Morgunblaðið - 26.01.1990, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 1990
27
Minning:
Sigrún H. Lange
Fædd 3. apríl 1958
Dáin 19. janúar 1990
í dag verður jarðsett frá Kópa-
vogskirkju Sigrún Helga Lange.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast hennar.
Ég kynntist Sigrúnu og Svenna
árið 1981 er þau fluttust til Akra-
ness, ásamt syni þeirra Jóhanni
Ólafí. Við bjuggum í fyrstu í sama
ijölbýlishúsi og Svenni og maðurinn
minn unnu á sama vinnustað.
Seinna unnum við Sigrún á sama
vinnustað og okkar kynni urðu góð
og ljúf.
í byijun árs 1986 kom í ljós að
Sigrún átti við veikindi að stríða
sem síðar áttu eftir að leggja hana
að velli. Sigrún barðist eins og hetja
í sínum erfiðleikum og minnist ég
þess hversu dugleg hún var og
horfði ætíð björtum augum á fram-
tíðina.
Sigrún starfaði, síðustu árin sem
hún vann, sem dagmamma. Hún
var mjög barngóð. Það sá ég hjá
syni mínum sem er 6 ára í dag.
Sigrún tók hann í fóstur fyrir mig
fyrir einu og hálfu ári þegar við
hjónin fórum til Noregs og Svíþjóð-
ar í 2 vikur. Tilhlökkunin hjá syni
mínum var mikil að komast til Sig-
rúnar og taldi hann síðustu dagana
þar til stundin rann upp. Það var
svo gaman að hann mátti varla
vera að því að kveðja okkur. Ég
vissi að ég skildi barnið mitt eftir
í góðum höndum hennar, Svenna
og Jóhanns Ólafs. Sonur minn
minnist oft þeirra tíma þegar hann
var hjá þeim meðan mamma og
pabbi voru í útlöndum eins og hann
segir sjálfur.
Fljótt skipast veður í lofti. Fljót-
lega eftir þetta fluttu Sigrún og
Svenni til Hafnarfjarðar því Sigrún
þurfti að vera undir læknishöndum
í Reykjavík. Hver hefði trúað því
fyrir einu og hálfu ári að nú í dag
væri Sigrún öll. Mér fínnst alltaf
óréttlátt þegar ung líf eru tekin frá
okkur, eins og líf Sigrúnar sem mér
fannst eiga allt lífið framundan.
En Sigrún var sterk og dugleg og
virtist eiga ótæmandi skammt af
þeim eiginleika. I bjartsýni Sigrúnar
var ekki hægt annað en vera bjart-
sýn líka og reyna að gleyma veik-
indum hennar.
Rétt fyrir jólin kom sú harma-
fregn að veikindi Sigrúnar væru
orðin mikil og þurfti hún að vera á
sjúkrahúsi meira og minna sl.
haust. En Sigrún átti því láni að
fagna að eyða síðustu jólunum í
faðmi fjölskyldtmnar, með Svenna
og Jóhanni Ólafi sem varð 10 ára
gamall 16. jan. sl. Ég átti samtal
við Sigrúnu rétt fyrir jólin og þá
gat ég heyrt á henni að hún væri
þjáð og þreytt en ekki gleymdi hún
bjartsýninni.
Sigrún, Svenni og Jóhann Ólafur
komu á Akranes viku fyrir andlát
Sigrúnar. Við hjónin áttum saman
yndislega kvöldstund með þeim. Þá
var auðvelt að sjá að Sigrún væri
þjáð og þreytt þótt hún léti lítið á
því bera. Fljótlega eftir heimsókn
þeirra barst sú fregn að Sigrún
væri orðin mjög veik og væri kom-
in á sjúkrahús. Föstudaginn 19.
janúar var Sigrún öll.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum kveðja Sigrúnu og biðja Guð
að blessa hana. Elsku Svenni og
Jóhann Ólafur, sorgin ykkar er
mikil og söknuðurinn sár, en það
er sagt að öll sár grói um síðir.
Vonandi er það rétt. Ég bið Guð
að styrkja ykkur og hugga á erf-
iðri stund, svo og foreldra, tengda-
foreldra, systkini og vandamenn.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Ásdís Gunnarsdóttir
í dag verður mamma lögð til
hinstu hvílu. Það er varla hægt að
hugsa sér að fá ekki hlýja brosið
og umhyggjuna á móti sér þegar
ég kem heim. Það virtist alveg sama
í hveiju mamma lenti, alltaf átti
hún orku og umhyggju handa öðr-
um. í fjögur ár barðist hún við
krabbamein af þvílíkum krafti og
bjartsýni að allir sem til þekktu
fylltust aðdáun. Mamma sá aldrei
tilgang í því að vorkenna sér eða
fyllast svartsýni, hún sagðist ekki
nenna því, bjartsýni og þol ein-
kenndu hennar löngu baráttu. Hún
vann svo margar orrustu, en að
endingu dugði hinn sterki vilji og
bjartsýni ekki lengur. Nú hefur
mamma fengið hvíld og ég veit að
hún mun vera með okkur í framtíð-
inni, því að hún á pláss í svo mörg-
um hjörtum. Ég og pabbi verðum
alltaf þakklátir Kjartani Magnús-
syni og öðrum læknum og starfs-
fólki krabbameinsdeildar Landspít-
alans fyrir frábæra umhyggju og
vel unnin störf við erfðar og við-
kvæmar aðstæður.
Ég veit að Guð hefur tekið vel á
móti mömmu og nú líður henni vel.
Jóhann Ólafur
Þó að fomu björgin brotni
bili himinn og þorni mar,
allar sortni sólimar,
aldrei deyr þó allt um þrotni
endurminning, þess sem var.
(Grímur Thomsen.)
Þegar okkur barst sú harma-
fregn föstudaginn 19. janúar að
elskuleg mágkona okkar væri dáin
var erfitt að trúa því. Þó vissum
við að hún barðist við illvígan sjúk-
dóm, en erfitt var að trúa því að
hún sem hélt upp á 10 ára afmæli
sonar síns þrem dögum áður með
mikilli reisn hefði beðið lægri hlut
í baráttunni. Frá þvi Sigrún kom
fyrst á heimili foreldra okkar ávann
hún sér æ meiri virðingu okkar og
aðdáun eftir því sem árin liðu. Við
sem eftir lifum munum ylja okkur
við minninguna um ánægjulegar
samverustundir á liðnum árum. Við
höfum þroskast við kynnin. Hennar
er sárt saknað.
Svenni minn og Jóhann Ólafur,
söknuður ykkar er mikill. Megi al-
góður Guð styrkja ykkur í sorg
ykkar.
Lausnarinn blíði lífs um ár
lini sorg og pínu,
heims í stríði ef svöðusár
svella í hjarta þínu.
(Káinn.)
Blessuð sé minning hennar.
Kolbrún, Jóhann, Helga
og Qölskyldur.
Kveðja frá vinum
Okkur langar að minnast vin-
konu okkar með nokkrum fátækleg-
um orðum.
Sigrúnu kynntumst við árið
1981, er hún flutti til Akraness
með eftirlifandi eiginmanni sínum,
Sveini Jónssyni, og syni þeirra, Jó-
hanni Ólafi, rúmlega ársgömlum.
Sigrún var myndarleg húsmóðir,
handlagin og bar heimili þeirra
merki þess. Alltaf var hún boðin
og búin að rétta hjálparhönd.
Við áttum saman margar göðar
stundir, vorum t.d. saman í sumar-
leyfum og ferðuðumst til Hollands
eitt sumarið, sem var alveg frá-
bært. Við vorum að ræða um að
gaman væri að endurtaka þessa
ferð, nú síðast þegar við hittumst,
viku fyrir andlát hennar.
Sigrún var vinur vina sinna og
eftir að fjölskyldan flutti til Hafnar-
fjarðar, var hún dugleg að koma í
heimsóknir.
Fyrir um fjórum árum veiktist
Sigrún af sjúkdómi sem leiddi hana
síðar til dauða. En hún barðist
hetjulega ákveðin og bjartsýn, allt
til síðustu stundar.
Að leiðarlokum kveðjum við Sig-
Uppeldisfulltrúi
- hálf staða
Sérdeild fyrir einhverfa nemendur Digranes-
skóla í Kópavogi óskar að ráða uppeldisfull-
trúa í hálfa stöðu nú þegar.
Starfið hefst kl. 12.00 á hádegi.
Upplýsingar í síma 82528.
Iðjuþjálfar
Hjúkrunarheimilið Skjól auglýsir eftir iðju-
þjálfa til starfa. Vinnutími eftir samkomulagi.
Nánari upplýsingar gefur forstöðumaður í
síma 688500.
rúnu vinkonu okkar hinstu kveðju,
og þökkum samfylgdina.
Elsku Svenni og Joi, guð styrki
ykkur í þessari miklu sorg. Við
sendum ykkur og öllum ástvinum
hennar dýpstu samúðarkveðjur.
Magga, Bjössi og
Gréta Björg, Akranesi.
Þann 19. janúar lést í Landspítal-
anum Sigrún Lange, vinkona mín,
aðeins 31 árs gömul. Þó að hún
hafí átt við veikindi að stríða sein-
ustu 4 árin fannst mér það fjarlæg
hugsun að hún væri neitt á förum
á næstunni, kjarkur hennar og
lífskraftur var svo miklir.
Sigrún ólst upp í Kópavogi og
var dóttir hjónanna Auðar Ágústs-
dóttur og Jóhannesar Lange. Ég
þekkti hana ekki á hennar upp-
vaxtarárum, en veit að hún lauk
gagnfræðaprófi og fór eftir það að
vinna hjá kjötvinnslu Búrfells. Árið
1977 kynnist hún ungum manni úr
Hafnarfirði, Sveini Jórissyni, og átti
hann eftir að verða lifsförunautur
hennar. Þau giftu sig 16. júní 1979
og 16. janúar 1980 eignuðust þau
son, Jóhann Ólaf.
í janúar 1981 flytja þau frá
Reykjavík uppá Akranes, en Svenni
hafði ‘þá nokkrum mánuðum áður
hafíð störf hjá íslenska járnblendi-
félaginu á Grundartanga. Ég kynn-
ist þeim hrjónum árið 1984, þegar
ég og mín ijölskylda fluttum til
Akraness og maðurinn minn fer að
vinna með Svenna á Grundartanga.
Á meðan þau bjuggu á Akranesi
hittumst við Sigrún nær daglega
en um haustið 1988 fluttu þau til
Hafnarfjarðar og var samband okk- .
ar þá meira símleiðis.
Ékki fór mikið fyrir Sigrúnu, en
fljótlega eftir að ég kynntist henni
fann ég að hún var einstök persóna
og eftir því sem ég kynntist henni
meira dáðist ég meira að henni.
Hún var fyrirmyndar heimavinn-
andi húsmóðir og lagði sig fram við
að hugsa vel um heimili sitt með
hagsýni og dugnaði. Það var sama
hvað hún tók sér fyrir hendur alltaf
var sami krafturinn í henni og
hressileikinn og góða skapið var
ætíð til staðar.
í þessi 6 ár sem ég þekkti hana
man ég aldrei eftir að hafa hitt
hana öðruvísi en hressa og káta,
þó að á ýmsu gengi í veikindum
hennar og oft hafi komið upp sú
staða að margur hefði gefíst upp.
Nei ekki Sigrún. „Ég skil það ekki,
ég hef aldrei verið að stressa mig
neitt yfír þessum veikindum," sagði
hún við mig fyrir rúmum mánuði
þegar hún fékk að vita að hún hafði
æxli í höfði. Það var eins og guð
hefði gefíð henni einstakan kraft
og reisn sem hún hélt þar til yfír
lauk. Aldrei heyrði ég hana vor-
kenna sjalfri sér og er viss um að
það kunni hún ekki. Tveimur dögum
áður en Sigrún kvaddi þennan heim
hringdi ég í hana. Hún sagði mér
að 20 manna afmælisveislan hans
Jóa hefði gengið vel. Síðan nokkur
orð um hvernig hún hefði það, en
aðallega ræddi hún um samúð sína
með vinahjónum sínum hér á Akra-
nesi sem nokkrum dögum áður
höfðu orðið fyrir mikilli sorg. Að
lokum sagði ég að hún yrði að koma
í afmæliskaffi til mín bráðlega, og
að ég nálgaðist óðum toppinn, það
segðu þær sem væru orðnar fertug-
ar. „Ég er komin á toppinn þó mig
vanti rúm 8 ár í fjörutíu árin, ég er
á niðurleið," sagði hún og hló. í
þessu símtali kvöddumst við og
ekki datt mér í hug að það væru
síðustu kveðjur okkar. Hún yfirgaf
þennan heim í Landspítalanum 19.
janúar með Svenna sér við hlið að
vanda, líkaminn var uppgefinn en
það var engan bilbug að fínna á
sálinni og lífskraftinum.
Ég get ekki látið hjá líða að minn-
ast á hve miklar mætur og hve
mikið traust Sigrún hafði á Kjart-
ani Magnússyni lækni og starfsfólki
krabbameinsdeildar Landspítalans,
sem hún þurfti svo oft að leita til
seinustu ljórum árum. Hún var því
fólki mjög þakklát fyrir það sem
það gerði fyrir hana og taldi það
samvalið í erfiðum störfum.
Elsku Svenni og Jói, þið eigið
margar ljúfar minningar sem ekki
gleymast og þið styðjið hvor annan.
Sigrúnu þurfum við ekki að hafa
áhyggur af, henni líður vel og ég
er viss um að hún er ekki aðgerðar-
laus í himnaríki og tekur á móti
okkur þegar þar að kemur. Ég
þakka henni alltof stutta en lær-
dómsríka samfylgd.
Ég og mitt fólk sendum aðstand-
endum Sigrúnar hugheilar samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning
hennar.
Obba og fjölskyida
í dag verður kvödd frá Kópavogs-
kirkju Sigrún Helga Lange Jóhann-
esdóttir, sem lést í Landspítalanum
19. þ.m. eftir að hafa barist við
erfiðan sjúkdóm í 4 ár.
Sigrún var fædd 3. apríl 1958
og var því 31 árs þegar hún lést.
Sárt er og óskiljanlegt þegar svona
kornung kona er kvödd burt frá
ungum syni, Jóhanni Ólafí, sem er
nýorðinn 10 ára og eiginmanni,
Sveini Jónssyni, en þau gengu í
hjónaband 16. júní 1979 og þarf
vart að fara mörgum orðum um
sorg þeirra feðga. Hófu þau búskap
í Reykjavík en fiuttu til Akraness
í ársbyijun 1981, þar sem Sveinn
starfaði á Grundartanga. Til Hafn-
aríjarðar fluttu þau haustið 1988.
Sigrún var dóttir hjónanna Auðar
Ágústsdóttur og Jóhannesar Lange,
Víðihvammi 28, Kópavogi, og ólst
hún þar upp öll sín æskuár á kær-
leiksríku heimili ásamt 5 systkinum.
Sigrúnu kynntumst við er hún bast
syni okkar tryggðaböndum. Heil-
steyptari og dagfarsprúðari stúlku
er vart hægt að óska sér inn í fjöl-
skylduna og eigum við fagrar og
dýrmætar minningar að ylja okkur
við.
Sigrún barðist af miklum dugn-
aði og hetjuskap við sinn sjúkdóm
og alla þá meðferð sem honum
fylgdi, sigra og ósigra. En aldrei
heyrðist æðruorð af hennar munni
og alltaf veitti hún okkur öllum
styrk fram á síðustu stundu, með
bjartsýni og léttri lund.
Það er með sárum söknuði, þökk
og virðingu sem við kveðjum
tengdadóttur okkar og öllum henn-
ar ástvinum sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Sigurbjörg og Jón
Okkur langar að minnast góðrar
vinkonu okkar, sem lést 19. janúar
í Landspítalanum.
Kynni okkar hófust árið 1978 og
hafa haldiet óslitin síðan. Sigrún
giftist eftirlifandi manni sínum,
Sveini Jónssyni, 16. júní 1979. Þau
keyptu sína fyrstu íbúð á Sogavegi
148 og þær voru ófáar ánægju-
stundirnar sem við áttum þar sam-
an. Árið 1981 fluttu þau upp á
Akranes og urðu ferðir okkar á
milli ekki eins tíðar en þó alltaf
haldið sambandi. Þar bjuggu þau í
tæp 8 ár en fluttu síðan í Hafnar-
fjörð. Þau eignuðust einn son, Jó-
hann Ólaf, sem pú er 10 ára. Sig-
rún var mjög barngóð og hafði
gott lag á börnum. Hún vann sem
dagmamma í nokkur ár en varð að
hætta því vegna erfiðs sjúkdóms
sem að lokum bar hana ofurliði.
Það var sama á hveiju gekk, aldrei
kvartaði Sigrún.
Elsku Svenni og Jóhann Ólafur,
orð mega sín lítils á svona stundu
en minning um yndislega eiginkonu
og móður lifir. Við sendum öllum”
ástvinum hennar, dýpstu samúðar-
kveðjur-.
Óli og Sibba
Lofta-
plötur
og lím
Nýkomin sending
Þ.ÞORGRfMSSON&CO
Armula 29, Reykjavík, sími 38640