Morgunblaðið - 02.09.1990, Blaðsíða 36

36 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2. SEPTEMBER 1990
't
f

SNARSALA
20-50%
-----i BAKÞANIiAR
EM 258
ÖRBYLGJUOFN
-r25%
VAB_52^22t—
NÚ395Q0
CEP6022
20" SJÓNVARP
4-25%
VAR 20.880,
NU 15.660,-
CP 830
r ,
I .tn. ■“*■*”* ít - ««.1
GEISLASPILARI
-20%
VHR 5100
VIDEOTÆKI
j^0%—
VARjejjOOr^_
NÚ 6L20QiA_ VHR 5700

HI-FI VIDEOTÆKI
IS7039VT

28"
• BLAUPUNKT
SJÓNVARPSTÆKI
QB 310
NÚ53Æ0Q^_
UPP-
......... ÞVOTTA-
VhL/hljóölát
- -25%
var^o^52iL-—
NÚ 37.725.:
QN 2276
vuuu
i
æ

B8HBH %
ö
—rrr.”
ÖRBYLGJU-
DCX 59
Husqvarna
smyo
-í-25%
VAR 65.060,-
NÚ 48.800,-
HLJÓM-
TÆKJA-
STÆÐA
með geislaspilara
oO0/„ _ SÍÐSUMARSÚTSALA
GARDENA
GARÐAHOLD
Nú er hægt að gera góð kaup.
<A
Gunnar Asgeirsson hf.
Suðurlandsbraut 16 • Sími 680780
Sveitavarg-
urínn, hún
systír mín
Við þóttum likar þegar við vor-
um litlar ég og hún systir
mín. Þegar við komumst á tán-
ingaaldurinn vorum við enn svo
líkar að ég gat notað passann
hennar til að
komast inn á
böllin í Glaumbæ.
Þau kvöldin
komst hún ekki á
ball. Við vorum
báðar sendar í
sveit á sumrin.
.. . Sveitasælan festi
eftir Helgu slg við hana en
Thorberg ekkj vlð mlg
Á þeim tíma sem við vorum í
sveit mátti heyra setningar eins
og „bóndi er bústólpi" og „bú er
landstólpi“. Miðað við ástandið í
landbúnaðarmálum þjóðarinnar í
dag virðast þessar fullyrðingar á
góðri leið með að fara í „vaskinn“
í orðsins fyllstu merkingu.
„Vaskur" er stytting á hinum
nýja virðisaukaskatti sem flæðir
um landið allt, jafnt tií sjávar og
sveita. Eða kannski alls ekki
jafnt, eins og sveitavargurinn hún
systir mín heldur fram. Hún syst-
ir mín hefur fengið nýtt umræðu-
efni. Áður talaði hún bara um
hesta. í dag talar hún um hesta
og virðisaukaskatt. í dag getur
hún ekki látið sér nægja að tala
um málin, því nú verður hún að
færa bókhald og standa skil á
„vaskinum”. Systur minni leiðist
að færa bókhald. Systir mín er
ekki einungis venjuleg bónda-
kona heldur er hún einnig svo-
kallaður „ferðabóndi" því að eitt-
hvað verður fólk til sveita að
nuddast við þegar ekki eru lengur
neinar skepnur í útihúsum til að
annast. Hænsnin eru flogin ofan
í frystikisturnar i stórmörkuðun-
um og eggjunum orpið beint í ba-
neitraða plasteggjabakkana. Það
er í sjálfu sér fagnaðarefni að
sveitafólk geti nú eytt einhverjum
tíma í að sýsla við bókhald og
færa t.d. tapreksturinn milli ára
og flytja til búmarkið eða hvað
þetta nú heitir. Og svo má ekki
gleyma að senda inn skýrslurnar,
þá lendir allt í áætlun, eins og hjá
henni systur minni. Ferðabónd-
inn hún systir min er nefnilega
ekki eingöngu með hestasölu,
hestaleigu, hestatamningu, hross
í haga og hross i maga, heldur
leigir hún líka út gistingu með
innfluttum landbúnaðarafurða-
morgunmat „a la Kornflex og
Cocopuffs", tjaldstæði, golfvöll oe
veiðileyfi.
Þegar hún fær viðskiptavin
sem vill t.d. kaupa veiðileyfi, þá
þarf hvorki að innheimta né skila
neinum virðisaukaskatti. En
komi einhver og vilji fara á hest-
bak, þá á hún að innheimta og
skila virðisaukaskatti. Þessi mis-
munun fer í taugarnar á henni
systur minni og ætlar hún að
skamma Denna næst þegar hún
nær tali af honum. Þegar einhver
vill kaupa af henni hest þá á hún
að innheimta virðisaukaskatt og
skila honum helst beint til Ólafs
Ragnars sjálfs. En þeir sem vilja
kaupa hjá henni hest vilja helst
sleppa við að borga virðisauka-
skattinn. Það fer líka i taugarnar
á henni systur minni. Þá heldur
hún ræðu og segir að fólk vilji
hafa heilbrigðisþjónustu og skóla-
göngu fyrir börn og fullorðna en
einhveijir aðrir en þeir eigi að
borga. Systir mín segir að fólk
hætti þá bara við að kaupa af
henni hesta. Svei mér þá, mér er
alveg hætt að lítast á þetta hjá
henni systur minni. Ég held að
þetta sé allt að fara í vaskinn hjá
henni. Hún reyndar blessar sig í
bak og fyrir fyrir að hafa hætt við
að fara út í refarækt og laxeldi á
síðustu stundu. „Þá væri ég gjald-
þrota í dag,“ segir hún systir mín.
Nei, þetta er einhvern veginn
ekki sama sveitasælan og áður.
Það var nú eitthvað betra þegar
við Ingi bóndi vorum að hand-
mjólka beljurnar og spjölluðum
saman á meðan. Þá voru mjalta-
vélarnar rétt ókomnar til að spilla
friðnum i ijósum landsins. Þá var
það bara nýmjólkin sem fór einu
sinni í vaskinn. Það var þegar
Ingi bóndi datt á rassinn i flórinn
með fulla mjólkurfötu. Hann sót-
bölvaði, ég skellihló og kýrnar
kímdu.