, ekki síst í sínum vinahópi.
Hún hafði þann eiginleika sem allt
of fá börn og unglingar hafa, að
vera meðvituð um og krefjast réttar
síns, hvort heldur það er í skóla eða
leik. Fjölskylduaðstæður hennar
hafa vafalítið haft þar mikið að
segja. Þar til fyrir fáum árum ólst
hún upp á heimili einstæðrar móður
sinnar. í augum þeirra sem eitthvað
fylgjast með og er annt um með-
borgara sína, er það gamall sann-
leikur og nýr, að það vanþróaða
velferðarsamfélag sem við búum
við, er miskunnarlaust gagnvart
einstæðum foreldrum og börnum
þeirra. Böm sem koma úr slíku
umhverfi herðast oft fyrr og sýna
meira frumkvæði og sjálfstæði en
önnur börn. Erfiðar aðstæður ein-
stæðrar móður krefjast mun nánara
sambands, ekki aðeins móður og
barns, heldur einnig nánustu ætt-
ingja. Harpa Rut leitaði mikið til
afa síns og ömmu og dvaldi oft og
tíðum langdvölum hjá þeim. Hún
var því á margan hátt fremur bam
þeirra en barnabarn. Þeirra sorg
er mikil. Harpa skynjaði líka skýrt
hversu stórfjölskyldan var henni
mikilvæg og var ákaflega ættrækin
og notaði hvert tækifæri til að
kynnast ættingjum sínum.
Harpa Rut átti stóran vinahóp
þrátt fyrir stutta ævi. Sá hópur
náði langt út fyrir hennar hverfi í
kringum Barónsstíginn og Austur-
bæjarskólann. Hún var félagslynd
og eignaðist vini víða að af landinu
þá tvo vetur, sem hún var við nám
í Héraðsskólanum í Reykjanesi. Þau
vinabönd vom traust og henni mik-
ils virði.
Ég kveð Hörpu með söknuði og
djúpum trega og votta móður henn-
ar, sambýlismanni, afa og ömmu
og föður innilega samúð.
Ivar Jónsson
Hver þekkir þá stund er sköpum er skipt
og skorinn er lífsþráður sundur
er feprstu rós úr reitnum er kippt
og rofínn hver ástvina fundur.
Frá vöggu til grafar gripur oss þrá
að gægjast í ævirúm dulda.
En örlagadísum dulrænum hjá
er dómsvaldið falið hið hulda.
Hér sitja þær þijár og segja upp þau lög,
er sérhver er knúður að hlýða
þær hlusta með ró á hjartnanna slög
og horfa á hvað stundimar líða.
Ein spinnur vom lífsþráð, hægfara hljóð
ein hnitmiðar stundimar niður,
með sigðinni á þráð ’ið þriðja sker fljóð
og þá kemur eilífur friður.
(Guðmundur Guðmundsson)
Kveðja frá Qölskyldunni
á Kirkjubraut 58, Akranesi.
Þegar sumar er gengið í garð,
lengstur sólargangur er og landið
okkar hefur skrýðst sumarbúningi
virðist ekkert fjær manni en dauði
og sorg. Birta og ylur sumarsins
eykur manni lífsþrek og löngun til
leikja og starfa sem hugur og hönd
eru bundin við. En björtum degi
fylgir ávallt skuggi nætur. Og líkt
er um ævi manns. Þar skiptast á
bjartir geislar og skuggar sem
brugðið getur skjótt yfir sviðið.
A sólríkum sumardegi dimmdi í
einni svipan er systurdóttir mín,
Harpa Rut Sonjudóttir, lést af slys-
förum aðeins nítján ára gömul. Þar
sem áður ríkti hamingja og gleði
grúfir nú yfir sorg og tregi.
En sorgin og treginn kalla fram
Ijúfar minningar um kæran ástvin.
Það voru hamingjudagar vetur-
inn 1970 þegar bættist í barnahóp-
inn, í Norðurmýrinni í Reykjavík,
rauðhærður telpuhnokki sem skírð
var því fallega nafni Harpa Rut.
Harpa Rut var eirikabarn Sonju B.
Jónsdóttur en faðir hennar var
Engilbert Jensen. Snemma í æsku
Hörpu Rutar skildu leiðir foreldr-
anna. Fyrst eftir fæðingu dvöldu
mæðgurnar á heiiriili afa og ömmu
á Skarphéðinsgötu sem þegar tóku
miklu ástfóstri við þessa litlu dótt-
urdóttur sína. Með mikilli elju og
dugnaði stofnaði Sonja sitt eigið
heimili þar sem hún ól telpuna sína
upp. Það var reyndar í næsta ná-
grenni við afa og ömmu þangað sem
leiðin átti síðar oft eftir að liggja
og þaðan sem Harpa Rut nánast
lagði upp í sína hinstu för.
í Norðurmýrinni fetaði Haipa
Rut sín fyrstu spor og naut ástar
og handleiðslu móður sinnar. En
bemskuárin, sem oftast líða
hnökralaust og átakalaust, vom
ekki einn dans á rósum í lífi þessar-
ar bjartleitu og blíðu hnátu. í því
skiptust á gleði og harmur sem
eflaust settu sitt mark á viðkvæma
barnslund hennar.
Inni á heimili afa og ömmu hefur
hún eflaust strax skynjað, í þeim
samhljóm og eindrægni sem þar
ríkti, hversu mikilvæg góð tengsl
eru barni við foreldra sína og fjöl-
skylduna alla. Þetta átti síðar eftir
að verða áberandi þáttur í fari henn-
ar. Fjölskyldutengsl urðu henni
hjartans mál, enda notaði hún hvert
tækifæri sem gafst til að styrkja
þau og efla.
Þegar aldur var til lá leið hennar
í Barnaskóla Austurbæjar þar sem
móðir hennar hafði numið sitt staf-
rófskver og amma á undan henni.
Þar undi hún við leik og starf og
lærði sínar- lexíur. í skólastarfinu
þroskaði hún með sér sína bestu
eiginleika sem ekki hvað síst endur-
spegluðust í handavinnu hennar og
gleði við myndsköpun. Við sem nú
horfum til baka getum í dag og
síðar látið hugann reika um þann
heim sem Harpa Rut bjó sér í mynd-
um sínum.
Á þessum árum komu þeir tímar
að þær mæðgur urðu að sjá hvor
af annarri. Menn verða að vinna
fyrir sér og sínum. Þegar þannig
stóð á var gott að geta lagt leið
sína á Skarphéðinsgötuna og fengið
þar að halla sér næturlangt hjá afa
og ömmu. En Harpa Rut átti einn-
ig aðra góða að. Það voru þau
Rósa, ömmusystir hennar, og Þórð-
ur, eða afi og amma á Bakka eins
og hún nefndi þau. Þar átti Harpa
Rut góða daga og undi sér vel. Og
hlýjan hug fann hún stafa frá afa
og ömmu í Keflavík.
Skólanámi sínu lauk Harpa Rut
í Héraðsskólanum í Reykjanesi þar
sem hún stundaði nám í tvo vetur.
Þar hnýtti hún vinabönd sem ekki
urðu slitin.
Eins og gengur og gerist leitaði
Harpa Rut eftir starfi við sitt hæfi
þegar skólagöngunni lauk. Ekki
finna allir starf við sitt hæfi fyrir-
hafnarlaust. Harpa Rut reyndi það
eins og margir að val á starfi er
ávallt vandaverk. En snemma á
síðasta ári fékk hún starf á veit-
ingastofunni Birninum við Njáls-
götu þar sem ýmsir hæfileikar
hennar nýttust til fulls. Eins og
fyrri daginn var ekki farið út fyrir
bernskuslóðirnar í leit að vinnu.
Þarna undi hún hag sínum vel, fann
hvert traust var borið til hennar,
stóð undir þeirri ábyrgð sem á hana
var lögð, lærði að þekkja sjálfa sig
og fann sjálfstraust sitt vaxa að
sama skapi. Bjartir tímar voru því
framundan, fullir af fyrirheitum um
betri tíma.
Á þessum vinnustað bundust vin-
konurnar Harpa Rut og Hrafnhildur
Thoroddsen vináttuböndum sem
leiddi þær saman í líf og dauða, í
bókstaflegri merkingu þeirra orða.
Aðeins tveimur dögum fyrir dauða
Hörpu Rut ákváðu þessar samrýndu
stúlkur að leigja saman ibúð sem
þær fluttu þegar í. Þaðan lögðu þær
síðan saman af stað snemma dags
15. þ.m. til að takast á við verkefni
dagsins. Örlögin gripu hins vegar
í taumana og Harpa Rut lét lífið í
umferðarslysi á sömu slóðum og
hún hafði alið ailan sinn aldur, en
vinkona hennar lifði slysið af en
liggur þungt haldin á sjúkrahúsi.
Nú þegar leiðir okkar skilja að
sinni vil ég þakka Hörpu fyrir allar
okkar samverustundir. Ég veit að
í mannheimum mun ég ekki framar
sjá hana koma fagnandi á móti
mér, en tilveran getur ekki verið
svo miskunnarlaus að okkur sé ekki
ætlað að hittast á ný. I trausti þess
munum við sem eftir stöndum halda
áfram ferðalaginu.Ég veit að ég
mæli fyrir hönd okkar allra, ömmu,
Legsteinar
MARGAR GERÐIR
Mmorex/Gmít
Steinefnaverksmiðjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjörður
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — Sími 681 960
afa, Billu, Jóns Þórs og Guðrúnar
Iðunnar, þegar ég segi að mikil
sorg er í hjörtum okkar en við þökk-
um þér samfýlgdina og alla gleðina
sem þú veittir okkur.
Sonja mín, ég veit að fátækleg
orð mín fá ekki sefað sorg þína.
En hinu trúi ég að minningin um
ástkæra dóttur mun búa með þér
og leggja líkn við þraut. Fyrir hönd
fjölskyldunnar votta ég þér og sam-
býlismanni, Guðmundi Kristjáns-
syni, sem staðið hefur við hlið þér
sem klettur, og föður hennar, okkar
innilegustu hluttekningu.
Sigurgeir A. Jónsson
Lofa þú Drottin sála mín,
og allt sem í mér er, hans heilaga nafn;
lofa þú Drottin sála mín,
og gleym eigi neinum velgjörðum hans,
sem fyrirgefur allar misgjörðir þínar,
læknar öll þín mein,
leysir líf þitt frá gröfínni,
krýnir þig náð og miskunn,
sem mettar gæðum,
þú yngist upp sem öminn.
(Davíðssálmur 103. 1-5.)
Það er erfitt að skilja hvers
vegna, ungt og kröftugt ungmenni
er hrifið burt frá okkur. En allt
hefur sinn tilgang, jafnvel fráhvarf
ungrar lífsglaðrar stúlku héðan af
hótel Jörð hefur tilgang, þó að við
breyskir menn skiljum ekki hvað
er að gerast þá er það heldur ekki
okkar að skilja, því vegir Drottins
eru órannsakanlegir. Kannski var
komið að Hörpu okkar að sinna
öðru mikilvægara hlutverki en hún
hafði hér.
Fyrir okkur sem ritum þessar
fátæklegu línur, var Harpa mikil-
væg. Hún var hluti af lífi okkar og
starfi. Þó að okkar tími með henni
hafi verið skammur og liðið hratt,
var hann samt okkur ómetanlegur
og ógleymanlegur. Fyrir rúmu ári
lágu leiðir okkar saman fyrir til-
stilli vinkonu Hörpu sem þá starf-
aði hjá okkur. En smátt og smátt
varð Harpa hluti af okkar lífi og
starfi, ómissandi þegar mikið lá við
og þegar tilbreytni og léttleika vant-
aði í tilveruna og starfið. Stundum
titraði loftið af glensi og gamansemi
og skemmtilegum uppátækjum, en
stundum virtist hugurinn víðs fjarri
og gat þá þurft svolitla þolinmæði
til að bíða eftir að húmorinn og
góða skapið léti á sér bæra á ný.
Það leið aldrei á löngu þar til heyrð-
ist hljóð úr horni, annað hvort í
formi söngs eða léttra athugasemda
og brandara eins og „Ég held ég
vildi heldur vinna í skógerð," svo
var gotið hornauga og hlegið. Þó
að þröngt væri og aðstæður erfiðar
var aldrei kvartað, rækjumst við
hver á annað, heyrðist ávallt „fyrir-
gefðu“ og síðan hélt hver sínu striki.
Eitt ár er lítill hluti af heilli manns-
ævi, en okkur finnst sem við höfum
alltaf þekkt Hörpu, þessa rösku,
elskulegu, hlýju og heiðarlegu
stúlku, sem alltaf heilsaði og kvaddi
með elskulegu brosi, kærleika og
góðum óskum. Hún kom oft og
dvaldi hjá okkur lengur en nauðsyn
bar tii og stundum leit hún bara
við til að segja: „Hæ, hvernig geng-
ur.“ Það er erfitt að kveðja Hörpu
eða „Horby“ eins og við sögðum
oft á hressum stundum, en við vit-
um að kveðjan er ekki eilíf, heldur
munum við hittast aftur heima þeg-
ar við kveðjum hótel Jörð og okkar
tíma er lokið hér. Eftir eigum við
góðar og saknaðarfullar minningar
sem geymast þar til sú stund renn-
ur upp.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta,
á grænum grundum lætur hann
mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem
ég má næðis njóta.
(Davíðssálm. 23,1-2.)
Elsku Sonja, Gummi, Guðrún, Jón,
Bídó, Dilla, Villi, Kolla og aðrir
ástvinir, ykkar söknuður er sár, en
minningarnar gleðja og sefa sorg-
ina, eins og vissan um góða endur-
fundi. Þér, Engilbert, viljum við
segja, að þú áttir vaxandi rúm í
hjarta hennar sem kom fram í
ýmsum myndum sem við urðum
greinilega vör við. Við biðjum Guð
að styrkja ykkur og styðja um alla
framtíð.
Unnur, Kristján, Jóhann
og Páll.