Morgunblaðið - 04.08.1989, Blaðsíða 27

27
J\jipRGU^BL^^'TOS.T;UDAGUR 4. ÁGÚST 1989
Minning:
__ *
Andrés B. Olafsson
bifvélavirki
Fæddur 23. maí 1921 Samviskusemi var einn af megin-
Dáinn 25. júlí 1989
Það var mér mikið áfall þegar ég
frétti að tengdafaðir minn Andrés
B. Ólafsson hefði látist á heimili sínu
hinn 25. júlí 1989. Ég hafði hitt
hann hressan að vanda fyrr um dag-
inn og var ekki að heyra að hann
kenndi sér nokkurs meins, þó hann
væri þreyttur eftir langt ferðalag
norður í iand. Var það fjarri mínum
huga að ég ætti ekki eftir að sjá
hann á lífi eftir samtal okkar þann
dag.
Eins og ég nefndi áðan þá var
Andrés nýkominn úr ferðlagi með
eiginkonu sinni Þorgerði Guðmunds-
dóttur um Norðurland er ég spjall-
aði við hann síðast og var á honum
að heyra að hann hefði nötið ferðar-
innar í hvívetna. Hann hafði ekki
ferðast mikið í seinni tíð enda bund-
inn við vinnu sína og heimilishaldið.
Andrés var engu að síður fróður um
landafræði, bæði um sitt eigið land
svo og önnur lönd.
Andrés var að velta því fyrir sér
á síðustu mánuðum að fara á eftirla-
un, enda kominn á þann aldur að
honum var það fært. Er líklegt að
hann hefði notað auknar frístundir
til þess að ferðast um landið.
Eftir kynni mín við Andrés eru
það einkum íjögur atriði sem standa
uppúr af fjölmörgum kostum hans,
vinnusemi, samviskusemi, traust-
leiki og tilgerðarleysi.
Andrés var mjög vinnusamur og
stundaði fulla vinnu allt fram á
síðasta dag. Virtist honum líða best
er hann hafði nóg að starfa hvort
sem það var í vinnunni, við heimilið
eða við að aðstoða börn sín við bíla-
viðgerðir, byggingarframkvæmdir
og annað sem til lagðist. Ýmsir voru
raunar efins um að hugmyndir hans
um að fara á eftirlaun og hætta í
vinnunni næðu fram að ganga á
næstunni, enda erfitt að ímynda sér
Andrés án þess að vera á fullu í
vinnu.
kostum Andrésar. Allt það sem hann
tók sér fyrir hendur var unnið af
mikilli alúð og nákvæmni. Minnist
ég þess sérstakiega er hann aðstoð-
aði. mig við viðgerðir á bílum sem
ég hef ekið á í gegnum tíðina. Þeg-
ar óþolininóður tengdasonurinn taldi
snærisspotta og aðrar álíka viðgerð-
ir duga til þess að unnt væri að
koma bílnum á götuna, mátti Andrés
ekki heyra á það minnst. Tók hann
þá ráðin iðulega í sínar hendur og
skilaði frá sér verkinu á sómasam-
legan hátt.
Andrés var mjög traustur maður
og stóð allt fullkomlega sem hann
lofaði mönnum. Hann var sem klett-
ur í ölduróti þjóðfélags þar sem að-
eins eitt er öruggt, að aðstæður
dagsins í dag munu breytast með
nýjum degi. I Andrési var að finna
mann sem alitaf var til staðar þegar
á þurfti að halda, tilbúinn til þess
að aðstoða menn við að leysa sín
vandamál. Hringlandaháttur stjórn-
málamanna var honum mjög á móti
skapi og hann ræddi oft um að aukna
festu þyrfti við stjórn landsins.
Tilgerðarleysi var einn af fjöl-
mörgum kostum Andrésar. Andrés
var í hópi þeirra manna, sem nú fer
stöðugt fækkandi, sem hafa tamið
sér einfalt líferni. Fannst honum
allur „fígúrugangur" og peninga-
bruðl nútímamannsins frekar inni-
haldslaust og lítt til hamingju fallið.
Andrés barst aldrei á í lífi sínu held-
ur var það honum nóg að sjá stórri
fjölskyldu sinni fyrir góðu heimili.
Hafði hann það fyrir viðmiðun í lífi
sínu að peningar væru til fyrir þeim
lífsgæðum sem menn veittu sér, í
stað þess að skella sér í einhverja
skuldasúpu uppá von og óvon.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti fyrir kynni mín af
Andrési, þó þau stæðu skémur en
væntingar mínar stóðu til.
Að endingu vil ég færa eftirlif-
andi eiginkonu Andrésar, Þorgerði
Guðmundsdóttur, börnum og barna-
börnum þeirra hjóna innilegustu
samúðarkveðjur vegna fráfalls
Andrésar.
Jóhannes Sigurðsson
Andrés B. Ólafsson varð bráð-
kvaddur að heimili sínu að kvöldi
25. júlí, og fer jarðarförin fram í
dag frá Fríkirkjunni í Reykjavík.
Andrés fæddist í Reykjavík, við
Njálsgötupa, 23. maí 1921. Faðir
hans var Ólafur Elíasson, f. 17. seþt-
ember 1889, sonur Elíasar Magnús-
sonar (1852-1903) bónda á Guðna-
bakka í Stafholtstungum og konu
hans, Guðrúnar Jóhannesdóttur
(1861-1947), en þau voru bæði
Borgfirðingar. Ólafur var lærður tré-
smiður og starfaði lengst af í
Reykjavík. Enn standa hús í borg-
inni og víðar sem hann byggði.
Móðir Andrésar var Óiafía Vigfús-
dóttir, f. 17. apríl 1889 á Stefáns-
stöðum í Skriðdal. Foreldrar hennar,
Vigfús Sveinsson (1854-1951) frá
Mjóanesi og Guðrún Halldórsdóttir
(1864-1940) frá Haugum, bjuggu
þar í nær tvo áragtugi til 1902.
Eftir það bjuggu þau m.a. í Höfðas-
eli á Völlum, en fluttust til Reyðar-
ijarðar árið 1912 og áttu heima þar
til dauðadags. Ólafía mun hafa flust
til Reykjavíkur árið 1909.
Foreldrar Andrésar giftust árið
1917. Þau eignuðust fjögur börn:
Hrefnu (f. 1918), Andrés, Eggert (f.
1926) pg Ólafíu (f. 1930). Af þeim
er nú Ólafía ein eftir á lífi og býr í
Bandaríkjunum. Þau hjónin reistu
hús við Vesturvallagötu og bjuggu
þar. Er Andrés var tíu ára, vorið
1931, lést Ólafía móðir hans skyndi-
lega. Ekki reyndist unnt að halda
heimilinu saman, en Andrés var svo
lánsamur að komast í fóstur í Hlíð
í Skaftártungu á heimili Valgerðar
Gunnarsdóttur. Var það heimilisvin-
ur foreldra Andrésar, Jóhann Páls-
son frá Hrífunesi, sem bað Valgerði
fyrir drenginn. Þar mun honum hafa
liðið vel, og hann talaði ævinlega
hlýlega um Hlíðarfólkið og þau ár
sem hann átti með Skaftfellingum.
Það má segja að hann hafi ávallt
litið á börn Valgerðar se_m systkini
sín. Hann hvarf aftur til Ólafs föður
síns um tíma, einn vetur eða svo,
en eftir það fór hann alfarinn að
Hlíð, enda dó Ólafur um vorið 1934.
Alltaf munu bernskuslóðirnar á
Vesturvallagötunni og í hverfinu þar
í kring hafa togað í hann. Honum
þótti vænt um vesturbæinn, og hann
gerði sér oft ferð þangað. Á árunum
sem hann átti heima þar kynntist
hann nokkrum góðum vinum sem
héldu tryggð við hann alla tíð.
Þegar Andrés var 18 ára fór hann
í Reykholtsskóla og var þar við nám
í tvo vetur. Minntist hann þeirra
daga oft með ánægju. Að því búnu
lá leiðin út á vinnumarkaðinn. Á
stríðsárunum vann hann mest við
akstur, en 1946 hóf hann nám í bif-
vélavirkjun í fyrirtækinu Stilli.
Sveinsbréf hans er dagsett 24. maí
1952, og meistarabréfið kom síðar.
Frá 1952 til æviloka vann hann á
vélaverkstæðinu Kistufelli, lengst af
við nákvæmnisvinnu sem krafðist
þolinmæði og samviskusemi.
Hin 26. september 1953 kvæntist
Andrés eftirlifandi konu sinni, Þor-
gerði Guð.mundsdóttur frá Djúpa-
vogi. Foreldrar hennar voru Guð-
mundur Þorsteinsson og Ragnheiður
Kristjánsdóttir á Steinsstöðum.
Andrés og Þorgerður eignuðust sex
börn sem eru öll búsett í Reykjavík.
Þau eru: Ólafía (f. 1951), hjúkrunar-
fræðingur, gift Árna Guðbjörnssyni
húsasmið; Halldóra (f. 1952), hjúkr-
unarfræðingur, gift Þorleifi Jónssyni
bókaverði; Guðmundur (f. 1956),
vélfræðingur, kvæntur Rósu Sva-
varsdóttur húsfreyju, Haukur (f.
1958), húsgagnasmiður, sambýlis-
kona Jónína Arnardóttir hjúkrunar-
fræðingur; Valgerður (f. 1962), hús-
freyja, gift Jóhannesi Sigurðssyni
lögfræðingi; Hörður (f. 1964), há-
skólanemi, ókvæntur. Barnabörnin
eru nú orðin átta. Þau Andrés og
Þorgerður byijuðu búskap í Stór-
holtinu, en fluttust árið 1962 í
Nökkvavog 20 og hafa búið þar
síðan. Þar hefur oft verið þröng á
þingi, og aldrei voru húst'áðendur
ánægðari en þegar allur hópurinn —
börn, tengdabörn og barnabörn —
var þar saman kominn.
Sem ungur maður var Andrés
dökkhærður og dökkur yfirlitum, en
hann hærðist snemma. Hann var
fremur hávaxinn, þrekinn og sterk-
legur, kvikur í hreyfingum og léttur
á sér á unga aldri, en stirnaði nokk-
uð með aldrinum. Andrés var prýði-
lega greindur, las mest bækur um
landafræði og sögu, ef tími gafst til
slíks, og hafði gaman af að ræða
þau efni. Hjálpsemi var honum í
blóð borin og hann tók öllum vel sem
leituðu til hans með vanda sinn.
Hann fylgdist af áhuga með því sem
börn og tengdabörn tóku sér fyrir
hendur og studdi þau með ráðum
og dáð. Hann var fremur hæglátur
maður og óáreitinn, dulur en áreið-
anlega mjög tilfinninganæmur,
vinnusamur og einstaklega laghent-
ur. Hann var með afbrigðum sam-
viskusamur, og voru þau hjón sam-
taka um að fórna öllu til að koma
barnahópunum upp með sóma.
Heimilið lét Andrés ganga fyrir öllu.
Það er sorglegt að hugsa til þess
að Andrés skuli hafa fallið frá núna,
aðeins 68 ára gamall. Nú seinasta
árið hafði ég heyrt á honum að hann
hlakkaði til að fara á eftirlaun. Hefði
honum þá ef til vill géfist tóm til
að gera eitthvað fyrir sjáifan sig,
sinna áhugamálum, jafnvel ferðast.
Hann festi kaup á nýjum bil fyrir
aðeins nokkrum dögum og brá sér
ásamt konu sinni í stutt ferðalag
norður í Eyjaíjörð. Hann hafði mjög
gaman af að skoða sig um þar, og
mun ég minnast þess hve ánægður
hann var et' hann sagði mér frá ferð-
inni daginn áður en hann dó.
Við leiðarlokin eru margir sem
hafa ástæðu til að hugsa hlýtt til
Andrésar; ég er þakklátur fyrii' að
hafa mátt njóta góðra kynna við
hann.
Þorleifiir Jónsson
Minnmg':
Vigtússína B. Bjarna-
dóttir frá Seyðisfírði
Fædd 16. október 1908
Dáin 27. júlí 1989
í dag 4. ágúst fer fram útför
móðursystur minnar Vigfússínu
Bjarnheiðar Bjarnadóttur frá Seyðis-
firði. Mig langar að minnast hennar
með örfáum orðum. Sína eins og við
kölluðum hana lést í Landspítalanum
27. júlí sl. en hún hafði átt við van-
heilsu að stríða. Sína var fædd á
Stokkseyri 16. október 1908 og var
dóttir Vigfússínu Magnúsdóttur frá
Rauðsbakka, Austur-Eyjafjöllum og
Bjarna Sigurðssonar frá Sjónarhóli
á Stokkseyri. Þau voru bæði ættuð
af Rangárvöllum og voru afkomend-
ur Guðríðar Eyjólfsdóttur og Bjarna
Halldórssonar sem hin kunna
Víkingslækjarætt er komin út af.
Móðir Sínu lést stuttu eftir fæðingu
hennar svo hún varð aldrei þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast henni.
Sína ólst upp með föður og föður-
móður sinni til 7 ára aldurs. Þá gift-
ist faðir hennar aftur, Herdísi Magn-
úsdóttur frá Rauðsbakka og voru
þær systur Herdís og Vigfússína,
móðir Sínu og ólst Sína upp eftir
það hjá þeim Bjarna og Herdísi á
Sjónarhóli. Þijú hálfsystkini átti
hún: Inga sem bjó á Seyðisfirði og
er látin; Ágúst sem er vistmaður á
Kumbravogi á Stokkseyri og Óskar
sem býr í Fagurtúni á Stokkseyri.
Sína fór mjög ung að heiman og
í vist eins og siður var þá. Hún var
mikið úti í Vestmannaeyjum og
kynntist þar mannsefni sínu sem var
elskulegur maður, Magnús Jónsson,
ættaður frá Austdal í Seyðisfirði.
Árið 1928 verða þáttaskil í lífi henn-
ar er hún flytur austur á Seyðisfjörð
ásamt Magnúsi. Magnús stundaði
sjómennsku og var hann lengi for-
maður með báta á Seyðisfirði. Eftir
að togari kom var hann bræðslumað-
ur á honum. I þá daga hefur verið
erfitt að þurfa að sækja sjóinn suður
og vera svo mánuðum skipti frá fjöl-
skyldum sínum. Mikil ábyrgð hefur
hvílt á konum þessara manna því
ekki voru sjóðir eða tryggingar til
að leita til þegar illa gekk. Heimili
þeirra Sínu og Magnúsar var dæmi-
gert sjómannaheimili. Sína var
hugguleg og snyrtileg kona og hafði
mjög fallega framkomu. Hún var
greind, hress, kát og kunni að koma
fyrir sig orði á góðra vina fundi.
Heimili hennar bar vott um snyrti-
mennsku og myndarskap. Ekki var
ævi Sínu alltaf dans á rósum. Tvö
ung börn missti hún, fyrra barnið
fæddist andvana. Hitt barnið dó úr
skarlatsótt tveggja ára gamalt. Það
var drengur er Bjarni hét. Árið 1953
lést Magnús og varð öllum það harm-
dauði. Þá var yngsta barnið aðeins
11 ára gamalt. Sína lét ekki bugast
og bjó hún áfram með börnum sínum
þar til þau fóru að búa sjálf. Hún
hefur reynst þeim mikil og góð móð-
ir og virtu þau móður sína mikils.
Börn Sínu og Magnúsar eru: Trausti
sem er skipstjóri, kvæntur Þórdísi
Óskarsdóttur og eiga þau 6 börn;
Jón sem er rafveitustjóri, kvæntur
Þórhildi Skúladóttur og eiga þau 3
börn og búa á Seyðisfirði; Guðrún
kvæntist Páli Dagbjartssyni skip-
stjóra og eiga þau 3 börn og búa á
Hornafirði og Bjarni verksmiðju-
stjóri, kvæntur Gunnhildi Eldjárns-
dóttur og eiga þau 3 börn og búa á
Ólafsvík.
Þegar Sína er kvödd leitar hugur-
inn heim á Seyðisfjörð og rifjast þá
upp minningar um hana og heimili
hennar, sem var í Antonshúsi eins
og við kölluðum það, og á Austur-
vegi 5. Þar var ég heimagangur og
hef margs að minnast frá þeim tíma.
Ég gleymi ekki jólaboðum hjá henni
og hlakkaði maður til að fara út á
Austurveg 5 til Sínu. Þá minnist ég
einnig þegar hún kom með fjölskyldu
sína inn í Fjarðarsel á jólum. Oft
kom hún til að hjálpa foreldrum
mínum í heyskap og var þá oft glatt
á hjalla. Síðustú árin bjó Sína á
Austurvegi 12 í lítilli íbúð þar til hún
Iagðist inn á sjúkrahúsið á Seyðis-
firði.
Að leiðarlokum vil ég þakka alla
hennar vinsemd á liðnum árum. Sína
verður mér alltaf eftirminnileg sem
drenglynd og góð kona. Við Kjartan
sendum börnum hennar og fjölskyld-
um þeirra hlýjar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Bjarndís Helgadóttir
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÁGÚSTÍNA EIRÍKSDÓTTIR,
Drápuhlíð 39,
andaðist aðfaranótt 3. ágúst.
Anna Steinunn Sigurðardóttir,
Flosi Hrafn Sigurðsson, Hulda Sigfúsdóttir,
Ágústa Flosadóttir, Sigurður Flosason.
Faðir okkar, + ^ KARLKVARAN
'Sistmálari,
er látinn. Ólafur Kvaran, Gunnar B. Kvaran, Elisabet Kvaran.
t
Amma mín,
SVANHVÍT KNÚTSDÓTTIR,
Seljabraut 36,
verður jarðsungin frá Nýju Fossvogskapellu föstudaginn 4. ágúst
kl. 10.30.
Sunna Soebeck og vandamenn.
+
■
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför
BRJÁNS JÓNASSONAR.
Unnur Guðbjartsdóttir,
Svala Brjánsdóttir, Henrý Kristjánsson,
Jónas Brjánsson, Snjólaug Sveinsdóttir,
Brynjar Brjánsson, Stefanía Bjarnadóttir
og barnabörn.