Morgunblaðið - 15.06.1990, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLiAÐIÐ- FÖSTUDAGUR 1C. JÚNÍ 1990
Sigurfljóð Olgeirs-
dóttir - Minning
Fædd 14. desember 1905
Dáin 6. júní 1990
„Með gestrisninnar einlægni saðning gaf
hún svöngum
og svalaði hinum þyrstu af næsta litlum
fönpm."
(Guðmundur Friðjónsson)
Við stóðum fyrir utan íbúð henn-
ar eitt sunnudagskvöld fyrir þremur
árum og knúðum dyra. Hún lauk
upp, lávaxin kona með hlýtt bros
4jg tindrandi augu bakvið sterk gler-
‘ augun. „Jæja, elskurnar, hvað get
ég gefið ykkur,“ sagði hún um leið
og við vorum komin inn og höfðum
tekið af okkuryfírhafnimar. Þannig
kynntist ég Sigurfljóði Olgeirsdótt-
ur, sem í dag er borin til hinstu
hvílu.
„Hvað get ég gefið ykkur?“ Þessi
orð lýsa vel Sigurfljóði, eða ömmu
Fljóðu eins og fjölskyldan kallaði
hana. „Er ekki eitthvað sem ég get
gefíð ykkur?“ spurði hún og hún
naut þess að gefa okkur eitthvað.
Hún gaf okkur í svanginn með
ánægju þess sem lifað hefur
krepputíma þegar svo þröng var í
búi að menn áttu vart málungi
>matar. Hún umvafði okkur hlýju
og ástúð þess sem fæddist óvelkom-
inn og sleit barnsskónum fjarri
sínum nánustu. Hún gaf af örlyndi
og ástúð eins og sá einn getur sem
veit hvað það er að eiga ekkert og
sem elskar að gleðja aðra.
Vísasta leiðin til að gleðja hana
var að líta inn. Ekkert þótti henni
vænna um en að sjá ástvini sína
og þeir gátu aldrei komið nógu oft.
Hún fylgdist grannt með fjölskyld-
unni og var umhugað um hvern og
einn. Hún vissi oft meira um
áhyggjur og erfiði afkomenda sinna
en þeir gerðu sér grein fyrir og
þótti verst að geta ekki gert eitt-
hvað til að létta þeim lífíð. En hún
hafði líka lært á langri ævi að taka
því sem að höndum ber og horfa
fram á veginn. Sigurfljóð varð aldr-
ei rík á veraldarvísu en hún átti
annan auð sem mölur og ryð fá
ekki grandað. Af þeim auði miðlaði
hún óspart þeim sem í kringum
hana voru og þeir voru margir allt
til hinsta dags.
Þegar ástvinir deyja viljum við
gjarnan muna það góða um þá og
gleyma því sem miður fór. Hvað
Sigurfljóð varðar þarf engu að
gleyma. Það er sjaldgæft að hitta
manneskju sem aldrei víkur styggð-
aiyrði að nokkrum, sem aldrei bak-
nagar, sem hugleiðir ekki hefnd þó
að einhver særi hana svo að undan
svíði. En þannig var Sigurfljóð 01-
geirsdóttir.
Hún var til síðasta dags um-
kringd flestum þeim sem henni
þótt vænt um og þó að kallið kæmi
skyndilega þá var hún reiðubúin.
Það er huggun þeim sem hennar
sakna núna.
Biessuð sé minning Sigurfljóðs
Olgeirsdóttur. Blessuð sé minning
ömmu Fljóðu.
Adda Steina
Fregn um andlát vinar eða ætt-
ingja kemur manni í opna skjöldu
og svo var um fregnina af andláti
elsku ömmu Fljóðu, þó hún hafí
verið á 85. aldursári. Hún var enn-
þá mjög falleg kona, hafði þykkt
og mikið hár og þó hún væri komin
á þennan aldur, var húð hennar
slétt og falleg.
Hún hafði verið hjartveik um
tíma, en aldrei heyrði maður hana
kvarta. Hún var bjartsýniskona,
jákvæð og létt í lund, hugsaði alltaf
fyrst og fremst um aðra, og ef fjöl-
skyldu hennar leið vel, leið henni
vel sjálfri. Amma var trúuð kona
og kenndi mér margar bænir er ég
var barn að aldri.
Þegar ég var 15 ára, vantaði
ömmu stúlku til að aðstoða sig við
þrif á heimili sínu. Það varð að
samkomulagi okkar á milli að ég
kæmi til hennar einu sinni í viku
og hjálpaði henni við þrifín. Iðulega
var amma búin að þrífa helminginn
af því sem ég átti að gera og sagði
að sér þætti slæmt að vera að taka
frítíma frá unglingnum.
Ég kom til hennar einu sinni í
viku í 4 ár og á þeim tíma kynntist
ég henni mjög vel. Stundum vildi
hún að ég bakaði fyrir sig eða legði
á sér hárið, í stað þess að þrífa.
Þá þakkaði hún mér innilega fyrir,
sem ég væri besti bakara- eða hár-
greiðslumeistari.
Seinna nafn mitt er Sigurfljóð
og þótti mörgum það skrýtið nafn
þegar ég var yngri. í dag þykir
mér, eins og svo mörgum, þetta
nafn mjög fallegt, og er ég stolt
yfír að bera nafn ömmu minnar.
Fyrir nokkru dreymdi mig að ég
væri að skamma ömmu. Ég hringdi
í hana og sagði henni drauminn.
Hún sagði mér að draumurinn væri
fyrir góðri vináttu okkar á milli.
Amma Fljóða var sannarlega góður
vinur. Ég kveð hana með söknuði.
„Þegar þú ert soi'gmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín“.
(Úr Spáinanninum. Kahlil Gibran.)
Minningin um góða konu lifir.
Megi amma mín kær hvíla í friði.
Erla Sigurfljóð Olgeirsdóttir
Hún amma mín er dáin og kemur
aldrei aftur. Þessari staðreynd er
erfitt að kyngja fyrir okkur sem
áttum hana að, en sjálf var amma
Fljóða fyrir löngu farín að búa sig
undir dauðann. Það lýsir henni vel
að hún sætti sig miklu betur við
eigin dauðleika en við sem elskuð-
um hana.
Sigurfljóð Olgeirsdóttir fæddist
14. desember árið 1905 á Bíldudal.
Hún fæddist utan hjónabands, dótt-
ir Olgeirs Kristjánssonar og Guð-
finnu Árnadóttur. Hún fékk ekki
að alast upp hjá móður sinni, held-
ur var sett í fóstur hjá Kristjönu
Hjaltalín og Pálínu Jónsdóttur á
Bíldudal. Sautján ára flutti hún til
föður og stjúpmóður á Stykkishólmi
og bjó þar með fjórum hálfsystrum
í þijú ár. Tvítug fór hún til
Reykjavíkur í vinnukonustarf hjá
Hauki Thors. í því starfí kynntist
hún Erlendi Guðjónssyni, sem var
bílstjóri hjá Kvöldúlfi, fyrirtæki
Thors-ættarinnar. Þau giftust 28.
október 1933. Á þessum kreppuár-
um bjuggu þau í einu herbergi á
Grettisgötu, herbergi sem hún sagði
síðar að öðrum hefði þótt stórt!
Skömmu síðar fluttu þau í hús á
Lindargötunni. Þar eignuðust þau
sjö böm, Kristin, sem dó skömmu
fyrir skírn, Þórunni, Guðfinnu, Guð-
jón, Olgeir, Pálínu og Einar. Guð-
fínna giftist til Bandaríkjanna en
hin systkinin búa hér á landi.
Amma talaði ekki mikið um for-
tíðina. Nútíð og framtíð voru henni
hugleiknari. Hún var af kynslóð
sem ólst upp við hesta sem farar-
tæki en lifði það að fljúga í þotum
á milli heimsálfa og fylgjast með
gangi manna á tunglinu. Hún tók
átökum lífsins með jafnaðargeði og
æðraðist ekki yfir neinu þótt örlög-
in væru henni ekki alltaf hliðholl.
Ég ólst _ upp á heimili ömmu
minnar í Ásgarðinum til tíu ára
aldurs og þess vegna em fyrstu
minningar mínar tengdar henni.
Amma var alltaf nálægt, alltaf
reiðubúin til að hjálpa ef eitthvað
bjátaði á, og stundum gerði hún
pönnukökur fyrir strákinn sinn. Það
vom bestu pönnukökur í heimi. Á
kvöldin fór hún með þulur eða söng
vögguvísur. „Góða nótt og Guð
geymi þig,“ sagði hún þegar ég
þóttist vera sofnaður.
Frá ömmu streymdi alltaf hlýja
og velvild. Hún var aldrei ánægðari
en þegar hún gat gert eitthvað fyr-
ir fjölskyldu sína. Fjölskyldan var
hennar veröld og hún leit á það sem
hlutskipti sitt í lífínu að þjóna þess-
ari fjölskyldu. Það gerði hún af elju-
semi og fórnfýsi. Ég man eftir
ófáum bílferðunum á hveiju sumri
til að heimsækja Pálínu frænku á
Sólheima í Grímsnesi. Þá var ekinn
holóttur malarvegur, stundum í
verstu veðrum. Tæplega sjötug fór
hún með mig þrettán ára pjakkinn
í flugvél til Ameríku að heimsækja
Guðfínnu. Þótt hún talaði ekki stakt
orð í ensku þá bjargaðist þetta allt.
í annað skipti fór hún ein og flakk-
aði í flugvél á milli stórborga Vest-
urálfu til að halda rækt við dóttur
sína og tvær systur, Gerðu og
Emmu. Fjarlægðir og fjárskortur
gátu ekki hindrað að hún héldi sam-
Fædd 1. október 1924
Dáin 10. júní 1990
Okkur langar til að minnast elsku
ömmu okkar, Þórnýjar Sigríðar
Stefánsdóttur, sem lést 10. júní, á
afmælisdaginn hans afa, eftir erfiða
sjúkdómslegu.
Við vissum að hún var mikið
veik þótt hún kvartaði aldrei, en
samt er erfitt að hugsa til þess að
hún skuli ekki vera lengur hjá okk-
ur, gleðjast með okkur þegar vel
gengur og hughreysta þegar eitt-
hvað á bjátar.
Minningin um Þórnýju ömmu er
hlý og björt, hún virtist alltaf hafa
nægan tíma, hvort sem við vorum
hjá henni hluta úr degi eða nokkra
daga og hún hafði einstakt lag á
að sætta okkur þegar við urðum
ósátt.
Það var gaman að heimsækja
ömmu og afa í sumarbústaðinn, þar
var nú nóg að starfa, við fórum að
veiða með afa og ef einhver var
þreyttur á veiðiskap fann amma
alltaf upp á einhveiju öðru
skemmtilegu. Á kvöldin sátum við
og spiluðum því aldrei varð hún
þreytt á að spila við okkur. Við
ferðuðumst oft saman „stórfjöl-
skyldan" eins og við orðuðum það.
Eina slíka ferð fórum við síðastliðið
sumar til Danmerkur, það var
bandi við sína nánustu.
Amma hló ekki oft, en þegar
henni varð skemmt þá hló hún svo
innilega að augun glömpuðu. Aug-
un voru það fyrsta sem fólk tók
eftir þegar það hitti hana. Þau voru
kvik og athugul, og þau voru sönn.
Á bak við þau var svo augljós
gæska, svo fölskvalaus kærleikur
að það lét engan sem kynntist henni
ósnortin. Augu hennar gátu líka
verið spurul og rannsakandi þegar
henni leist ekkert á eitthvað uppá-
tæki stráksins síns.
Fullorðinsár sín bjó amma lengst
af á Lindargötu 22_og síðan í verka-
mannabústöðum í Ásgarði 39. í litla
húsinu á Lindargötunni var svefn-
herbergi, eldhús, kjallari (með
þvottahúsi og kolageymslu) og úti-
kamar. Þegar börnin fóru að stálp-
ast var kolageymslan hreinsuð og
gerð að svefnherbergi. Þótt þetta
húsnæði, sem þætti vart nægja í
miðlungsstofu í nútímahúsi, yrði að
nægja fyrir átta manna fjölskyldu
þá var þar alltaf rúm fyrir ættingja
sem áttu leið í bæinn. Fyrir þá var
sófi og svefnpláss í eldhúsinu. Þar
voru systur ömmu alltaf velkomn-
ar. Lindargötudvölin var fyrir minn
tíma, en ég veit að ömmu leið vel
í Ásgarðinum. Þar var hún heppin
með góða nágranna, sem drukku
ófáa kaffibolla í eldhúskróknum.
Hún hafði líka yndi af störfum
sínum með Kvenfélagi Bústaða-
sóknar. Beggja saknaði hún sáran
eftir að barátta við stigana í Ás-
garðinum knúði hana tii að flytja í
hentugra húsnæði.
Síðustu ár ævi sinnar þoldi amma
litla áreynslu. Hjartað var farið að
bila og að lokum var það veikt
hjarta sem dró hana til dauða. Hún
lifði lengi og þótt áhyggjurnar væru
margar þá trúi ég að hún hafi ver-
ið hamingjusöm. Að minnsta kosti
var hún sátt við lífið og óvissan um
hvað við tæki kvaldi hana ekki. Hún
treysti Guði til að sjá fyrir því og
vissi að það var hvort sem er ekki
í hennar vaidi. Fyrir henni var dauð-
inn hluti af lífínu.
Ef hver hefur sinn tilgang með
jarðvistinni þá var fjölskyldan til-
gangur ömmu Fljóðu. Afkomendur
við andlát hennar eru þegar orðnir
30. Flestir hafa þeir alist upp við
væntumþykju Sigurfljóðs Olgeirs-
dóttur; móður, ömmu og
langömmu. Einlægumhyggja henn-
ar og ást hlýtur að móta þá sem
lifðu í nálægð hennar og var þeim
fjársjóður að fela komandi kynslóð-
um.
Veröldin er betri, hennar vegna.
Þórir Guðmundsson
ánægjuleg ferð og alltaf skildi
amma þegar litlir fætur voru þreytt-
ir og sagði „nú skulum við hvíla
okkur saman“, síðan hlustaði hún
á frásagnir okkar með einstakri
þolinmæði og hló með okkur.
Við vitum að ömmu líður núna
vel hjá guði og erum þakklát fyrir
góðar minningar sem munu ylja
okkur í framtíðinni.
Megi hún hvíla í friði.
Laufey, Magnús Þór og Hlín
Systir okkar, t JÓHANNA SVEINSDÓTTIR, fædd 27. janúar 1925,
andaðist þann 1 júní 1990 í Kaupmannahöfn.
Minningarathöfn hefur farið fram.
Systkyni.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir og afi,
SVEINBJÖRN KRISTJÁNSSON,
elli- og hjúkrunarheimilinu Grund,
áður til heimilis á Víðimel 21,
lést í Landakotsspítala 13. júní.
Soffía Jóhannesdóttir,
Jóhanna Sveinbjörnsdóttir,
Hálfdán Sveinbjörn Kristinsson,
Jóhannes Agnar Kristinsson.
t
Bróðir okkar,
GUÐMUNOUR BENEDIKTSSON
frá Erpsstöðum,
Eskihlíð 22,
andaðist í Landspítalanum 13. júni.
Systur og fóstursystkini
hins látna.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUNNLAUG EINARSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Landakirkju í Vestmannaeyjum laugardaginn
16. júní kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna, Þórarinn Magnússon.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÚN ÓLAFSDÓTTIR,
Álftagerði,
Skagafirði,
verður jarðsungin frá Víðimýrarkirkju laugardaginn 16.
kl. 14.00.
Ólafur Pétursson, Regina Jóhannesdóttir,
Sigfús Pétursson,
Pétur Pétursson, Elísabet Ögmundsdóttir,
Herdís Pétursdóttir, Páll Leósson,
Gísli Pétursson, Ingibjörg Sigfúsdóttir,
Óskar Pétursson, Jónína Sveinbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
juni
Þórný S. Stefáns-
dóttir - Minning