Morgunblaðið - 02.09.1990, Blaðsíða 2

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2. SEPTEMBER 1990
2 b
Svoerég
skammaður fyrir
aðsofahjá
einkaritaranum
Þau voru 49 ára þegar leiðir þeirra lágu fyrst saman og
þau hittust í Iyftu í fjölbýlishúsi í Reykjavík. Bæði voru þau
í hamingjusömum hjónaböndum þegar þau urðu fyrir því
að missa maka sína með sex mánaða millibili árið 1982.
Konan hans varð bráðkvödd og eiginmaður hennar dó úr
krabbameini. Dætur hennar tvær voru giftar og fluttar
að heiman svo hún seldi húsið sitt á Lynghaganum og flutti
í blokkaríbúð í Espigerði 2. Tvö af fjórum börnum hans
voru líka flutt að heiman og hann tók það ráð að selja
sitt hús í Garðabænum og keypti sér blokkaríbúð í Espi-
gerði 2. Síðan þá hafa veður skipast í lofti hjá þeim Grét-
ari Hjartarsyni og Ólöfu Klemensdóttur. Þau búa nú saman
á 9. hæð í Espigerði 4 og starfa saman að rekstri Laugarás-
bíós.
Hann er forstjór-
inn og hún hef-
ur það hlut-
verk að sjá um
miðasöluna og
einstaka
bréfaskriftir
auk þess sem
hún er einkaritarinn hans í inn-
kaupaferðum á erlendum vettvangi.
„Og svo er ég skammaður fyrir að
sofa hjá einkaritaranum mínum að
vinnudegi loknum,“ segir Grétar.
„Já, það gerðist einu sinni þegar
við vorum á American Film Market
í innkaupaferð. Við vorum í boði
eitt kvöldið og talið barst að því
hvort kynni okkar væru náin og ég
svaraði sem satt var að ég væri
einkaritari hans í viðskiptaferðum
en sambýliskona í einkalífi," segir
Ólöf.
Grétar segist lítið hafa kunnað
til verka í eldhúsinu þegar hann
allt í einu stóð uppi eínn með börn-
in tvö sem eftir voru heima þegar
áfallið dundi yfir. „Það var allt í
einu klippt áþráðinn eftir 27 ára
farsælt hjónaband og þá var annað
hvort að standa sig eða ekki. Ég
átti góða kunningja, sem leiðbeindu
mér, en því miður keypti maður
allt of mikið af tilbúnum réttum sem
eru svona heldur ólystugir til lengd-
ar,“ segir Grétar.
„Ég verð að segja þér eina sögu
ef þú lofar að setja hana ekki á
prent,“ segir Ólöf. „Tengdamóðir
hans, sem er yndisleg kona og mér
mjög góð, varð á orði þegar hún
frétti að við ætluðum að fara að
búa: „Já. Það er gott Grétar minn.
Nú þarftu ekki að fá þér ráðs-
konu.“ Grétar segir að böm og
tengdafólk hafí strax í upphafi sýnt
mikinn skilning. „Ég held að ef
fólk hefur átt góð hjónabönd eigi
það mjög erfitt með að verða eitt
síðar meir. Fyrstu jólin okkar sam-
an héldum við tvö jólaboð, eitt fyr-
ir hvora fjölskyldu. Svo ákváðum
við að vera ekkert að því. Við skellt-
um öllu venslafólkinu saman í eitt
boð og það gengur mjög vel.“
Grétar hefur verið forstjóri Laug-
arársbíós frá árinu 1975 og hóf
Ólöf störf þar 1987. Hún vinnur í
miðasölunni annan hvem dag frá
kl. 16.00 til 23.30 og aðra hvöra
helgi. Á þeim tímum tekur Grétar
að sér dyravörslu. „Það getur verið
ansi skemmtilegt þegar krakkarnir
em að kvarta við dyravörðinn um
helv... kerlinguna í miðasölunni,"
segirÓlöf. „Þettavinnufyrirkomu-
lag er hið besta mál. Ég þarf ekki
að elda nema annan hvern dag og
aðra hvora helgi.“ Grétar segist
ekki sjá neitt nema kosti við það
að vinna saman. „Við njótum góðs
hvort af öðru. Olla er mjög víðsýn.
Hún hefur farið víða, er góð mála-
manneskja og er mér stoð og stytta
í innkaupaferðunum. Þetta er
hörkuvinna. Ég er aftur á móti
meira á viðskiptasviðinu."
Ólöf segist ekki heldur sjá neina
galla á fyrirkomulaginu. Aftur á
móti myndi hún ekki vilja vera rit-
ari hans á skrifstofunni hér heima.
„Ég hef mitt ákveðna svið að sjá
um. Það kemur auðvitað fýrir að
hann er að skipta sér af mínum
málum, en þá nota ég bara hina
mjúku aðferð og fer rólega mínu
fram. Við reynum eftir megni að
forðast umræðuefnið „bíó“ á meðal
vina og kunningja. Fólk, sem talar
eingöngu um atvinnu sína, getur
verið afar hvimleitt."
Þau fá húshjálp einu sinni í viku.
Að öðru leyti eru þau sammála um
að verkaskiptingin á heimilinu sé í
góðu lagi. Hún sér um matseldina
og hann um að halda baðherberginu
hreinu. Hún á gluggana að innan,
en hann að utan. Hún á bílinn að
innan og hann að utan.
Hann brá sér oft á hestbak í
frístundum áður en þau kynntust.
Á fimmtugsafmælinu gaf hann
henni hross og hún reyndi að fá
bakteríuna. Þegar hún var búin að
detta nokkrum sinnum af baki,
gafst hún upp. Hann seldi hrossin
og keypti sér lítinn Sómabát í stað-
inn. Nú skreppa þau á sjóinn í
frístundum og veiða í matinn, ýmist
á sjóstangir eða færarúllur. Þau
segjast líka alltaf hafa jafn gaman
af ferðalögum. „Ætli við förum
ekki svona fimm til sex sinnum út
á ári. í öllum tilvikum er um vinnu-
ferðir að ræða og svo reynum við
að framlengja ferðimar um nokkra
daga til að slappa af.
Bíóbransinn er afskaplega erfið-
ur og erfiðastur er reksturinn á
sumrin. Það liggur stundum við
taugaáfalli," segir Grétar. „Ég elda
þá gjarnan eitthvað gott handa
honum og gef honum í glas á eft-
ir,“ segir frúin meira í gamni en
alvöru og bíóstjórinn fær að halda
áfram: „Hinsvegar finnst mér þetta
framúrskarandi skemmtileg vinna
þó maður leggi oft ansi mikið und-
ir. En ég tel að ef rétt er á spilum
Morgunblaðið/Börkur
,Fólk, sem talar eingöngu um atvinnu sína, getur verið afar hvimleitt," segja Grétar Hjartarson og
jlöf Klemensdóttir í Laugarásbíói.
haldið, þá uppsker maður það sem
maður sáir,“ segir Grétar. „Þetta
er bara eins og hvert annað happ-
drætti. Við njótum þess kannski að
horfa á myndir, sem svo ganga
ekki neitt, og svo öfugt,“ segir Ól-
öf. Grétar segist persónulega vera
hrifnastur af góðum spennu- og
gamanmyndum. „Einnig finnst mér
gaman að sjá góðan og fallegan
leik og það verður líka að vera eitt-
hvert innihald í því sem maður er
að horfa á — ekki eintómar spreng-
ingar og læti. Tíðarandi kvikmynd-
anna er síbreytilegur. Fyrir fimmt-
án árum þegar ég var að byija í
bransanum, þurfti helst að vera
búið að drepa helminginn af liðinu
fyrir hlé. Þá gekk ekkert nema of-
beldi. Þetta hefur verið að róast
svolítið upp á síðkastið og nú eru
góðar spennumyndir með skemmti-
legu ívafi vinsælastar auk gaman-
mynda. Þá virðist eins og erótíkin
sé að ná einhveiju taki á fólki, en
létt-erótískar myndir eru nú mjög
í sókn.“
Tókum fyrst tal saman
á strætóstoppistöðinni
ÞAU HAFA komið sér vel fyrir í eigin húsnæði á þriðju
hæð í tiltölulega nýlegu húsi ofarlega á Laugaveginum og
stunda þar lögfræðistörf. Það er ekki laust við áhyggjutón
í röddum þeirra þegar við ræðum um gamla miðbæinn.
„Ennþá að minnsta kosti er mun líflegra að koma út á
Laugaveginn heldur en að labba út á bílastæðin í nýja
miðbænum,“ segir þau Svala og Gylfi Thorlacius. „Okkur
líkaði svo sem ágætlega í Húsi verslunarinnar, þar sem
við vorum með stofu áður, en svo ákváðum við að kaupa
okkar eigin atvinnuhúsnæði í fyrra og varð Laugavegurinn
fyrir valinu.“
Gylfí og Svala
eru skóla-
systkin úr
Menntaskó-
lanum í
Reykjavík.
Þau vissu
svona hvert
af öðru í skólanum, en tóku fyrst
tal saman á strætóstoppistöðinni
Háteigsvegur-Hlíðarhverfi þar sem
þau biðu saman eftir strætó á
morgnana til að komast í skólann.
Þá bjó Svala á Háteigsveginum og
Gylfí í Bólstaðahlíðinni. Lagadeildin
var sjálfstæð ákvörðun beggja og
það var ekki fyrr en þau fóru að
skjóta sér saman í fimmta bekk að
upp komst um fyrirætlanirnar. Þau
urðu samferða í gegnum lagadeild-
ina og útskrifuðust árið 1968. Þá
fóru þau að vinna sem fulltrúar á
sitthvorri lögfræðiskrifstofunni.
Árið 1970 hóf Svala störf sem
fréttamaður hjá Sjónvarpinu og var
þartil ársins 1976. Gylfí opnaði
aftur á móti sjálfstæða lögfræði-
skrifstofu árið 1973 og varþar
konulaus fyrstu þijú árin.
„Ég hafði aldrei hugsað mér
fréttamannsstarfið sem ævistarf.
Ég stefndi alltaf á lögmennskuna.
Það lá alltaf í loftinu að við jnyndum
starfa saman, en eins og gefur að
skilja tekur það sinn tíma að koma
eigin stofu á laggirnar. Við höfðum
aldrei hug á að fara í opinbera þjón-
ustu eða önnur slík störf og það
hefurgengið eftir,“ segir Svaia. Þau
hjón hafa starfað saman í fjórtán
ár. Samstarfið gengur prýðilega
enda skipta þau sér sem minnst
hvort af öðru. „Eins og gengur hjá
samstarfsfólki berum við saman
bækur okkar og ræðum málin og
það er ekkert nema gott eitt um
það að segja enda er fagið þess
eðlis að ekki er alltaf hægt að segja
til um rangt eða rétt þegar að lög-
fræðinni kemur. Þetta er mjög svo
„ó-absolut“ fag. Vafaatriði geta
verið mörg í málum enda er það
töluvert algengt að Hæstiréttur
klofni í minnihluta og meirihluta.
Það eitt segir manni að lögfræðin
er afskaplega ófullkomin grein,“
segir Svala.
Hver vinnudagur í lífí þeirra
hjóna er skipulagður langt fram í
tímann. Þau fara saman í vinnuna
milli klukkan átta og níu á morgn-
ana og koma yfirleitt saman heim
rétt undir kvöldmatarleytið. Verka-
skipting á skrifstofunni er ekki fyr-
irfram ákveðin, en þau vinna mikið
fyrir einstaklinga og sjást kannski
ekki allan daginn. Þau eru með sitt
hvort herbergið og fólk kemur með
fyrirfram ákveðnar huginyndir um
hvort þeirra það ætlar að tala við.
„Við erum kannski í viðtölum við
fólk allan daginn, í sitt hvoru réttar- :
haldinu eða á fundum hist og her.
Oftast vitum við ekki hvað hitt er
að sýsla daginn út og inn. Eini
málaflokkurinn, sem við vinnum
sameiginlega að, eru skaðabótamál