Morgunblaðið - 28.01.1990, Page 10

eftir Svein Guðjónsson
„BIS, BIS. — Endurtakið, endurtakið,“ hrópuðu hrifiiir áheyr-
endur í óperuhúsinu í Palermo á Sikiley síðastliðið þriðjudags-
kvöld þegar Kristján Jóhannsson óperusöngvari hafði sungið
lokaaríuna í La Fanciulla Del West eftir Puccini. Þetta var
frumsýningarkvöldið og fólkið lét í Ijós hrifiiingu sína með
klappi og hrópum. Kristján fer með stærsta tenórhlutverkið,
hlutverk Dick Johnson, og var að vonum sæll og glaður eftir
sýninguna enda hefúr hann ærna ástæðu til. Mörg spennandi
verkefiii eru framundan, sem gefa honum ástæðu til bjart-
sýni. Eitt veldur honum þó hugarangri og það er hvernig
íslenskir ráðamenn á sviði menningarmála klúðruðu fyrirætl-
unum um að setja hér á svið óperuna Manon Lescaut eftir
Puccini á Listahátíð, með heimsfrægum listamönnum, sem
Kristján hafði Iagt mikla vinnu í að fá til samstarfs að beiðni
íslenskra menningarfrömuða, en svo var hætt við allt saman.
„Ég er bæði sár og reiður. Þetta er ekki í fyrsta sinn sem
svona lagað gerist, en örugglega í það síðasta. Ég læt ekkí
hafa mig út í svona vitleysu aftur,“ segir hann þegar þessi
mál ber á góma.
Eg náði tali af Kristjáni
daginn eftir frumsýn-
inguna í Palermo og
við ræddum fyrst um
dvölina á Sikiley og
viðtökurnar þar.
„Sýningunni í heild var mjög vel
tekið og raunar með allra besta
móti miðað við frumsýningar hér,
mikið klappað og hrópað. Ég er líka
mjög ánægður með þær viðtökur
sem ég fékk persónulega þar sem
hrópað var á endurtekningu eftir
lokaaríuna, sem er fremur sjald-
gæft hér. Það segir allavega að
manni hefur tekist vel upp og
áheyrendur voru ánægðir. Eg fann
það líka á forráðamönnum óperu-
hússins að þeir voru í sjöunda
himni,“ sagði Kristján.
— Blaðadómar voru mjög já-
kvæðir í garð Kristjáns og í stærsta
blaðinu á Sikiley segir að „röddin
hafi verið frábær og Kristján hafi
haft fullkomið vald á hlutverkinu
án minnstu áreynslu“. Ég spyr hann
hvort einhver munur sé á áheyrend-
um suður á Sikiley og til dæmis
norður í Milano, á Scala?
„Nei, ég held að það sé ekki. Á
þessari frumsýningu, eins og á
frumsýningum alls staðar í heimin-
um, var fólk sem er margt í góðum
efnum eða telur sig í hópi mennta-
manna og listunnenda. Þetta fólk
telur sig hafa vit á hiutunum og
margt af því hefur það eflaust.
Sumir hafa stundað óperur og átt
frumsýningarkort í tugi ára og hafa
því góða og mikla viðmiðun. Frum-
sýningarfólk, hvort sem það er hér,
á Scala eða annars staðar, er yfir-
leitt þyngra en fólkið sem kemur á
þriðju eða fjórðu sýningu og eftir
það þannig að þessar góðu viðtökur
á frumsýningunni lofa góðu með
framhaldið."
— Varstu með sviðsskrekk fyrir
sýninguna, eða ertu kannski alveg
búinn að losa þig við þann kvilla?
„Það er nú alltaf pínulítill pirring-
ur í maganum fyrir frumsýningar,
en ekkert sem orð er á gerandi.
Ég æfði þessa óperu með maestro
Gavazzeni og þegar maður hefur
fengið slíkan undirbúning á ekkert
að geta komið í veg fyrir að vel
gangi. Ég söng þessa óperu líka í
Nice í Frakklandi í hitteðfýrra. En
listamenn breytast alltaf ár frá ári
og ég syng öðruvísi nú en ég gerði
þá og ég er þakklátur fyrir hveija
mínútu sem ég fæ hjá mínum ma-
estro til að undirbúa svona mikil
hlutverk. Og þá gengur maður yf ir-
Ieitt óhræddur til verks.“
— Kristjánerráðinntilaðsyngja
12 sýningar í þessari óperu í Pal-
ermo og mun dvelja þar fram í lok
febrúar. Hann er með fjölskylduna
með sér og býr í þægilegri íbúð
nálægt miðborginni. Hann var
barnapía heima þegar við spjölluð-
um saman, Siguijóna kona hans
hafði brugðið sér í líkamsrækt. Ég
spyr hann hvernig hann kunni við
sig á Sikiley.
„Það fer mjög vel um okkur og
þetta fólk sem við umgöngumst er
með því allra elskulegasta sem ég
hef kynnst. Það er dálítið gamall