Morgunblaðið - 26.10.1989, Blaðsíða 35

_________________________MOJIGLNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR.:?6. OKT0BER 1989
Gyða Sigrún Jóns-
dóttir - Minning
Fædd 12. mars 1916
Dáin 18. október 1989
Kveðja frá sonardætrum
Nú er hún horfín sjónum okkar
hún Gyða amma eins og við syst-i
urnar sögðum alltaf þegar við töluð-
um um hana Gyðu Sigrúnu Jóns-
dóttúr ömmu okkar í Karfavogi 13.
Hún lést í Borgarspítalanum þann
18. október eftir erfiða legu sem
allt starfsfólk er að henni hlúði
reyndi að létta eins og hægt var.
Það er svo margt sem við getum
þakkað ömmu okkar fyrir því hún
Gyða amma gaf börnunum sínum
og okkur barnabörnunum allt sitt
líf. Amma mundi allt. Hún gleymdi
aldrei afmælis- eða öðrum merkis-
dögum, alltaf var amma Gyða
mætt.
Ekki má gleyma Jóni afa sem
hefur staðið við hennar hlið í 50
ár. Það er svo stutt síðan við kom-
um öll saman og samglöddumst
ömmu og afa á gullbrúðkaupsdag-
inn þeirra þann 20. maí síðastlið-
inn. Við systurnar eigum eftir að
sakna ömmu okkar í Karfavogi
mikið. Elsku afi, þú hefur misst
mikið, en minningin um góða konu
lifir í hjörtum okkar allra. Megi
elsku amma hvíla í friði.
Bryndís, Hjördís,
Svandís og Valdís.
Mæt kona er gengin á vit feðra
sinna.
Sjálf var hún sátt við þá til-
hugsun, svo þreytt og sjúk sem hún
var orðin. En okkur hinum finnst
stóít höggvið og vandfyllt skarðið
sem myndast hefur. Einn af horn-
steinum ijölskyldunnar er fallinn
frá.
Gyða Sigrún Jónsdóttir fæddist
á Akureyri 12. mars 1916, dóttir
hjónanna Kristínar Guðjónsdóttur
og Jóns Björnssonar, sem bjuggu á
Sólheimum þar í bæ, ein af 8 börn-
um þeirra hjóna.
Á unga aldri fór hún í fóstur til
Sörens Jónasar Björnssonar og Jó-
hönnu Guðmundsdóttur í Höfða-
brekku á Húsavík og hjá þeim
sæmdarhjónum ólst hún upp til full-
orðinsára. Þegar Gyða var 10 ára
eignaðist hún fósturbróður, Guð-
mund Jónasson, en hann var kjör-
sonur þeirra Jónasar og Jóhönnu,
og var mjög kært með þeim fóstur-
systkinum. Við alsystkini sín hafði
hún einnig alltaf gott samband. Um
tvítugt fór Gyða í Húsmæðraskól-
ann á Laugum. í þá daga þótti það
góð menntun fyrir stúlkur og gott
veganesti út í lífið. 1939 giftist hún
Jóni Birni Benjamínssyni, hús-
asmíðameistara frá Súðavík, móð-
urbróður mínum. Þau byijuðu sinn
búskap á Akureyri og byggði Jón
Björn handa þeim fallegt hús á
Eyrinni. Eru tvö elstu börn þeirra
fædd á Akureyri. Seinna fluttust
þau til Reykjavíkur og byggði Jón
Björn þar annað hús yfir jjölskyldu
sína í Karfavogi 13. í því húsi
bjuggu þau hjónin upp frá því með
mikilli -reisn. Börnin urðu fimm.
Elst er Alda Dagmar, þá Jón Sör-
en, Jóhanna Björk, Sigríður Guðrún
og yngst er Sigrún Anna. Þau eru
nú öll gift og búin að stofna eigin
heimili.
Gyða var óvenju ljúflynd og heil-
steypt kona sem aldrei hallmælti
nokkurri manneskju, en gerði gott
úr öllu. Ég man aldrei eftir henni
öðruvísi en rólegri, yfii-vegaðri og
brosandi, sama þótt yfir stæði stór-
veisla og húsið fullt af ættingjum,
vinum og fjörugum krökkum. Fjöl-
skyldan er mannmörg og enginn,
hvorki barn né fullorðinn, lét sig
vanta í jólaboðin eða aðrar góðar
veislur í Karfavog 13. Allir þekktu
góða matinn hennar Gyðu og elsku-
lega viðmótið.
Frá því ég, 12 ára gömul, fékk
að fara í ógleymanlega ævintýra-
reisu til Akureyrar til þeirra hjóna,
hefur mér alltaf fundist eitthvað
alveg sérstakt við heimilislíf og fal-
legt heimili þeirra hjóna. Réðst það
af því að sjaldan hef ég séð jafn
samhent hjón. Viðmót þeirra hvort
við annað einkenndist af svo mikilli
væntumþykju og gagnkvæmri virð-
ingu, að það geislaði frá þeim hlýj-
an og gleðin, og allur heimjlis-
bragur virkaði svo sannur og góður.
Gyða hafði sérstakt lag á því að
láta fólki líða vel í návist sinni.
Maður fann hvað maður var hjart-
anlega velkominn þegar hún var
heimsótt, og sjálf mundi hún eftir
öllum tyllidögum, gleymdi engum.
Hún átti þann sjaldgæfa eiginleika,
að kunna að hlusta og hafði alltaf
tíma. Hún gat fengið hvern sem
var, fullorðinn eða barn, til að viðra
skoðanir sínar og segja álit sitt á
hveiju því málefni sem áhugaverð-
ast var í augum viðmælenda þá
stundina. Allir báru takmarkalausa
virðingu fyrir henni og fundu að
hún gerði slíkt hið sama, og það
fyllti jafnvel smáfólkið öryggi og
sjálfsvirðingu. Það er því ekki að
undra, þótt okkur þyki stórt höggv-
ið og tómlegt við fráfall hennar.
Fyrir hönd móður minnar og fjöl-
skyldu flyt ég ættmönnum Gyðu
og fjölskyldu samúðarkveðjur. Megi
góður Guð hjálpa og hugga elsku-
legan frænda minn og sætta hann
við hið óumflýjanlega.
Við minnumst Gyðu með þökk
og virðingu og óskum henni góðrar
ferðar á vit óendanleikans.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fynr allt og allt.
Hjördís Þorleifsdóttir
Elsku hjartans Gyðu frænku á
ég svo margt að þakka. Með burt-
för hennar er höggvið stórt skarð.
Enn og aftur sannar það sig að við
erum sífellt að takast á við breyt-
ingar. Öll vildum við hafa lífið eins
og það best lét, en ekkert er eins
öruggt í lífinu og breytingar. Alltaf
er verið að kveðja og laga sig að
nýjum aðstæðum.
Þegar ég læt hugann reika aftur
í tímann koma fyrst upp í huga
mér öll sumrin sem ég fékk að heim-
sækja Gyðu og Bjössa í Karfavog-
inn. Voru það yndislegir dagar. Hún
vildi allt fyrir mig gera. Einnig fékk
ég að fara í heimsókn til Diddu
frænku í Hveragerði. Við Sigrún
lékum okkur með ýmislegt í garðin-
umm hennar Gyðu sem var hennar
mesta yndi og ætíð svo vel snyrtur
og fallegur.
Ekki síður eru eftirminnilegar
allar árlegu haustferðirnar til
Reykjavíkur sem ég fór með pabba,
mömmu og systkinum. Fengum við
þá alltaf að vera hjá Gyðu í Karfa-
voginum. Móttökurnar voru alltaf
svo innilegar og hlýjar, hún var
alltaf svo gefandi. Ég sé þau Bjössa
fyrir mér á tröppunum, glaðleg og
hress að faðma okkur öll, við vorum
svo iijartanlega velkomin. Ég man
mig svo örugga er ég stóð á tröpp-
unum hjá henni, því hann bróðir
hennar og faðir minn, Steindór
Kr., var nú yfirleitt í fluggír allt
sitt líf svo ferðirnar milli Akureyrar
og Reykjavíkur voru engin undan-
tekning. Þessi karftur í honum að
drífa í hlutunum var einnig í systr-
unum, hverri á sinn hátt. Afi, Jón
Björnsson skipstjóri, hefur örugg-
lega notið starfskunnáttunnar
ásamt ömmu Kristínu við að halda
aga á þessum stóra og fallega
barnahóp, en systkinin voru 8:
Gréta, Ragna, Gyða, Sigurlaug,
Hulda, Alda Dagmar, Steindór
Kristinn, sem lést aðeins 7 ára, og
Steindór Kristinn sem skírður var
í höfuðið á honum. Vinir hans pabba
höfðu oft orð á því að hann hefði
alist upp í fallegum systrahópi og
hvort það hafi ekki verið hræðilegt
að hafa þennan stelpnaskara í
kringum sig. Það væri örugglega
fyrir þeirra tilstilli að hann varð
svona baldinn og uppátækjasamur.
Og nú finnst mér ég heyra hlátur-
inn í systkinunum því þau áttu svo
margar sögur frá fyrri tíð.
Þau voru öll dugnaðarforkar, en
Gyða var ættardrottningin í mínum
augum, miðpunkturinn var hjá
henni. Allir leituðu til hennar. Börn-
in þeirra Björns voru fimm, Alda,
Jón, Jóhanna, Sigríður og Sigrún,
hópurinn stækkaði er þau voru öll
komin með sínar fjölskyldur og svo
allir gestirnir.
Alltaf var pláss fyrir alla. í raun
má segja að þó skipstjórarnir í ætt-
inni væru nokkrir, þá voru þeir
fleiri en starfsheitin sögðu tii um.
Úr brúnni hafði Gyða vakandi auga
með öllu, hafði stjórn á ferðinni,
haggaðist ekki hvemig sem gaf á.
Staðföst, yfirveguð og hlý. Fékk
hveija ágjöfina eftir aðra en fannst
það varla meira en skvetta. Eftir
hveija raun varð hún sterkari, hún
reyndi svo margt, en það braut
hana enginn og ekkert. Hún bar
byrðarnar fyrir svo marga og fyrir
hennar tilstilli varð lífið þeim Iétt-
ara. Hún var mesti skipstjórinn í
ættinni sem minnst bar á. Sigldi
af festu, hélt sjó og sigldi í gegn.
Gyða frænka var svo jákvæð, og
hafði svo yndislegan hlátur. Ég man
þegar hún og mamma fóm á tiltek-
inn stað að versla. Svei mér þá, ég
hélt að karlinn ætlaði að láta þær
hafa allan lagerinn. Þeim tókst svo
vel upp að þegar þær komu heim
í Karfavoginn rifjuðu þær þetta
atvik upp og ég sé Gyðu fyrir mér
þar sem hún stendur við eldhús-
bekkinn og veltist um af hlátri.
Þetta atvik lýsir henni vel því hún
hafði svo mikla persónutöfra, að
&
áður en hún vissi af var hún búin
að gera frábær kaup bara með því
að vera hún sjálf. I huga mér er
þetta fyrsti kvennabisnessinn sem
bragð var að.
En mamma, Emma, kvaddi á
undan Gyðu. Fyrir tæpum fjórum
árum dó móðir mín eftir baráttu
við krabbamein eins og Gyða gekk
í gegnum nú. Ég fór með henni til
Reykjavíkur þar sem hún átti að
fara í rannsókn, en fljótt varð ljóst
að hún þyi'fti að gangast undir að-
gerð. Þær urðu nokkrar suðurferð-
irnar á þessum tíma og enn fékk
ég að vera í Karfavoginum. Seinna
eftir þessa aðgerð fékk ég viðtal
við lækni sem sagði mér hægt og
varfærnislega hve ástandið væri
alvarlegt. Mér fannst hann punda
á mig lóðum með hveiju orði. Ég
var orðin undarlega þung í höfðinu
þegar hann hafði Iokið máli sínu.
Að öllum líkindum átti hún svo stutt
eftir. Þá var svo’ yndislegt að eiga
þau að;, Gyðu, Bjössa og Huldu
frænku sem hafði komið með mér
suður og stutt mig á allan hátt.
Fyrir þennan tíma þekka ég.
Gyða var alltaf svo hugrökk og
varðist ætíð þeirri freistingu að
gefast upp í baráttu er virtist von-
laus, örugg í þeirri trú að sigur
hefir alltaf verið grundvallaður á
óförum og að hamingja getur ekki
annað en fylgt i' kjölfar mótlætis.
Hún auðgaði tilveru okkar og frá
henni fóru allir glaðari en komu.
Bjössi minn, þú varst Gyðu alltaf
svo mikið, og vékst ekki frá henni
í þessum veikindum. Þið voruð svo
samstillt og hamingjusöm, missir
þinn er mikill. Börnin ykkar sjá á
eftir einstakri móður sem hafði
hlutverk er enginn annaiyen hún
gat innt svo vel af hendi. Ég sendi
ykkur öllum, þér, börnunum,
tengdabörnunum og barnabörnun-
um hjartanlegustu kveðjur og bið
góðan Guð að styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Kristín Steindórsdóttir
Sérfræiingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
blómaverkstæði
INNAífe
Skólavörðustíg 12
á horni Bergstaðastrætis
sími 19090
Hildigunnur Ásgeirs-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 23. apríl 1927
Dáin 20. september 1989
Hún fæddist með vorinu og
kvaddi með haustinu. Það var tákn-
rænt fyrir Hillu, því líf hennar ein-
kenndist af birtu og yl, hvar sem
hún fór, krafturinn var svo mikill
að hún var farin áður en maður
vissi af.
Þegar við hjónin fluttum til
Ólafsfjarðar fyrir hart nær 23
árum, atvikaðist það svo að Árna-
hús systkinin, eins og Hilla og
systkini hennar voru gjarnan köll-
uð, urðu okkar bestu vinir og hefir
sá vinskapur haldist, þrátt fyrir
brottflutning okkar hjóna. Til
marks um hjálpfýsi Hillu langar
mig til að minnast á atburð_ sem
átti sér stað er við bjuggum í Ólafs-
firði.
Þannig var að sú, er þessar línur
skrifar, veiktist og varð að dvelja
á sjúkrahúsi um hríð. Þetta var í
miðri sláturtíð og var ég nú viss
um að ekki yrðu tekin nein slátur
á okkar heimili þetta haustið, en
viti menn, Hilla vissi þetta og kall-
aði saman vinkonu okkar, Rögnu,
svo og dóttur sína, Sigrúnu. Saman
tóku þær slátrin og þegar ég kom
heim var allt frágengið. Þetta er
vinskapur og enn í dag fyllist ég
gleði þegar ég hugsa til baka um
þennan atburð og reyndar margt
fleira gott sem kom frá þessari
góðu konu. Hildigunnur giftist Ing-
ólfi Baldvinssyni frá Grímsey, 31.
desember 1945, og varð þeim 5
barna auðið, Sigrúnar, Áslaugar,
Frímanns, Péturs og Óla Hjálmars.
Öll búa þau í Ólafsfirði utan Áslaug
býr í Kópavogi. Ingólfur átti dóttur
frá fyrra hjónabandi, Guðrúnu, og
býr hún einnig í Ólafsfirði. Öllum
þessum hóp reyndist hún hin besta
móðir og aðstoðaði þau í blíðu og
stríðu, eins og hennar var von og
vísa.
Hilla fæddist í Ólafsfirði og bjó
þar alla tíð. Ferðalög var hún ekki
mikið fyrir, en leið best heima, en
nú hefir hún farið í það ferðalag
sem bíður okkar allra og er ég þess
fullviss að vel hefir verið tekið á
móti henni af öllu hennar fólki sem
á undan var gengið. Ég efa ekki
að hún er þegar tekin til starfa á
nýjum vettvangi. Kærleikurinn og
gleðin, sem hún var gædd í svo
ríkum mæli, hæfa eflaust vel á þeim
vettvangi, því uppákomur þær sem
hún átti til voru engu líkar og von-
laust að láta sér leiðast í návist
hennar.
Við hjónin og ijölskylda okkar
biðjum góðan Guð að styrkja Ing-
ólf, börnin ykkar og barnabörn og
hjálpa háaldraðri tengdamóður,
sem sér nú á bak annarri tengda-
dóttur sinni á 2 árum, en hún hefir
staðið af sér meiri sjó en þetta og
tekist.
Fari hún í friði.
Gógó
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginmanns míns, sonar, föður, tengdaföður
og afa,
FRIÐRIKS M. FRIÐLEIFSSONAR
myndskera.
Guðrún Ólafsdóttir,
Þórunn Jónsdóttir,
Ólafur Friðriksson,
Halldóra K. Friðriksdóttir,
Friðleifur í. Friðriksson,
Axel Þ. Friðriksson,
Friðrik G. Friðriksson,
Ólöf J. Friðriksdóttir,
Árni Friðriksson,
Halldóra K. Eyjólfsdóttir,
Helga Erla Gunnarsdóttir,
Arnór Guðbjartsson,
Hrönn Friðgeirsdóttir,
Kristín Finnbogadóttir,
Anna María Gunnarsdóttir,
Guðni Þór Jónsson,
Þóra Böðvarsdóttir
og barnabörn.
Til greinahöfunda
Aldrei heftir meira aðsent efhi
borizt Morgunblaðinu en nú og
því eru það eindregin tilmæli
ritstjóra blaðsins til þeirra, sem
óska birtingar á greinum, að
þeir stytti mál sitt mjög. Æski-
legt er, að greinar verði að jafn-
aði ekki lengri en 2-3 blöð að
stærð A4 í aðra hverja línu.
Minningar- og
afmælisgreinar
Af sömu ástæðum eru það ein-
dregin tilmæli ritstjóra Morgun-
blaðsins til þeirra, sem rita minn-
ingar- og afmælisgreinar í blaðið,
að reynt verði að forðast endur-
tekhingar eins og kostur er, þegar
tvær eða fleiri greinar eru skrifað-
ar um sama einstakling. Þá verða
aðeins leyfðar stuttar tilvitnanir í
áður birt ljóð inni í textanum.
Almennt verður ekki birtur lengri
texti en sem svarar einni blaðsíðu
eða fimm dálkum í blaðinu ásamt
mynd um hvern einstakling. Ef
meira mál berst verður það látið
bíða næsta eða næstu daga.
Ritstj.